Ik vind van niet en zelfs een beetje gemeen dat hij je ‘bespeeld’ door uit te spreken dat jij iets fout doet.
Maar grenzen aangeven is niet fout en je laat hem helemaal niet vallen. Misschien voelt dat voor hem zo maar dat is denk ik ‘de depressie’ die spreekt en moet je vooral jezelf niet kwalijk nemen.
Ik weet het even niet meer zeker of iemand dat nou al vroeg. maar doet hij ook iets met / aan z’n depressie?
Edit: Spreek je ook uit dat bijvoorbeeld die opmerking je raakt/pijn doet?
Ja ik geef wel aan dat ik dat niet leuk vind. Hij zegt ook wel sorry, alleen heb ik daar niets aan zolang er niets veranderd.
Ik kan hier heel kort over zijn: het is zijn eigen verantwoordelijk. Er zijn hele volksstammen van mensen met een depressie die niet de beste versie van zichzelf zijn op dat moment ,maar hun partner niet lopen af te blaffen. Ik zou er een punt achter zetten, ook omdat hier er verder geen werk van wil maken. Voor mij gevoel zal dit trekken aan een dood paard blijven zijn.
Ik vind dit antwoord echt een dooddoener. Het is geen dood paard, het is een mens. Ik begrijp dat je dat als buitenstaander zo kan zien, alleen zo werkt de praktijk absoluut niet.
Ik ga hem dit dit als voorbeeld geven, geen idee hoe hij daar op reageert, maar misschien kan het iets betekenen.
Het blijft een mens ja, maar ik zie het zo vaak in mijn omgeving gebeuren, mannen die in een depressie raken (als zij zich überhaupt laten diagnostiseren) bij de pakken neer gaan zitten en daarmee onbedoeld het leven van hun vriendin zuur maken. Soms nog wel besluiten om therapie te volgen, maar vaak alle mogelijke hulp afslaan. En een vriendin die nog jaren bij de man in kwestie blijft en dat de hele omgeving moet fungeren als supportteam. Voor mijn gevoel durven vrouwen wel eerder aan de bel te trekken en er werk van te maken en dat zal ook wel te maken hebben met de verwachtingen die er nog zijn mb.t. mannen in deze maatschappij. Maar vaak houdt zo’n relatie nog enkele jaren stand en kan de vrouw in kwestie haarzelf ook mentaal weer opnieuw gaan bouwen. Dan gaan er twee ten onder, terwijl dat niet had gehoeven.
Ik zou dat ook adviseren aan anderen misschien. En toch weet ik dat het ook anders kan zijn.
Ik hoop dat hij na vanmorgen inziet dat hij te ver kan gaan en dat er iets zal moeten gebeuren.
Mede door de reacties hier ben ik in ieder geval vrij zeker dat ik er goed aan heb gedaan om mijn grenzen aan te geven.
Naja ik denk dat de boodschap wel duidelijk is. Als ik hem weer spreek dan komt het vast ter sprake.
In 1,5 jaar kan er zeker veel gebeuren dus vervolg gesprekken/therapie is niet slecht voor je vriend en zou hem toch proberen zover te krijgen dat hij die weer gaat nemen. Ik vind het ook wat kort door de bocht om er ‘meteen’ een punt achter te zetten als het slecht gaat met iemand even aanhakend op een reactie van Paranimf. Maar ik snap wel dat ze bedoelen dat er wel iets moet veranderen want het is niet eerlijk naar jou toe. Hij kan er moeite mee hebben aardig en realistisch te blijven. Maar onthoud wel dat je meer waard bent dan enkel z’n ‘boksbal’ maar jij voelt het beste aan waar je goed aan doet. Wees iig eerlijk en lief naar jezelf toe, Blijf je grenzen aangeven en twijfel daar niet over.
Ik heb een paar keer gepost hier over vriendinnen waar ik geen contact meer heb. Maar ik heb laatst gebroken met mijn oude vriendengroep, we gingen 10+ jaar met elkaar om. Het kwam erop neer dat ik een vriendin het moeilijk heeft (depressie+burn out) en dat ik in die tijd dacht er voor haar te zijn door veel te luisteren naar haar. En dat ze mij er later van beschuldigde geen goede vriendin te zijn en allemaal dingen over vroeger naar boven haalde waarin ze toegaf dat ze mij nep vindt en schijnheilig. Dat er iets met mij is omdat ik slecht communiceer en nog meer beschuldigingen. Bij mij brak iets, we hebben er samen over gesproken en op de een of ander manier is het bij mij klaar. De andere vrienden van het groepje zijn het met haar eens en vinden mij een slechte vriendin omdat ik nu afstand van haar heb genomen terwijl zij depressief is. Ik heb voor mezelf gekozen omdat ik mij gekwetst voelde. Maar ik merk nu dat ik uit boosheid wil bewijzen aan ze dat ik ook zonder die vrienden gelukkig ben. Ik ben nu gedwongen of weer nieuwe mensen te leren kennen en dat is wel leuk. Maar ik merk dat ik meer op social media plaats als ik iets leuks doen en dan check of zij het gezien hebben. Ik haat het dat ik nog zo boos ben maar dat ik het niet kwijt kan bij ze en dat ik nu obsessief aan het worden ben met aan ze bewijzen: mijn communicatie is helemaal niet zo slecht, er zijn mensen die wel vrienden met mij willen zijn.
Hé wat vervelend. Ze heeft je vast behoorlijk gekwetst, dat maak ik op uit je verhaal. Probeer het naast je neer te leggen, bewijsdrang richting haar is geen oplossing, dan blijf je er mee bezig. Als ze jouw vriendschap niet wil, dan so be it. Als jij je best hebt gedaan dan klikt t gewoon niet voor jullie als personen. En de andere vriendinnen die dan haar kant kiezen zijn dan echt niet jouw vriendinnen, als ze dat wel waren, dan hadden ze neutraal gebleven naar jou en naar haar.
En je hoeft het niet te haten dat je je zo voelt, je bent gekwetst en dat heeft tijd nodig om daar overheen te komen.
Ik ben nogal moe en overprikkeld, door t nieuws, (wij wonen bij een luchtmachtbasis dus wordt er ook nog heel vaak mee geconfronteerd al die straaljagers) de baby slaapt niet meer goed door, ik heb nachtmerries, de borstvoeding loopt niet meer lekker, bezig met verkoop van mijn bedrijf. En al 2 weken aan t kwakkelen met verkoudheid en spierpijn enzo. Alles bij elkaar.
Mocht iemand me kunnen geruststellen of tips hebben om te ontspannen dan hoor ik het graag 
ik vind al die zon best wel overweldigend ineens, terwijl het aan de andere kant mijn stemming ook wel verbetert. maar nu is het al zoveel dagen achter elkaar zo zonnig en trek ik het even meer ofzo, heb nu de gordijnen dichtgetrokken en lig op bed in het donker. herkent iemand dat? al dat licht voelt zo tegenstrijdig als het even niet lekker gaat in mijn hoofd. het brengt ook allerlei verwachtingen met zich mee. ik wil niet ‘‘lekker naar buiten’’ (dat doe ik ook wel hoor) maar ook gewoon depri in bed liggen soms. dat lijkt meer geoorloofd als het regent
ben bang dat mensen dit gezeur vinden dus daarom drop ik het maar even hier haha
Ik ervaar echt precies hetzelfde. Vooral die eerste dagen heb ik depressief binnen gezeten met de gordijnen dicht, werd er ook zo onrustig van. Maar bedenk je maar dat het waarschijnlijk steeds meer gaat wennen en dit weer overgaat.
Oh nee hoor, ik herken dat heel erg. Ik ben ook meer een herfst winter persoon. In de zomer wil ik ook gewoon onder een kleedje op de bank tv kijken, of lezen. En de verwachting is dat je dat in de zomer niet doet. Want “ohh het is zulks lekker weer, je MOET BUITEN ZIJN”. Nee dat wil ik niet .
Ik heb de laatste maanden last van dwanggedachtes en het begint mij nu een beetje op te breken. En ik wil mij niet ziekmelden op het werk omdat mijn hoofd de ballen aangeeft
Wat vervelend dat je al een paar maanden last hebt van dwanggedachtes. Is het misschien verstandig om hulp in te schakelen als het je begint op te breken?
Heb net een belafspraak gehad. Nu even verder kijken hoe en wat.
Wat goed dat je dit hebt gedaan. Dat was vast niet gemakkelijk, maar je mag trots op jezelf zijn dat je deze stap hebt genomen en een belafspraak hebt gehad.
Onee, ik heb net mijn rechtszaak tegen mijn ex achter de rug. En ergens voel ik spijt dat ik mijn spreekrecht niet zelf heb opgelezen. Ik wilde dit zo graag maar de spanning was zo hoog dat ik dit niet zelf heb gedaan. Hij heeft straf en er is erkend dat hij een ernstige mishandeling heeft gepleegd echter voelt de straf die is toegekend echt als peanuts. Ik baal er eigenlijk van want z’n straf komt nog geen 10% in de buurt van hoe erg ik geleden heb. Realistisch en wettelijk gezien is zijn straf nog aardig fors maar dat neemt dit dubbele gevoel niet weg.
Ik heb ook nog nooit zoveel stront uit iemand z’n mond horen komen. Ik walg.