Wat naar dat je je zo rot voelt! Ik kan je gedachten volgen, maar wees niet te hard voor jezelf. Dingen zijn ook nou eenmaal gegaan zoals ze zijn gegaan, ik zou je vooral proberen te focussen op toekomst en hoe je dat zou willen. En het is naar dat dingen uit het verleden aan je hangen, dat is ook begrijpelijk. Ik herken het ook wel een beetje, ik ben vaak nog verdrietig over destructieve dingen uit mijn verleden waarover ik heel hard naar mijzelf kan zijn en mezelf veroordeel. Maar ik kan het niet veranderen, slechts lessen eruit trekken. Soms denk ik er ook over om er nog hulp voor te zoeken, maar die drempel voelt te hoog en dan denk ik ook weer van ik kan het wel zelf, ik moet gewoon doorgaan. Wees lief voor jezelf! Deze tijden zijn sowieso al niet makkelijk, en je gevoelens mogen er gewoon zijn <3
Pfff mijn relatie gaat echt klote, ik heb het gevoel niet begrepen te worden en als ik het aankaart dat ik me niet goed voel in onze relatie krijg ik âja maar ligt het aan de wereld of aan mij?â En heel defensieve antwoorden ipv dat we er een constructief gesprek over kunnen hebben. En hij komt er ook nooit op terug of start er een gesprek over, dus voelt zo erg als trekken aan een dood paard 
Ik voel me al een hele tijd heel slecht: enorm moe, depressief, onzeker, en alsof mijn hoofd nog maar op 20% capaciteit draait. Nu heb ik recent te horen gekregen dat ik de ziekte van Hashimoto heb wat dit waarschijnlijk allemaal verklaart. En dan te bedenken hoe gefrustreerd ik op mezelf was en dacht dat ik gewoon lui was en me aanstelde 
Ik kan niet wachten tot de medicatie gaat aanslaan want dit is echt ellende. Lig nu alweer half in coma op de bank na een bezoekje aan de supermarkt. Maar dus even een tip: als je dit soort klachten hebt (+ altijd koud, onverklaarbaar veel aankomen, haaruitval, verandering van je stem), laat je schildklier checken. Je weet maar nooit 
Ahh wat kut is dat zeg, jullie zijn al vrij lang samen of niet? Lijkt me echt heel lastig dat er echt geen goed gesprek over te voeren is met hem dan. hoop dat hij er toch over wil praten, alleen maar het gevoel hebben aan een dood paard te trekken werkt natuurlijk niet. Heb verder geen advies maar sterkte en hoop dat jullie eruit komen 
We zijn bijna 6 jaar samen inderdaad, en hebben ook wel een moeilijke periode achter de rug met eerst het overlijden van mijn vader anderhalf jaar terug en daarna nog ons huisdier (was echt zijn maatje). En over emoties praten was nooit al zijn sterkste punt. Maar merk dat hij zich nu heel erg in de slachtofferrol dompelt en ondertussen zelf geen professionele hulp wil zoeken. Ik heb besloten dat ik zelf deze week de huisarts ga bellen, dat ik graag met de poh ggz een gesprek wil om te proberen mijn gedachten wat te ordenen. Gisteren wel een iets meer oké gesprek met hem gehad er over nadat ik dit aankondigde maar alsnog geen idee hoe we uit deze situatie moeten komen.
Dankje voor je lieve bericht iig 
en ik hoop t ook.
Kan weer eens niet slapen van de stress. En dan werk ik nog niet eens⊠Vind het allemaal zo niet leuk meer, ik probeer echt happy en vrolijk te doen maar dat kost echt tering veel energie.
Ik heb zoveel fysieke stressklachten. Het begon na een aanvaring met een werkgever die me onder druk zette, wat nu al een week niet meer ter sprake is. ik heb bijna de hele tijd ademnood en drang om te gapen (wat bijna nooit lukt). En ik snap niet waar het vandaan komt. Want er is niks meer wat ik als stress interpreteer en ik mag juist weer wat meer mijn werk doen door de versoepelingen. Ik hoop maar dat het snel weggaat, ik slaap er ook slecht door.
Fijn dat jullie er in ieder geval een beetje over hebben kunnen praten, hopelijk een opstapje voor een verder gesprek. En kan nooit kwaad eens te praten met de poh ggz. Hoop dat t je helpt
Heeft iemand ervaring met cognitieve gedragstherapie en/of hulp bij rouwverwerking?
Ik moet g-schemas invullen maar ik weet echt niet wat ik meemaak op een dag om zoiets in te vullen?ik vind de voorbeelden ook niet echt helpend.
Ik heb echt spijt dat ik hulp heb gevraagd bij de huisarts en nu dus bij de ggz loop vanwege somberheid/depressie en rouw (moeder 1,5jaar geleden plots ziek geworden en heel snel overleden) wil ermee stoppen
Ik las vandaag de zin âAlcoholisme is de ziekte van ontkenningâ en dat raakte mij zo. Heb er de hele dag over nagedacht hoe dubbel de boodschap. Hoe mijn eerste liefde zoveel ontkende maar ik ook; tegenover mezelf en omgeving hoe groot zijn probleem echt was. En dat er zoveel meer mentale problemen schuilgaan achter iemand met een verslaving maar dat je er ook in meegaat om je de naĂŻeve gedachten hebt dat door jouw liefde iemand wel gezond/lief/vrolijk zal worden ipv afsnauwend/afglijdend/negatief. Voor de pandemie leek het allemaal niet zĂł heftig te zijn maar misschien heb ik de voortekenen ook wel niet willen zien. Het is zo lastig met mooie herinneringen maar ook zulke nare momenten en patronen. Van manipulatie, gaslighting tot woede uitbarstingen. Alles moest wijken voor zijn mentale chaos tijdens nare momenten. Echt zo naĂŻef hoe ik iets heb willen redden wat zo ongezond voor mij was. Ik heb zolang geprobeerd om met gesprekken iets te kunnen laten doordringen of laten veranderen wat de persoon alleen zelf kan doen.
Te vaak geluisterd naar mooie woorden in plaats van daden als daadwerkelijk hulp zoeken of afspraak maken met een therapeut. Gebruik dit forum vooral om mee te lezen maar merk dat ik zelfs hier meer de behoefte voel om te delen omdat alle verhalen of herkenbare verdrietige dingen ook een hele positieve invloed hebben gehad voor mij om âvoor mijzelf te kiezenâ ipv in een ongezonde relatie te blijven vanwege privĂ©redenen. Het gaat niet altijd even goed, ook omdat ik soms opgeschrikt kan worden door gemis en verlangen naar âde gelukkige tijden samenâ en een schuldgevoel naar dat de relatie gefaald is. Ik ben ook echt jarenlang heel gelukkig geweest met dezelfde persoon die mij emotioneel mishandeld heeft. De ups en downs hebben ook een toxisch effect, dat je verlangt naar dat het weer goed gaat en als dat gebeurt je hĂ©Ă©l snel alle nare dingen wilt vergeten. Woorden heb ik dan geaccepteerd ipv daden als therapie wat hij telkens uitstelde om een afspraak te maken e.a. het probleem te erkennen ipv kleiner te maken. Het is zo jammer want ik weet oprecht niet of de problemen echt groter waren dan de relatie. Helaas wel als je niet bereid bent om hulp te zoeken en in daden laat zien dat je bezig wilt/kunt zijn met veranderen. Een droombeeld kapot. Dat blijft echt heel lastig, houden van stopt niet zo snel. En zeker als je met iemand bent opgegroeid/de relatie ook super belangrijk was bij je ontwikkeling en als een eerste liefde. Ik weet het soms ook niet, ik hoop soms nog steeds dat het goed komt terwijl het tegen het einde oh zĂł ongezond was.
Heb je dit aangegeven bij je therapeut? Is hij/zij wel gespecialiseerd in rouwtherapie? Misschien past een andere therapievorm beter bij je? Het zou zonde zijn als je ermee stopt en er eigenlijk wel behoefte aan hebt.
mân vriend/ex/idk heeft therapie bij een psych die daar echt in is gespecialiseerd (omdat zân oude psych er minder kennis van had) en bij hem helpt het. Volgens mij ook cognitieve gedragstherapie. Maar goed, dat verschilt natuurlijk per persoon en wie je voor je hebtâŠ
Sterkte!
Knuffel voor jou Goed dat je voor jezelf hebt gekozen. Heel herkenbaar wat je schrijft, al deze gevoelens heb ik ook gehad (en soms nog steeds) omtrent een relatie met iemand die verslaafd was aan alcohol. Ontkenning was zelfs zo groot dat ik maanden later pas het besef kreeg dat hij verslaafd was. Zijn jullie recent uit elkaar gegaan?
Dankje voor je bericht.
Nee de psych is niet gespecialiseerd in rouw maar ik ben daar vanwege milde depressieklachten die hun aan het verlies van mijn moeder linken.
En ik vind die opdrachten allemaal gewoon heel kut en niet helpend.
Ik moet 3 brieven schrijven (boos, positief/blij en een realistische brief) maar ik heb dus echt geen zin erin en ook niet het gevoel dat me dat helpt.?
Heb die boze brief geprobeerd maar ik kan er gewoon niks mee.
Ik wil echt stoppen omdat ik juist gestresst word van al die stomme opdrachten.
Die g-schema ook, zit de hele eag te denken of ee iets is gebeurd wat ik er in kan verwerken?
Pff ik ben de laatste dagen weer zo sip. Gaat echt af en aan bij mij. Ik weet welke zaken me beter doen voelen (sporten, goed eten, wandelen, opgeruimd huis), maar die energie daarvoor moet ik echt uit mijn tenen halen. Alles kost moeite, en bij de minste tegenslag barst ik al. Thuiswerken gaat ook echt shit de laatste dagen, waardoor ik vaak 's avonds ook als een dood vogeltje op de bank hang. Ga gelukkig volgende week op vakantie, even een week lekker weer en niet werken. Normaal heb ik daar echt super veel zin in, maar nu voel ik me er echt mega gelaten over.
Daarnaast ben ik de afgelopen tijd echt fors aangekomen en ben me nu bijna elk moment zo bewust van mijn dikkere lijf. Voelt echt niet prettig.
Sorry hoor, wat een geklaag.
Ik voel me op het moment ook weer echt niet oké.
Ik moet weer solliciteren en ben gisteren bij de eerste afwijzing alweer helemaal teneergeslagen.
Ik heb vorig jaar zoân 70 sollicitaties de deur uit gedaan en werd uiteindelijk aangenomen ik heb geen zin om weer hetzelfde te moeten meemaken⊠Aan de werkzaamheden lag het niet en ook de afdeling was het er niet mee eens, toch werd door de baas/bazin mijn contract niet verlengd. Nu zit ik weer hier. Als volwassene nog steeds bij mijn ouders thuis, mân doelen raken weer verder van me af en raak ik weer uitgeput van het beeld over mân toekomst.
Het lijkt me zo niet gegund.
1,5 jaar terug is mijn vriend vreemd gegaan en ik heb er voor gekozen om verder met hem te gaan en te vergeven. Het gaat nu redelijk goed tussen ons en ik merk wel echt dat het vertrouwen steeds meer terug komt, alleen ging ik nadenken over mijn eigen gedrag. Ik vraag me af of meerdere mensen dit hebben meegemaakt na het vreemd gaan van een partner.
Ik heb gemerkt dat ik na die actie totaal ben veranderd als persoon. Ik was altijd zelfverzekerd, wist waar ik voor stond, had mijn woordje altijd klaar. Alleen sinds die actie is mijn mentale gesteldheid volledig verschoven. Ik ben onzeker, vind mezelf te min en geen leuk persoon, durf zelf geen keuzes te maken en heb om elke beslissing (zelfs de domste kleinste dingen) keuzestress. Het lijkt wel alsof ik niet meer op mijn eigen gevoel/intuĂŻtie durf te vertrouwen. Ik weet niet zo goed hoe ik hier het beste mee om kan gaan
Ik kom hier even binnen vallen na een poosje online te hebben gezocht naar het volgende; in hoeverre is een depressief persoon verantwoordelijk voor zijn of haar gedrag?
Ik ben van mening dat iedereen verantwoordelijk is voor zân eigen gedrag (uitzonderingen daargelaten) maar kan uit ervaring wel zeggen dat ik tijdens depressies ook vaker niet zo aardig reageer. Ik wil dat helemaal niet en het maakt me verdrietig dat dat gebeurd en ik probeer er op te letten, maar persoonlijk is mijn lontje veel korter tijdens zoân periode. Heb je wel het idee dat hij zijn best doet om erop te letten of gebruikt hij de depressie echt als excuus? Vind ik namelijk een verschil in zitten. Ik weet natuurlijk ook niet wat hij precies doet. Het is wel goed om grenzen aan te geven en te stellen. Jij moet er niet ook nog aan onderdoor gaan!
Hij gebruikt het niet echt als excuus.
Wat rot voor jullie allebei, klinkt als een lastige situatie. Een depressie kan zich op verschillende manieren uiten, bij de Ă©Ă©n is dat ook met veel prikkelbaarheid en snel boos worden, en bij de ander niet. Ook al wil hij misschien zelf niet op deze manier reageren en komt het door zijn depressie, dat neemt nog niet weg dat het voor jou heel vervelend is en dat jij daar je grens in mag hebben. Het is wel degelijk zijn eigen verantwoordelijkheid om iets aan die depressie te doen door een behandeling te volgen. Doet hij dat al?
Ken je MIND Naasten Centraal? Inleiding - Naasten Centraal Dat is een site voor naasten van iemand met psychische problemen. Misschien dat je er iets aan hebt of herkenning in kan vinden.