Naja ik denk dat de boodschap wel duidelijk is. Als ik hem weer spreek dan komt het vast ter sprake.
2 likes
In 1,5 jaar kan er zeker veel gebeuren dus vervolg gesprekken/therapie is niet slecht voor je vriend en zou hem toch proberen zover te krijgen dat hij die weer gaat nemen. Ik vind het ook wat kort door de bocht om er âmeteenâ een punt achter te zetten als het slecht gaat met iemand even aanhakend op een reactie van Paranimf. Maar ik snap wel dat ze bedoelen dat er wel iets moet veranderen want het is niet eerlijk naar jou toe. Hij kan er moeite mee hebben aardig en realistisch te blijven. Maar onthoud wel dat je meer waard bent dan enkel zân âboksbalâ maar jij voelt het beste aan waar je goed aan doet. Wees iig eerlijk en lief naar jezelf toe, Blijf je grenzen aangeven en twijfel daar niet over.
4 likes
Ik heb een paar keer gepost hier over vriendinnen waar ik geen contact meer heb. Maar ik heb laatst gebroken met mijn oude vriendengroep, we gingen 10+ jaar met elkaar om. Het kwam erop neer dat ik een vriendin het moeilijk heeft (depressie+burn out) en dat ik in die tijd dacht er voor haar te zijn door veel te luisteren naar haar. En dat ze mij er later van beschuldigde geen goede vriendin te zijn en allemaal dingen over vroeger naar boven haalde waarin ze toegaf dat ze mij nep vindt en schijnheilig. Dat er iets met mij is omdat ik slecht communiceer en nog meer beschuldigingen. Bij mij brak iets, we hebben er samen over gesproken en op de een of ander manier is het bij mij klaar. De andere vrienden van het groepje zijn het met haar eens en vinden mij een slechte vriendin omdat ik nu afstand van haar heb genomen terwijl zij depressief is. Ik heb voor mezelf gekozen omdat ik mij gekwetst voelde. Maar ik merk nu dat ik uit boosheid wil bewijzen aan ze dat ik ook zonder die vrienden gelukkig ben. Ik ben nu gedwongen of weer nieuwe mensen te leren kennen en dat is wel leuk. Maar ik merk dat ik meer op social media plaats als ik iets leuks doen en dan check of zij het gezien hebben. Ik haat het dat ik nog zo boos ben maar dat ik het niet kwijt kan bij ze en dat ik nu obsessief aan het worden ben met aan ze bewijzen: mijn communicatie is helemaal niet zo slecht, er zijn mensen die wel vrienden met mij willen zijn.
1 like
HĂ© wat vervelend. Ze heeft je vast behoorlijk gekwetst, dat maak ik op uit je verhaal. Probeer het naast je neer te leggen, bewijsdrang richting haar is geen oplossing, dan blijf je er mee bezig. Als ze jouw vriendschap niet wil, dan so be it. Als jij je best hebt gedaan dan klikt t gewoon niet voor jullie als personen. En de andere vriendinnen die dan haar kant kiezen zijn dan echt niet jouw vriendinnen, als ze dat wel waren, dan hadden ze neutraal gebleven naar jou en naar haar.
En je hoeft het niet te haten dat je je zo voelt, je bent gekwetst en dat heeft tijd nodig om daar overheen te komen.
Ik ben nogal moe en overprikkeld, door t nieuws, (wij wonen bij een luchtmachtbasis dus wordt er ook nog heel vaak mee geconfronteerd al die straaljagers) de baby slaapt niet meer goed door, ik heb nachtmerries, de borstvoeding loopt niet meer lekker, bezig met verkoop van mijn bedrijf. En al 2 weken aan t kwakkelen met verkoudheid en spierpijn enzo. Alles bij elkaar.
Mocht iemand me kunnen geruststellen of tips hebben om te ontspannen dan hoor ik het graag 
3 likes
ik vind al die zon best wel overweldigend ineens, terwijl het aan de andere kant mijn stemming ook wel verbetert. maar nu is het al zoveel dagen achter elkaar zo zonnig en trek ik het even meer ofzo, heb nu de gordijnen dichtgetrokken en lig op bed in het donker. herkent iemand dat? al dat licht voelt zo tegenstrijdig als het even niet lekker gaat in mijn hoofd. het brengt ook allerlei verwachtingen met zich mee. ik wil niet ââlekker naar buitenââ (dat doe ik ook wel hoor) maar ook gewoon depri in bed liggen soms. dat lijkt meer geoorloofd als het regent
ben bang dat mensen dit gezeur vinden dus daarom drop ik het maar even hier haha
8 likes
Ik ervaar echt precies hetzelfde. Vooral die eerste dagen heb ik depressief binnen gezeten met de gordijnen dicht, werd er ook zo onrustig van. Maar bedenk je maar dat het waarschijnlijk steeds meer gaat wennen en dit weer overgaat.
1 like
Oh nee hoor, ik herken dat heel erg. Ik ben ook meer een herfst winter persoon. In de zomer wil ik ook gewoon onder een kleedje op de bank tv kijken, of lezen. En de verwachting is dat je dat in de zomer niet doet. Want âohh het is zulks lekker weer, je MOET BUITEN ZIJNâ. Nee dat wil ik niet .
6 likes
Ik heb de laatste maanden last van dwanggedachtes en het begint mij nu een beetje op te breken. En ik wil mij niet ziekmelden op het werk omdat mijn hoofd de ballen aangeeft
Wat vervelend dat je al een paar maanden last hebt van dwanggedachtes. Is het misschien verstandig om hulp in te schakelen als het je begint op te breken?
3 likes
Heb net een belafspraak gehad. Nu even verder kijken hoe en wat.
5 likes
Wat goed dat je dit hebt gedaan. Dat was vast niet gemakkelijk, maar je mag trots op jezelf zijn dat je deze stap hebt genomen en een belafspraak hebt gehad.
1 like
Onee, ik heb net mijn rechtszaak tegen mijn ex achter de rug. En ergens voel ik spijt dat ik mijn spreekrecht niet zelf heb opgelezen. Ik wilde dit zo graag maar de spanning was zo hoog dat ik dit niet zelf heb gedaan. Hij heeft straf en er is erkend dat hij een ernstige mishandeling heeft gepleegd echter voelt de straf die is toegekend echt als peanuts. Ik baal er eigenlijk van want zân straf komt nog geen 10% in de buurt van hoe erg ik geleden heb. Realistisch en wettelijk gezien is zijn straf nog aardig fors maar dat neemt dit dubbele gevoel niet weg.
Ik heb ook nog nooit zoveel stront uit iemand zân mond horen komen. Ik walg.
11 likes
@Krelis wat vervelend dat het alsnog zoân naar gevoel oplevert. Ik kan me voorstellen dat het nooit/niet snel genoeg voelt na alles wat hij jou heeft aangedaan. Ik hoop dat je er snel toch wat weer vrede mee krijgt!
Ik wil ook graag even mijn verhaal kwijt hier. Ik merk dat mijn emmer een beetje aan het overlopen is. Ik kom steeds meer tot de conclusie dat ik niet gelukkig wordt van mijn huidige werk. 2 weken terug brak mijn vriend ook nog eens zijn hand, waardoor hij een stuk minder kan en er meer op mij terecht komt. Daarbij ben ik aan het rijlessen wat ook elke keer weer voor spanning zorgt. Sinds afgelopen weekend merk ik dat de laatste druppel eigenlijk is geweest. Ik voel me neerslachtig, kan wel om alles janken. De afgelopen dagen is hier ook nog constante hoofdpijn bij gekomen. Ik wil me eigenlijk gewoon even ziek melden voor het werk om even tot mezelf te komen en weer wat rust in mijn hoofd te krijgen, maar ik durf die stap nog niet te nemen. Terwijl ik eigenlijk diep van binnen wel weet dat doorrennen het waarschijnlijk alleen maar erger gaat makenâŠ
3 likes
ZiekmeldenâŠ
Als je zo doorgaat kan je wel in een burn out terecht gaan komen en dan ben je nog langer onderweg. Beter trap je nu hard op de rem! 
3 likes
Wat heftig dat je dit hebt meegemaakt. Lijkt me een heel zwaar traject waar je in hebt gezeten en nu natuurlijk nog steeds in zit. Wees niet te streng voor jezelf dat je niet zelf je spreekrecht hebt opgelezen. Ik kan me zo goed voorstellen dat de spanning op dat moment heel hoog opliep en ik denk dat andere mensen dat volledig begrijpen. En in principe heb je daar ook je advocaat voor toch? Die heeft jouw kant van het verhaal hopelijk zo goed mogelijk belicht. Kan je er met mensen in je omgeving of met iemand anders over praten hoe de rechtszaak is gegaan en hoe je je daar bij voelt?
2 likes
Hele dikke knuffel. Ik vind het zo knap dat je gegaan bent. En inderdaad die straffen zijn godverdomme helemaal niks in vergelijking waar jij door heen moet.
Maar je mag jezelf echt een applaus geven dat je gegaan bent!
Ik zelf heb gekozen om niet te gaan en ook geen gebruik te maken van mijn spreekrecht. Dus echt, je mag trots op jezelf zijn!
Mocht je een keer willen praten erover mag je me een bericht sturen. Ben in dezelfde draaimolen geweest en had het vooral erg zwaar met de âstrafâ die hij kreeg etc.
7 likes
Als je dit zo voelt, dan is dit waarschijnlijk het beste om te doen. Ik vind het al heel knap dat je voor jezelf tot deze conclusie bent gekomen!
Misschien durf je nu de stap niet te nemen om je ziek te melden, maar durf je wel een gesprek met een collega of vertrouwenspersoon op werk aan te gaan over dat de situatie je op dit moment allemaal te veel wordt, of kun je met je huisarts of bedrijfsarts over je klachten praten? Het lijkt mij iig verstandig dat je er niet mee blijft rondlopen.
En wees de komende tijd extra lief voor jezelf! Uit eigen ervaring weet ik hoe snel een gevoel van niet jezelf zijn kan omslaan in heftige mentale en fysieke klachten. In mijn geval een burn-out. Ik wist niet wat mij overkwam en weigerde ook toen op te geven. Pas toen ik op een website terecht kwam waar 75 symptomen van een burn-out stonden beschreven en ik mij in 65 van die symptomen herkende, viel het kwartje hoe ernstig mijn situatie was.
Dat is nu ruim een jaar geleden en ik ben er nu gelukkig een stuk beter aan toe, maar ik loop nog wel ontzettend snel tegen grenzen aan. En dan volgt er niet eerst een hek waar je overheen kan stappen of klimmen, maar direct een hoge gladde muur waardoor je met geen mogelijkheid meer door kunt gaan.
2 likes
Ik denk dat dit een beetje een warrig verhaal wordt want ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen en ĂŒberhaupt ook niet zo wat ik er mee moet.
Ik heb voor zolang als ik het me kan herinneren altijd al het gevoel gehad dat ik âoverbodigâ en âmisbaarâ ben in heel veel situaties en in groepsverband. Toen ik een paar jaar geleden heel slecht in mân vel zat, was ik er ook heilig van overtuigd dat als ik nu zou verdwijnen, er niemand was die mij zou missen. Nu het een stuk beter gaat, weet ik ook wel dat dat niet het geval is, maar toch blijft het iets wat me best regelmatig dwars zit. Het is niet zo dat ik denk dat mensen mij niet leuk vinden of het vervelend vinden als ik er bij ben, maar meer dat ik voor mân gevoel nooit een âtoevoegingâ ben aan een groep en dat ze het net zo leuk hebben zonder mij.
Ik heb er wel eens met een psycholoog over gepraat, maar toen voelde ik me niet echt begrepen. Hij leek heel erg te denken dat ik niet voor mezelf op durfde te komen en dat ik heel onzeker ben over mezelf. Terwijl ik het juist makkelijk aangeef als ik het ergens niet mee eens ben en mezelf eigenlijk best wel een leuk persoon vind.
Die huidige onzekerheid erover komt echt vooral door social media. Zo zag ik afgelopen week op Instagram dat een paar meiden waar ik voor corona heel intensief mee omging op school ineens hadden afgesproken. Dat deden we voor corona met zân allen en tijdens corona hebben we ook altijd contact gehouden, maar blijkbaar was ik nu niet uitgenodigd. Soortgelijke situatie was er vanmiddag in een groepsapp (met mensen die ik pas net ken, vriendengroep van mân vriend). Er zijn blijkbaar plannen ergens voor gemaakt en ik lijk de enige te zijn die geen idee heeft waar het over gaat.
En ik wil niet een soort van zielig doen van âoh niemand nodigt mij uitâ want het kan net zo goed een onhandige samenloop van omstandigheden zijn. Maar echt lekker voor dat gevoel van âmisbaar zijnâ wat ik sowieso al heb, is het niet. Zou het liefst ook gewoon al die stomme social media apps er af gooien, maar dat gaat helaas niet ivm werk.
7 likes
Hey Schaakmat, hoe gaat het nu met je?
3 likes