Ah fijn dat je er wel een goed gevoel bij hebt! En heel begrijpelijk dat je moest huilen hoor, het is ook niet niks.
Drie weken tot je volgende gesprek vind ik ook wel lang, zeker als je het niet meer goed trekt. De concrete hulp krijg je dan ook pas na die bespreking waarschijnlijk?
Zorg goed voor jezelf en hopelijk gaat het gesprek met je baas ook goed!
@monkeyslut wat fijn dat je wel een goed gevoel erbij hebt! En je kan de dingen die je nog niet hebt gezegd altijd later nog aankaarten. En dat van dat bagatelliseren herken ik wel… Maarja dat is ook ontzettend lastig. Ook omdat je het zelf liever niet zo wilt misschien en je wilt natuurlijk dat alles gewoon goed gaat.
Ik zou ergens eigenlijk ook wel weer hulp willen maar dat zou de derde keer zijn en dat voelt ook een beetje als falen als ik weer bij mijn huisarts aan kom? Ik was ook niet echt tevreden over degene waar ik als laatst ben geweest dusja
Jouw laatste alinea is echt precies mijn situatie.
Heb je 3 dagen achter elkaar vrij of eentje door de weeks? Anders zou ik die dag gewoon totaal nemen voor waar jij zelf zin in hebt. Lekker chillen en uitrusten, kan best zijn dat de stress en drukte er dan uit komt en je je daarom vermoeider voelt, maar denk dat het wel goed is. En bijv die andere 2 dagen een balans zoeken tussen leuke dingen doen/productieve dingen en chillen
Ik ben chronisch ziek en werk freelance voor een website. Dat is ook wel eens 0 uur per maand… maar deze maand ben ik best druk. Onze badkamer zou van 1-21 oktober verbouwt worden en zouden we een huisje huren zodat onze hond er geen stress van zou hebben (en wij ook niet). Daarom had ik nu vóór en na die weken heel veel werk in te plannen. (Uiteindelijk gaat de badkamer wss pas 8 okt van start en dan 1-3 dagen per week dus dan duurt het wel zes weken…) Nu had ik een druk weekend en voel ik me lichamelijk echt kut. En nou voel ik me de hele tijd zo paniekerig omdat ik te veel moet werken deze week en bang ben dat ik t niet volhoud. Moest vanmorgen al drie keer overgeven en ben nu bijna jankend onderweg naar mijn werk. 
Ik weet dat ik t veel erger maak door me er zorgen om te maken maar kan het grwoon niet uitzetten. Zou t liefst stoppen met werken maar dat voelt ook weer als falen. Er moet gewoon een collega komen maar niemand soliciteert
Ik moet afspraken plannen met cliënten (met verstandelijke beperking) dus dit stond nu allemaal gepland al. Het e-mailen/plannen kost vaak ook al zoveel moeite dat ik het nu ook rot vindt om af te blazen. Gelukkig was het gesprek net best oke.
Ik ben twee jaar gleden gestopt met mijn werk omdat het toen ook echt niet meer ging. Kun jij denk je wel blijven werken?
Fijn dat het parttime in ieder geval goed gaat, wel jammer dat je merkt dat je minder kan dan voorheen. Hopelijk komt dat weer.
Ja was lastig, echt een enorme rottijd. Mijn leidinggevende wilde me na drie jaar echt weghebben ineens, stopte volledig met rekening houden met mij. Ik ben volledig afgekeurd, dus hoef verder ook niet per se wat te doen. Maar vind het vooral fijn om me nog een beetje normaal te voelen als anderen het over werk hebben dat ik ook wat heb. Maar deze week doet me nu precies denken aan de tijd voor ik ontslag nam. Maar ik zie even geen oplossing, dus het kan even niet anders.
Heb jij wel een fijne werkplek? Wel lastig dat het zo komt en gaat, lijkt me dat dat dan best hard kan aankomen als alles juist even lekker gaat. Heb je een hele studie goed kunnen afronden?
Mijn vriend is momenteel even vet gestresst om zijn werk dus is even niet zoveel steun 
Kan gebeuren. Mensen kunnen zich het ook gewoon niet voorstellen omdat ik al zo weinig werk en dit dan al te veel is. En ik heb zo veel slechte dagen, ik heb het toch vaak liever over leuke dingen als ik iemand spreek. Hopelijk wordt er gewoon snel iemand gevonden voor de andere vacature, dan kan ik weer ademhalen.
Ik voel me redelijk gefaald, nu al. Ik ben dus met de studie Social Work begonnen maar alles valt mij gewoon nu al tegen, de manier van lesgeven, het enorm laat doorgeven van eventueel stukken te lezen. Ik heb gewoon een huishouden en woon niet bij mijn ouders, ik heb gewoon genoeg te doen… en ik ben hierdoor allemaal zo enorm gestrest, ik weet ook niet of dit nog iets voor mij gaat worden met de verantwoordelijkheden die ik heb. Huis, verbouwing al bijna 2 jaar, ziek, sowieso stressgevoelig en zeer moeilijk lerend. Ik baal gewoon van mezelf, want waarom kan ik niet gewoon goed leren? En waarom voel ik mezelf nog steeds ziek?
Het is zelfs zo erg, dat ik nu dus naar MBO BBL opleidingen in deze sector ben gaan kijken omdat ik mezelf dit gewoon niet veel langer zie doen, ik wil gewoon werken en zeker geen 4 jaar meer in de schoolbanken zitten tussen de 16 jarige… Ik baal erg alleen allemaal zo van. 
Wat rot dat je je zo voelt 
Van mezelf weet ik wel dat ik in het begin van een studie vaak overweldigd was en lang moest wennen. Misschien heb jij dat ook? Is social work echt de opleiding van je dromen? In dat geval zou ik een afspraak met je studie adviseur/begeleider/hoe dat heet bij jouw studie inplannen om je situatie te bespreken. Ik had bijvoorbeeld afgelopen jaar een moeder in de klas en doe heeft de opleiding uiteindelijk in deeltijd gedaan omdat fulltime studeren bij haar niet te combineren was met het moederschap. Misschien is zoiets voor jou ook een oplossing. Daarnaast kan de studiebegeleider je vast helpen met een mailtje oid opstellen voor je leraren waarin je jouw situatie uitlegt en aangeeft wat jij nodig hebt en of ze hier rekening mee kunnen houden. Ik heb dit in mn studie twee keer gehad (vader was erg ziek en daarna overleden en ik heb twee jaar op hoog niveau gesport) en mijn leraren waren altijd erg begripvol en bespraken bijvoorbeeld een keer per week met me wat we de komende twee/drie weken moesten doen, zodat ik meer vooruit kon plannen, of ze waren iets coulanter met mijn aanwezigheid bijvoorbeeld. Misschien kan je dat ook proberen.
Over bbl opleidingen: ik heb twee vriendinnen die dit gedaan hebben. Ondanks dat ze van de havo kwamen en dus een hbo konden gaan doen hebben ze voor de bbl opleiding gekozen omdat ze leren uit boeken niet leuk vinden en het ook niet zo goed kunnen waardoor dat ze veel stress gaf. Ze zijn nu allebei super blij, hebben leuke banen en alles. Als die manier van leren bij je past kan je het zeker proberen!
Hopelijk voel je je iig snel wat beter en minder gestresst 
Het is oke als dingen niet lukken, maar natuurlijk wel heel frustrerend voor jou.
Liever dat rot! Ik weet zeker dat je het kan en dat je een hele goede social worker gaat worden. Probeer even door te zetten, wacht de stages af. Is deeltijd een optie?
Ik hoop zo enorm dat het het stukje overweldigend is, ik ben echt heel erg moe nu bijvoorbeeld en ik kan wel huilen omdat ik zo direct dus weer naar school moet. Ik heb er zo geen zin in… heel mijn hoofd zit gewoon vol. Zit inderdaad aan deeltijd te denken, maar moet dan 16 uur een betaalde baan vinden en dat is denk ik lastig zonder diploma’s in de richting social work. Ik weet het gewoon nog niet, en ik denk dat ik gewoon rustig af moet wachten… en dat ik misschien even binnenkort met mijn SLC’er moet gaan praten.
@anon98052296
Ik probeer het ook even af te wachten, ik heb natuurlijk tot februari… Ik hóóp gewoon dat het kwartje gaat vallen en dat ik er mijn plezier in ga vinden, maar voor nu heb ik dat niet. Ik heb nu gewoon zelfs door alle stress een grote koortslip, de 2e in 3 weken tijd. Voel me ook kapot en wil het liefste thuisblijven vandaag maar heb een groepsproject en ik zou het zo lullig vinden om niet te gaan dus ik ga gewoon, al is het om hun niet te laten staan.
@ladygodiva
Ik vind je bericht enorm lief, dankjewel daarvoor. Ik denk ook dat ieder zijn kwaliteiten heeft. Ik kijk het even aan denk ik en zoek liever voor de zekerheid alvast verder naar wat dan? Dan misschien hetzelfde, maar op een MBO niveau.
Dank jullie voor jullie lieve berichten, doet me goed. Kon ik jullie maar even in het echt knuffelen! <3
Ik heb hier nog nooit gepost (al is “niet lekker in je vel” wel een understatement voor hoe ik me voel) maar het past naar mijn gevoel ook weer niet in het psychisch praat topic of het wjekw.
Ik heb namelijk, na maanden op en af, misschien wel jaren, eindelijk een afspraak gemaakt bij een (studenten) psycholoog (want laagdrempeling en moet ergens beginnen toch). En ergens voelt het als falen want ik wil gewoon zo graag normaal zijn, maar aan de andere kant kan ik ook echt niet meer aan blijven modderen. Voelt gewoon heel raar. En ik moest het even ergens kwijt, want ik wil het nog niet delen met mijn moeder of vriend.
Niet quoten, alsjeblieft, ik wil het nog weg kunnen halen misschien 
Ik denk dat je niet te streng voor jezelf moet zijn daarin! Ook al herken ik het wel want ik postte hierboven nog dat het voor mij ook als falen voelt omdat ik voor de derde keer eigenlijk hulp wil zoeken. Maar toen ik de tweede keer bij mijn huisarts kwam zei ik ook tegen hem dat ik me niet superslecht voel maar ook niet op mijn best ben en dat ik dat zonde vind. Ik ben jong en wil kunnen genieten van mijn leven. En helaas ben ik nogal onzeker en niet echt een prater waardoor ik dingen opkrop. En het heeft mij wel geholpen om met iemand van buitenaf erover te praten.
@monkeyslut ben blij dat het wat beter met je gaat! En nee nog niet. Ik twijfel heel erg. Het gaat met ups en downs. Soms heb ik een prima dag en dan weer echt een kutdag. Ik probeer wel meer met mijn vriend te praten ook al blijf ik dat lastig vinden maar als ik het eenmaal doe lucht het wel op.
Dit herken ik super erg, ik hoop dat het mij ook gaat helpen. Helaas is mn afspraak pas over een maand maar goed. Beter dan niks.
Ik ben gister naar de praktijkondersteuner geweest. Het was een heel fijn gesprek, voelde me heel erg begrepen en in die 50 minuten kwamen al snel dingen naar voren waar ik last van heb. Ook heb ik een doorverwijzing gekregen voor de psycholoog, dat is ook heel fijn en niet meteen wat ik had verwacht.
Ik had gister vrij genomen van werk, omdat ik had verwacht dat het een heftig gesprek zou zijn (als in dat ik enorm zou moeten huilen), maar dat viel mee. Heb de rest van de dag met mijn moeder doorgebracht en het was een fijne dag.
Maar nu voel ik me in een keer zo verdrietig. Alsof nu alles pas land.
Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad! En ook dat je een doorverwijzing hebt gekregen. Hopelijk kan je snel terecht! En ik denk dat die emoties er wel bij horen en dat je dat ook een beetje toe moet laten. Het is ook niet niks.
Is het herkenbaar voor iemand dat je niet kan ontspannen? Ik zit niet lekker in mijn vel en als ik werk kan ik mijn gedachten goed van me afzetten. Maar kijk ook erg uit naar mijn vrije dagen. Alleen als ik dan vrij ben heb ik nergens de rust voor. Het lukt me niet om een boek te lezen, om een serie te kijken. Ik heb nergens zin in. Voel me erg rot en eenzaam dan en had liever eigenlijk gewerkt omdat ik dan dingen moet doen en even niet kan piekeren. Vind het zo vervelend. Het liefst zou ik ook alleen maar slapen
Dat hoop ik ook! En daar heb je ook gelijk in, misschien moet ik me daar ook niet teveel tegen gaan verzetten. Maar in mijn beleving mag dat niet ofzo, want ik moet aan mijn eigen, hoge verwachtingen voldoen en dit kan dan niet in mijn hoofd. Beetje raar uitgelegd.
En wat je zegt over het ontspannen herken ik heel goed. Op de dagen dat ik vrij ben, neem ik me voor om te relaxen of te lezen, maar ik doe dat dan ook niet.
Ik kom een beetje binnenvallen hier, maar kun je niet proberen te ontspannen door inspannen? Door een stukje te gaan skaten/fietsen/lopen/zwemmen? Juist als je zo aan het malen en piekeren bent leidt dit beter af dan het lezen van een boek. Waarschijnlijk dat je dan ook lekkerder slaapt