Met al dat nieuws over geweld / grensoverschrijdend gedrag krijg ik soms wel eens zo’n soort shock wat begint in m’n maag en opstijgt naar boven ‘of zoiets’ met ‘spijt/schuld’ gevoelens? herkent iemand dit?
Ik zat net een stuk van de rechtszaak van Johnny en Amber te kijken, het kwam op facebook voorbij en ineens wordt het me dan teveel en word ik boos op ‘mijn dader’ maar dat resulteert in dat ik mezelf beschuldig van ‘ik had beter dit kunnen doen of ik had beter dat kunnen doen’
Is het een optie om eerder op de dag (misschien zelfs sochtends) al te koken? Ik wens je veel kracht!
Herkenbaar, dit heb ik ook en daarom wil ik niks horen of lezen over het proces. Want ik had er toen bewust voor gekozen om niet naar de rechtzaak te gaan, omdat ik hem echt niet onder ogen durfde te komen.
Ik ervaar best wel veel stress op dit moment. Zowel privé als op werk. En ik merk dat, dat echt heel erg zwaar is omdat het nu voelt alsof ik nergens een toevlucht heb. Op werk denk ik aan thuis en thuis denk ik aan werk. En dan niet positief.
Ik ben ook echt heel moe. Ook in mijn hoofd. En ik heb zaterdag ook nog eens heel de dag een sociaal uitje wat ik niet af kan zeggen. Terwijl ik het liefst uitkijk naar een weekend rust. Maar misschien brengt het ook wel afleiding
Waarom kan je het uitje niet afzeggen? Je moet jezelf altijd op de eerste plek zetten en als je teveel aan je hoofd hebt dan is dat toch het eerste wat je moet cancellen?
Ik zit echt in een vreselijke cirkel
Gebroken hart door een collega die ik iedere dag weer zie, hierdoor weinig eetlust. Afgelopen maanden door de situatie en hard werken 9 kilo afgevallen.
Heb overgewicht dus kan ik goed gebruiken - maar niet op een gezonde manier helaas.
Nu ga ik werken, eet ik de hele dag niet tot nauwelijks (bijv. alleen een banaan of appel). Kom ik thuis na 10 uur, want ik ben workaholic, vluchtgedrag. Fucking honger. Bestel of haal ik eten, altijd “slecht”, friet pizza sushi wok. Eet ik dat als diner en zit ik vol en voel ik me weer moe en slecht. Elke dag opnieuw.
Collega spreek ik niet buiten werk en ook niet mogelijk (elkaar op alle kanalen geblokkeerd) maar is nog steeds een van de leukste personen die ik ken (zo voelt dat nu).
Rusteloos leven, hem elke dag zien, maar ook een rusteloze gedachte dat ik hem straks in de zomer 2 maanden niet zie en spreek. Ga er eigenlijk nu al kapot aan. Vind het leven gewoon kut, al die gevoelens, niks compenseert dat voor mij.
Heb super lieve vrienden familie leuke dingen in het vooruitzicht reis veel goed salaris fijne baan waarschijnlijk promotie en nu zelfs een hele goeie date maar hoeft allemaal niet zolang ik me keer op keer weer zo uitgeput - kapot - moe - vol en tegelijkertijd leeg voel.
Moest het ff kwijt 
En als je aangeeft dat je het moeilijk hebt op t moment, maar wel mee wil en als je naar huis wil dat je gewoon gaat? Is dat een optie?
Ik kan je daar denk ik ook niet bij helpen, behalve dat ik precies hetzelfde heb:(. Misschien helpt het stukje herkenbaarheid een mini beetje tegen je eenzaamheid.
Ik dacht er inderdaad wel aan om misschien wat eerder weg te gaan. We gaan ook nog uit daarna en dan hoef ik natuurlijk niet tot het einde te blijven. Maar ik hoop dat het gezellig wordt en het ook wat afleiding geeft.
Ik hoop dat je hoe dan ook een leuke dag gaat hebben! 
Ik denk dat het helemaal niet raar of ongewoon is om zo’n periode te hebben waarin je jezelf kwijt bent en even niet zo goed weet wat je wil/moet (zal bij iedereen anders uitwerken natuurlijk). Het is ook niet niks als je leven op zijn kop staat en je op een leeftijd komt waar je (waarschijnlijk) van student naar werkend iemand gaat etc. Ik vond dat toen ook best pittig en heel erg zoeken, maar heel cliché; ook dat gaat over.
Belangrijk denk ik om wel goed voor jezelf te blijven zorgen. Je hoeft ook niet alles in één keer aan te gaan hè, je soms een beetje verstoppen voor sommige dingen vind ik niet iets heel ergs. Zolang je je maar niet voor altijd verstopt voor iets natuurlijk maar je kan niet van jezelf verwachten dat je over een week wakker wordt met alles helemaal top op de rit.
Ik heb hier al een tijd last van. Ik vind niks meer leuk, of vooral nergens zin in. Ik heb geen hobby’s. Vrienden zien vind ik wel leuk, maar als ik thuis ben ga ik liever mijn huis niet uit en kost het extreem veel moeite. Ik krijg professionele hulp voor mijn mentale klachten, maar het is soms zo frustrerend. Ook thuis kan ik van weinig genieten, soms heb ik het gevoel van constante verveling. Het verschilt uiteraard per dag, maar soms voelt het echt als dat ik mijn tijd moet uitzitten. Heeft iemand hier ervaring mee en of tips om uit die sleur te komen.
Misschien heb je niks aan deze tip, maar ik heb ervaren dat ik soms gewoon iets moet gaan doen zonder dat ik daar zin in heb (of soms zelfs met tegenzin). Dus mezelf echt even dwingen om iets te gaan doen waarvan ik weet dat ik het normaal gesproken fijn vind. Soms merk ik dan na een tijdje dat ik het inderdaad leuk vind en soms ook niet, maar dan ben je in ieder geval in beweging gekomen. Ik merk ook dat het balletje dan een beetje begint te rollen en het daarna makkelijker is om andere dingen op te pakken. Die eerste stap is het lastigste, ook al is het iets kleins. Eigenlijk is dit hetzelfde idee als dat principe van je bed opmaken 's ochtends.
Het hoeft ook niet direct een hobby te zijn he, kan zoiets simpels zijn als een stukje lezen, even naar buiten, iets creatiefs, iets met muziek, etc. Er is vast wel iets waar je over het algemeen een blij/ontspannen gevoel van krijgt?
Je mag deze hele post negeren als je denkt wat een onzin hoor haha
@zmic Dit wilde ik ook posten, met als aanvulling dat het idd niet iets groots hoeft te zijn. Soms kijk ik kattenfilmpjes op tiktok liggend in bed, maar het feit dat je iets opzoekt (en niet doods Social media afgaat met continu dezelfde berichten) kan mij soms al helpen even uit de sleur te komen, of iig de tijd zo fijn mogelijk uit te zitten.
Ja ik heb destijds in zo’n periode heel veel getekend, muziek gemaakt en een ‘dagboek’ bijgehouden. Ik voel me tegenwoordig een stuk beter en wil nog een moment uitkiezen om dat dagboek ‘ritueel’ te verbranden om zo ook die rotte periode en dat boek vol gescheld en depressiviteit letterlijk en figuurlijk af te sluiten.
Met therapie (zelfbeeld/zelfvertrouwen) moest ik ook bijhouden wat ik zoal deed op een dag. Dat triggerde me sowieso om meer te doen en ook om in te zien dat ik heus wel, al was het maar matig, actief was. NU vind ik het begin van dat boek sullig, omdat het echt is begonnen met: ‘Ik heb gegeten, Ik heb gedouchet, ik ben 2 minuten buiten geweest’ daarna relativeerde ik dit zelf in mijn dagboek dat ik eigenlijk al wel blij was met dit inzicht en deze kleine stapjes vooruit. Langzaam kwamen er steeds meer dingen op m’n lijstje waarbij ik toch wel weer trots op mezelf was dat ik ze deed. Voor sommige is het misschien vanzelf sprekend maar voor mij op dat moment écht niet, en toch deed ik ze. Dus mijn dagboek werd daarna ook weer wat vredelievender i.p.v. soms letterlijk een b.l.z. vol met grote scheldwoorden.
Dit heb ik dus veel geprobeerd, maar ook daar heb ik geen zin in. Na een of tee keer doe ik de hobby’s niet meer. Wel bedankt! 
Ik ben suïcidaal geweest (helaas inclusief proberen). Maandag had ik een gesprek over mijn loopbaan en de collega vroeg: ‘hoe wil je herinnert worden, als je morgen onder een bus komt?’. Ik kon gewoon niet snel reageren, omdat het jarenlang mijn wens was om onder een vervoersmiddel te komen. Mijn hoofd kon de link niet leggen tussen de vraag, de situatie (mijn werk) en het gewenste antwoord.
Oh jeetje, wat is het dan eigenlijk een rare vraag om zo te stellen.
Nu ik je reactie heb gelezen zal ik er aan denken om nooit meer zomaar zo’n vraag aan iemand te stellen, omdat je niet altijd weet wat iemand zijn verleden/huidige situatie is.
Ik wilde even kwijt dat ik morgen het tweede gesprek met de bedrijfsarts heb, zit thuis met een burnout. Ik ben er toch weer zenuwachtig voor en ben bang dat ik me niet goed kan verwoorden of het te positief laat lijken. Ben al een uur bezig om uit te typen waar ik last van heb en hoe mijn belastbaarheid is. Vind het lastig om dit uit te leggen omdat het soms best goed gaat (zolang ik niks doe, geen enkele druk heb en maximaal 2 ‘activiteiten’ op een dag doe).