Ik kan je daar denk ik ook niet bij helpen, behalve dat ik precies hetzelfde heb:(. Misschien helpt het stukje herkenbaarheid een mini beetje tegen je eenzaamheid.
3 likes
Ik dacht er inderdaad wel aan om misschien wat eerder weg te gaan. We gaan ook nog uit daarna en dan hoef ik natuurlijk niet tot het einde te blijven. Maar ik hoop dat het gezellig wordt en het ook wat afleiding geeft.
3 likes
Ik hoop dat je hoe dan ook een leuke dag gaat hebben! 
2 likes
Ik denk dat het helemaal niet raar of ongewoon is om zoân periode te hebben waarin je jezelf kwijt bent en even niet zo goed weet wat je wil/moet (zal bij iedereen anders uitwerken natuurlijk). Het is ook niet niks als je leven op zijn kop staat en je op een leeftijd komt waar je (waarschijnlijk) van student naar werkend iemand gaat etc. Ik vond dat toen ook best pittig en heel erg zoeken, maar heel clichĂ©; ook dat gaat over.
Belangrijk denk ik om wel goed voor jezelf te blijven zorgen. Je hoeft ook niet alles in Ă©Ă©n keer aan te gaan hĂš, je soms een beetje verstoppen voor sommige dingen vind ik niet iets heel ergs. Zolang je je maar niet voor altijd verstopt voor iets natuurlijk maar je kan niet van jezelf verwachten dat je over een week wakker wordt met alles helemaal top op de rit.
1 like
Ik heb hier al een tijd last van. Ik vind niks meer leuk, of vooral nergens zin in. Ik heb geen hobbyâs. Vrienden zien vind ik wel leuk, maar als ik thuis ben ga ik liever mijn huis niet uit en kost het extreem veel moeite. Ik krijg professionele hulp voor mijn mentale klachten, maar het is soms zo frustrerend. Ook thuis kan ik van weinig genieten, soms heb ik het gevoel van constante verveling. Het verschilt uiteraard per dag, maar soms voelt het echt als dat ik mijn tijd moet uitzitten. Heeft iemand hier ervaring mee en of tips om uit die sleur te komen.
4 likes
Misschien heb je niks aan deze tip, maar ik heb ervaren dat ik soms gewoon iets moet gaan doen zonder dat ik daar zin in heb (of soms zelfs met tegenzin). Dus mezelf echt even dwingen om iets te gaan doen waarvan ik weet dat ik het normaal gesproken fijn vind. Soms merk ik dan na een tijdje dat ik het inderdaad leuk vind en soms ook niet, maar dan ben je in ieder geval in beweging gekomen. Ik merk ook dat het balletje dan een beetje begint te rollen en het daarna makkelijker is om andere dingen op te pakken. Die eerste stap is het lastigste, ook al is het iets kleins. Eigenlijk is dit hetzelfde idee als dat principe van je bed opmaken 's ochtends.
Het hoeft ook niet direct een hobby te zijn he, kan zoiets simpels zijn als een stukje lezen, even naar buiten, iets creatiefs, iets met muziek, etc. Er is vast wel iets waar je over het algemeen een blij/ontspannen gevoel van krijgt?
Je mag deze hele post negeren als je denkt wat een onzin hoor haha
2 likes
@PaulieBleeker Dit wilde ik ook posten, met als aanvulling dat het idd niet iets groots hoeft te zijn. Soms kijk ik kattenfilmpjes op tiktok liggend in bed, maar het feit dat je iets opzoekt (en niet doods Social media afgaat met continu dezelfde berichten) kan mij soms al helpen even uit de sleur te komen, of iig de tijd zo fijn mogelijk uit te zitten.
3 likes
Ja ik heb destijds in zoân periode heel veel getekend, muziek gemaakt en een âdagboekâ bijgehouden. Ik voel me tegenwoordig een stuk beter en wil nog een moment uitkiezen om dat dagboek âritueelâ te verbranden om zo ook die rotte periode en dat boek vol gescheld en depressiviteit letterlijk en figuurlijk af te sluiten.
Met therapie (zelfbeeld/zelfvertrouwen) moest ik ook bijhouden wat ik zoal deed op een dag. Dat triggerde me sowieso om meer te doen en ook om in te zien dat ik heus wel, al was het maar matig, actief was. NU vind ik het begin van dat boek sullig, omdat het echt is begonnen met: âIk heb gegeten, Ik heb gedouchet, ik ben 2 minuten buiten geweestâ daarna relativeerde ik dit zelf in mijn dagboek dat ik eigenlijk al wel blij was met dit inzicht en deze kleine stapjes vooruit. Langzaam kwamen er steeds meer dingen op mân lijstje waarbij ik toch wel weer trots op mezelf was dat ik ze deed. Voor sommige is het misschien vanzelf sprekend maar voor mij op dat moment Ă©cht niet, en toch deed ik ze. Dus mijn dagboek werd daarna ook weer wat vredelievender i.p.v. soms letterlijk een b.l.z. vol met grote scheldwoorden.
1 like
Dit heb ik dus veel geprobeerd, maar ook daar heb ik geen zin in. Na een of tee keer doe ik de hobbyâs niet meer. Wel bedankt! 
Ik ben suĂŻcidaal geweest (helaas inclusief proberen). Maandag had ik een gesprek over mijn loopbaan en de collega vroeg: âhoe wil je herinnert worden, als je morgen onder een bus komt?â. Ik kon gewoon niet snel reageren, omdat het jarenlang mijn wens was om onder een vervoersmiddel te komen. Mijn hoofd kon de link niet leggen tussen de vraag, de situatie (mijn werk) en het gewenste antwoord.
7 likes
Oh jeetje, wat is het dan eigenlijk een rare vraag om zo te stellen.
Nu ik je reactie heb gelezen zal ik er aan denken om nooit meer zomaar zoân vraag aan iemand te stellen, omdat je niet altijd weet wat iemand zijn verleden/huidige situatie is.
5 likes
Ik wilde even kwijt dat ik morgen het tweede gesprek met de bedrijfsarts heb, zit thuis met een burnout. Ik ben er toch weer zenuwachtig voor en ben bang dat ik me niet goed kan verwoorden of het te positief laat lijken. Ben al een uur bezig om uit te typen waar ik last van heb en hoe mijn belastbaarheid is. Vind het lastig om dit uit te leggen omdat het soms best goed gaat (zolang ik niks doe, geen enkele druk heb en maximaal 2 âactiviteitenâ op een dag doe).
3 likes
Hoe ging je gesprek?
2 likes
Wel goed. De bedrijfsarts wil dat ik weer naar het werk ga om te koffiedrinken. Ik heb het gevoel dat dit nog te vroeg is maar ga het toch maar proberenâŠ
Nou zeg, wat een ongepaste vraag. Ik snap de strekking wel hoor maar had dat alsjeblieft even anders verwoord.
Ik snap helemaal dat je van je apropos was.
3 likes
Goed dat je het gaat proberen en als het toch nog teveel is, is mijn tip dit bespreekbaar te maken.
Jijzelf weet het beste hoe het met je gaat, is het teveel dan is het teveel, kunnen ze hoog of laag springen maar het gaat om jouw gezondheid. Succes iig 
@MevrWillem Ik snap het ook niet. Ik zou ook werkelijk waar geen idee hebben wat ik hier op zou moeten antwoorden, ook omdat ik mezelf probeer te beschermen in âwat zouden andere van mân vindenâ. Ik ben al te kritisch op mezelf (ook gedachtes gehad om voor eeuwige rust te kiezen) laat staan als ik me ook nog moet bezig houden met hoe andere mij zouden moeten herinneren.
2 likes
Geef dit aan bij je arts en werkgever! Koffie drinken klinkt als een klein iets maar is het niet. Je moet je douchen, aankleden etc er naar toe reizen, en dan gaat iedereen je vragen hoe het gaat terwijl je je kut voelt. Je staat automatisch in de schijnwerpers en âmoetâ dan een beetje gezellig en sociaal lopen doen terwijl dat heel belastend is!
6 likes
@Kaasje Ik ben het met Velours eens dat koffiedrinken heel belastend kan zijn. Toen ik een jaar geleden na uitval met burnout klachten weer op kantoor kwam, werd ik in de eerste minuten al duizelig, kreeg ik hoofdpijn en een waas voor mijn ogen omdat ik in een gesprek met 3 man terechtkwam. Ik kon al die stemmen van verschillende kanten niet goed verwerken. Gelukkig was het plan dat ik een wandeling zou gaan maken met een collega, dus al snel kon ik weg uit die benarde situatie. Achteraf had ik op dat moment prima kunnen vragen of iemand mij naar een stoel wilde begeleiden omdat het niet goed ging. Maarja⊠iets met een masker opzetten en âgewoonâ willen doen.
Ik kan me wel voorstellen dat je het wilt proberen als de bedrijfsarts dat aangeeft. Je zou dan ook kunnen nadenken over omstandigheden die het voor jou prettiger maken en die van tevoren met je werk bespreken. Zo wilde ik niet graag op kantoor zitten, vond ik het prettig om 1 specifieke (leidinggevende) collega te spreken waar ik een goede band mee had en kon ik niks met gesprekken over werk. Het eerste heb ik opgelost door voor te stellen om een stukje te gaan lopen. Het tweede was gelukkig ook voor iedereen prima. Als dat bij jou niet het geval is, zou je kunnen uitleggen dat een âformeelâ gesprek met je werkgever je nog te veel stress geeft en dat je dat gesprek graag op een later moment voert. Je prioriteit mag nu eerst liggen bij ĂŒberhaupt weer wat verbinding met je werkplek en de mensen waarmee je werkt. Het derde voelde mijn collega gelukkig aan. Bij veel mensen gaat dat anders. Daarin zou je ook je wensen aan kunnen geven, van tevoren of tijdens het gesprek.
Bedenk ook dat bedrijfsartsen dit vaak in een relatief vroeg stadium voorstellen, omdat zij hebben geleerd dat re-integratie lastiger gaat als er lange tijd geen contact tussen werkgever en werknemer is geweest. Het gaat ze er vaak vooral om dat je wat feeling houdt met je werkplek. En dat kan natuurlijk in allerlei vormen plaatsvinden. Daarover zou je, als je wilt, ook na het afgelopen gesprek nog met de bedrijfsarts over kunnen sparren. Je kunt prima aangeven dat je het gesprek hebt laten bezinken, dat je de eerste stap toch nog spannend vindt en graag wat ideeën met de bedrijfsarts bespreekt.
Wat vervelend dat je dit gevoel hebt 
hoop dat je vandaag je rust kan pakken.
En komt het uit het niets of weet je de oorzaak wel zelf? Praat je met iemand? In eigen kring of bijv met een coach of therapeut?
Al die vragen sorry maar wat mij soms ook helpt (ongevraagd advies) is bedenken dat er op zich niets objectiefs mis gaat als ik die lijst niet doe⊠of deze proberen op te knippen in een taak per dag. Soms is âhuis schoonmakenâ (om maar een voorbeeld te geven) een super groot project dat me al helemaal niet lukt als ik angstig ben
1 like