Ik ga al een hele poos niet zo lekker met nu al 3 dagen een enorme dip, ik weet dat ik hier niet zelf uit kan komen. Hulp vragen lukt ook niet echt, ik denk dat ik naar de huisarts moet maar weet gewoon niet wat ik daar moet zeggen en alleen maar kan huilen?
mijn ervaring is dat ze de doos tissues al klaar hebben staan voor je. Je kunt gewoon aangeven dat je in gesprek wil met de praktijkondersteuner omdat je je niet okƩ voelt en je doel is om daar uit te komen.
Al snap ik ook je terughoudendheid omdat je niet weet wat je moet gaan zeggen. Ikzelf wist ook niet wat ik moest zeggen, heb mede daarom ook enorm geraaskald waar volgens mij op den duur geen touw meer aan vast te knopen was. inclusief een hoop tranen en tissues. Ik denk dat ze er niet gek van op gaan kijken als je alleen maar huilt. Hulp vragen is al een moedige stap die je niet moet onderschatten.
gelijk maandag bellen, het hoeft idd echt niet een samenhangend verhaal te zijn (zeg ik als degene die 2 weken geleden ook al huilend bij de assistente aan de lijn hing). Denk goed aan jezelf!
Maar aangeven dat je het niet weet en alleen maar moeten huilen zegt denk ik ook al veel he. Je kan het niet fout doen. Het is al dapper dat je hulp wilt vragen. Succes!
Mijn ervaring: ik kon digitaal een afspraak maken, dat scheelt al. Als je aangeeft dat je een afspraak wil omdat je je psychisch niet goed voelt, weten ze waarschijnlijk al genoeg. Bij mijn huisarts plannen ze dan automatisch een dubbele afspraak, maar dat zal misschien per huisarts verschillen.
Dan de afspraak zelf: gewoon zeggen dat je je niet lekker voelt. Als je moet huilen, gewoon laten gaan. Ze hebben echt wel meteen door wat je bedoelt. Dan gaan ze je een rijtje vragen stellen om in te schatten hoe en wat. Denk dan aan: kun je je concentreren op werk/school, heb je meer of minder eetlust, hoe slaap je, etc. etc. Op een gekke manier vond ik dat eerste gesprekje best wel een opluchting.
Bedankt voor de fijne reacties! Doet mij goed om jullie ervaringen ook te lezen. Ik ga proberen om morgen de huisarts te bellen, hoop dat het lukt
Mijn leven is echt een grote puinhoop ik heb een gebroken hart, ik zie de hartenbreker dagelijks op werk, hij heeft mij een half jaar meegesleurd en gemanipuleerd en ik lief het allemaal gebeuren, we werken nu onder afspraken verder, ik overweeg van baan te wisselen maar vind niks waarmee ik dit fucking dure leven kan betalen, ik heb promotie gekregen maar ben geen seconde blij geweest omdat ik me zo treurig voel, mijn huis is net zoān rotzooi, ben al trots als ik mezelf onder de douche krijg, vrienden gaan samenwonen in koophuizen, mensen hebben steeds minder tijd voor me want partners en ik ben alleen, ongelukkig en op. Waar ik mijn afleiding eerder vond in mijn werk is het nu de plek waar ik het meest verdrietig ben. Ik heb al weken niet gekookt, eet amper, als ik eet is het fast food. Vergeet afspraken en laat alles liggen.
Ik wilde het even kwijt want het boeit ook niemand hoe ik me voel. Laatst overal jankend mijn verhaal over mijn werk- en liefdesleven gedaan en niemand die daarna nog eens vraagt hoe het gaat. Kut dus. Helemaal kut.
Wat klote om te horen, je gevoel komt echt door je berichtje heen. Wat mij momenteel helpt is de gedachte āhet is wat het is en er komen weer betere tijdenā want dat geloof ik echt voor jou.
Ahh ik vind dit echt kut voor je :(. Ik hoop dat er snel betere tijden voor je aanbreken. Die tijden komen er sowieso!
Heel herkenbaar. Hoop voor je dat je je snel wat beter voelt, maar ik begrijp de pijn. Wat bij mij enigszins helpt om me toch recht te houden is regelmatig even ontsnappen aan de mensenwereld door de natuur in te gaan. Rust opzoeken en proberen het (negatief) denken uit te schakelen.
Misschien heb je hier niks aan, maar ik werkte ook samen met degene die mij mān hart brak. Ik ben daar weggegaan omdat ik dat niet aankon en hij āer eerder wasā en uberhaupt ik er al terecht kwam door hem⦠maar misschien kun je je focussen, beetje bij beetje op die promotie, misschien kun je nu niet blij zijn maar komt dat nog, wanneer er ruimte voor is. Geef niet jezelf de schuld, hoe lastig dat soms ook kan zijn. het is (helaas) zo gelopen maar nu is het tijd om het anders aan te pakken. Geef het de tijd. (misschien wat zweverig. maar alsnog wees heel lief voor jezelf en voor wat je voelt)
Ik hoop dat het snel beter met je gaat en even praktische tips: iedere dag een stuk wandelen om je hoofd leeg te maken en qua eten kunnen kleine dingen als een juicer waarin je groente en fruit mixt al iets gezonder zijn. Of groentesapjes halen, een rijstkoker met stoommandje om tegelijkertijd groente te stomen en rijst/bulgur of vb zoete aardappel klaar te maken.
Structuur als in wekelijkse sportlessen vb pilates of iets waar je hart een beetje vrolijk van wordt van dansen tot misschien een sport die je als kind leuk vond.
En je mag mij ook altijd een bericht sturen, het is altijd fijn als je je verhaal bij iemand kwijt kan.
Het is nu rot maar van deze klote situatie ga je naar een situarie waarin jij zelf de held bent in je eigen verhaal. Mensen zijn helaas niet altijd loyaal en beter vertrouwen op jouw eigen kracht en liefde voor jezelf
Ik heb een topje aan en korte broek en ben een beetje aangekomen sinds ik mijn elleboog heb gebroken, dus voel me even hyperbewust van mezelf en gewoon blegh Echt dat ik me schaam voor mezelf ofzo
Ik had afgelopen week zo een kutmoment. Ik was op een afscheidsfeest van een collega die twee jaar naar het buitenland gaat. Ik ben aangenomen kort geleden om haar te vervangen en ik heb een jaar contract en hoopte dat ik daarna voor een langere tijd kon blijven. Op dat feest was ze met haar man, zag ze er prachtig uit, en waren er veel collegas en vrienden. En veel mensen hinten erop dat zij zou terugkomen na twee jaar en vast zou blijven. En voor mij voelde het alsof mijn droom om daar te blijven kapot ging. Ik keerde helemaal in mijzelf en voelde mij zo sneu: ik heb geen toekomst bij deze werkgever blijkbaar, heb geen partner die van mij houdt, zit lichamelijk niet lekker in mijn vel. En ik heb niemand die mij in mijn carriere steunt. Geen vriend waar ik aan het einde van de dag kan klagen die mij toch support. Geen toekomstbeeld met iemand. Geen mentor op het werk die ondanks dat ik zo veel inzet toon mijn beloont. Het voelt alsof ik zo hard mijn best moet doen maar er geen steun van buitenaf is, alsof ik er helemaal alleen voor sta. Moest even mijn jaloerse gevoelens kwijt.
Ja snap dat het dan even binnenkomtā¦
Maar hoe is de werkgever hiermee omgegaan richting jou, wat zijn de verwachtingen geweest?
Kan zij ook terugkomen of was het wel de bedoeling dat jij daar duurzaam zou landen?
Het is te warm voor schaamte! Overleven die dag lekker in een korte broek!
Hahaha yesss! Ik ben zeker mezelf al de hele dag dit uit mijn hoofd aan het praten,want het slaat ook gewoon nergens op.
Ik heb net in een T-shirt gefietst wat ik lastig vond vanwege littekens dus ook heb me zelf ook aan mijn motto gehouden!
Ze hadden in het begin iets heel algemeens gezegd zoals we kunnen je jaar contract dan verlengen, maar dat kan natuurlijk met maar een jaar zijn. Maar ik heb er een dag over nagedacht en ik vind dat ik mij niet moet focussen op alleen blijven omdat ik mijzelf daar mee opvreet. Ik ga proberen om mij op mij werk te focussen alleen en plezier te hebben en ik zie wel waar ik beland. Die dag was het gewoon heel confronterend om te zien dat zij gesteund werd door haar man, familie, collegas etc en dat ik op dit moment neimand heb die mij echt steunt alleen ik.
Ik kom hier ff binnenvallen sorrry daarvoor
Maar ik voel me zo slecht vandaag
Kan alleen maar futloos op de bank hangen met een leeg hoofd, dus ik dacht ik ga ff wat actiefs doen maybe voel ik me dan beter. Ben naar t centrum gelopen (20 min wandelen) en koffie to go gehaald en nu loop ik in t centrum maar kan echt alleen maar huilen? Ik ken dit helemaal niet van mezelf maar alle geluiden en t gepeupel en geklets van mensen is teveel herrie, de lampen in de winkels zijn te fel, raak echt compleet overwhelmed.
Maar thuis voelde ik me ook slecht. Pfff