Ik had afgelopen week zo een kutmoment. Ik was op een afscheidsfeest van een collega die twee jaar naar het buitenland gaat. Ik ben aangenomen kort geleden om haar te vervangen en ik heb een jaar contract en hoopte dat ik daarna voor een langere tijd kon blijven. Op dat feest was ze met haar man, zag ze er prachtig uit, en waren er veel collegas en vrienden. En veel mensen hinten erop dat zij zou terugkomen na twee jaar en vast zou blijven. En voor mij voelde het alsof mijn droom om daar te blijven kapot ging. Ik keerde helemaal in mijzelf en voelde mij zo sneu: ik heb geen toekomst bij deze werkgever blijkbaar, heb geen partner die van mij houdt, zit lichamelijk niet lekker in mijn vel. En ik heb niemand die mij in mijn carriere steunt. Geen vriend waar ik aan het einde van de dag kan klagen die mij toch support. Geen toekomstbeeld met iemand. Geen mentor op het werk die ondanks dat ik zo veel inzet toon mijn beloont. Het voelt alsof ik zo hard mijn best moet doen maar er geen steun van buitenaf is, alsof ik er helemaal alleen voor sta. Moest even mijn jaloerse gevoelens kwijt.
Ja snap dat het dan even binnenkomtâŠ
Maar hoe is de werkgever hiermee omgegaan richting jou, wat zijn de verwachtingen geweest?
Kan zij ook terugkomen of was het wel de bedoeling dat jij daar duurzaam zou landen?
Het is te warm voor schaamte! Overleven die dag lekker in een korte broek! 
Hahaha yesss! Ik ben zeker mezelf al de hele dag dit uit mijn hoofd aan het praten,want het slaat ook gewoon nergens op.
Ik heb net in een T-shirt gefietst wat ik lastig vond vanwege littekens dus ook heb me zelf ook aan mijn motto gehouden!
Ze hadden in het begin iets heel algemeens gezegd zoals we kunnen je jaar contract dan verlengen, maar dat kan natuurlijk met maar een jaar zijn. Maar ik heb er een dag over nagedacht en ik vind dat ik mij niet moet focussen op alleen blijven omdat ik mijzelf daar mee opvreet. Ik ga proberen om mij op mij werk te focussen alleen en plezier te hebben en ik zie wel waar ik beland. Die dag was het gewoon heel confronterend om te zien dat zij gesteund werd door haar man, familie, collegas etc en dat ik op dit moment neimand heb die mij echt steunt alleen ik.
Ik kom hier ff binnenvallen sorrry daarvoor
Maar ik voel me zo slecht vandaag
Kan alleen maar futloos op de bank hangen met een leeg hoofd, dus ik dacht ik ga ff wat actiefs doen maybe voel ik me dan beter. Ben naar t centrum gelopen (20 min wandelen) en koffie to go gehaald en nu loop ik in t centrum maar kan echt alleen maar huilen? Ik ken dit helemaal niet van mezelf maar alle geluiden en t gepeupel en geklets van mensen is teveel herrie, de lampen in de winkels zijn te fel, raak echt compleet overwhelmed.
Maar thuis voelde ik me ook slecht. Pfff
Ja kom ik nu dus ook achter. Heb niet echt een natuurgebied op loopafstand maar misschien moet ik volgende keer idd toch maar de auto pakken en dan wat lopen. Ik dacht dat de stad prima zou zijn want normaal/âvroegerâ voelde ik me daar altijd beter door
Ik reageer nog even op mijzelf 
het is vandaag gelukt om voor volgende week een afspraak te maken bij de huisarts en er gaat zelfs iemand met mij mee om te ondersteunen in het gesprek. We zijn er nog lang niet maar wel een opluchting dat dit nu staat en ik het niet helemaal alleen hoef te doen
Goed bezig, proud of you!
Je bent er dan misschien nog niet, maar de eerste stap is gezet en dat is super goed! 
Super goed! De eerste drempel ben je over
Heel herkenbaar. Ik weet verder niet goed hoe ik je kan helpen, maar een 
Ik ben de laatste tijd zo, zonder reden, sip. Voelt echt als een zware jas die de hele dag om mij heen hakt. Ik probeer een beetje na te gaan waar het vandaag komt en hoe het weggaat. Maar het wordt met de dag alleen maar erger.
Heel naar! Lukt het om een beetje te onderzoeken waar het vandaan komt? Is het op bepaalde momenten vooral bijvoorbeeld? Hoop dat je het ook met iemand kan delen in je omgeving
Ik voel me de laatste tijd best wel eenzaam. Ik spreek mijn vrienden met regelmaat, maar ik heb niemand in de buurt wonen. Het is dan toch vaak binnen een groep afspreken op 2 vriendinnen na. Ik mis gewoon heel erg om af en toe gewoon een terrasje met iemand te pakken en dat dan niet weken van te voren plannen. Ook op werk zit ik heel erg op verschillende eilandjes. Dus een beetje een en en situatie D:
Wat rot! Ik snap je goed. Ik weet niet of je recent verhuisd bent (en dat daarom vriendinnen niet in de buurt wonen), maar dan is het inderdaad echt lastig om niet spontaan dingen te kunnen doen. Ik ben in corona tijd verhuisd, dus hier nog weinig opgebouwd. Dan kun je je best eenzaam voelen. Digitale knuffel voor jou!
Ja, ik ben in coronatijd na mijn studie weer even naar mijn ouders verhuisd en daarna een stad hier in de buurt omdat ik wel weer de behoefte had aan zelfstandigheid. Mijn vrienden wonen overal in Nederland, omdat niemand in de stad van onze studie is gebleven (ook onbetaalbaar). Het is na je studententijd gewoon zo lastig om nieuwe mensen te leren kennen.
Ja! Het is net alsof iedereen al vrienden (genoeg) heeft in de buurt, terwijl er natuurlijk genoeg mensen zijn die wel graag nieuwe contacten op zouden willen doen. Maar waar vind je die haha. Behalve door op een sport te gaan
haha ja dan moet je ook nog eens bij een teamsport, want met mijn yogaklasje is het âhoiâ en âdoeiâ 
Waaaaaaarom lijkt het wel alsof het altijd mis moet gaan als het een tijdje goed gaat?! Als ik net weer een beetje in een goede flow zit, gaat er weer iets mis. Net bij de huisarts een stootkuur prednison voorgeschreven gekregen. Daar gaaaaan we (ik ) weer. Het zou zo fijn zijn om gewoon een paar weken achter elkaar te hebben dat het âgewoonâ goed gaat (zowel mentaal als fysiek)âŠ
Nou, zeurmodus weer uit. Ik ben het even kwijt, dat helpt al haha