Ja kom ik nu dus ook achter. Heb niet echt een natuurgebied op loopafstand maar misschien moet ik volgende keer idd toch maar de auto pakken en dan wat lopen. Ik dacht dat de stad prima zou zijn want normaal/“vroeger” voelde ik me daar altijd beter door
2 likes
Ik reageer nog even op mijzelf 
het is vandaag gelukt om voor volgende week een afspraak te maken bij de huisarts en er gaat zelfs iemand met mij mee om te ondersteunen in het gesprek. We zijn er nog lang niet maar wel een opluchting dat dit nu staat en ik het niet helemaal alleen hoef te doen
15 likes
Goed bezig, proud of you!
Je bent er dan misschien nog niet, maar de eerste stap is gezet en dat is super goed! 
2 likes
Super goed! De eerste drempel ben je over 
2 likes
Heel herkenbaar. Ik weet verder niet goed hoe ik je kan helpen, maar een 
4 likes
Ik ben de laatste tijd zo, zonder reden, sip. Voelt echt als een zware jas die de hele dag om mij heen hakt. Ik probeer een beetje na te gaan waar het vandaag komt en hoe het weggaat. Maar het wordt met de dag alleen maar erger.
1 like
Heel naar! Lukt het om een beetje te onderzoeken waar het vandaan komt? Is het op bepaalde momenten vooral bijvoorbeeld? Hoop dat je het ook met iemand kan delen in je omgeving
2 likes
Ik voel me de laatste tijd best wel eenzaam. Ik spreek mijn vrienden met regelmaat, maar ik heb niemand in de buurt wonen. Het is dan toch vaak binnen een groep afspreken op 2 vriendinnen na. Ik mis gewoon heel erg om af en toe gewoon een terrasje met iemand te pakken en dat dan niet weken van te voren plannen. Ook op werk zit ik heel erg op verschillende eilandjes. Dus een beetje een en en situatie D:
1 like
Wat rot! Ik snap je goed. Ik weet niet of je recent verhuisd bent (en dat daarom vriendinnen niet in de buurt wonen), maar dan is het inderdaad echt lastig om niet spontaan dingen te kunnen doen. Ik ben in corona tijd verhuisd, dus hier nog weinig opgebouwd. Dan kun je je best eenzaam voelen. Digitale knuffel voor jou!
1 like
Ja, ik ben in coronatijd na mijn studie weer even naar mijn ouders verhuisd en daarna een stad hier in de buurt omdat ik wel weer de behoefte had aan zelfstandigheid. Mijn vrienden wonen overal in Nederland, omdat niemand in de stad van onze studie is gebleven (ook onbetaalbaar). Het is na je studententijd gewoon zo lastig om nieuwe mensen te leren kennen.
2 likes
Ja! Het is net alsof iedereen al vrienden (genoeg) heeft in de buurt, terwijl er natuurlijk genoeg mensen zijn die wel graag nieuwe contacten op zouden willen doen. Maar waar vind je die haha. Behalve door op een sport te gaan
1 like
haha ja dan moet je ook nog eens bij een teamsport, want met mijn yogaklasje is het “hoi” en “doei” 
1 like
Waaaaaaarom lijkt het wel alsof het altijd mis moet gaan als het een tijdje goed gaat?! Als ik net weer een beetje in een goede flow zit, gaat er weer iets mis. Net bij de huisarts een stootkuur prednison voorgeschreven gekregen. Daar gaaaaan we (ik ) weer. Het zou zo fijn zijn om gewoon een paar weken achter elkaar te hebben dat het ‘gewoon’ goed gaat (zowel mentaal als fysiek)…
Nou, zeurmodus weer uit. Ik ben het even kwijt, dat helpt al haha
3 likes
Ik ben al langer aan het twijfelen of ik in therapie zal gaan. Ik ben in het verleden behoorlijk destructief geweest en dat gedrag heeft me gedurende een jaar of 8 best wel gevormd (ik wil niet teveel details plaatsen). Ik heb daar nooit over gepraat eigenlijk. Ik denk dan vooral: maar het gaat nu goed, dus als ik zo doorga is het prima. Ik heb het gevoel dat ik heel hard voor mijzelf ben als ik dat verleden zo serieus ga nemen… en anderzijds is dat ook totaal niet hard. En het is zo duur/krijg het niet vergoed.
Maar toch blijft het steeds wikken en wegen in mijn hoofd, vind het echt lastig er een keuze over te maken en daar tevreden mee te zijn ofzo, het verleden te parkeren en daar totale vrede mee te hebben…
3 likes
Therapie is ook zelfzorg dus ik raad het aan.
Eventueel kan je wel wachten tot volgend jaar en dan een verzekering nemen met vergoeding?
1 like
Dit klinkt als zo’n situatie waarin de behandelaar ook verder niet echt meedenkt met hoe dan verder, heb wel eens vaker zoiets gelezen hier op het forum en vind dat echt heel naar. Je behandelaar zou ook met je kunnen meekijken en meedenken, als het traject erop zit en het blijkt dat het niet voldoende is geweest nog, ipv zo’n houding aannemen van ‘joe traject zit erop dit was het succes ermee’ (zo voelt het iig een beetje van wat ik uit je bericht opmaak). Misschien zou je nog aan je behandelaar kunnen vragen hoe nu verder (en dat je het gevoel hebt dat nu stoppen te vroeg is)
Heeft iemand tips hoe je uit een slechte flow komt? Ik zit daar nu in en vind het zo lastig, weinig energie, onproductieve werkdagen, niet lekker in mijn vel, denk slecht over mezelf en alles lijkt energie te kosten. Ik heb zulke periodes altijd al gehad en ik weet gewoon dat ik me tien keer beter voel als ik netjes 3 keer in de week sport, gezond eet, weinig tiktok en beter mijn best doe op mijn werk. Dit gaat vrijwel moeiteloos als ik in een goede flow zit, maar nu lijkt het zo’n immense opgave?
2 likes
Ja, lastig altijd… laagdrempelig beginnen? Niet mega uitgebreid koken maar gewoon iets simpels, en daarna even de deur uit, al is het maar tien minuten
2 likes
Herkenbaar! Ik heb een beetje hetzelfde momenteel. Ik heb (te) weinig freelance werk om fulltime bezig te zijn en ik zit ook alleen maar hersenloos op m’n telefoon te scrollen. En naar de sportschool gaan voelt echt alsof ik een enorme berg moet gaan beklimmen ofzo.
Ik probeer nu maar kleine dingen te doen waar ik me iets productiever/beter van ga voelen. Even naar buiten om een gezonde lunch te halen, stretchen/foam rollen voor ik ga slapen en iig iedere dag een duolingo lesje doen. Het is niet veel, maar iig iets.
3 likes
Wat heftig zeg, en lijkt me heel confronterend om alle nare herinneringen op papier te zetten en terug te lezen. Knap dat je dat hebt gedaan, kan me voorstellen dat je hier in de toekomst ook nog veel aan zult hebben.