Het niet zo lekker in je vel-topic

[Shinshell]

Ik zit al sinds juni bij huis ivm mijn zwangerschap. Word er zo moe van om elke dag weer met tranen in mijn ogen te zitten, wachten tot er weer een dag voorbij is. Heb bijna nergens zin in en wat ik wel zou willen doen, dat lukt me niet. Heb inmiddels ook nog maar 1 broek die past, maar ik kan het niet opbrengen om te gaan shoppen (online bestellingen passen mij bijna nooit). Zelfs de keuken opruimen voelt als een enorme taak en ik moet mezelf echt van de bank slepen nu. Ben er gewoon klaar mee me zo kwetsbaar, zwak en eenzaam te voelen. Ik weet waar ik het allemaal voor doe en dat het veel erger kan, maar ik wil ook gewoon m’n leven weer terug.

Sorry ik moest het even ergens kwijt. Liefde voor iedereen hier die ook door een moeilijke tijd gaat

[Espoir]

Ben de laatste tijd zo klaar met alles. Ik vind m’n werk niet meer leuk en ben momenteel heel erg onzeker over m’n uiterlijk, wat m’n relatie er ook niet beter op maakt. Continu bang dat m’n vriend me niet meer leuk vindt en het uit gaat maken etc. Daardoor hebben we vaak discussies en dat maakt me nog ongelukkiger en onzekerder.

[Vloeistof]

Oja! Dat is misschien wel een optie. Ik zou alleen wel liever iemand hebben die iets meer weet over een specifieke situatie. En nu heb ik op werk een coach. Voor coaching on the job maar zij heeft ook nog een eigen praktijk en zij doet niet alleen coaching op werkgebied maar is best breed opgeleid. Dus ik twijfel om haar te mailen voor aan afspraak (wel tegen betaling natuurlijk). Maar ik vind het wel spannend

[Soy.peor]

En het is pas 2 dagen herfst en ik voel nu al mn winterdip opkomen.
Het word vast versterkt door stress maar pff ik haat dit.
Ik heb geluk dat ik vanaf oktober maar tot 3 hoef te werken. Dan heb ik niet van die dagen dat ik in t donker naar mn werk ga en in t donker terug kom haha.

Ben wel blij dat het niet meer zo heet is maar dat grauwe maakt me sip.

[Lorelai]

Same. Ik ben zo bang voor de herfst en winter. Vorig jaar ging het echt heel slecht toen, en ik heb daarvoor nu therapie maar dat stopt in november al. Maar door die angst wordt het misschien ook alleen maar erger.

Wel fijn inderdaad dat je in het licht thuis kunt komen dan. Scheelt hopelijk al wat!

[Vloeistof]

Ik ben zo boos en verdrietig om een situatie die nu speelt. En het verpest mijn hele dag

[the.rebel.club]

Wil je er wat meer over kwijt? Misschien kunnen we met je meedenken

[Vloeistof]

Vind je het goed als ik je pb?

[the.rebel.club]

Zeker!
Edit: ben wel op mn werk dus kan mogelijk niet direct reageren

[lisaanna]

Ik vind het echt zo stom van mezelf maar m’n intense jaloezie richting twee mensen (vriendin van vroeger en nichtje) komt de laatste tijd ineens weer zo erg naar boven.

Even in een samenvatting want veel te lang verhaal weer dit 😭

Vroeger op de middelbare school was ik altijd onwijs jaloers op hen en keek ik heel erg tegen ze op. Ze zijn beide ontzettend knap en lagen erg goed bij jongens. Maar daarnaast hadden ze ook altijd onwijs veel vriendinnen om zich heen hangen, leek alles qua school en daarna ook studie van een leien dakje te gaan en deden ze ook ontzettend veel leuke dingen.

Ik was toen sowieso ontzettend onzeker, maar bij mij ging alles ook wel iets minder makkelijk. Ik had een eetstoornis (BED & Boulimia dus forever een jojo), kreeg vrijwel geen aandacht van jongens, had wel wat vriendinnen maar nooit veel en altijd struggle met school en studie.

Die jaloezie ging soms zo ver dat ik niet meer op (familie)verjaardagen en feestjes wilde komen want dan moest ik de confrontatie aan met hen. En zij waren perfect (in mijn ogen) en ik het tegenovergestelde. Als ik dat tegen m’n ouders zei, was het altijd iets van ‘jouw tijd komt nog wel’ enzo.

Nou, flashforward naar nu, 10 jaar later waarin ik een van de twee net heb gezien en de ander heel binnenkort weer. Er is niks veranderd. Zij hebben het nog steeds perfect voor elkaar. Mooie reizen gemaakt, nog steeds heel veel leuke dingen aan het doen, een goede baan, een eigen plekje om te wonen, een stabiele relatie en beide nog steeds de natte droom van elke man.

Nou en ik leef op de zolderkamer van m’n ouders, ben nog steeds 25 kilo te zwaar, verdien te weinig om het huis uit te kunnen in m’n eentje, maak allerlei wilde reisplannen waar nooit iets van komt en zit op zaterdagmiddag wanhopig te swipen op datingapps om toch nog een beetje aandacht van het andere geslacht te krijgen.

En ik vind het zo stom van mezelf dat dit me zoveel doet. Want 9/10 keer vind ik mezelf echt heel prima. Maar dat vergelijken… ik word er nog steeds krankzinnig van. En ik zou het denk oprecht fijn vinden als ik op 1 vlak er beter voor zou staan dan zij. En dat vind ik echt nog het meest kinderachtige van mezelf. Dat ik het waarschijnlijk fijn zou vinden als er bij hen iets een keer niet zo lekker makkelijk zou gaan.

[Maurice]

Wat vervelend dat je je zo voelt. En je hoeft het niet stom van jezelf te vinden want iedereen vergelijkt zichzelf wel eens met een ander. Misschien dat ik je wat tips kan geven, ik hoop niet belerend of zo over te komen maar ik herken mijzelf er ook soms in. Ik had altijd wel iemand waar ik ongelofelijk tegenop keek en kon dan echt in de put zitten als ik zag dat diegene iets had bereikt zoals zwanger worden of leuke man of mooi huis. Ik werd daar depri van, ging mij afsluiten van iedereen, ging binge eten en wilde weinig buiten komen. Maar op een gegeven moment dacht ik ik ga mij op mijzelf proberen te focussen en heb ik een lijstje gemaakt van dingen die ik graag zou willen bereiken. Toen ik naar dat lijstje keek zag ik dat dat niet overeenkwam met wat ik bij anderen zag. Ik wilde helemaal geen kinderen, ik wilde geen groot woonhuis op het platteland. Van al die punten ging ik een ‘‘plannetje’’ maken en probeerde ik daar aan te werken. Het mochten ook hele kleine dingen zijn als het mij maar een goed gevoel gaf.

Zo had ik bijvoorbeeld fit worden als plan en schreef daarbij bijv 3x per week sporten en dat in mijn agenda plannen. Naar Italie en dan ging ik daar voor sparen en alvast vrij vragen voor werk. Ik had er ook vrienden maken opstaan en dat is wat moeilijker als volwassene maar ik schreef mij in bij een yogastudio om 4 uur per week ‘gratis’ te werken zodat ik gratis yogalessen kon volgen. En daar leerde ik meiden kennen van mijn leeftijd en zelfde hobby’s die vriendinnen zijn geworden.

Maar heel veel dingen heb je niet in eigen hand en balen en je rot voelen is heel menselijk en begrijpelijk. Ik probeer mij ook altijd te realiseren dat niets en niemand perfect is ook al lijkt dat soms zo van de buitenkant, ook die mensen hebben hun struggles. Er zullen ook echt wel mensen wel eens jaloers op jou zijn.

[Branko]

Ik denk echt dat iedereen dit in meer of mindere mate weleens heeft, dus je hoeft je je er niet stom over te voelen!

Wat mij altijd helpt is de gedachte dat als iemand ergens succes in heeft, dat niet betekent dat er minder succes overblijft in de wereld voor mij. Het staat los van elkaar. Bij mij zorgt deze realisatie er meestal voor dat ik echt blij kan zijn voor een ander, zonder het op mezelf te betrekken.

[lisaanna]

Thanks voor je uitgebreide reactie heb ik echt heel veel aan!

@Maurice

Toen ik naar dat lijstje keek zag ik dat dat niet overeenkwam met wat ik bij anderen zag. Ik wilde helemaal geen kinderen, ik wilde geen groot woonhuis op het platteland.

Dit is inderdaad wel oprecht een goed punt. Want ik kan soms echt stikjaloers zijn als ik ze beide op Instagram voorbij zie komen met allerlei stories vanaf festivals met een enorme vriendengroep enzo. Terwijl dat niet eens iets is wat ik leuk vind?!

@Maurice

Maar heel veel dingen heb je niet in eigen hand

Dit vind ik inderdaad echt heel lastig. Want ik wil eigenlijk niks liever dan huisje boompje beestje. Gewoon een leuke, stabiele relatie, samenwonen en kinderen rond m’n 28ste. Maar dat is natuurlijk precies een van de weinige dingen waar je geen invloed op kan uitoefenen. Ik kan als een gek gaan daten, maar het is niet zo dat daar altijd standaard een relatie uit gaat komen en dat ik daar de rest van m’n leven mee samen blijf.

@Maurice

Van al die punten ging ik een ‘‘plannetje’’ maken en probeerde ik daar aan te werken. Het mochten ook hele kleine dingen zijn als het mij maar een goed gevoel gaf.

Maar ik ga dit inderdaad echt doen! Hele goede tip!

Paar jaar geleden had ik, na m’n eetstoornistherapie, ook een soort mini bucketlist/doelenlijstje gemaakt en daar haalde ik toen echt veel goeds uit. Ook met kleine dingen zoals elke 3 maanden een nieuwe sport uitproberen, in m’n eentje op vakantie etc. Ga ik weer doen!

---

@Branko thanks voor je reactie ook! Is ook een gedachte die ik ga onthouden!

[Maurice]

Ik voel mij vandaag zo niet lekker. Ik heb het afgelopen jaar ruzie gehad met vier vriendinnen en voel mij opeens zo alleen. Vroeger was ik altijd op mijzelf en na school ging ik met mijn moeder chillen. Omdat dat zo eenzaam was ging ik veel investeren in vriendschap wat uiteindelijk op neerkwam dat ik de vriendin werd die je altijd kon bellen om over je issues te praten. Op het moment dat ik een succesje boekte in mijn leven had ik het idee dat niemand er voor mij was en bleven ze mij bellen om over hun issues te praten. Op het moment dat ze mij gingen verwijten dat ik ze te weinig aandacht gaf kwam ik voor mijzelf op en zei ik dat het niet altijd over hun hoeft te gaan. Ik denk dat ze daar zo van schrokken dat ze ruzie kregen met mij. Ik heb gelukkig andere vrienden nog maar vandaag had ik zo een moment dat ik weer even alleen was. Ik deed wat ik vroeger altijd deed in mijn studententijd toen ik haast geen vrienden had en dat was met mijn gratis ov naar een stadje in NL en daar rondlopen en koffie met gebak halen. Vandaag heb ik dat ook gedaan en in de regen in een vreemde stad waar ik aan het rondwandelen was heb ik lopen huilen. Ik moest zo denken aan mijn vroegere ik die zo onhandig was met mensencontact en liever alleen met haar moeder wilde zijn, de moeite en tijd die ik heb gestoken in vriendschappen en het feit dat ik nu weer twijfel: is er inderdaad iets mis met mij? Mis ik een bepaald gevoel ofzo.

Iets anders waar ik echt vanaf wil is dat ik die ex vriendinnen wil bewijzen dat ik echt zonder ze kan. Ik merk dat ik expres fotos maak als ik iets in het weekend doe en post op instagram om mijzelf en te betrappen dat ik vaak kijk of zij het gezien hebben. Heel vermoeiend

[Kryptonite]

Ik herken me ontzettend in je verhaal, het lijkt wel alsof ik het geschreven heb. Ik kwam met 24 weken thuis te zitten en heb me nog nooit zo ontzettend eenzaam en ellendig gevoeld. Iedereen wilde me helpen maar daar had ik geen zin in omdat ik het gevoel had mezelf niet te zijn en ik wilde anderen niet opzadelen met “mij” op dat moment.

Als je er behoefte aan hebt mag je me wel een pb sturen?

[Shinshell]

Wat lief! Het gaat gelukkig inmiddels een stuk beter, ben nog lang niet de oude, maar kan weer wat meer ondernemen en genieten.
Wat toevallig en vervelend dat jij je ook precies zo hebt gevoeld☹️ hopelijk is het bij jou nu ook allemaal achter de rug.

[Amoruccio]

Pff ik zit er echt even doorheen.
Paar maanden terug besloten om mijn fulltime baan in het onderwijs op te zeggen omdat ik niet gelukkig was op deze specifieke plek. Na de vakantie 2 dagen begonnen op een andere school en de overige dagen als ambulant begeleider. En dat laatste valt dus totaal niet op zijn plek… Gestart met een casus waar na een week gezegd werd dat ik toch niet nodig was, dus werd gestopt. Toen een een nieuwe optie maar vandaag te horen gekregen dat deze ook niet door gaat. En inmiddels zit ik dus al 2 weken 3 dagen in de week thuis zonder werk… Ik kan me dit financieel gewoon niet veroorloven en het laat me ook sterk twijfelen of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Sowieso gaat het zelfs met werk een financiele tegenvaller zijn aangezien het 1) minder verdiend dan het onderwijs en 2) je maar bij 1 werkgever loonheffing krijgt. Op dit moment heb ik echt spijt van mijn keuze, ondanks dat op die school blijven ook niet goed voor me was. Maar dan had ik tenminste wel zekerheid. Ik weet gewoon echt even niet wat ik moet doen.

En dan heb je ook nog eens een vriend die alleen egoïstisch aan zichzelf denkt en baalt dat hij nu een keer degene is die zijn salaris aan vaste lasten moet besteden. Terwijl ik dat een facking half jaar ook voor hem heb gedaan, omdat hij te lui was (oké en teveel stress had) om naast zijn afstuderen te werken. Bedankt voor de steun joh.

[Teenslipper]

Ohh ik vind je vriend echt een eikel dat hij erover gaat klagen terwijl jij dat voor hem een halfjaar hebt gedaan. Hopelijk trekt hij een beetje bij en kan jij ook weer iets vinden. Mischien als je je wat fijner voelt vrijwillig (ugh) met een recruiter praten over wat er mogelijk is en bij jou zou passen? Heel veel sterkte

[Rose_Gold]

Mijn leven lijkt momenteel echt uit ruzie en gedoe te bestaan. Ik heb sowieso elk jaar al wel in meer of mindere mate last van herfst/winterdepressie, maar dit is echt helemaal niet te doen. Op mijn werk is het één grote chaos van mensen die elkaar haten. Dus mijn werkdag is ongeveer: normaal/blij proberen te doen tegen patiënten afgewisseld met ruzies en zeikgesprekken met collega’s en het management. Dus dat is dan al 4 dagen per week gekut.

Het enige waar ik wel blij van word momenteel is mijn vriend en mijn vrienden. Dus die wil ik ook heel graag om me heen hebben zodat ik even wat afleiding heb. Maar ik heb een huisgenoot die daar altijd heel moeilijk over doet. Ze mogen prima langskomen (want het is ook mijn huis natuurlijk), maar dan als ze weg zijn vindt hij altijd wel iets wat ik fout doe: te hard praten, te laat weg, niet goed genoeg vermeld wat ik ging doen en op welk tijdstip. Plus hele ‘sad’ opmerkingen dat ik wel een relatie heb en vrienden, en hij niet, en dat zijn leven daarom geen zin heeft en ik ook liever zou hebben dat hij dood was, want dat was makkelijker. Gewoon een soort schuldgevoel aanpraten ofzo.

En ik ben nu echt zó klaar met alles. Ik heb vandaag eigenlijk tijd om even goed aan studie te werken, even wat huishouden te doen en dingen te regelen. Maar ik heb mezelf net pas uit bed weten te slepen en ik heb geen idee waar ik de energie ga vinden om iets anders te doen. En al helemaal niet hoe ik motivatie ga vinden om morgen te gaan werken. Want dat voelt helemaal als een onmogelijke opgave.

[Rose_Gold]

Ik weet nooit zo heel erg goed hoe ik er het beste mee moet omgaan. Hij is een beetje autistisch dus zijn reactie is vrij onvoorspelbaar voor mij. Geen peil op te trekken wat hem nou precies irriteert. We hebben er ook wel heel veel over geprobeerd te praten, maar we begrijpen elkaar heel slecht. En dat levert dan gesprekken van 1,5-3 uur op en daar heb ik eerlijk gezegd ook geen trek in nu. Ook omdat je dan denkt iets te bereiken met dat gesprek en de volgende dag komt hij met iets anders weer. Zijn eigen depressieve gevoelens heeft hij geaccepteerd en hij wil/kan er volgens hemzelf niet aan werken. Want 'niks heeft 100% garantie, en dan kost het alleen maar geld, dus ik probeer het niet en ik moet nu mijn tijd uitzitten tot ik vanzelf doodga." Echt mega gezellig!

Ik probeer hem nu zoveel mogelijk met rust te laten, weinig triggers te geven en zelf zo vaak mogelijk weg te gaan. Is wel een beetje op je tenen lopen de hele tijd, maar elke dag van die gesprekken en ruzie heb ik ook geen zin in. En ik hoop volgend jaar rond deze tijd bezig te zijn met verhuizen.