Het niet zo lekker in je vel-topic

[Rose_Gold]

Ik weet nooit zo heel erg goed hoe ik er het beste mee moet omgaan. Hij is een beetje autistisch dus zijn reactie is vrij onvoorspelbaar voor mij. Geen peil op te trekken wat hem nou precies irriteert. We hebben er ook wel heel veel over geprobeerd te praten, maar we begrijpen elkaar heel slecht. En dat levert dan gesprekken van 1,5-3 uur op en daar heb ik eerlijk gezegd ook geen trek in nu. Ook omdat je dan denkt iets te bereiken met dat gesprek en de volgende dag komt hij met iets anders weer. Zijn eigen depressieve gevoelens heeft hij geaccepteerd en hij wil/kan er volgens hemzelf niet aan werken. Want 'niks heeft 100% garantie, en dan kost het alleen maar geld, dus ik probeer het niet en ik moet nu mijn tijd uitzitten tot ik vanzelf doodga." Echt mega gezellig!

Ik probeer hem nu zoveel mogelijk met rust te laten, weinig triggers te geven en zelf zo vaak mogelijk weg te gaan. Is wel een beetje op je tenen lopen de hele tijd, maar elke dag van die gesprekken en ruzie heb ik ook geen zin in. En ik hoop volgend jaar rond deze tijd bezig te zijn met verhuizen.

[Hippe_kikker]

Ik denk dat je je dan vooral moet proberen niet teveel van hem aan te trekken. Ik heb ook samengewoond met mensen met autisme (en heb het zelf ook) en triggers voorkomen is vrijwel onmogelijk. Een geur, onverwacht geluid, dingen die net even anders gaan dan hij verwacht had, alles kan een trigger zijn. Ik zou je willen aanraden om gewoon je eigen leven te leven en ook proberen niet teveel aan te passen want daardoor kan je huisgenoot ook nog meer rigide worden.

[lisaanna]

Ik heb na m’n zoveelste breakdown hierover, en eigenlijk m’n hele leven, weer contact opgenomen met de psycholoog. Het is echt meer dan 5 jaar geleden dat ik met iemand heb gepraat. Maar het is wel nodig geloof ik want ik trek mezelf echt niet meer. Maar jezus wat is het moeilijk om dat toe te geven en ik vind het echt facking eng om daar straks weer heen te gaan.

[Luzarl]

Ik voel me echt niet goed. Ik eet al sinds donderdag heel weinig, ben heel emotioneel en gespannen. Kan me niet concentreren, ben moe. Ben vandaag bij de huisarts geweest en we gaan morgen vanalles prikken qua waardes (nouja we, ik…) en ik heb geen hoge verwachtingen maar pff. Ik ben aan het afstuderen en wil echt graag doorpakken en dan dit ineens?

[S.onrisa]

Ah wat klote voor je. :(. Je denkt dus dat het iets lichamelijks is dat je je zo gespannen voelt enzo? Sterkte iig!

[Luzarl]

Ik heb last van hypochondrie en heb nu weer een ‘aanval’ en dat ligt gewoon als een zware zwarte doek om alles heen. Is best moeilijk om uit te komen. Dus ik hoop dat ik eind van deze week weet of het weer mn hypochondrie is of dat er echt dingen beter kunnen/moeten.

[NoyraSoturi]

Wat rot voor je! Wat betreft zorgverzekeringen: als je een ‘zuivere restitutiepolis’ neemt kun je ook een contractvrije psycholoog vergoed krijgen. Die werken meestal veel minder in zo’n stramien van X aantal sessies en hebben meer ruimte om te kijken naar wat je nou echt nodig hebt, los van diagnoses. Misschien is dat iets voor je? Ik vind het echt een verademing maar het is wel duurder dan een basisverzekering.

[Salmiak]

Ik voel me echt zo kut.

In augustus een miskraam gehad die nog steeds niet afgerond is, komende week weer naar het ziekenhuis ervoor. Ben ook nog eens deze week jarig, nog nooit zo tegen mn verjaardag op gezien. Toch besloten om vandaag een borrel te geven voor mn ouders en schoonouders. En vanmorgen test mn vriend positief op corona. Dus. Geen verjaardag en hoop maar dat ik het niet ook krijg want ik wil naar die afspraak in het ziekenhuis. Pfff, zou wel een paar weken willen skippen.

[cafpow_1986]

vandaag baal ik enorm. Ben het zat om me licht gehandicapt te voelen door die rothernia die me al sinds midden juli hindert in mijn normale leven. Was enorm actief altijd en nu moet ik het rustiger aan doen en dat kost me enorm veel moeite.
Kan niet meer sporten en de kans dat ik mijn sport weer kan oppakken is zeer klein en daardoor is mijn sociale leven bijna op 0 gaan staan.
Daarnaast bijna al mijn spaarcenten moeten gebruiken om fysio en medische kosten te dekken.
Zie het gewoon even niet meer zitten

[CloserToFine]

Via mijn werkgever hebben we zo’n psychologen dienst waar we gebruik van kunnen maken (ook voor “kleine” dingen) en nu toch maar de stap gezet om voor volgende week een afspraak in te plannen. Spannend, maar ik merk echt dat ik aan mezelf moet werken om niet steeds in dezelfde negatieve gedachtegang terecht te komen.

[Falula]

Mijn leven is het afgelopen jaar gewoon zo’n puinhoop, en ik weet niet hoe lang ik nog overeind ga blijven? Elke keer als ik een beetje denk dat ik een solide basis heb, of een klein stukje veiligheid, wordt het weer onder me vandaan getrokken. Ik heb vannacht nauwelijks geslapen en heb echt geen idee hoe ik de dag moet gaan doorkomen. Ik ben aan het overwegen om naar mijn huisarts te gaan (in België heb je een doktersbriefje nodig voor afwezigheid ivm ziekte) maar dat voelt ook weer zo verschrikkelijk zwak. Ik kom net weer een beetje bovenwater na een depressie en ik wil niet weer thuis komen zitten (ik werk ook pas drie maanden voor mijn huidige baan)

[NotJealous]

Als je net uit een depressie komt en je merkt dat het niet goed gaat is het juist toch goed om naar de huisarts te gaan? Wat je zegt je wilt niet weer daar terecht komen, ik vind het juist sterk als je om hulp vraagt.

[2701]

Ik weet niet zo goed in welk topic dit thuis hoort, maar ik klap altijd dicht als ik ruzie heb met mijn partner. Hij is het zat na 11 jaar, wat ik goed begrijp. Ik ben het zelf ook meer dan zat en wil hier graag wat aan doen. Ik weet alleen niet zo goed hoe en wat. Is dit voor iemand herkenbaar of heeft iemand tips?

[2701]

Nee dit is eigenlijk met iedereen die dichtbij me staat, partner, familie, vrienden. Ik kan niet anders dan de schuld bij me zelf leggen, aangezien ik de gemeenschappelijke factor ben.

[2701]

Ik bedoel er inderdaad mee dat ik niks meer zeg. Ik vind het lastig om te zeggen waar het vandaan komt en daarom ook lastig om er iets aan te doen. Ik kan wel hele confrontatie mijdend zijn, denk dat het deels wel in mijn karakter zit. Toch lukt het me niet om het helemaal te accepteren, ik heb het namelijk bijna alleen in relaties en niet op werk bijvoorbeeld. Daarnaast heb ik ook een kinderwens en wil ik dit gedrag van mezelf niet doorgeven. Het dichtklappen kan soms lang duren, dagen maar het heeft ook weleens een week geduurd.

Ik sta ook open om extern hulp te vragen, ik weet alleen niet zo goed wie of wat ik daarbij nodig heb. Als ik Google kom ik wel een aantal coaches tegen, maar daar sta ik nogal huiverig tegenover.
Voor nu heb ik een boek gekocht over ruzie en hoe om te gaan met boosheid. Als ik goed is gaat het ook deels over het dichtklappen. Ik hoop dat ik daarmee aan de slag kan, maar had gehoopt om ervaringen van anderen te horen.

[SummerDressed]

Ik zat eerst te denken om dit in het Tinderervaringentopic te posten, maar het gaat denk ik meer over mijzelf dan over die dates. Ik ben daten zo zat en maak me tegelijkertijd zo’n zorgen dat ik alleen over zal blijven en dat idee maakt me zo verdrietig… Ik heb de laatste tijd best wel serieus gedatet en elke keer is het weer zo’n teleurstelling als blijkt dat we toch niet goed bij elkaar passen/de ander hartstikke vermijdend is (echt hot en cold in contact, eerst heel enthousiast, dan dagen niks laten horen etc), en ondertussen ga ik dan heel hard werken om het toch iets te laten worden terwijl ik qua onderbuikgevoel dan stiekem eigenlijk wel aanvoel dat het niet goed zit.

Het maakt me soms ook zo onzeker als een date dan iets over je zegt (bijv. je bent zo nuchter, of je bent zo analytisch en ‘hoofdelijk’). Door dat soort uitspraken ga ik dan zo erg twijfelen aan mezelf of ik wel oké ben zoals ik ben… (En dat terwijl ik de afgelopen jaren echt facking hard aan mezelf heb gewerkt en echt al zó ver gekomen ben qua persoonlijke ontwikkeling).

Ik ben in elk geval veel stabieler als ik niet aan het daten ben eigenlijk :")
Misschien is dat het wel… dat het zo vervelend is dat je jezelf steeds zo tegenkomt in daten en relaties proberen aan te gaan.

Ik hoop dat iemand iets van mijn verhaal kan maken… In elk geval fijn om even van me af te kunnen typen

[SummerDressed]

Als het je echt heel hoog zit, zou ik denk ik aanraden om een verwijzing bij de huisarts te vragen voor een psycholoog (basis ggz), daar kan je dan met een stuk of 6 of 7 gesprekken misschien dit wat meer uitvogelen
Denk dat dit best fijn kan zijn!

Als het dichtklappen echt iets ‘automatisch’ is, dan heeft het wsl te maken met iets uit het verleden of met dat je voorspelt dat er iets gaat gebeuren (onbewust, en dat je daar mss bang voor bent of dat het emoties oproept)… Oftewel mss fijn om met een professional uit te zoeken (en dus ook vergoed, want denk dat coaches misschien niet vergoed worden?)

[littlenumbers]

Ik herken het wel denk ik! Ik ben eigenlijk een stuk stabieler als ik me niet zo met daten bezighoud. Dan word ik weer zo onzeker en ga ik elke afwijzing op mezelf betrekken enzo…

Ik heb qua therapie en van alles mezelf best redelijk op orde nu, maar in date situaties loop ik weer tegen alles aan he
En dat ik dan soms te graag gewoon iemand wil hebben en het dan steeds zo’n teleurstelling is als iemand toch tegenvalt, dat het ‘m toch weer niet is enzo… en waarom lukt het zoveel mensen om me heen steeds dan wel om iemand te vinden??

[SummerDressed]

Ja, zo mega herkenbaar! Vreselijk dat daten je steeds zulke spiegels voorhoudt ofzo, en idd alles op jezelf betrekken…
Ik had zaterdag eigenlijk een soort rebounddate voor het stuklopen van daten met iemand anders, met iemand van Bumble (uiteraard op seks uitgedraaid), en door die gast ook afgewezen omdat hij geen romantische klik voelde. En daar heb ik me dus het hele weekend kut door gevoeld… Terwijl hallo, opzich best logisch als je alleen voor seks afspreekt dat iemand geen verdere interesse heeft

En idd die frustratie over dat iedereen om je heen zo makkelijk een relatie lijkt te krijgen… Dat zorgt alleen maar meer voor piekeren/analyseren etc…

[S.onrisa]

Gatver ik hoop zo dat dit weer zo n nacht is dat alles erger lijkt dan het eigenlijk is, en dat alles morgen dus weer meevalt.

Blegh wat voel ik me ruk.