Het niet zo lekker in je vel-topic

Persoonlijk
#1528

Ik vind het echt zo stom van mezelf maar m’n intense jaloezie richting twee mensen (vriendin van vroeger en nichtje) komt de laatste tijd ineens weer zo erg naar boven.

Even in een samenvatting want veel te lang verhaal weer dit 😭

Vroeger op de middelbare school was ik altijd onwijs jaloers op hen en keek ik heel erg tegen ze op. Ze zijn beide ontzettend knap en lagen erg goed bij jongens. Maar daarnaast hadden ze ook altijd onwijs veel vriendinnen om zich heen hangen, leek alles qua school en daarna ook studie van een leien dakje te gaan en deden ze ook ontzettend veel leuke dingen.

Ik was toen sowieso ontzettend onzeker, maar bij mij ging alles ook wel iets minder makkelijk. Ik had een eetstoornis (BED & Boulimia dus forever een jojo), kreeg vrijwel geen aandacht van jongens, had wel wat vriendinnen maar nooit veel en altijd struggle met school en studie.

Die jaloezie ging soms zo ver dat ik niet meer op (familie)verjaardagen en feestjes wilde komen want dan moest ik de confrontatie aan met hen. En zij waren perfect (in mijn ogen) en ik het tegenovergestelde. Als ik dat tegen m’n ouders zei, was het altijd iets van ‘jouw tijd komt nog wel’ enzo.

Nou, flashforward naar nu, 10 jaar later waarin ik een van de twee net heb gezien en de ander heel binnenkort weer. Er is niks veranderd. Zij hebben het nog steeds perfect voor elkaar. Mooie reizen gemaakt, nog steeds heel veel leuke dingen aan het doen, een goede baan, een eigen plekje om te wonen, een stabiele relatie en beide nog steeds de natte droom van elke man.

Nou en ik leef op de zolderkamer van m’n ouders, ben nog steeds 25 kilo te zwaar, verdien te weinig om het huis uit te kunnen in m’n eentje, maak allerlei wilde reisplannen waar nooit iets van komt en zit op zaterdagmiddag wanhopig te swipen op datingapps om toch nog een beetje aandacht van het andere geslacht te krijgen.

En ik vind het zo stom van mezelf dat dit me zoveel doet. Want 9/10 keer vind ik mezelf echt heel prima. Maar dat vergelijken… ik word er nog steeds krankzinnig van. En ik zou het denk oprecht fijn vinden als ik op 1 vlak er beter voor zou staan dan zij. En dat vind ik echt nog het meest kinderachtige van mezelf. Dat ik het waarschijnlijk fijn zou vinden als er bij hen iets een keer niet zo lekker makkelijk zou gaan.

11 likes
#1529

Wat vervelend dat je je zo voelt. En je hoeft het niet stom van jezelf te vinden want iedereen vergelijkt zichzelf wel eens met een ander. Misschien dat ik je wat tips kan geven, ik hoop niet belerend of zo over te komen maar ik herken mijzelf er ook soms in. Ik had altijd wel iemand waar ik ongelofelijk tegenop keek en kon dan echt in de put zitten als ik zag dat diegene iets had bereikt zoals zwanger worden of leuke man of mooi huis. Ik werd daar depri van, ging mij afsluiten van iedereen, ging binge eten en wilde weinig buiten komen. Maar op een gegeven moment dacht ik ik ga mij op mijzelf proberen te focussen en heb ik een lijstje gemaakt van dingen die ik graag zou willen bereiken. Toen ik naar dat lijstje keek zag ik dat dat niet overeenkwam met wat ik bij anderen zag. Ik wilde helemaal geen kinderen, ik wilde geen groot woonhuis op het platteland. Van al die punten ging ik een ‘‘plannetje’’ maken en probeerde ik daar aan te werken. Het mochten ook hele kleine dingen zijn als het mij maar een goed gevoel gaf.

Zo had ik bijvoorbeeld fit worden als plan en schreef daarbij bijv 3x per week sporten en dat in mijn agenda plannen. Naar Italie en dan ging ik daar voor sparen en alvast vrij vragen voor werk. Ik had er ook vrienden maken opstaan en dat is wat moeilijker als volwassene maar ik schreef mij in bij een yogastudio om 4 uur per week ‘gratis’ te werken zodat ik gratis yogalessen kon volgen. En daar leerde ik meiden kennen van mijn leeftijd en zelfde hobby’s die vriendinnen zijn geworden.

Maar heel veel dingen heb je niet in eigen hand en balen en je rot voelen is heel menselijk en begrijpelijk. Ik probeer mij ook altijd te realiseren dat niets en niemand perfect is ook al lijkt dat soms zo van de buitenkant, ook die mensen hebben hun struggles. Er zullen ook echt wel mensen wel eens jaloers op jou zijn.

16 likes
#1530

Ik denk echt dat iedereen dit in meer of mindere mate weleens heeft, dus je hoeft je je er niet stom over te voelen!

Wat mij altijd helpt is de gedachte dat als iemand ergens succes in heeft, dat niet betekent dat er minder succes overblijft in de wereld voor mij. Het staat los van elkaar. Bij mij zorgt deze realisatie er meestal voor dat ik echt blij kan zijn voor een ander, zonder het op mezelf te betrekken.

9 likes
#1531

Thanks voor je uitgebreide reactie :hugs: heb ik echt heel veel aan!

Dit is inderdaad wel oprecht een goed punt. Want ik kan soms echt stikjaloers zijn als ik ze beide op Instagram voorbij zie komen met allerlei stories vanaf festivals met een enorme vriendengroep enzo. Terwijl dat niet eens iets is wat ik leuk vind?!

Dit vind ik inderdaad echt heel lastig. Want ik wil eigenlijk niks liever dan huisje boompje beestje. Gewoon een leuke, stabiele relatie, samenwonen en kinderen rond m’n 28ste. Maar dat is natuurlijk precies een van de weinige dingen waar je geen invloed op kan uitoefenen. Ik kan als een gek gaan daten, maar het is niet zo dat daar altijd standaard een relatie uit gaat komen en dat ik daar de rest van m’n leven mee samen blijf.

Maar ik ga dit inderdaad echt doen! Hele goede tip!

Paar jaar geleden had ik, na m’n eetstoornistherapie, ook een soort mini bucketlist/doelenlijstje gemaakt en daar haalde ik toen echt veel goeds uit. Ook met kleine dingen zoals elke 3 maanden een nieuwe sport uitproberen, in m’n eentje op vakantie etc. Ga ik weer doen!

@Branko thanks voor je reactie ook! Is ook een gedachte die ik ga onthouden!

3 likes
#1532

Ik voel mij vandaag zo niet lekker. Ik heb het afgelopen jaar ruzie gehad met vier vriendinnen en voel mij opeens zo alleen. Vroeger was ik altijd op mijzelf en na school ging ik met mijn moeder chillen. Omdat dat zo eenzaam was ging ik veel investeren in vriendschap wat uiteindelijk op neerkwam dat ik de vriendin werd die je altijd kon bellen om over je issues te praten. Op het moment dat ik een succesje boekte in mijn leven had ik het idee dat niemand er voor mij was en bleven ze mij bellen om over hun issues te praten. Op het moment dat ze mij gingen verwijten dat ik ze te weinig aandacht gaf kwam ik voor mijzelf op en zei ik dat het niet altijd over hun hoeft te gaan. Ik denk dat ze daar zo van schrokken dat ze ruzie kregen met mij. Ik heb gelukkig andere vrienden nog maar vandaag had ik zo een moment dat ik weer even alleen was. Ik deed wat ik vroeger altijd deed in mijn studententijd toen ik haast geen vrienden had en dat was met mijn gratis ov naar een stadje in NL en daar rondlopen en koffie met gebak halen. Vandaag heb ik dat ook gedaan en in de regen in een vreemde stad waar ik aan het rondwandelen was heb ik lopen huilen. Ik moest zo denken aan mijn vroegere ik die zo onhandig was met mensencontact en liever alleen met haar moeder wilde zijn, de moeite en tijd die ik heb gestoken in vriendschappen en het feit dat ik nu weer twijfel: is er inderdaad iets mis met mij? Mis ik een bepaald gevoel ofzo.

Iets anders waar ik echt vanaf wil is dat ik die ex vriendinnen wil bewijzen dat ik echt zonder ze kan. Ik merk dat ik expres fotos maak als ik iets in het weekend doe en post op instagram om mijzelf en te betrappen dat ik vaak kijk of zij het gezien hebben. Heel vermoeiend

10 likes
#1533

Ik herken me ontzettend in je verhaal, het lijkt wel alsof ik het geschreven heb. Ik kwam met 24 weken thuis te zitten en heb me nog nooit zo ontzettend eenzaam en ellendig gevoeld. Iedereen wilde me helpen maar daar had ik geen zin in omdat ik het gevoel had mezelf niet te zijn en ik wilde anderen niet opzadelen met “mij” op dat moment.

Als je er behoefte aan hebt mag je me wel een pb sturen?

2 likes
#1534

Wat lief! Het gaat gelukkig inmiddels een stuk beter, ben nog lang niet de oude, maar kan weer wat meer ondernemen en genieten.
Wat toevallig en vervelend dat jij je ook precies zo hebt gevoeld☹️ hopelijk is het bij jou nu ook allemaal achter de rug.

3 likes
#1535

Pff ik zit er echt even doorheen.
Paar maanden terug besloten om mijn fulltime baan in het onderwijs op te zeggen omdat ik niet gelukkig was op deze specifieke plek. Na de vakantie 2 dagen begonnen op een andere school en de overige dagen als ambulant begeleider. En dat laatste valt dus totaal niet op zijn plek… Gestart met een casus waar na een week gezegd werd dat ik toch niet nodig was, dus werd gestopt. Toen een een nieuwe optie maar vandaag te horen gekregen dat deze ook niet door gaat. En inmiddels zit ik dus al 2 weken 3 dagen in de week thuis zonder werk… Ik kan me dit financieel gewoon niet veroorloven en het laat me ook sterk twijfelen of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Sowieso gaat het zelfs met werk een financiele tegenvaller zijn aangezien het 1) minder verdiend dan het onderwijs en 2) je maar bij 1 werkgever loonheffing krijgt. Op dit moment heb ik echt spijt van mijn keuze, ondanks dat op die school blijven ook niet goed voor me was. Maar dan had ik tenminste wel zekerheid. Ik weet gewoon echt even niet wat ik moet doen.

En dan heb je ook nog eens een vriend die alleen egoïstisch aan zichzelf denkt en baalt dat hij nu een keer degene is die zijn salaris aan vaste lasten moet besteden. Terwijl ik dat een facking half jaar ook voor hem heb gedaan, omdat hij te lui was (oké en teveel stress had) om naast zijn afstuderen te werken. Bedankt voor de steun joh.

2 likes
#1536

Ohh ik vind je vriend echt een eikel dat hij erover gaat klagen terwijl jij dat voor hem een halfjaar hebt gedaan. Hopelijk trekt hij een beetje bij en kan jij ook weer iets vinden. Mischien als je je wat fijner voelt vrijwillig (ugh) met een recruiter praten over wat er mogelijk is en bij jou zou passen? Heel veel sterkte

1 like
#1537

Mijn leven lijkt momenteel echt uit ruzie en gedoe te bestaan. Ik heb sowieso elk jaar al wel in meer of mindere mate last van herfst/winterdepressie, maar dit is echt helemaal niet te doen. Op mijn werk is het één grote chaos van mensen die elkaar haten. Dus mijn werkdag is ongeveer: normaal/blij proberen te doen tegen patiënten afgewisseld met ruzies en zeikgesprekken met collega’s en het management. Dus dat is dan al 4 dagen per week gekut.

Het enige waar ik wel blij van word momenteel is mijn vriend en mijn vrienden. Dus die wil ik ook heel graag om me heen hebben zodat ik even wat afleiding heb. Maar ik heb een huisgenoot die daar altijd heel moeilijk over doet. Ze mogen prima langskomen (want het is ook mijn huis natuurlijk), maar dan als ze weg zijn vindt hij altijd wel iets wat ik fout doe: te hard praten, te laat weg, niet goed genoeg vermeld wat ik ging doen en op welk tijdstip. Plus hele ‘sad’ opmerkingen dat ik wel een relatie heb en vrienden, en hij niet, en dat zijn leven daarom geen zin heeft en ik ook liever zou hebben dat hij dood was, want dat was makkelijker. Gewoon een soort schuldgevoel aanpraten ofzo.

En ik ben nu echt zó klaar met alles. Ik heb vandaag eigenlijk tijd om even goed aan studie te werken, even wat huishouden te doen en dingen te regelen. Maar ik heb mezelf net pas uit bed weten te slepen en ik heb geen idee waar ik de energie ga vinden om iets anders te doen. En al helemaal niet hoe ik motivatie ga vinden om morgen te gaan werken. Want dat voelt helemaal als een onmogelijke opgave.

1 like
#1539

Ik weet nooit zo heel erg goed hoe ik er het beste mee moet omgaan. Hij is een beetje autistisch dus zijn reactie is vrij onvoorspelbaar voor mij. Geen peil op te trekken wat hem nou precies irriteert. We hebben er ook wel heel veel over geprobeerd te praten, maar we begrijpen elkaar heel slecht. En dat levert dan gesprekken van 1,5-3 uur op en daar heb ik eerlijk gezegd ook geen trek in nu. Ook omdat je dan denkt iets te bereiken met dat gesprek en de volgende dag komt hij met iets anders weer. Zijn eigen depressieve gevoelens heeft hij geaccepteerd en hij wil/kan er volgens hemzelf niet aan werken. Want 'niks heeft 100% garantie, en dan kost het alleen maar geld, dus ik probeer het niet en ik moet nu mijn tijd uitzitten tot ik vanzelf doodga." Echt mega gezellig!

Ik probeer hem nu zoveel mogelijk met rust te laten, weinig triggers te geven en zelf zo vaak mogelijk weg te gaan. Is wel een beetje op je tenen lopen de hele tijd, maar elke dag van die gesprekken en ruzie heb ik ook geen zin in. En ik hoop volgend jaar rond deze tijd bezig te zijn met verhuizen.

#1540

Ik denk dat je je dan vooral moet proberen niet teveel van hem aan te trekken. Ik heb ook samengewoond met mensen met autisme (en heb het zelf ook) en triggers voorkomen is vrijwel onmogelijk. Een geur, onverwacht geluid, dingen die net even anders gaan dan hij verwacht had, alles kan een trigger zijn. Ik zou je willen aanraden om gewoon je eigen leven te leven en ook proberen niet teveel aan te passen want daardoor kan je huisgenoot ook nog meer rigide worden.

3 likes
#1541

Ik heb na m’n zoveelste breakdown hierover, en eigenlijk m’n hele leven, weer contact opgenomen met de psycholoog. Het is echt meer dan 5 jaar geleden dat ik met iemand heb gepraat. Maar het is wel nodig geloof ik want ik trek mezelf echt niet meer. Maar jezus wat is het moeilijk om dat toe te geven en ik vind het echt facking eng om daar straks weer heen te gaan.

10 likes
#1542

Ik voel me echt niet goed. Ik eet al sinds donderdag heel weinig, ben heel emotioneel en gespannen. Kan me niet concentreren, ben moe. Ben vandaag bij de huisarts geweest en we gaan morgen vanalles prikken qua waardes (nouja we, ik…) en ik heb geen hoge verwachtingen maar pff. Ik ben aan het afstuderen en wil echt graag doorpakken en dan dit ineens?

4 likes
#1543

Ah wat klote voor je. :(. Je denkt dus dat het iets lichamelijks is dat je je zo gespannen voelt enzo? Sterkte iig!

#1544

Ik heb last van hypochondrie en heb nu weer een ‘aanval’ en dat ligt gewoon als een zware zwarte doek om alles heen. Is best moeilijk om uit te komen. Dus ik hoop dat ik eind van deze week weet of het weer mn hypochondrie is of dat er echt dingen beter kunnen/moeten.

2 likes
#1549

Wat rot voor je! Wat betreft zorgverzekeringen: als je een ‘zuivere restitutiepolis’ neemt kun je ook een contractvrije psycholoog vergoed krijgen. Die werken meestal veel minder in zo’n stramien van X aantal sessies en hebben meer ruimte om te kijken naar wat je nou echt nodig hebt, los van diagnoses. Misschien is dat iets voor je? Ik vind het echt een verademing maar het is wel duurder dan een basisverzekering.

5 likes
#1552

Ik voel me echt zo kut.

In augustus een miskraam gehad die nog steeds niet afgerond is, komende week weer naar het ziekenhuis ervoor. Ben ook nog eens deze week jarig, nog nooit zo tegen mn verjaardag op gezien. Toch besloten om vandaag een borrel te geven voor mn ouders en schoonouders. En vanmorgen test mn vriend positief op corona. Dus. Geen verjaardag en hoop maar dat ik het niet ook krijg want ik wil naar die afspraak in het ziekenhuis.:sob: Pfff, zou wel een paar weken willen skippen.

10 likes
#1553

vandaag baal ik enorm. Ben het zat om me licht gehandicapt te voelen door die rothernia die me al sinds midden juli hindert in mijn normale leven. Was enorm actief altijd en nu moet ik het rustiger aan doen en dat kost me enorm veel moeite.
Kan niet meer sporten en de kans dat ik mijn sport weer kan oppakken is zeer klein en daardoor is mijn sociale leven bijna op 0 gaan staan.
Daarnaast bijna al mijn spaarcenten moeten gebruiken om fysio en medische kosten te dekken.
Zie het gewoon even niet meer zitten

5 likes
#1554

Via mijn werkgever hebben we zo’n psychologen dienst waar we gebruik van kunnen maken (ook voor “kleine” dingen) en nu toch maar de stap gezet om voor volgende week een afspraak in te plannen. Spannend, maar ik merk echt dat ik aan mezelf moet werken om niet steeds in dezelfde negatieve gedachtegang terecht te komen.

6 likes