Ik heb vanmiddag de afspraak en ik ben best wel nerveus. Terwijl het met iemand is die ik dus al ken. Weet ook niet zo goed waarom maarja
@Sizzle ik heb jaren terug ook hulp gezocht via de huisarts. Eerst kreeg ik een vragenlijst via de mail. Over hoe je je voelt in bepaalde situaties maar ook of je drinkt en hoe veel bijvoorbeeld. Zodat ze een beetje een algemeen beeld krijgen over je welzijn (denk ik). In het eerste gesprek wordt wel gefocust op de hulpvraag.
Goed dat je hulp hebt gezocht!
Is niet zo gek toch, zulke dingen blijven altijd spannend denk ik. Gaat vast goedkomen, goed dat je de stap hebt gezet en succes vanmiddag!
Stuur maar een dm!
Hoe is het gegaan, als ik vragen mag?
Het was wel een fijn gesprek! Ik vond het prettig om met iemand te praten die iets verder van mij af staat en objectief kijkt. Maar aan de andere kant was het ook wel pittig en confronterend.
Lief dat je het vraagt trouwens!
Ah ja, dat confronterende kan soms echt in de weg zitten terwijl het naderhand een hoop zal opluchten. En goed te horen dat je gesprek goed gegaan is! 
Ik ben de laatste tijd zo sad. Sad dekt op de een of andere manier beter de lading dan verdrietig, weet niet precies waarom.
Ik voel me soms zo alleen. Moet altijd alles alleen doen met m’n dochter. Vader is wel in beeld hoor maar dat is anders. Verder ook elke avond alleen, alleen naar bed gaan en alleen opstaan.
Nu is de kerstviering van school in de kerk en ik ben alleen en die al die papa’s en mama’s gezellig samen. En ik zit hier alleen. Komt even binnen ook en dan zit ik alweer bijna te huilen maar hou me in.
Dat je dit zegt is al heel lief en helpt een beetje. Dank je wel 
Ik ben sinds 01/01 echt zo neerslachtig.
Heb totaal nergens zin in en voel me gewoon helemaal niet gelukkig of goed.
Mijn kinderen zijn echt lastig. Ik vraag me soms af of het normaal is. Of ik mss alles mis doe of geen idee…
Mijn werk heb ik ook geen zin in, mijn relatie loopt niet lekker.
Alles is gewoon buh
Bij anderen lijkt alles zoveel makkelijker en vlotter te gaan. Bij ons loopt het allemaal zo stroef en krijgen we precies constant obstakels.
Ik ben er klaar mee.
Ik wil alles terug inleveren. Maar dat kan helemaal niet
Ik gebruik dit topic om even te klagen. Ik zit al een tijdje niet lekker in m’n vel. Daarom maak ik telkens per dag lijstjes met wat ik sowieso moet doen en wat ik kan doen als ik nog energie over heb. Maar ik ben klaar met het constant dingen moeten en tegen m’n zin in doen zonder dat er verandering is. Dan wandel ik zometeen weer een uur en dat voelt dan wel iets beter dan de hele dag op de bank zitten maar echt minimaal zeg maar. En ja fijn dat ik de rest wel bijhoudt (werk, huishouden, skincare, gezond eten) maar het helpt eigenlijk allemaal niet. Elke dag begint het riedeltje weer opnieuw, waar de meeste dagen ‘gaat wel’ dagen zijn en de rest echt rotdagen.
Ik voel helemaal met je mee. Ik heb een paar dagen geleden mijzelf in slaap gehuild. Ik denk dat de periode na oud en nieuw best confronterend is omdat december vaak heel gezellig lijkt en januari is weer een ‘‘normale’’ maand en die overgang vind ik best moeilijk. Ik was in december lekker druk, veel etentjes en feestje en alleen nieuwe voornemens bedacht en dan is het januari en denk ik: dit is het leven dus? het lijkt zo aan mij voorbij te gaan en het liefst wil ik nu even weg van alles en iedereen en in een huisje in een bos zitten.
Ik voel me zo naar, deze week heb ik mezelf elke dag in slaap gehuild. Ik slaap zo intens slecht en ik voel gewoon zo veel onverklaarbare (?) verdriet en pijn in mijn lichaam.
Elke dag word ik wakker en ik kan niet eens meer in de spiegel kijken omdat ik mezelf zo onbeschrijfelijk veel veracht. Ik weet ook niet waar dit vandaan komt. Misschien de pil waarmee ik gestart ben? Mijn nieuwe relatie die mij triggered?
Ik ben de hele dag bezig met nadenken, overdenken, doem scenarios en kan alleen maar beren op de weg zien.
Deze week was echt zwaar en ik heb mijn hamster knuffel bijna uit zijn fatsoen gehaald door het zo hard te knuffelen, er tegen aan te schreeuwen en te huilen.
Ik voel me gewoon zo verdrietig en teleurgesteld dat ik miss mijn traject weer bij de psycholoog moet oppakken. Ik dacht dat het oke ging, maar kennelijk niet…
Wat ik ervan heb gelezen, heb je aardig wat meegemaakt de afgelopen halfjaar. Het is daarom niet zo gek dat je nu van je apropos bent. Dat en januari is gewoon een kut maand.
Het lijkt mij inderdaad beter dat je met iemand gaat praten erover. Probeer ondertussen een beetje lief voor jezelf te zijn of in elk geval niet jezelf onderuit te halen
Het gaat nu best prima, maar ik heb erg gekampt met een wens om niet meer te leven. In de oudejaarsconference van Claudia de Breij zit het nummer Even Voorgoed en het is best een simpele tekst, maar toch zou ik het vroeger echt gehoord willen hebben.
Ik ben er een aantal jaar geleden achter gekomen dat ik erg veel last heb van een winterdip en heb dit jaar een daglichtlamp gekocht. Ik zit er nu ook netjes voor en wil dit ook wel even vol blijven houden. Hoop ook wel dat dit gaat werken (naast vitamine d bijslikken)
Dankjewel voor je lieve bericht. Ik denk dat het inderdaad ook komt doordat het zo’n lange en donkere maand is oid.
@Wonderland ja ik ben sinds 3 weken geleden begonnen en merk echt wel verandering. Ik ben pas gestart en wil 3 maanden volhouden om te kijken of de pil prettig is anders stop ik er ook weer mee.
Ik voel me wel iets beter vandaag, niet geheel optimaal, maar wel wat beter.
Ik vond de pil een ramp. Heb me fysiek en mentaal daar zo enorm slecht door gevoeld en als jong meisje niet beseffend dat het hoogstwaarschijnlijk daar aan lag.
Btw, Nuvaring ook rot evaring mee… één jaartje en 100 schimmelinfectie pillen verder toch maar weer mee gestopt.
En sowieso de tijd van t jaar. Elke ochtend donker nat vies en koud. En als je naar huis gaat precies t zelfde.
Hopelijk voel je je snel beter
Ik zou er niet te lang mee lopen, je kan eventueel ook overstappen op een andere pil. Dat maakte bij mij echt veel verschil.
Ik herken dit heel erg. Als mijn vriend weg is voor werk of zo dan lig ik elke keer weer te huilen in de avond, als ik alleen ben. Heb ook geen idee waar dat vandaan komt? (ben niet aan de pil). Maar het is erg vermoeiend.
Ik voel mezelf kut. Op mijn werk lijk ik sinds een paar maanden niet meer lekker op mijn plek te zitten en mentaal gaat het buiten dat om ook kut.
een klein jaar geleden is mijn moeder overleden en ben daarna veel te snel weer gaan werken. Daardoor zat mijn hoofd vol, nam ik te veel hooi op mijn vork en resulteerde in dat ik teveel fouten ging maken. In overleg met mijn leidinggevende ben ik minder gaan doen en minder uren gaan werken. Helaas zijn er 2 collega’s welke nog steeds bij elke menselijke fout naar mij wijzen ook al ben ik niet de gene geweest welke dit heeft gedaan. En ik word er zo moe van om dagelijks te horen dat ik dingen fout heb gedaan en vervolgens uit moet leggen dat ik het niet was… naar dat laatste wordt ook niet geluisterd.
Vandaag belde een van die twee collega’s waarvan het telefoongesprek begon “pugface, jij hebt -naamklant- van -naambedrijf- niet teruggebeld, terwijl jij hebt gezegd dat jij hem terug ging bellen”. Vervolgens word je nog bijna uitgelachen omdat je door vraagt omdat je geen idee hebt waar het over gaat… zit de desbetreffende collega tegen over je welke meeluistert en zegt dat die het is geweest, verbind je de collega’s door naar elkaar, is de hele wijzende vinger weg en is het ineens allemaal oké. Ik vind het zó triest dat volwassen mensen zo zijn. Ik kan dit niet snappen, het zijn 2 chauffeurs en ik zit op kantoor dus ze redden er ook hun eigen hachje niet mee.
Het is zo lastig om er mezelf niet te veel van aan te trekken, 3 jaar geleden had ik daar juist niet veel moeite mee zolang ik maar achter mijn eigen keuzes stond. Het lijkt wel alsof ik al mijn zelfvertrouwen door mijn huidige werk ben verloren. En nu zit ik hier ook een halve avond over te janken en vraag ik mezelf af waarom ik door 2 van zulke figuren mezelf zo kut kan voelen.