Het niet zo lekker in je vel-topic

[AmazoneSlash]

Ik herken mezelf heel erg in je verhaal qua collega’s die ‘pesten’ of alles over de balk gooien of een ander de schuld geven. Ik heb in zo’n zelfde situatie gezeten. Dit werd ook steeds erger naarmate de tijd verstreek. In het begin kon ik het heel goed losten en schijt hebben maar hoe langer hoe meer ik er last van had. Ik heb dit toen aangegeven bij de directie (was toen mijn direct leidinggevende) maar die deden er niet zoveel mee. Daarna nog een aantal keer soort teambuilding geweest maar hielp niet. Ik heb inmiddels daardoor een andere baan gezocht en zit nu veel beter in mijn vel. Ik merk nu pas sinds dat ik weg ben dat ik door die collega’s echt tegen overspannen/burnout aan zat. Ik wil hiermee zeggen dat als je niet zo wil eindigen als ik dat je dit echt op tijd moet aangeven (als je hier energie voor hebt natuurlijk) of anders nu een andere baan zoeken. Er is nu werk zat en goede mensen zijn ver te zoeken. Het voelde voor mij alsof mijn collega’s hadden ‘gewonnen’ doordat ik weg ben gegaan. Alleen uiteindelijk ben ik nu de winnaar want ik ben uit die sfeer.

En verder: laat je niet kisten door die 2 en twijfel nooit aan jezelf. Ja je hebt fouten gemaakt maar daar zat een gegronde en verdrietige reden achter, dat is normaal. Dit weten zij ook en pakken je daar nu nog steeds op. Idd zielig dat volwassenen zo kunnen zijn.

Ik weet niet of het mogelijk is dat je alles per mail/chat doet dat je bewijs hebt?

Edit: en sta ook toe dat je jezelf ook nog steeds kut mag voelen. Dat is niet gek bij het verlies van een ouder. Een jaar lijkt veel maar niet in dit soort gevallen

[Pugface]

Dankjewel, heel lief! Mijn direct leidinggevende ziet dit gelukkig ook en mijn directe collega’s zien dit ook en nemen het gelukkig vaak voor mij op dus mijn vangnet op mijn werk is mega. Ik hou alles bij wat er gebeurd en na maandag is de week tot nu toe verder heel rustig. Had dinsdag gelijk een gesprek aangevraagd en dit aangegeven, en daaruit is afgesproken dat ik alles bij blijf houden wat er gebeurd en de twee collega’s aangesproken worden op hun gedrag. De operationeel manager (mijn en hun leidinggevende dus) vind het heel erg dat ze zich zo als hufters gedragen tegenover mij omdat wij niet kunnen verklaren waar dit misselijke gedrag vandaan komt. Helaas heeft mijn leidinggevende dit ook gehad toen ze net begon binnen dit bedrijf met de twee desbetreffende collega’s en leek het een soort van test fase, maar waarom ze mij als “simpele” planner/klantenservice/receptie/administratief medewerker zo moeten uittesten begrijpen wij niet. Dat maakt het nog kinderachtiger.

Maar ik zeg zelf ook altijd dat ik mijn gevoel het belangrijkste vind op mijn werk, heb daarom wel besloten wat rond te kijken. Niet dat ik meteen weg moet maar als ik wat anders leuks vind waar ik een goed gevoel van krijg, ik er zeker over na denk om weg te gaan.

We hebben er vandaag trouwens ook nog heel hard om gelachen op kantoor met een gedeelte van de chauffeurs. Ik werk in het transport en we wilde dat een vervelende (en voor zijn mede chauffeurs ook heel oncollegiaal) chauffeur een transport over nam van een andere chauffeur omdat deze het niet af kreeg. Toen waren we aan het discussiëren wie het beste kon bellen naar hem waardoor de kans het grootste was dat hij het ging doen. Toen had ik maar gezegd dat ik het beste niet kon bellen want dan wisten we zeker dat hij het niet ging doen dus gelukkig kunnen we er op mijn werk wel om lachen en maken we de situatie maar wat belachelijk, want dat is het ook gewoon.

[Bird]

Pff dacht dat het beter ging maar zit nu weer te janken om iets kleins wat ik moet regelen en wat even tegen zit en echt gewoon prima op te lossen is maar even te veel voor me. Bah

[Clancy]

Vind het vervelend dat als ik goed in mijn vel zit, dat er opeens uit het niets iets wordt gemeld dat weer onderliggende wonden open trekt en je hierdoor alles weer gaat afspelen/doornemen/afvragen in je hoofd en je hierdoor geen ruimte meer hebt voor de positieve en leuke dingen die op dat moment spelen. Plus op bepaalde vlakken buiten dingen wordt gehouden en mensen ook nog eens amper interesse in je hebben.
Ik haat masken enorm maar het is de surv mode.
Just keep swimming i guess.

[Krelis]

Ik weet niet zo goed waar ik dit moet plaatsen.
Ik ben/was een tijdje aan het daten iets wat ik al lastig vond omdat 2 van de 3 relaties die ik heb gehad me nogal zacht uitgedrukt niet netjes hebben behandeld, ik heb daar nogal wat littekens aan over gehouden. De jongen in kwestie waar ik dus mee aan het daten ben/was is een hele lieve jongen. Eigenlijk gaf ik hem vanaf het begin af aan al gelijk een signaal dat ik niet openstond voor liefde maar toch begon ik veel over hem te praten tegenover vriendinnen, voelde ik zelfs af en toe kriebels hebben we toch al een aantal leuke dates gehad. Soms stond ik er ook helemaal voor open terwijl ik na een tijdje niks van m wil weten en mezelf liever opsluit om terug bij mijn blije ik te komen.

Op het moment kan ik er alleen verdrietig om zijn. Afgelopen weekend heb ik enorm hard moeten huilen toen ik een stukje las over bindingsangst. En dan vooral een stuk tekst dat ging over dat ik me onafhankelijk wil blijven voelen maar eigenlijk over het algemeen herkende ik me wel in veel dingen. Ik merk ook op dat ik afstand probeer te nemen door mezelf naar beneden te halen tegenover hem. Eigenlijk een soort verkapte poging om te zeggen dat hij meer waard is dan zo’n psychisch verpest mens als ik. Ik heb het zo moeilijk gehad met mezelf en ben / was zo blij dat ik het afgelopen jaar weer meer geluk kon vinden in mezelf.

Liefde en/of daten geeft me zoveel stress dat ik mezelf op het moment weer voel afglijden en kruip ik liever weer terug in m’n hol waar niemand me ziet, niemand me kent en niemand me hoort.

Ik heb ook niet echt het idee dat ik er met iemand over kan praten die me misschien erbij kan helpen. Ik heb alle emotionele banden volgens mij inmiddels al wel verstoten.

[Saray]

Ach wat vervelend voor je. Dikke knuffel
Zelf heb ik het ook gehad, beide kanten van die vervelende medaille. Eerst bindingsangst en toen die “overwonnen” was de verlatingsangst. Ik heb heel veel gehad aan het boek Liefdesbang.
Inmiddels heb ik 6 jaar een relatie en nog speelt het wel eens op, alleen herken ik het nu en weet ik dat het wel weer verdwijnt. Ik heb dan periodes dat ik twijfel aan alles aan hem en dan wil ik alleen maar alleen zijn. Maar dat is dan vaak als ik even niet lekker in m’n vel zit. Het is altijd terug te herleiden naar iets zeg maar.

Heel vervelend voor je, misschien heb je iets aan de boekentip?

[Krelis]

Zeker heb ik iets aan je boeken tip, ik ga hem bestellen! Ik had er vluchtig al wel aan gedacht om misschien een boek over zo’n onderwerp te lezen maar wist al niet waar ik moest beginnen dus had verder ook niet gehandeld. En zeker ook om te horen dat het dus ‘’ normaal ‘’ is en dat het met vlagen terug kan komen en weer verdwijnen. Ik heb veel aan je bericht dankjewel!

[Saray]

Ik weet hoe lastig het kan zijn, dus alsnog kan helpen door een tip te geven is dat alleen maar fijn.
Misschien staat er ook wel iets op YT?

[Barbamama]

Liefdesbang is echt een aanrader, ik ben daar ook nog steeds in bezig en het is echt confronterend maar wel verhelderend. Ik zelf zit juist aan de kant van verlatingsangst en mijn huidige vriend heel stevig aan de bindingsangst.
Verbonden schijnt ook een goed boek te zijn waarin ze ook dieper gaan op soort hechtingsstijl.

[Lentex]

Ik voel me kut en ik verveel me dus ben maar in bed gaan liggen

[Espoir]

Ik ben op het moment echt een beetje radeloos.

Ik ben altijd wel onzeker geweest, maar ik ben het zo zat. Ik was altijd heel erg zwaar en daardoor altijd het gevoel gehad dat ik er niet toe deed (mensen geven je dat gevoel ook echt) en mezelf jarenlang verstopt door nooit de deur uit te gaan behalve voor school/werk.
Ik ben toen eerst 40 kg afgevallen, maar bleef heel erg onzeker waardoor ik dacht dat als ik nóg meer af zou vallen al mijn problemen opgelost waren. Nou surprise, ik ben nog 30 kg afgevallen en m’n onzekerheid wordt niet minder. Ik ben van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat alleen maar bezig met hoe ik eruit zie, hoe opgeblazen m’n buik is, hoe dik m’n benen lijken als ik zit, of ik een onderkin heb en noem maar op. Ik vergelijk mezelf ook continu met anderen en vind mezelf altijd in het niet vallen.

Ook m’n relatie begint eronder te lijden, omdat ik denk dat m’n vriend op me uitgekeken is, me niet meer aantrekkelijk vindt, andere vrouwen veel leuker en mooier vindt etc. M’n vriend is er ook echt klaar mee momenteel (wat ik snap) en ook bij m’n ouders kan ik niet terecht, want die kunnen gewoon niet begrijpen waarom ik zo onzeker ben.

Ik weet gewoon echt even niet meer wat ik moet doen. Dit lost niet vanzelf op, aangezien dit al zeker 15 jaar speelt. M’n hoofd maakt echt overuren de hele dag met al die domme gedachtes en ik kan gewoon nergens van genieten.

[Moskou]

Wat vervelend dat je je zo voelt. Heb je wel eens met de huisarts hierover gesproken? Ik herken je gedachten erg en ik denk persoonlijk dat het moeilijk is dat op eigen houtje aan te pakken. Misschien helpt het om eens met een praktijkondersteuner of psycholoog te praten?

Zelf heb ik veel gehad aan schematherapie. Het boek “patronen doorbreken” is daaraan gelinkt. Misschien interessant om te lezen in de tussentijd, daar staan ook wel wat oefeningen in geloof ik die je misschien op weg kunnen helpen.

[Enthusiasm]

Ik snap je verdriet erover. Je wordt zo geleefd in zulke omstandigheden, pas later realiseer je je vaak hoe onmenselijk/ongezond je de tijd bent doorgekomen. Dus dat is niet gek en moet je je zelf iig niet kwalijk nemen, dat het zo gegaan is.

Fijn dat je een beetje begint op te krabbelen en dit inzicht is ook al een goede helpende eerste stap!

[Steady]

Ik merk dat ik weer af begin te glijden in somberheid. Op mijn werk gaat eigenlijk alles wel prima. Wel onderbezetting en veel zieken, maar de sfeer is goed. Alleen prive en mijn opleiding kosten veel energie. Ik heb faalangst, vooral met examens komt dat naar boven en binnenkort heb ik er 2, een herkansing en een nieuw examen, dit allemaal om hoger in mijn vak te komen. Ik heb medicatie en het aangepaste examen is ook goedgekeurd maar toch maak ik me druk. Ik slaap bijna niet, en thuis ben ik eigenlijk ook steeds bezig met het huishouden. Als ik al eens een keer slaap dan droom ik over mijn ouders, die beide overleden zijn. Heb de laatste tijd veel hoofdpijn en kan erg weinig hebben. Voel me een beetje verloren, en op die momenten mis ik mijn moeder het allermeest. En dan heb ik een vriendin die steeds opmerkingen maakt daarover. Dat ik niet mag klagen omdat ik in principe kan kopen wat ik wil, uit eten kan gaan als ik daar zin in heb en niet op een cent meer of minder hoef te kijken. En die opmerking doet me pijn, want ik weet dat ik een prima leven heb, maar ik zou alles zo inruilen als ik daarmee mijn moeder terug zou krijgen. En ergens denk ik dan: je weet niet waarover je praat want jij hebt je ouders nog. Dus het is ergens ook onwetendheid denk ik?

Ik weet het soms gewoon even niet meer. Ik probeer altijd de goede collega te zijn, de leuke vriendin voor mijn vriend, een goede zus voor mijn broers en een luisterend oor voor die paar vrienden die ik heb. Maar diep van binnen wil ik eigenlijk gewoon in een hutje op de hei zitten en even niks aan mn hoofd hebben, maargoed, zo werkt het niet natuurlijk.

[PrincessPeach]

Je mag klagen wat je wilt want je ouders verliezen is gewoon heel zwaar en heel kut. Nog afgezien van de stress die je nu hebt door je opleiding. Er is geen geld ter wereld wat zoiets goed of gemakkelijker kan maken, en al zeker het verlies van je ouders niet. Misschien os het verder een hele goede vriendin, maar dat is gewoon een kutopmerking.

Sterkte!

[S.onrisa]

@Steady

Maar diep van binnen wil ik eigenlijk gewoon in een hutje op de hei zitten en even niks aan mn hoofd hebben, maargoed, zo werkt het niet natuurlijk.

Kun je dat niet gewoon wel even doen? Al is het maar voor een paar dagen. En natuurlijk lost dat niet alles op, maar het kan wel even heel fijn zijn. In ieder geval een hele dikke knuffel.. Ik zou me precies zo voelen in jouw situatie. Vind het echt naar voor je.

[Steady]

@PrincessPeach Ja is het ook. Zij heeft haar eigen financiële situatie die heel anders is dan die van mij, dus iemand opperde al dat het misschien jaloezie is. Maar daar kan ik verder niets aan doen. Ik weet ook hoe het is om geen geld te hebben, maar ik had toen wel mijn moeder. Nu is het omgekeerd en ik had het zo graag met haar gedeeld.

@S.onrisa Ik denk dat ik na de examens inderdaad eens op de planning moet kijken of het mogelijk is dat ik er even tussenuit knijp voor een paar dagen.

[AmazoneSlash]

Ik heb een tijd terug ook best diep gezeten en ik zei ook vaak van: wil het liefst alleen zijn en alles even achterlaten. Op een gegeven moment was ik alles zo zat en ik heb toen een paar dagen een goedkoop verblijf geboekt. Dat heeft me zo goed gedaan omdat niet iedereen meer aan mij trok en ik niet het idee had dat mensen dingen van mij verwachten (huishouden, moeder zijn, werken enz)

Als het mogelijk is zou ik het even doen. Het is misschien eng, je bent alleen maar je krijgt ervoor terug dat je even niet iemand hoeft te zijn en niet hoeft te presteren. En je hebt tijd om na te denken over alles.

En je mag best ook eens tegen je vriendin zeggen dat je alles zou inleveren voor je moeder (als je hier nu energie voor hebt, anders nu laten gaan) Of dat zij daar niet over kan oordelen. Ja ze kan niet weten hoe het voelt maar ze mag er misschien wel even over nadenken?

[Steady]

Dankjewel voor je reactie! Ik zit er ook serieus over na te denken om echt even een paar dagen weg te gaan.

Ik ga haar er ook zeker nog op aanspreken, ik vind het gewoon niet tof. En zij zit ook niet lekker in haar vel, maar dat hoeft niet op mij gebotvierd te worden.

[lisaanna]

Volgensmij heb ik hier al een keer een vergelijkbaar bericht geplaatst, maar ik zit een beetje ‘vast’ en ik ben alleen maar aan het ‘wachten op verbetering’.

Ik heb recent een tijd bij een psycholoog gelopen en kwam er toen achter dat m’n eetbuien, negatieve gedachten en futloosheid waarschijnlijk komen door de chaos in m’n hoofd, het gebrek aan ritme en structuur (freelancer) en doordat ik op elk vlak in m’n leven niet tevreden ben (ik woon nog bij m’n ouders, ik kan niet rondkomen van m’n werk, ik zou graag weer een relatie willen etc.). Toen ben ik gaan proberen om het te veranderen maar uiteindelijk ben ik overenthousiast naar Berlijn vertrokken, toch teruggekomen omdat het tegenviel en nu ben ik weer precies op hetzelfde punt al een tijdje.

En nu probeer ik dus om het te verbeteren want anders blijf ik maar in die negatieve cirkel zitten (zonder volledige werkweek geen normaal salaris, zonder normaal salaris is uit huis gaan überhaupt onmogelijk, zolang ik thuis woon kan ik ook lastig serieuzer daten etc). Maar het is zo frustrerend want ik heb er zelf zo weinig invloed op en ben met dat solliciteren mega afhankelijk van de bedrijven waar ik dan solliciteer natuurlijk.

En m’n vorige sollicitatie ‘ronde’ is dus niks geworden. Paar keer afgewezen en ook zelf 2x teruggetrokken ergens wat niet goed voelde. Maar nu ben ik dus opnieuw bezig en het duurt zo verschrikkelijk lang allemaal. Bedrijven die volgens Indeed binnen een paar dagen reageren behalve bij mij blijkbaar, vacatures die nog tot halverwege mei openstaan etc.

Ik wil gewoon een klein beetje duidelijkheid. Dat ik een leuke baan vind en dan weet van oké over 4 weken kan ik daar beginnen. En als ik dan eenmaal aan het werk ben kan ik ook wat actiever gaan proberen om uit huis te gaan.

Lekker vaag verhaal maar ik moest het even kwijt na weer een dag ‘wachten op verbetering’. Oftewel een uurtje gewerkt, nog een sollicitatie verstuurd en daarna de hele dag in bed gelegen .