Ik voel helemaal met je mee. Ik heb een paar dagen geleden mijzelf in slaap gehuild. Ik denk dat de periode na oud en nieuw best confronterend is omdat december vaak heel gezellig lijkt en januari is weer een ‘‘normale’’ maand en die overgang vind ik best moeilijk. Ik was in december lekker druk, veel etentjes en feestje en alleen nieuwe voornemens bedacht en dan is het januari en denk ik: dit is het leven dus? het lijkt zo aan mij voorbij te gaan en het liefst wil ik nu even weg van alles en iedereen en in een huisje in een bos zitten.
3 likes
Ik voel me zo naar, deze week heb ik mezelf elke dag in slaap gehuild. Ik slaap zo intens slecht en ik voel gewoon zo veel onverklaarbare (?) verdriet en pijn in mijn lichaam.
Elke dag word ik wakker en ik kan niet eens meer in de spiegel kijken omdat ik mezelf zo onbeschrijfelijk veel veracht. Ik weet ook niet waar dit vandaan komt. Misschien de pil waarmee ik gestart ben? Mijn nieuwe relatie die mij triggered?
Ik ben de hele dag bezig met nadenken, overdenken, doem scenarios en kan alleen maar beren op de weg zien.
Deze week was echt zwaar en ik heb mijn hamster knuffel bijna uit zijn fatsoen gehaald door het zo hard te knuffelen, er tegen aan te schreeuwen en te huilen.
Ik voel me gewoon zo verdrietig en teleurgesteld dat ik miss mijn traject weer bij de psycholoog moet oppakken. Ik dacht dat het oke ging, maar kennelijk niet…
1 like
Wat ik ervan heb gelezen, heb je aardig wat meegemaakt de afgelopen halfjaar. Het is daarom niet zo gek dat je nu van je apropos bent. Dat en januari is gewoon een kut maand.
Het lijkt mij inderdaad beter dat je met iemand gaat praten erover. Probeer ondertussen een beetje lief voor jezelf te zijn of in elk geval niet jezelf onderuit te halen
4 likes
Het gaat nu best prima, maar ik heb erg gekampt met een wens om niet meer te leven. In de oudejaarsconference van Claudia de Breij zit het nummer Even Voorgoed en het is best een simpele tekst, maar toch zou ik het vroeger echt gehoord willen hebben.
6 likes
Ik ben er een aantal jaar geleden achter gekomen dat ik erg veel last heb van een winterdip en heb dit jaar een daglichtlamp gekocht. Ik zit er nu ook netjes voor en wil dit ook wel even vol blijven houden. Hoop ook wel dat dit gaat werken (naast vitamine d bijslikken)
5 likes
Dankjewel voor je lieve bericht. Ik denk dat het inderdaad ook komt doordat het zo’n lange en donkere maand is oid.
@Wonderland ja ik ben sinds 3 weken geleden begonnen en merk echt wel verandering. Ik ben pas gestart en wil 3 maanden volhouden om te kijken of de pil prettig is anders stop ik er ook weer mee.
Ik voel me wel iets beter vandaag, niet geheel optimaal, maar wel wat beter.
1 like
Ik vond de pil een ramp. Heb me fysiek en mentaal daar zo enorm slecht door gevoeld en als jong meisje niet beseffend dat het hoogstwaarschijnlijk daar aan lag.
Btw, Nuvaring ook rot evaring mee… één jaartje en 100 schimmelinfectie pillen verder toch maar weer mee gestopt.
En sowieso de tijd van t jaar. Elke ochtend donker nat vies en koud. En als je naar huis gaat precies t zelfde.
Hopelijk voel je je snel beter
Ik zou er niet te lang mee lopen, je kan eventueel ook overstappen op een andere pil. Dat maakte bij mij echt veel verschil.
2 likes
Ik herken dit heel erg. Als mijn vriend weg is voor werk of zo dan lig ik elke keer weer te huilen in de avond, als ik alleen ben. Heb ook geen idee waar dat vandaan komt? (ben niet aan de pil). Maar het is erg vermoeiend.
3 likes
Ik voel mezelf kut. Op mijn werk lijk ik sinds een paar maanden niet meer lekker op mijn plek te zitten en mentaal gaat het buiten dat om ook kut.
een klein jaar geleden is mijn moeder overleden en ben daarna veel te snel weer gaan werken. Daardoor zat mijn hoofd vol, nam ik te veel hooi op mijn vork en resulteerde in dat ik teveel fouten ging maken. In overleg met mijn leidinggevende ben ik minder gaan doen en minder uren gaan werken. Helaas zijn er 2 collega’s welke nog steeds bij elke menselijke fout naar mij wijzen ook al ben ik niet de gene geweest welke dit heeft gedaan. En ik word er zo moe van om dagelijks te horen dat ik dingen fout heb gedaan en vervolgens uit moet leggen dat ik het niet was… naar dat laatste wordt ook niet geluisterd.
Vandaag belde een van die twee collega’s waarvan het telefoongesprek begon “pugface, jij hebt -naamklant- van -naambedrijf- niet teruggebeld, terwijl jij hebt gezegd dat jij hem terug ging bellen”. Vervolgens word je nog bijna uitgelachen omdat je door vraagt omdat je geen idee hebt waar het over gaat… zit de desbetreffende collega tegen over je welke meeluistert en zegt dat die het is geweest, verbind je de collega’s door naar elkaar, is de hele wijzende vinger weg en is het ineens allemaal oké. Ik vind het zó triest dat volwassen mensen zo zijn. Ik kan dit niet snappen, het zijn 2 chauffeurs en ik zit op kantoor dus ze redden er ook hun eigen hachje niet mee.
Het is zo lastig om er mezelf niet te veel van aan te trekken, 3 jaar geleden had ik daar juist niet veel moeite mee zolang ik maar achter mijn eigen keuzes stond. Het lijkt wel alsof ik al mijn zelfvertrouwen door mijn huidige werk ben verloren. En nu zit ik hier ook een halve avond over te janken en vraag ik mezelf af waarom ik door 2 van zulke figuren mezelf zo kut kan voelen.
6 likes
Ik had het gister met een vriendin over een bepaalde yogurt en die wilde ik daarna weer kopen, maar toen ik nog in de supermarkt stond, liet ik het pak vallen en splashte de yoghurt dus helemaal over de vloer. Ik vond dat best wel vervelend, maar goed, geen ramp.
Dus vandaag was ik met die vriendin aan het appen en stuurde ik ‘oh gosh, ik wilde die yoghurt kopen, maar het pak viel en daardoor lag alle yoghurt op de grond in de supermarkt’. En daarop reageerde ze met: ‘Oké, dat is echt niet zo dramatisch hahahaa. Er is echt geen ‘oh gosh’ nodig, girl.’ (Ze is Engels, dus alles was in het Engels.) En om een of andere vond ik dat echt een heel stomme reactie, en nu zit ik half te huilen. Maar goed dat ik volgende week weer een intake bij een nieuwe psycholoog heb. Ik weet niet waarom me dit zo aantrekt, dat zou toch helemaal niet hoeven? Oké, dit is niet een serieuze vraag haha, want ik hoef niet tien mensen die nu gaan zeggen ‘nee inderdaad, je bent een aansteller’. Maar goed, ik wilde dit even kwijt.
11 likes
Ik herken mezelf heel erg in je verhaal qua collega’s die ‘pesten’ of alles over de balk gooien of een ander de schuld geven. Ik heb in zo’n zelfde situatie gezeten. Dit werd ook steeds erger naarmate de tijd verstreek. In het begin kon ik het heel goed losten en schijt hebben maar hoe langer hoe meer ik er last van had. Ik heb dit toen aangegeven bij de directie (was toen mijn direct leidinggevende) maar die deden er niet zoveel mee. Daarna nog een aantal keer soort teambuilding geweest maar hielp niet. Ik heb inmiddels daardoor een andere baan gezocht en zit nu veel beter in mijn vel. Ik merk nu pas sinds dat ik weg ben dat ik door die collega’s echt tegen overspannen/burnout aan zat. Ik wil hiermee zeggen dat als je niet zo wil eindigen als ik dat je dit echt op tijd moet aangeven (als je hier energie voor hebt natuurlijk) of anders nu een andere baan zoeken. Er is nu werk zat en goede mensen zijn ver te zoeken. Het voelde voor mij alsof mijn collega’s hadden ‘gewonnen’ doordat ik weg ben gegaan. Alleen uiteindelijk ben ik nu de winnaar want ik ben uit die sfeer.
En verder: laat je niet kisten door die 2 en twijfel nooit aan jezelf. Ja je hebt fouten gemaakt maar daar zat een gegronde en verdrietige reden achter, dat is normaal. Dit weten zij ook en pakken je daar nu nog steeds op. Idd zielig dat volwassenen zo kunnen zijn.
Ik weet niet of het mogelijk is dat je alles per mail/chat doet dat je bewijs hebt?
Edit: en sta ook toe dat je jezelf ook nog steeds kut mag voelen. Dat is niet gek bij het verlies van een ouder. Een jaar lijkt veel maar niet in dit soort gevallen 
4 likes
Dankjewel, heel lief! Mijn direct leidinggevende ziet dit gelukkig ook en mijn directe collega’s zien dit ook en nemen het gelukkig vaak voor mij op dus mijn vangnet op mijn werk is mega. Ik hou alles bij wat er gebeurd en na maandag is de week tot nu toe verder heel rustig. Had dinsdag gelijk een gesprek aangevraagd en dit aangegeven, en daaruit is afgesproken dat ik alles bij blijf houden wat er gebeurd en de twee collega’s aangesproken worden op hun gedrag. De operationeel manager (mijn en hun leidinggevende dus) vind het heel erg dat ze zich zo als hufters gedragen tegenover mij omdat wij niet kunnen verklaren waar dit misselijke gedrag vandaan komt. Helaas heeft mijn leidinggevende dit ook gehad toen ze net begon binnen dit bedrijf met de twee desbetreffende collega’s en leek het een soort van test fase, maar waarom ze mij als “simpele” planner/klantenservice/receptie/administratief medewerker zo moeten uittesten begrijpen wij niet. Dat maakt het nog kinderachtiger.
Maar ik zeg zelf ook altijd dat ik mijn gevoel het belangrijkste vind op mijn werk, heb daarom wel besloten wat rond te kijken. Niet dat ik meteen weg moet maar als ik wat anders leuks vind waar ik een goed gevoel van krijg, ik er zeker over na denk om weg te gaan.
We hebben er vandaag trouwens ook nog heel hard om gelachen op kantoor met een gedeelte van de chauffeurs. Ik werk in het transport en we wilde dat een vervelende (en voor zijn mede chauffeurs ook heel oncollegiaal) chauffeur een transport over nam van een andere chauffeur omdat deze het niet af kreeg. Toen waren we aan het discussiëren wie het beste kon bellen naar hem waardoor de kans het grootste was dat hij het ging doen. Toen had ik maar gezegd dat ik het beste niet kon bellen want dan wisten we zeker dat hij het niet ging doen 
dus gelukkig kunnen we er op mijn werk wel om lachen en maken we de situatie maar wat belachelijk, want dat is het ook gewoon.
4 likes
Pff dacht dat het beter ging maar zit nu weer te janken om iets kleins wat ik moet regelen en wat even tegen zit 
en echt gewoon prima op te lossen is maar even te veel voor me. Bah
1 like
Vind het vervelend dat als ik goed in mijn vel zit, dat er opeens uit het niets iets wordt gemeld dat weer onderliggende wonden open trekt en je hierdoor alles weer gaat afspelen/doornemen/afvragen in je hoofd en je hierdoor geen ruimte meer hebt voor de positieve en leuke dingen die op dat moment spelen. Plus op bepaalde vlakken buiten dingen wordt gehouden en mensen ook nog eens amper interesse in je hebben.
Ik haat masken enorm maar het is de surv mode.
Just keep swimming i guess. 
2 likes
Ik weet niet zo goed waar ik dit moet plaatsen.
Ik ben/was een tijdje aan het daten iets wat ik al lastig vond omdat 2 van de 3 relaties die ik heb gehad me nogal zacht uitgedrukt niet netjes hebben behandeld, ik heb daar nogal wat littekens aan over gehouden. De jongen in kwestie waar ik dus mee aan het daten ben/was is een hele lieve jongen. Eigenlijk gaf ik hem vanaf het begin af aan al gelijk een signaal dat ik niet openstond voor liefde maar toch begon ik veel over hem te praten tegenover vriendinnen, voelde ik zelfs af en toe kriebels hebben we toch al een aantal leuke dates gehad. Soms stond ik er ook helemaal voor open terwijl ik na een tijdje niks van m wil weten en mezelf liever opsluit om terug bij mijn blije ik te komen.
Op het moment kan ik er alleen verdrietig om zijn. Afgelopen weekend heb ik enorm hard moeten huilen toen ik een stukje las over bindingsangst. En dan vooral een stuk tekst dat ging over dat ik me onafhankelijk wil blijven voelen maar eigenlijk over het algemeen herkende ik me wel in veel dingen. Ik merk ook op dat ik afstand probeer te nemen door mezelf naar beneden te halen tegenover hem. Eigenlijk een soort verkapte poging om te zeggen dat hij meer waard is dan zo’n psychisch verpest mens als ik. Ik heb het zo moeilijk gehad met mezelf en ben / was zo blij dat ik het afgelopen jaar weer meer geluk kon vinden in mezelf.
Liefde en/of daten geeft me zoveel stress dat ik mezelf op het moment weer voel afglijden en kruip ik liever weer terug in m’n hol waar niemand me ziet, niemand me kent en niemand me hoort.
Ik heb ook niet echt het idee dat ik er met iemand over kan praten die me misschien erbij kan helpen. Ik heb alle emotionele banden volgens mij inmiddels al wel verstoten.
9 likes
Ach wat vervelend voor je. Dikke knuffel 
Zelf heb ik het ook gehad, beide kanten van die vervelende medaille. Eerst bindingsangst en toen die “overwonnen” was de verlatingsangst. Ik heb heel veel gehad aan het boek Liefdesbang.
Inmiddels heb ik 6 jaar een relatie en nog speelt het wel eens op, alleen herken ik het nu en weet ik dat het wel weer verdwijnt. Ik heb dan periodes dat ik twijfel aan alles aan hem en dan wil ik alleen maar alleen zijn. Maar dat is dan vaak als ik even niet lekker in m’n vel zit. Het is altijd terug te herleiden naar iets zeg maar.
Heel vervelend voor je, misschien heb je iets aan de boekentip?
2 likes
Zeker heb ik iets aan je boeken tip, ik ga hem bestellen! Ik had er vluchtig al wel aan gedacht om misschien een boek over zo’n onderwerp te lezen maar wist al niet waar ik moest beginnen dus had verder ook niet gehandeld. En zeker ook om te horen dat het dus ‘’ normaal ‘’ is en dat het met vlagen terug kan komen en weer verdwijnen. Ik heb veel aan je bericht dankjewel!
2 likes
Ik weet hoe lastig het kan zijn, dus alsnog kan helpen door een tip te geven is dat alleen maar fijn.
Misschien staat er ook wel iets op YT?
Liefdesbang is echt een aanrader, ik ben daar ook nog steeds in bezig en het is echt confronterend maar wel verhelderend. Ik zelf zit juist aan de kant van verlatingsangst en mijn huidige vriend heel stevig aan de bindingsangst.
Verbonden schijnt ook een goed boek te zijn waarin ze ook dieper gaan op soort hechtingsstijl.
4 likes