Vooral doen waar je je prettig bij voelt. Als je geen zin hebt om het aan de grote klok te hangen is dat ook begrijpelijk. Maar ik denk wel dat het handig is om iets te vinden wat jou helpt om rustig te worden in zo’n situatie.
Je kunt het ook eventueel aan je teamleider te vertellen. Tenminste als je die hebt
Ik maak me een beetje zorgen over m’n baan. T gaat allemaal slecht met ons bedrijf. Op zich maakte het de laatste tijd niet echt uit dat ik niet veel te doen had omdat ik veel afwezig ben geweest. In januari moest ik nog vakantie dagen van vorig jaar opmaken en in februari werd ik geopereerd. Maar nu ben ik langzaam weer aan het terug komen maar is er nog steeds geen ruk te doen. Nu heb ik sinds november mijn laatste tijdelijke contract, maar ik vrees nu al voor exit terwijl er eigenlijk ook nog van alles kan gebeuren.
In principe kan ik ook zelf werk creëren in de hoop dat dit bijdraagt aan het bedrijf alleen heb ik het idee dat ik een extreem erg narcose brein heb op het moment waardoor ik de energie / concentratie niet echt vind om deze projecten echt te starten. En ook daar pieker ik weer over want komt het wel door de narcose dat ik me niet meer kan herinneren wat iemand een kwartier geleden tegen me zei, of is het gewoon vroegtijdige dementie?
Nu heb ik afgelopen week ook mijn relatie beëindigd. Geen idee ook of dat het komt doordat ik niks meer voel, of omdat ik gewoon nog een trauma heb waardoor ik geen toekomst met een partner voor me kan zien en het me op dit moment allemaal te veel werd.
Kortom, ik ben weer lekker veel aan het piekeren op het moment.
Joh volgens mij is er gewoon even genoeg aan de hand in je leven wat een hoop mentale ruimte vraagt (operatie en herstel, een verbroken relatie, bedrijf waar je voor werkt dat financieel niet goed gaat) en is het helemaal niet raar dat niet alles blijft hangen zoals in een normale periode.
En niet zo leuk om te horen maar zou echt niet de benen onder je lijf vandaan gaan lopen in de hoop dat jij dan kan blijven. Als ze van je af willen dan ben je hoe dan ook een makkelijk slachtoffer vanwege je tijdelijke contract. Zou nu echt niet allerlei werk gaan creëren voor jezelf in de hoop dat dat betekent dat je per definitie kan blijven of dat jij in je uppie de boel daar van de ondergang kan redden (want dat is ongetwijfeld absoluut niet het geval). Want hoe lullig ook, in dat soort ontslagrondes is t 9 van de 10 keer: tijdelijke contracten niet verlengen en daarna verder kijken wie nog meer.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen om gelukkig te worden. Ik ben niet ongelukkig, het is gewoon okee. Maar ik ben ook niet gelukkig. Het leven gaat gewoon zo langs me heen.
Vorig jaar dacht ik fuck it, ik verhuis naar Berlijn. Maar daar was ik ook niet gelukkig.
Ik weet het gewoon niet. En ook niet hoe ik er nou achterkom waar mijn vuurtje van gaat branden. Ik doe altijd alles alleen, spreek soms dagen niemand. Het maakt me zo onzeker en bang.
Moest dit ff kwijt
Herken dit wel een beetje, geen tips wel een knuffel 🩷🩷
Ik voel me zelf wel ongelukkig dus herken het, weet ook niet of ik ooit gelukkig ben geweest maar ben bezig met eraan te werken (oa met psycholoog). Ook van mij veel hugs 
hopelijk lukt het ons dat geluk ooit te vinden 
Er stond hier een hele lange reactie van iemand, dankjewel 
Herken dit. Ben sinds paar maanden wel echt weer gelukkig omdat ik alles wat meer heb los kunnen laten en mijn vrienden meer zie. Merkte ook dat overdenken en per se ‘zin’ willen geven aan mijn dagen/ leven me ook heel veel druk opleverde.
Weet dat je niet alleen bent, en geef jezelf tijd om je ongelukkig te voelen. Probeer nieuwe dingen, hobby’s, omring jezelf met (nieuwe) mensen en laat ook die druk om ‘gelukkig’ te willen zijn los. Er komen betere tijden 
Pff ik ben echt bang dat ik overspannen ben… Heb het gevoel dat ik niks qua gedoe kan hebben. Vorige week steeds buikpijn en huilen op werk. Slapeloze nachten. In het weekend opzien tegen werk.
Ik heb verder eigenlijk best een leuk leven, alleen op werk is er zwaar personeelstekort. Vrijdag naar de huisarts, maar ik wil echt niet dat er iets ingewikkelds uit komt.
Zou je naar de bedrijfsarts kunnen voor een preventief gesprek? Daar hoeft je werkgever niks van te weten als je dat niet wil.
Ik voel me zo godvergeten depressief de laatste weken. Gister open kaart gespeeld naar m’n partner en ouders, dat lucht al wel op. M’n psychiater appte direct terug toen ik vroeg of ze aankomende week nog plek voor me heeft. Het gaat echt niet goed zo en ik baal er enorm van.
Ik voel me al langere tijd niet echt fit. Nu heb ik een paar weken geleden bloed laten prikken en was mijn ijzer heel laag. Daar heb ik nu tabletten voor maar eigenlijk sinds dien gaat het alleen maar bergafwaarts. Voordat ik dit wist voelde ik me ook niet 100% maar nu lijkt het binnen 2 weken zo bergafwaarts te gaan. Alles doet zeer in mijn lijf, zelfs als ik de trap op loop voel ik mijn knieën. Alles kost moeite, slaap super veel. Heb hartkloppingen. Ik vind dit zo lastig: dit ben ik niet. Iedereen heeft wel eens een dag dat die zich 80 voelt maar heb het nu al 2 weken. Ga vandaag maar weer bellen met de hap en dit maar aangeven, ik weet her anders ook niet
Ik heb me ziekgemeld op werk en ga straks de huisarts bellen. Het voelt alleen zo fout om thuis te blijven, want ik kan best verdermodderen.
Het feit dat je kúnt verder modderen, betekent niet dat je hóeft te verder modderen. Je verdient meer en beter
Kan vanmiddag bij m’n psychiater terecht en morgen bij de huisarts. Hopelijk een plannetje maken om de komende weken me weer beter te gaan voelen.
Wat je doet is goed. Heel veel mensen vinden vaak dat ze verder kunnen “modderen” en gaan tot het gaatje en dan is het helemaal te laat. Nu kun je dit misschien allemaal voor zijn. Er heerst zo’n taboe op thuisblijven als je jezelf niet echt ziek voelt. Ik vind dat je dit heel goed hebt gedaan, succes
Dankjewel, je woorden doen me goed. Voel me een ontzettende faalhaas, maar weet ook dat als ik nu niet aan de rem trek het echt fout kan gaan.
Ik had destijds precies dezelfde gedachten: ik kan toch nog wel eventjes door, misschien wordt het beter, faalhaas. Pas nadat ik me had ziekgemeld en ik een wandeling op het strand wilde maken, wat natuurlijk helemaal niet lukte omdat het veel te veel was, besefte ik me dat ik helemaal niet meer door kon.
Je hebt echt het juiste gedaan! Of het nou net op tijd is geweest of achteraf gezien net te laat, je kiest voor je eigen herstel en daar is niks falerigs aan
Ik ben zo verschrikkelijk moe, maar ook onrustig dus een dutje of even op de bank of bed liggen lukt me niet. Zo frustrerend
Het voelt te ‘licht’ om het in het psychische topic te posten dus denk toch hier maar. Heb m’n hele leven al last gehad van heimwee. En dan begint het al met een week voordat ik op vakantie ga met me heel erg angstig en paniekerig voelen. Sinds we katten hebben (nu zo’n 7,5 jaar) zijn vakantie helemaal een drama, langer dan 1,5 week gaat niet en soms zijn zelfs weekendje weg een probleem. (Voor de langere periodes komt er 1x per dag een oppas langs.) Nu is er sinds kort nierfalen bij een van de katten geconstateerd. Het is allemaal nog heel vers maar in principe kan hij best nog een aantal jaren mee. Ik was al in gesprek met de praktijkondersteuner om te zien hoe ik hiermee om kan gaan, dus al voordat kat 1 ziek werd. Ben daar afgelopen maandag nog geweest en ze liet heel erg doorschemeren geen idee te hebben hoe hiermee verder te gaan. Ze ging overleggen met de huisarts of het een tweede-lijns traject ging worden maar het kon best zijn dat de huisarts daar niet mee in ging stemmen vertelde ze. En ondertussen gaf ze me heel erg de indruk dat het een ‘nietszeggend’ probleem is. Zo haalde ze een voorbeeld aan dat toen ze in Afrika woonde ze daar met een kat naar de dierenarts wilde en dat de mensen daar de kat gewoon in de put gooiden om te sterven. Voor mij voelde dat weer als een bevestiging dat ik mee aanstel en me niet zo druk moet maken. En dat is ook heel erg wat ik mezelf voor houd, mijn kat is geen kind. Maar ik kan mijn gevoel er niet om uitzetten.
En ik wilde bij de praktijkondersteuner vooral tips over hoe ik ermee om kan gaan, waar het vandaan komt vind ik iets minder spannend. (Binnen mijn familie komen meer psychische klachten voor dus er zal ook een erfelijk element inzitten denk ik.)
Hebben jullie weleens gehad dat de huisarts een doorverwijzing weigert? En kan ik dan om een andere praktijkondersteuner vragen als ik toch daarmee door moet. (Wat ook goed is als we maar ergens naar toe gaan i.p.v. ‘waar komt het vandaan’.)