Wat ontzettend vervelend dat je je niet gehoord voelt door de POH. Kun je niet zelf je huisarts een berichtje sturen en vragen om een doorverwijzing? Je zou evt wat meer in kunnen zetten op dat deze problemen doorwerken in je verdere leven, relatie etc, en op angst, klinkt ook alsof je een “rampfantasie” hebt mbt je ene kat (sorry, psychologe hier haha). Je had, voor zover ik t begrijp, ook al last van heimwee voor jullie katten hadden. Dus het heeft wsl niet alleen met je kat te maken. Misschien dat dat je verhaal wat meer gewicht geeft. En haar verhaal mbt Afrika en kat is al helemaal apart, echt niet oke om zo te reageren?
Zou juist denken dat dit voor tweedelijns een superpassende casus is en dat dit jouw kwaliteit van leven verhoogt, als je hier behandeling op krijgt!
Ik snap op zich wel waarom ze twijfelt om jou door te verwijzen en of de huisarts daar wel mee in gaat stemmen, omdat je het nu ‘heimwee’ noemt. De GGZ is bedoeld voor psychische problemen en heimwee valt daar niet zozeer onder, huisartsen zetten in de verwijsbrief naar de GGZ iets als ‘vermoeden van een DSM 5 stoornis’. Maar ik vraag me af of je het bij jou geen angstklachten zou kunnen noemen en dat je dan wat serieuzer wordt genomen. Het belemmert je wel in je leven zo te lezen en dat is voor psychologen een belangrijk criterium om ergens mee aan de slag te gaan. En dan kom ik weer met m’n EMDR (doe ik geloof ik steeds in dit topic haha) maar een paar sessies daarvan zouden denk ik best behulpzaam voor je kunnen zijn.
Dank jullie wel voor jullie reacties. Het voelt als zo’n non-probleem maar het belemmerd me wel in het dagelijks leven.
Ik ga een berichtje sturen aan de praktijkondersteuner en dan mag ze de huisarts meenemen. We hebben het er wel over gehad dat ze het onder ‘angst’ gaat classificeren maar het kwam er behoorlijk weifelend uit. Het waren gewoon hele moeizame gesprekken waarin ze heel erg inging op het hoe. (Gepest vroeger dus ik hecht me aan de katten want die stellen met niet teleur. Ben ik het niet mee eens. En of het niet door mijn geboorte kan komen, ben direct daarna weg gehaald bij mijn moeder omdat ik naar ander ziekenhuis moest vanwege juiste zorg. En daarna duurde het even voordat mijn moeder op bezoek kon komen.) En dat voelt voor mij echt onzinnig. En inderdaad, heimwee klinkt te klein voor wat het is, het is echt zoveel grootser dan dat. (Ondersteuner gaf ook aan dat niet op vakantie gaan ook altijd een oplossing is.)
Is dit een conclusie die de po zelf zo heeft getrokken op basis van je klachten?
Een belediging wat een simplistische kijk op huisdieren dit is joh.
Ja, dit was letterlijk haar tekst.
Ik wilde nog bijna een grapje maken met ‘nou dan ken je mijn katten niet’ maar ik ben bang dat ze dit alleen maar als een bevestiging zou opvatten.
Die poh klinkt echt als een trut joh
Wat naar om te horen allemaal, ik ben zelf werkzaam als poh ggz en hier gaan mijn nekharen wel een beetje van rechtop staan. Dat ze probeert uit te zoeken waar het vandaan komt begrijp ik wel, maar haar hypotheses zijn nogal…bijzonder. heb je zélf de behoefte om doorverwezen te worden? Over het algemeen is het idd zo dat er sprake moet zijn van een dsm V classificatie als je gebruik wil maken van vergoede zorg. Maar dan zou je het idd op angst kunnen gooien. Echter zit je dan weer met lange wachtlijsten etc. Ik overleg nooit met huisartsen over verwijzingen en maak die inschatting zelf samen met patiënten. Zelf vind ik het een vraag die wel passend is voor de poh, maar zonder klik wordt het lastig. Heeft zij een collega waar je terecht kan? Of is zij binnen je praktijk de enige?
@Calypso, Ja er is volgens mij nog een andere praktijkondersteuner dus daar zou ik mogelijk nog terecht kunnen. Ik heb haar nu een berichtje gestuurd dat ik me vervelend voel over hoe het gesprek maandag is verlopen en dat het wel invloed heeft op mijn leven. Ook omdat ik denk dat als ik er niks mee doe het erger gaat worden.
@Zora, wat ik zo miste zijn handreikingen hoé ermee om te gaan. Ik verwacht niet dat het ooit overgaat, deels is natuurlijk ook persoonlijkheid en dat is nu eenmaal zo. Maar het moet hanteerbaar zijn. Ze was heel duidelijk dat de huisarts akkoord moet geven op de doorverwijzing en dat de kans bestond dat dit niet ging gebeuren.
Ik denk dat het stukje over de huisarts die wel of niet een doorverwijzing schrijft ook te maken kan hebben met de lange wachtlijsten.
Dit is inderdaad juist de functie van een poh. Misschien heeft @Zora nog wat tips? Vaak is bij angst exposure therapie de aanpak, wat je onder begeleiding kan doen.
Als je een doorverwijzing kan krijgen dan is Mindler ook fijn. Ik zit daar nu bij sinds een paar weken en daar heb je een online psycholoog zonder wachtlijsten. Is niet bedoeld voor ernstige psychische klachten, maar werkt voor mij heel goed. Ik heb zelf een eetbuistoornis en sociale angstklachten met slecht zelfbeeld, en ik vind mijn psycholoog heel fijn want die is daar ook in gespecialiseerd (je kan zelf een psycholoog uitkiezen en als je geen klik hebt ook switchen). Met je psycholoog kan je ook bespreken of je na de therapie nog een “real life” psycholoog nodig hebt, zodat je in de tussentijd alvast op de wachtlijst kan staan. Mindler biedt namelijk wel maar max 16 weken therapie aan.
@Swelgje ik zou je graag verder helpen maar dan zou het nodig zijn om je toch nog wat uitgebreider te bevragen en weet niet of je daar op zit te wachten. Ik vind het lastig om van een afstand te beoordelen, maar weet niet of ik exposure nu zou toepassen, wellicht in eerste instantie cognitieve gedragstherapie, wat je ook zelf laagdrempelig zou kunnen doen, bijv met de app ‘gedachtegrip’. Die is heel fijn en gratis. Mocht dat niet volstaan dan zou ik de andere poh eens proberen of aandringen op een verwijzing!
Oh die app daar ga ik zeker wel maar kijken. Dat klinkt wel passend eigenlijk . Dank je wel.
Exposure weet ik niet zo goed wat ik me daarbij voor moet stellen. Ik ga wel van huis en op vakantie, alleen de weg er naar toe (en tijdens) is regelmatig een drama. Dus daarin krijg ik de exposure wel 
.
Ik ga ook nog even kijken of ik inderdaad met een ander poh kan spreken. Die is er namelijk wel. Of anders kan ik nog de tweede lijn zelf betalen, die luxe is er ook.
Maar wil je iemands klachten dan eerst erger laten worden en dan pas doorverwijzen en nog langer laten wachten?
Ik voel me eenzaam op vriendinnenvlak. Heb een iemand die ik vriendin noem en die was van de week boos op me. Heb kennissen genoeg, maar mensen waar ik echt goed mee ga juist niet. Dit gevoel komt altijd opzetten als ik slecht in m’n vel zit. Baal er zo van.
Ik ben bang dat ik dingen misschien iets teveel en te snel weer oppak na mijn ‘dipje’. Ik werk deze week 5 keer, volgende week ook 4 (werk is wel flexibel dus als ik het nu teveel vind kan ik de week erna minder werken) Ik heb ook nog vrijwilligerswerk ernaast waar ik vanaf volgende week mee ga beginnen. Ook nog rijles. Elke vrije dag vanaf nu tot over 2 weken ook volgepland met vriendinnen zien die ik al een tijdje niet gesproken heb. Ik heb ook nog gesollicitesrd op een tijdelijk baantje vanuit huis voor 8 uur per week.
Ik weet niet, kreeg opeens weer peper in mijn reet ofzo om dingen te gaan doen dus heb het allemaal in gang gezet en nu denk ik oei misschien wat teveel tegelijkertijd. Maarja we gaan het zien en als het teveel wordt dan moet ik maar weer minderen over een paar weken, maar hopelijk trek ik het allemaal gewoon.
Ik zit de laatste tijd mega slecht in m’n vel en honestly, ik heb dat echt aan mezelf te danken en dat vind ik zo stom. Heb ook een “onderliggende conditie” die niet meehelpt, maar ik zit al weken zo niet maanden bijna alleen maar binnen, eet fucking slecht en zit alleen maar op m’n telefoon.
Ik mis buiten, ik mis wandelen, ik mis gezond koken en eten, blehh. Moe of niet, ik moet doen wat er wel lukt om mijn lichaam te helpen i.p.v. er zo volledig aan toegeven.
I feel you. Hier heb ik ook last van, het is moeilijk om een échte connectie met iemand te krijgen
Echt een naar gevoel. Ik heb dat ook, en als ik dan eens leuk contact met mensen heb, dan ben ik vaak degene die het vaakst appt of wil afspreken. Dat maakt zo onzeker.
Ik heb complexe PTSS en vind het soms zo moeilijk om mezelf te kalmeren wanneer ik overweldigd word door dingen. Vandaag is het mijn studie, ik kom ergens totaal niet uit en heb maar hulp gevraagd aan mijn studiebegeleider.
Enerzijds ben ik enorm trots erop dat ik ondanks alles wat ik heb meegemaakt, ik er echt wat van probeer te maken door weer te studeren, binnenkort te werken, onlangs begonnen met rijles, mijn disfunctionele relatie verbroken, etc, maar anderzijds wou ik dat ik soms echt even kon verdwijnen.
Dat, en ik kan mij behoorlijk eenzaam voelen omdat ik niet kan terugvallen op een familie, ik heb geen contact met ze. Vrienden kunnen die ‘leegte’ ook niet opvullen. Dus ik doe alles met mezelf en voor mezelf en dat is soms zo enorm zwaar. 