Die poh klinkt echt als een trut joh
Wat naar om te horen allemaal, ik ben zelf werkzaam als poh ggz en hier gaan mijn nekharen wel een beetje van rechtop staan. Dat ze probeert uit te zoeken waar het vandaan komt begrijp ik wel, maar haar hypotheses zijn nogalâŠbijzonder. heb je zĂ©lf de behoefte om doorverwezen te worden? Over het algemeen is het idd zo dat er sprake moet zijn van een dsm V classificatie als je gebruik wil maken van vergoede zorg. Maar dan zou je het idd op angst kunnen gooien. Echter zit je dan weer met lange wachtlijsten etc. Ik overleg nooit met huisartsen over verwijzingen en maak die inschatting zelf samen met patiĂ«nten. Zelf vind ik het een vraag die wel passend is voor de poh, maar zonder klik wordt het lastig. Heeft zij een collega waar je terecht kan? Of is zij binnen je praktijk de enige?
@Calypso, Ja er is volgens mij nog een andere praktijkondersteuner dus daar zou ik mogelijk nog terecht kunnen. Ik heb haar nu een berichtje gestuurd dat ik me vervelend voel over hoe het gesprek maandag is verlopen en dat het wel invloed heeft op mijn leven. Ook omdat ik denk dat als ik er niks mee doe het erger gaat worden.
@Zora, wat ik zo miste zijn handreikingen hoé ermee om te gaan. Ik verwacht niet dat het ooit overgaat, deels is natuurlijk ook persoonlijkheid en dat is nu eenmaal zo. Maar het moet hanteerbaar zijn. Ze was heel duidelijk dat de huisarts akkoord moet geven op de doorverwijzing en dat de kans bestond dat dit niet ging gebeuren.
Ik denk dat het stukje over de huisarts die wel of niet een doorverwijzing schrijft ook te maken kan hebben met de lange wachtlijsten.
Dit is inderdaad juist de functie van een poh. Misschien heeft @Zora nog wat tips? Vaak is bij angst exposure therapie de aanpak, wat je onder begeleiding kan doen.
Als je een doorverwijzing kan krijgen dan is Mindler ook fijn. Ik zit daar nu bij sinds een paar weken en daar heb je een online psycholoog zonder wachtlijsten. Is niet bedoeld voor ernstige psychische klachten, maar werkt voor mij heel goed. Ik heb zelf een eetbuistoornis en sociale angstklachten met slecht zelfbeeld, en ik vind mijn psycholoog heel fijn want die is daar ook in gespecialiseerd (je kan zelf een psycholoog uitkiezen en als je geen klik hebt ook switchen). Met je psycholoog kan je ook bespreken of je na de therapie nog een âreal lifeâ psycholoog nodig hebt, zodat je in de tussentijd alvast op de wachtlijst kan staan. Mindler biedt namelijk wel maar max 16 weken therapie aan.
@Swelgje ik zou je graag verder helpen maar dan zou het nodig zijn om je toch nog wat uitgebreider te bevragen en weet niet of je daar op zit te wachten. Ik vind het lastig om van een afstand te beoordelen, maar weet niet of ik exposure nu zou toepassen, wellicht in eerste instantie cognitieve gedragstherapie, wat je ook zelf laagdrempelig zou kunnen doen, bijv met de app âgedachtegripâ. Die is heel fijn en gratis. Mocht dat niet volstaan dan zou ik de andere poh eens proberen of aandringen op een verwijzing!
Oh die app daar ga ik zeker wel maar kijken. Dat klinkt wel passend eigenlijk . Dank je wel.
Exposure weet ik niet zo goed wat ik me daarbij voor moet stellen. Ik ga wel van huis en op vakantie, alleen de weg er naar toe (en tijdens) is regelmatig een drama. Dus daarin krijg ik de exposure wel
.
Ik ga ook nog even kijken of ik inderdaad met een ander poh kan spreken. Die is er namelijk wel. Of anders kan ik nog de tweede lijn zelf betalen, die luxe is er ook.
Maar wil je iemands klachten dan eerst erger laten worden en dan pas doorverwijzen en nog langer laten wachten?
Ik voel me eenzaam op vriendinnenvlak. Heb een iemand die ik vriendin noem en die was van de week boos op me. Heb kennissen genoeg, maar mensen waar ik echt goed mee ga juist niet. Dit gevoel komt altijd opzetten als ik slecht in mân vel zit. Baal er zo van.
Ik ben bang dat ik dingen misschien iets teveel en te snel weer oppak na mijn âdipjeâ. Ik werk deze week 5 keer, volgende week ook 4 (werk is wel flexibel dus als ik het nu teveel vind kan ik de week erna minder werken) Ik heb ook nog vrijwilligerswerk ernaast waar ik vanaf volgende week mee ga beginnen. Ook nog rijles. Elke vrije dag vanaf nu tot over 2 weken ook volgepland met vriendinnen zien die ik al een tijdje niet gesproken heb. Ik heb ook nog gesollicitesrd op een tijdelijk baantje vanuit huis voor 8 uur per week.
Ik weet niet, kreeg opeens weer peper in mijn reet ofzo om dingen te gaan doen dus heb het allemaal in gang gezet en nu denk ik oei misschien wat teveel tegelijkertijd. Maarja we gaan het zien en als het teveel wordt dan moet ik maar weer minderen over een paar weken, maar hopelijk trek ik het allemaal gewoon.
Ik zit de laatste tijd mega slecht in mân vel en honestly, ik heb dat echt aan mezelf te danken en dat vind ik zo stom. Heb ook een âonderliggende conditieâ die niet meehelpt, maar ik zit al weken zo niet maanden bijna alleen maar binnen, eet fucking slecht en zit alleen maar op mân telefoon.
Ik mis buiten, ik mis wandelen, ik mis gezond koken en eten, blehh. Moe of niet, ik moet doen wat er wel lukt om mijn lichaam te helpen i.p.v. er zo volledig aan toegeven.
I feel you. Hier heb ik ook last van, het is moeilijk om een échte connectie met iemand te krijgen
Echt een naar gevoel. Ik heb dat ook, en als ik dan eens leuk contact met mensen heb, dan ben ik vaak degene die het vaakst appt of wil afspreken. Dat maakt zo onzeker.
Ik heb complexe PTSS en vind het soms zo moeilijk om mezelf te kalmeren wanneer ik overweldigd word door dingen. Vandaag is het mijn studie, ik kom ergens totaal niet uit en heb maar hulp gevraagd aan mijn studiebegeleider.
Enerzijds ben ik enorm trots erop dat ik ondanks alles wat ik heb meegemaakt, ik er echt wat van probeer te maken door weer te studeren, binnenkort te werken, onlangs begonnen met rijles, mijn disfunctionele relatie verbroken, etc, maar anderzijds wou ik dat ik soms echt even kon verdwijnen.
Dat, en ik kan mij behoorlijk eenzaam voelen omdat ik niet kan terugvallen op een familie, ik heb geen contact met ze. Vrienden kunnen die âleegteâ ook niet opvullen. Dus ik doe alles met mezelf en voor mezelf en dat is soms zo enorm zwaar. ![]()
Maar daar mag je ook wel trots op zijn. Ook dat je nu hulp hebt gevraagd aan je studiebegeleider. Kan weinig juiste woorden vinden maar ik hoop dat uiteindelijk het gevoel dat je wil verdwijnen steeds minder wordt en niet te vaak meer voorkomt.
Een gedachte die ik vaak heb ik âwaarom wil ik niet Ă©cht levenâ. Ik wil niet actief niet meer leven, maar zou het niet erg vinden als het niet meer hoeft. Als iemand in mijn omgeving ongeneeslijk ziek is, heeft diegene van die grote angsten. Mijn vader is ook ziek, maar wil zĂł graag nog niet dood. Hoe voelt dat?
Als ik alleen de dingen zou doen waar ik energie voor heb, zou ik mân bed niet uitkomen. Maar dat gaat niet, want ik ben net verhuisd en heb een kind rondlopen. Partner trekt de kar echt heel erg, maar ik kan niet alles aan hem overlaten.
Het is ook veel bij elkaar en een verhuizing is altijd vermoeiend. Heb je dingen waarvan je âenergieâ krijgt of in elk geval leuk vindt en afleidend is is om te doen?
Een tijdje geleden heb ik besloten dat ik wil scheiden van mijn man. Ik ben ook druk bezig om daar voorbereidingen voor te treffen (heb bijv. een nieuwe, beter betaalde baan gezocht). Eergisteren heb ik hem laten weten dat ik uit elkaar wil. Maar⊠nu komt het⊠Hoe ga ik dit zeggen? Hij neemt het gewoon niet serieus? Hij gaat er amper op in. Het enige wat hij heeft gezegd is dat hij het âwel kutâ vind, maar verder lijkt hij het amper serieus te nemen. Hij doet gewoon alsof er niks aan de hand is. Gisteren kwam hij ineens met een cadeautje voor me thuis. En vanochtend zei hij dat ik gewoon even bij moet komen ofzo. Ik ben helemaal in de war ervan. En de mensen met wie ik het deel in mijn omgeving zijn te ver weg om echt steun te bieden. Ik vraag me echt af of ik nou gek ben. Het stomme is nog dat hij regelmatig zegt dat hij niet meer bij me wil zijn, maar nu ik die stap zet, geeft hij ineens niet thuis.