Maar daar mag je ook wel trots op zijn. Ook dat je nu hulp hebt gevraagd aan je studiebegeleider. Kan weinig juiste woorden vinden maar ik hoop dat uiteindelijk het gevoel dat je wil verdwijnen steeds minder wordt en niet te vaak meer voorkomt.
Een gedachte die ik vaak heb ik âwaarom wil ik niet Ă©cht levenâ. Ik wil niet actief niet meer leven, maar zou het niet erg vinden als het niet meer hoeft. Als iemand in mijn omgeving ongeneeslijk ziek is, heeft diegene van die grote angsten. Mijn vader is ook ziek, maar wil zĂł graag nog niet dood. Hoe voelt dat?
Als ik alleen de dingen zou doen waar ik energie voor heb, zou ik mân bed niet uitkomen. Maar dat gaat niet, want ik ben net verhuisd en heb een kind rondlopen. Partner trekt de kar echt heel erg, maar ik kan niet alles aan hem overlaten.
Het is ook veel bij elkaar en een verhuizing is altijd vermoeiend. Heb je dingen waarvan je âenergieâ krijgt of in elk geval leuk vindt en afleidend is is om te doen?
Een tijdje geleden heb ik besloten dat ik wil scheiden van mijn man. Ik ben ook druk bezig om daar voorbereidingen voor te treffen (heb bijv. een nieuwe, beter betaalde baan gezocht). Eergisteren heb ik hem laten weten dat ik uit elkaar wil. Maar⊠nu komt het⊠Hoe ga ik dit zeggen? Hij neemt het gewoon niet serieus? Hij gaat er amper op in. Het enige wat hij heeft gezegd is dat hij het âwel kutâ vind, maar verder lijkt hij het amper serieus te nemen. Hij doet gewoon alsof er niks aan de hand is. Gisteren kwam hij ineens met een cadeautje voor me thuis. En vanochtend zei hij dat ik gewoon even bij moet komen ofzo. Ik ben helemaal in de war ervan. En de mensen met wie ik het deel in mijn omgeving zijn te ver weg om echt steun te bieden. Ik vraag me echt af of ik nou gek ben. Het stomme is nog dat hij regelmatig zegt dat hij niet meer bij me wil zijn, maar nu ik die stap zet, geeft hij ineens niet thuis.
Klinkt alsof hij het even moet laten bezinken, zich misschien niet realiseert dat dit serieus is. Je moet je denk ik ook beseffen dat jij hier al veel verder in dit proces bent, je bent al voorbereidingen aan het treffen etc. De ander is nu misschien gewoon lamgeslagen, zag het niet aankomen, nooit gedacht dat je dit echt zou doen.
Ik zou dit gewoon met hem bespreken, dat je het gevoel hebt dat hij dit niet serieus neemt maar jij wél serieus bent en een en ander wil gaan regelen. Misschien informatie inwinnen voor jezelf over welke stappen je moet gaan zetten en dat gewoon gaan doen. Dan moet hij wel mee.
Dankjewel dat je zo uitgebreid hebt gereageerd. Ik moest dit bericht echt even laten zakken, vandaar dat ik er nu pas op reageer (buiten gewoon heel druk gehad, moe etc). Jammer genoeg heb ik nog steeds niet echt met hem kunnen praten. Maar ik heb intussen wel wat dingen uitgezocht, info ingewonnen en dat heeft wel een bepaalde rust gegeven. Nou wilde het gewoon even zeggen, en ook dat ik het gewoon heel aardig vind dat je zo hebt gereageerd op mijn post .
Is het ook niet zo dat mannen in het begin niets doen met de emotionele pijn van een (aankomende) breuk, i.t.t. tot vrouwen die hun pijn vrijwel onmiddellijk verwerken?
En dat hij zo vaak zegt dat hij niet bij je wilt zijn is makkelijker denk ik dan om te horen dat het wederzijds is. Dan komt het ineens wel heel dichtbij.
Ja ik heb nogal mijn vraagtekens bij mannen, hun zijn ook gewoon heel dom⊠(uitzonderingen daargelaten) Ik denk dat enkel aangeven dat je wil scheiden niet genoeg is. Ik denk dat je in de puntjes moet uitleggen waarom je dat wil, waar het voor jou is misgegaan, waarom jij denkt dat het niet meer gered kan worden, wat je tegen elkaar hebt afgewogen om tot deze beslissing te zijn gekomen, hoe jij je er bij voelt en hoe erg je het vind voor de ander. En ongeacht hoe de ander reageert dat je hem de ruimte moet geven voor emoties. Want idd zoals hierboven als is gezegd, hoogstwaarschijnlijk ben jij al veel verder in dit proces.
Ik wens je iig veel sterkte te komende tijd. Uit elkaar gaan is nooit leuk.
Ik ben overspannen en moet donderdag naar de bedrijfsarts. Vraag me momenteel af hoe ik ooit weer aan het werk ga kunnen, want het dagelijks leven kost me al zoveel energie en moeite.
Dat heb ik ook ooit gedacht en de bedrijfsarts had het vaak gezien. Neem de tijd!
Wel of niet kunnen werken is een latere zorg. Eerst moet je genoeg ruimte in je hoofd en energie hebben om het dagelijkse leven weer aan te kunnen.
Je werkt om te leven hĂš. Niet andersom
@MevrWillem en @Tjiftjaf Bedankt voor de bemoedigende woorden. Zodra ik in het MO-gedeelte mag meld ik me in het burn out-topic.
Mag van mân man 2 huishoudelijke dingen per dag doen, daarna is het klaar. Heb vandaag de woonkamer opgeruimd en gestofzuigd en ons bed verschoond. Vind het heel moeilijk, het liefste zou ik mân kledingkast en die van dochter ook nog uitmesten. Terwijl ik âs ochtends helemaal niet op gang kan komen.
Complimenten voor je man. Jij kan op dit moment waarschijnlijk niet goed je grenzen aanvoelen. En als je vandaag te veel gaat doen dan ben je de rest van de week waarschijnlijk goed ziek daardoor.
Dus fijn dat hij je in bescherming neemt.
Tipje: Als je overtollig energie hebt vandaag, ga dan even wandelen. Het is mooi weer daarvoor
Ben mân gevoel voor grenzen inderdaad helemaal kwijt. Ben autist, dus heb sowieso sneller last van overprikkeling, maar dat is nu echt extreem. Man gaat ook mee naar de bedrijfsarts van de week, juist hiervoor.
Mede autist hier.
Dus mocht je overprikkelde/autistische gerelateerde vragen hebben, mag je altijd mij dmâen
Vandaag alleen uit bed gekomen om mân dochterâs broodtrommel klaar te maken. Ben van mezelf gewend om altijd ânuttigâ bezig te zijn en nu krijg ik het niet eens voor elkaar om een was aan te zetten. Moet vandaag twee belletjes plegen voor werk en studie (studieadviseur over mân uitval en een werkding dat alleen ik kan regelen) en ik zie er zo tegenop. Heb nu maar mân telefoon mee naar bed genomen en ga vanuit bed bellen. Baal hier zo van, het is ook zo onvoorspelbaar. Maar waarschijnlijk wel een teken dat ik gister te veel gedaan heb.
Ik ben mijn ad aan het afbouwen en nu tijdens de âlaatste loodjesâ gaat het helemaal niet lekker. Heb mijn huisarts gevraagd toch weer op te hogen. Ik weet dat het geen ramp is maar toch baal ik dat het me niet gelukt is.
Herkent iemand dit? Ik ben laatste jaren zo snel boos, opgefokt en/of onverschillig. Alsof ik niet meer rustig kan nadenken oid. En dan alleen maar thuis. Vandaag lange dag op het werk maar helemaal prima, geinen met collegaâs etc en dan kom ik thuis en voel me zoooo boos. En weet dat ik dan niet goed bezig ben maar oei het raast door mij heen.
Ik heb dit ook een hele tijd gehad en ik kon er nu achter dat het toch echt door mân werk kwam. Met mân collegaâs is het leuk hoor, maar zodra mân werkgever er zelf is slaat alles om. We proberen het allemaal zo gezellig mogelijk te houden maar blijkbaar heb ik het onbewust wel allemaal meegenomen naar huis. Nu ik een andere baan gevonden heb voel ik me veel beter!
Dankje voor je reactie. Ben bang dat het ook wel een beetje aan werk ligt. Terwijl ik maar drie dagen werk en er net een jaar werk maar wel hetzelfde werk doe. Dus denk dat het ook aan het type werk ligt en mijn omgang daarmee. Misschien toch eens verder gaan kijken.