Wat naar om te horen allemaal, ik ben zelf werkzaam als poh ggz en hier gaan mijn nekharen wel een beetje van rechtop staan. Dat ze probeert uit te zoeken waar het vandaan komt begrijp ik wel, maar haar hypotheses zijn nogal…bijzonder. heb je zélf de behoefte om doorverwezen te worden? Over het algemeen is het idd zo dat er sprake moet zijn van een dsm V classificatie als je gebruik wil maken van vergoede zorg. Maar dan zou je het idd op angst kunnen gooien. Echter zit je dan weer met lange wachtlijsten etc. Ik overleg nooit met huisartsen over verwijzingen en maak die inschatting zelf samen met patiënten. Zelf vind ik het een vraag die wel passend is voor de poh, maar zonder klik wordt het lastig. Heeft zij een collega waar je terecht kan? Of is zij binnen je praktijk de enige?
@Calypso, Ja er is volgens mij nog een andere praktijkondersteuner dus daar zou ik mogelijk nog terecht kunnen. Ik heb haar nu een berichtje gestuurd dat ik me vervelend voel over hoe het gesprek maandag is verlopen en dat het wel invloed heeft op mijn leven. Ook omdat ik denk dat als ik er niks mee doe het erger gaat worden.
@Zora, wat ik zo miste zijn handreikingen hoé ermee om te gaan. Ik verwacht niet dat het ooit overgaat, deels is natuurlijk ook persoonlijkheid en dat is nu eenmaal zo. Maar het moet hanteerbaar zijn. Ze was heel duidelijk dat de huisarts akkoord moet geven op de doorverwijzing en dat de kans bestond dat dit niet ging gebeuren.
Ik denk dat het stukje over de huisarts die wel of niet een doorverwijzing schrijft ook te maken kan hebben met de lange wachtlijsten.
Dit is inderdaad juist de functie van een poh. Misschien heeft @Zora nog wat tips? Vaak is bij angst exposure therapie de aanpak, wat je onder begeleiding kan doen.
Als je een doorverwijzing kan krijgen dan is Mindler ook fijn. Ik zit daar nu bij sinds een paar weken en daar heb je een online psycholoog zonder wachtlijsten. Is niet bedoeld voor ernstige psychische klachten, maar werkt voor mij heel goed. Ik heb zelf een eetbuistoornis en sociale angstklachten met slecht zelfbeeld, en ik vind mijn psycholoog heel fijn want die is daar ook in gespecialiseerd (je kan zelf een psycholoog uitkiezen en als je geen klik hebt ook switchen). Met je psycholoog kan je ook bespreken of je na de therapie nog een “real life” psycholoog nodig hebt, zodat je in de tussentijd alvast op de wachtlijst kan staan. Mindler biedt namelijk wel maar max 16 weken therapie aan.
@Swelgje ik zou je graag verder helpen maar dan zou het nodig zijn om je toch nog wat uitgebreider te bevragen en weet niet of je daar op zit te wachten. Ik vind het lastig om van een afstand te beoordelen, maar weet niet of ik exposure nu zou toepassen, wellicht in eerste instantie cognitieve gedragstherapie, wat je ook zelf laagdrempelig zou kunnen doen, bijv met de app ‘gedachtegrip’. Die is heel fijn en gratis. Mocht dat niet volstaan dan zou ik de andere poh eens proberen of aandringen op een verwijzing!
Oh die app daar ga ik zeker wel maar kijken. Dat klinkt wel passend eigenlijk . Dank je wel.
Exposure weet ik niet zo goed wat ik me daarbij voor moet stellen. Ik ga wel van huis en op vakantie, alleen de weg er naar toe (en tijdens) is regelmatig een drama. Dus daarin krijg ik de exposure wel 
.
Ik ga ook nog even kijken of ik inderdaad met een ander poh kan spreken. Die is er namelijk wel. Of anders kan ik nog de tweede lijn zelf betalen, die luxe is er ook.
Maar zó lang zijn de wachtlijsten voor niet-specialistische GGZ nou toch ook weer niet? Ik had angst/trauma klachten en was binnen 3 maanden aan de beurt. (Kan alsnog lang zijn voor iemand natuurlijk, maar ik bedoel meer: ik kan me niet voorstellen dat de huisarts je niet gaat doorverwijzen simpelweg omdat iemand 12 weken moet wachten)
@Swelgje wat je nou zou kunnen doen is met deze info die je nu hebt gekregen hier vast gaan zoeken naar een psycholoog in je buurt en alvast kijken of ze aangesloten zijn bij je zorgverzekering etc. Ik dacht zelf namelijk dat ‘doorverwijzen’ betekende dat ze je direct doorsturen naar een concreet persoon, maar ik moest zelf op zoek naar een psycholoog en dus ook zelf uitzoeken wie geschikt zou zijn enzo haha. Dus dat duurde ook nog even uiteindelijk
Maar wil je iemands klachten dan eerst erger laten worden en dan pas doorverwijzen en nog langer laten wachten?
Ik voel me eenzaam op vriendinnenvlak. Heb een iemand die ik vriendin noem en die was van de week boos op me. Heb kennissen genoeg, maar mensen waar ik echt goed mee ga juist niet. Dit gevoel komt altijd opzetten als ik slecht in m’n vel zit. Baal er zo van.
Ik ben bang dat ik dingen misschien iets teveel en te snel weer oppak na mijn ‘dipje’. Ik werk deze week 5 keer, volgende week ook 4 (werk is wel flexibel dus als ik het nu teveel vind kan ik de week erna minder werken) Ik heb ook nog vrijwilligerswerk ernaast waar ik vanaf volgende week mee ga beginnen. Ook nog rijles. Elke vrije dag vanaf nu tot over 2 weken ook volgepland met vriendinnen zien die ik al een tijdje niet gesproken heb. Ik heb ook nog gesollicitesrd op een tijdelijk baantje vanuit huis voor 8 uur per week.
Ik weet niet, kreeg opeens weer peper in mijn reet ofzo om dingen te gaan doen dus heb het allemaal in gang gezet en nu denk ik oei misschien wat teveel tegelijkertijd. Maarja we gaan het zien en als het teveel wordt dan moet ik maar weer minderen over een paar weken, maar hopelijk trek ik het allemaal gewoon.
Ik zit de laatste tijd mega slecht in m’n vel en honestly, ik heb dat echt aan mezelf te danken en dat vind ik zo stom. Heb ook een “onderliggende conditie” die niet meehelpt, maar ik zit al weken zo niet maanden bijna alleen maar binnen, eet fucking slecht en zit alleen maar op m’n telefoon.
Ik mis buiten, ik mis wandelen, ik mis gezond koken en eten, blehh. Moe of niet, ik moet doen wat er wel lukt om mijn lichaam te helpen i.p.v. er zo volledig aan toegeven.
I feel you. Hier heb ik ook last van, het is moeilijk om een échte connectie met iemand te krijgen
Echt een naar gevoel. Ik heb dat ook, en als ik dan eens leuk contact met mensen heb, dan ben ik vaak degene die het vaakst appt of wil afspreken. Dat maakt zo onzeker.
Snap ik heel goed! Maar ik had het er laatst met een vriend over en die zei toen van: ‘ja jij bent heel pro-actief en dus denk ik er niet per se aan om jou te contacten omdat jij vaak wel weer contact legt. En dat vind ik dan altijd heel leuk’. Dus dat stelde me wel een beetje gerust haha.
In mijn ervaring zijn veel mensen ook gewoon niet supergoed in appen/constant in contact blijven, maar vinden ze het (als je gewoon in het algemeen een leuk persoon bent en geen bloedzuiger met alleen maar gezeik haha) leuk als je appt. En als ze het niet leuk vinden als je appt, dan zijn ze je tijd en aandacht niet waard!
Ik heb complexe PTSS en vind het soms zo moeilijk om mezelf te kalmeren wanneer ik overweldigd word door dingen. Vandaag is het mijn studie, ik kom ergens totaal niet uit en heb maar hulp gevraagd aan mijn studiebegeleider.
Enerzijds ben ik enorm trots erop dat ik ondanks alles wat ik heb meegemaakt, ik er echt wat van probeer te maken door weer te studeren, binnenkort te werken, onlangs begonnen met rijles, mijn disfunctionele relatie verbroken, etc, maar anderzijds wou ik dat ik soms echt even kon verdwijnen.
Dat, en ik kan mij behoorlijk eenzaam voelen omdat ik niet kan terugvallen op een familie, ik heb geen contact met ze. Vrienden kunnen die ‘leegte’ ook niet opvullen. Dus ik doe alles met mezelf en voor mezelf en dat is soms zo enorm zwaar. 
Maar daar mag je ook wel trots op zijn. Ook dat je nu hulp hebt gevraagd aan je studiebegeleider. Kan weinig juiste woorden vinden maar ik hoop dat uiteindelijk het gevoel dat je wil verdwijnen steeds minder wordt en niet te vaak meer voorkomt.
Een gedachte die ik vaak heb ik ‘waarom wil ik niet écht leven’. Ik wil niet actief niet meer leven, maar zou het niet erg vinden als het niet meer hoeft. Als iemand in mijn omgeving ongeneeslijk ziek is, heeft diegene van die grote angsten. Mijn vader is ook ziek, maar wil zó graag nog niet dood. Hoe voelt dat?
Als ik alleen de dingen zou doen waar ik energie voor heb, zou ik m’n bed niet uitkomen. Maar dat gaat niet, want ik ben net verhuisd en heb een kind rondlopen. Partner trekt de kar echt heel erg, maar ik kan niet alles aan hem overlaten.
Het is ook veel bij elkaar en een verhuizing is altijd vermoeiend. Heb je dingen waarvan je ‘energie’ krijgt of in elk geval leuk vindt en afleidend is is om te doen?