Wat rot, wil je delen waarover?
Ik vind dit een heel fijne meditatie/ademhalingstrack https://insig.ht/x9agd2DTBLb Is gewoon gratis, via de app insight timer
3 likes
Lief!! Dankjewel! Heb het gedownload.
Ik maak me veel zorgen over de zorg voor mijn broer. En het voelt alsof ik meer moet doen, maar ik zit wat vast op dat gebied. En dat frustreert me mateloos. Het lukt me al een tijd niet om te ontspannen en ik voel me continu gestresst en bleegh.
Het zijn misschien open deuren hoor, maar in periodes waarin ik in de knoop met mezelf zit ‘zie’ ik dit soort dingen nooit dus ik roep ze toch maar: helpt het om het van je af te schrijven? Alle gedachtes die dan rondspoken gewoon op papier zetten.
Even echt in beweging komen, dus sporten, rondje wandelen.
Ik bak heel graag en tijdens het bakken moet je wel bij het recept zijn anders mislukt de hele boel dus dat helpt ook om even uit mijn hoofd te komen.
4 likes
Ik heb een paar weken geleden een auto ongeluk gehad en daar een whiplash aan over gehouden. Ik word er echt verdrieitig van dat er ‘weer’ iets is (ook al kon ik hier niets aan doen want schuld ligt bij de andere partij). Voel me zo’n aansteller/zwak en vervelend dat ik degene ben waar steeds iets mee is (burn out, depressie, paar sportblessures, nu dit) en dat ik niet sterker ben oid. Ook al weet ik dat het onzin is en ik hier zelf ook niet voor gekozen heb
3 likes
Klote ook dat het om zorgen over iemand anders gaat. Dat is veel lastiger dan wanneer je zelf nog ergens invloed op hebt 
Sterkte!
1 like
Ik ben een tijdje geleden ziekgemeld voor langere periode. Nu ongeveer 2 maand. Ik krijg nu hulp door te praten over van alles. Heb de eerste keer alleen zitten huilen. Had dezelfde dag een gesprek met de bedrijfsarts. Ook alleen maar huilen. Nu volgende maand opnieuw een gesprek met de bedrijfsarts. Voel me zo moe de hele dag maar door.
Was laatst uit eten met vrienden, moet dat gelijk bekopen met 3 a 4 dagen hoofdpijn.
Baal er zo van. Voel me zo niet mezelf… Doet mijn leidinggevende ook nog stom dat ik nog niet aan het werk kan. Alsof ik gezellig met een boekje in de achtertuin zit te chillen of zo.
5 likes
Ik herken het gevoel heel erg van de periode dat ik een aantal maanden thuis zat. En toch is het eigenlijk heel mooi en sterk van je lichaam dat het precies weet dat jij het NU nodig hebt om te compenseren van een vervelende of stressvolle gebeurtenis/periode, zodat jij je uiteindelijk weer helemaal jezelf kan voelen. Ook al voelt dat nu waarschijnlijk allesbehalve zo.
Wees extra lief voor jezelf in deze periode 
Ook op de momenten - en die gaan er echt komen - dat je weer ontspannen met een boekje in de achtertuin kan zitten en daar blij van wordt. Gun dat jezelf dan ook, in plaats van al je energie stoppen in zsm terugkeren op het werk. Jij komt eerst en dat is ook in het belang van je werkgever (ook al heeft diegene dat misschien niet zo scherp).
2 likes
Wat ontzettend lief van je. Maar ik ben daar nog lang niet. Ik had liever een gebroken been of zo. Dat zien mensen tenminste. Zo veel makkelijker.
2 likes
@Druppels @Knipschaartje Superbedankt voor jullie lieve reacties! Dat mensen de moeite nemen om op me te reageren doet me al heel goed.
Ik ben inderdaad gaan hardlopen en schrijven, en ik ben ook even een paar dagen uit nn thuissituatie gestapt, dus ik voel me gelukkig weer wat lichter. De zorgen blijven wel dus ik weet niet voor hoe lang, maar het is toch fijn.
3 likes
Miss kun je nog wat met het boek Alleen zijn van Sara Maitland. Ze verteld oa wat over alleen zijn in de 21ste eeuw, hoe je anders kan denken over eenzaamheid en over het plezier van alleen zijn. Daar geeft ze ook concrete tips.
Wat wel een beetje zo is en ook geld voor de andere boeken is dat het ook neerkomt op oefenen, oefenen en oefenen. Maar elk klein stapje is er een. Dus als je 5 minuten voor je uit kan staren is dat al top want dat kan je uitbouwen haar 10, 20 etc. Alleen zijn kan op heel veel manieren en dat legt ze leuk uit.
Welk boek ook interessant is en praktisch is koester je hart van Mirjam van der Vegt. Het is wel vanuit een christelijke oogpunt geschreven maar als je dat wat naast je neer kan leggen als je daar niets mee hebt, verwacht dat ik dat je wel wat uit dit boek kan halen. In dit boek staan 40 tips voor meer stilte in je leven/alleen zijn. De tips zijn onderverdeeld in stilte als basis, stilte in beweging, stilte door concentratie en overpeinzing en stilte vanuit een andere omgeving.
Hierna heeft ze nog een boek geschreven de kracht van rust en leven is leren, maar het is me opgevallen dat ze best veel herhaling heeft in haar boeken maar dan net wat anders verteld. Is prima hoor want je kan dingen op veel manieren beschrijven maar als je niet zo’n lezer bent een beetje zonde van je tijd.
Als je niet op zoek bent naar theorie zou ik koester je hart kiezen en anders zijn de andere twee ook leuke opties. Leven is leren is een soort praktischer vervolg op de kracht van rust.
Ik koester je hart vond ik trouwens het christendom het duidelijkst aanwezig. De andere twee ook maar minder. Ze schrijft trouwens heel makkelijk en de bladspiegel is goed heel overzichtelijk met kaders zonder dat die storen
Ik weet niet of er nog mensen zijn die single zijn/alleen wonen maar dan is Solo van Nathalie Le Blanc misschien nog wel herkenbaar/interessant. Het is al even geleden dat ik die heb gelezen maar ik vond het toen echt een heel fijn boek, het voelde een stuk minder alleen dat meer mensen die alleen wonen tegen bepaalde dingen aanliepen.
Niet helemaal van toepassing maar wel interessant omdat het gaat over hoe anders we nu met tijd omgaan en wat voor invloed dat heeft op ons leven en indirect op alleen zijn en rust is Waar blijft mijn tijd van Tanja van der Lippe.
Solo en Waar blijft mijn tijd kan ik zo snel alleen als ebook vinden maar zijn beide vast tweedehands nog wel in druk te krijgen. Het boek Alleen zijn is al verscheidene keren herdrukt en eerder zonder school for life.
16 likes
Moet even m’n ei van me afschrijven. Sinds een klein jaar gaat het niet zo goed met mij, mijn moeder zit in een zwaar ziekteproces en ik raakte zelf in een burn-out waarvan ik herstellende ben. Dat gaat best goed, dus wat dat betreft zit het in een stijgende lijn.
Hoewel ik echt lieve mensen om me heen heb, merk ik dat veel contact best oppervlakkig is. Ik moet collega’s (die ik nu niet zie) zelf vragen om bij te kletsen, ook bij veel vrienden neem ik initiatief om elkaar te zien. Ik snap dat iedereen druk is en zijn eigen sores heeft, maar vaak heb ik het gevoel dat ik continu alle slingers zelf aan het ophangen ben, om het zo maar te zeggen.
Als ik dan tijd doorbreng met mijn vrienden/familie/etc dan is het heel fijn, is iedereen lief, is het contact super. Maar ik mis gewoon dat mensen eens spontaan opbellen of je uitnodigen om even gedachten te verzetten. Contact dat net iets verder gaat dan een kort appje. Daardoor kan ik me best eenzaam voelen, ondanks dat ik eigenlijk best een grote sociale kring heb. Tegelijk heb ik dan ook het gevoel dat ik me aanstel.
Herkent iemand dit? En hoe gaan jullie hiermee om?
3 likes
Ja. Al ben ik op dit moment al dood moe na het doen van boodschappen. Denk dat jij verder in het verbeter traject zit zoals ik het zelf noem. Mensen vinden het fijn om na te denken voor anderen ipv vragen. Ik zou dat aankaarten als ik jou was. Dat je goed bent in het aangeven van eigen grensen en het leuk zou vinden dat mensen andersom dezelfde manier van contact terug geven.
Kan het ook zijn dat je door therapie/hulp bent veranderd? Door bijvoorbeeld de ervaring die je nu extra hebt om mee te nemen? Ik moet bijvoorbeeld leren om mijn grenzen aan te geven. Ik merk dat mijn omgeving hier aan moet wennen.
1 like
Daar heb je helemaal gelijk in en, als ik mezelf in de spiegel aankijk, ik heb dat eerder ook bij anderen gedaan hoor. Gedacht van: diegene heeft veel aan z’n hoofd, laat ik hem/haar maar niet storen. Invullen voor een ander, uit ervaring weet ik nu dus dat je dat niet moet doen. Het is juist fijn als anderen vragen hoe het gaat en als ik geen tijd of behoefte heb om daarover te praten, of om af te spreken, dan kan ik dat inderdaad prima aangeven.
Vind dat benoemen wel erg lastig, confrontaties ga ik liever uit de weg en je geeft een gesprek dan weer een zwaardere lading. Wel heb ik geleerd om zelf over bepaalde zaken te beginnen, ipv af te wachten tot anderen er naar vragen.
1 like
Ik herken het gevoel wel; een paar jaar geleden was ik heel ondernemend en organiseerde ik vaak activiteiten met vrienden, dat ging toen vanzelf ik was zo goed als ieder weekend onder de pannen. Na een moeilijke/heftige periode in mijn leven ben ik afstand gaan nemen van een aantal mensen met wie ik toen omging. Voor de vrienden met wie ik nog steeds contact wil(de) houden, merk ik dat ik er minder energie voor heb om het initiatief te nemen, juist omdat ik het idee heb dat het vaak vanuit mij was. Dit heeft er al toe geleid dat al mijn contact met iedereen is verminderd.
Alleen ik merk dat nu alles weer wat stabieler gaat, al denk ik dat ik heeeeeeeeel veeeeel wegstop dat eigenlijk best nog eens met een psycholoog besproken zou kunnen worden, ik een beetje afwachtend blijf, zo van ‘’ ik zie wel wanneer ik iets van jullie hoor ‘’. En als er dan een poging wordt gewaagd om weer eens een leuke middag / avond met elkaar af te spreken lukt het me bij sommige gewoon niet om die afspraak concreet te maken als in, dat ik een plekje in hun agenda verdien, althans zo voelt dat dan. Soms doet me dat wel verdriet en kan ik me er eenzaam door voelen. Vooral omdat ik mezelf in mijn familie ook niet echt meer thuis voel. En soms kan ik er beter mee omgaan en probeer ik het leuk te hebben met mezelf door mezelf te pushen om alleen dingen te ondernemen, zoals lekker een dagje naar het strand en daar zwemmen, vliegeren, frietje eten, boekje lezen etc. Echt helpen kan ik je niet. Ik struggle er ook mee. Het maakt dat ik me soms een vreemde voel op deze planeet. En soms laat ik m’n zelfvertrouwen ervan afhangen. Terwijl ik op andere momenten weer ontzettend trots op mezelf kan zijn dat ik tenminste ook alleen kan zijn.
7 likes
Ik blijf het zo lastig vinden om na een paar mindere dagen weer uit een dipje te komen. Ook al weet ik dondersgoed welk gedrag voor mij werkt (de classics: bewegen, naar buiten, gezond eten, met vrienden afspreken, opruimen), het lijkt alsof ik ‘vast’ zit? En nu ik dit typ denk ik ook jezus mens waarom doe je zo moeilijk zeg, maar het lijkt me gewoon niet te lukken?
Ik heb werk waarbij ik (te) makkelijk thuis kan werken, moet eigenlijk alles alleen doen, dus het voelt vaak alsof ik weer een soort scriptie aan het schrijven ben, wat voor geen meter opschiet. Na zo’n niet productieve werkdag voel ik me schuldig, ga vaak te lang door 's avonds (wat ook niet opschiet) en zit de laatste tijd met buikpijn daarna op de bank.
Ok nu ik dit zo uittyp lijkt dit vooral mijn werk te zijn 
2 likes
Misschien ben je toe aan wat uitdaging wat je een positieve prikkel geeft? Door werken en vervolgens met buikpijn op de bank zitten is lijkt mij niet goed. Misschien even langs de huisarts voor advies?
Samenvatting
IIkhing uiteindelijk al overgevend over de wc voordat het mij duidelijk werd dat er iets heel erg fout zat. Ik zou het vreselijk voor je vinden als jij dat ook mee zou moeten maken.
1 like
Gisteravond had ik een raar gevoel van eenzaamheid, de hele avond was ik van de leg. We zijn naar een festival geweest afgelopen zaterdag en dat was superleuk. M’n vriend ging gisteren de dag en avond naar vrienden, ik had niet zo’n zin om mee te gaan, maar ik voelde me gewoon alleen gelaten 
Hij heeft wel gevraagd of hij de avond thuis moest zijn, maar ik wilde niet dat hij zo’n leuke dag voor mij zou laten schieten. Met gevolg dat ik dus mezelf vet zielig en eenzaam vond.
Ik was niet brak oid, dus daar lag het niet aan.
Ook echt heel ruk geslapen daardoor, nu gaat t wel weer maar ik merk wel dat als ik niks ga doen vandaag dat het een beetje gaat door sijpelen. Dus ik schrijf t even van me af hier en hopelijk kan ik eruit komen in de loop van de ochtend.
3 likes
Ik heb de laatste tijd steeds vaker dat ik mijn trauma soort van terug zie, of delen ervan. Ik weet alleen niet goed of ik daar iets mee moet doen omdat ik niet weet of het echt onder herbeleving valt. Op enkel een gestreste blik richting bijvoorbeeld slaapkamer deur omdat ik denk dat ‘‘hij’’ daar staat vind ik niet dat ik heel heftig reageer of iets en lukt het mezelf best makkelijk om mezelf ervan te overtuigen dat het maar gedachtes zijn. Als ik symptonen van ptss terug op zoek, dan vind ik mij daar niet echt related aan. Of zijn het symptonen waarvan ik niet zeker weet of ik dit nou echt aan deze situatie kan linken, bijvoorbeeld slechte concentratie, volgens mij heb ik dat m’n hele leven al. Ik heb niet het idee dat mijn hartslag omhoog gaat of dat ik trillerig wordt of hoog in m’n adem, hoogstens een beetje bangig/schrikkerig? Al was toen der tijd m’n diagnose ook lichte ptss.
Iemand toevallig soort gelijke gevoelens gehad? en wat deed je daar toen mee?
Ik heb geen soortgelijke ervaringen, maar ben GZ-psycholoog en kan je misschien wel een beetje helpen met je vraag ‘moet ik er iets mee’. Of er verdere behandeling nodig is, hangt vooral samen met de vraag of je er zelf last van hebt, of het jouw dagelijks leven negatief beïnvloedt. Voor mensen met trauma is dat over het algemeen dat herbelevingen veel angst oproepen, zij situaties gaan vermijden etc. Je zal dus voor jezelf even na moeten gaan (of misschien een keer met de POH-GGZ overleggen?) hoeveel invloed het heeft op jouw leven en of je er iets mee wil. Succes en sterkte!
1 like
Ik ben echt dood en doodop. …
Edit: niet quoten want misschien haal ik dit straks even weg, voelt fijner maar kon het zo ook even van me aftypen