Een tijdje geleden heb ik besloten dat ik wil scheiden van mijn man. Ik ben ook druk bezig om daar voorbereidingen voor te treffen (heb bijv. een nieuwe, beter betaalde baan gezocht). Eergisteren heb ik hem laten weten dat ik uit elkaar wil. Maar… nu komt het… Hoe ga ik dit zeggen? Hij neemt het gewoon niet serieus? Hij gaat er amper op in. Het enige wat hij heeft gezegd is dat hij het ‘wel kut’ vind, maar verder lijkt hij het amper serieus te nemen. Hij doet gewoon alsof er niks aan de hand is. Gisteren kwam hij ineens met een cadeautje voor me thuis. En vanochtend zei hij dat ik gewoon even bij moet komen ofzo. Ik ben helemaal in de war ervan. En de mensen met wie ik het deel in mijn omgeving zijn te ver weg om echt steun te bieden. Ik vraag me echt af of ik nou gek ben. Het stomme is nog dat hij regelmatig zegt dat hij niet meer bij me wil zijn, maar nu ik die stap zet, geeft hij ineens niet thuis.
Klinkt alsof hij het even moet laten bezinken, zich misschien niet realiseert dat dit serieus is. Je moet je denk ik ook beseffen dat jij hier al veel verder in dit proces bent, je bent al voorbereidingen aan het treffen etc. De ander is nu misschien gewoon lamgeslagen, zag het niet aankomen, nooit gedacht dat je dit echt zou doen.
Ik zou dit gewoon met hem bespreken, dat je het gevoel hebt dat hij dit niet serieus neemt maar jij wél serieus bent en een en ander wil gaan regelen. Misschien informatie inwinnen voor jezelf over welke stappen je moet gaan zetten en dat gewoon gaan doen. Dan moet hij wel mee.
Dankjewel dat je zo uitgebreid hebt gereageerd. Ik moest dit bericht echt even laten zakken, vandaar dat ik er nu pas op reageer (buiten gewoon heel druk gehad, moe etc). Jammer genoeg heb ik nog steeds niet echt met hem kunnen praten. Maar ik heb intussen wel wat dingen uitgezocht, info ingewonnen en dat heeft wel een bepaalde rust gegeven. Nou wilde het gewoon even zeggen, en ook dat ik het gewoon heel aardig vind dat je zo hebt gereageerd op mijn post .
Is het ook niet zo dat mannen in het begin niets doen met de emotionele pijn van een (aankomende) breuk, i.t.t. tot vrouwen die hun pijn vrijwel onmiddellijk verwerken?
En dat hij zo vaak zegt dat hij niet bij je wilt zijn is makkelijker denk ik dan om te horen dat het wederzijds is. Dan komt het ineens wel heel dichtbij.
Ja ik heb nogal mijn vraagtekens bij mannen, hun zijn ook gewoon heel dom… (uitzonderingen daargelaten) Ik denk dat enkel aangeven dat je wil scheiden niet genoeg is. Ik denk dat je in de puntjes moet uitleggen waarom je dat wil, waar het voor jou is misgegaan, waarom jij denkt dat het niet meer gered kan worden, wat je tegen elkaar hebt afgewogen om tot deze beslissing te zijn gekomen, hoe jij je er bij voelt en hoe erg je het vind voor de ander. En ongeacht hoe de ander reageert dat je hem de ruimte moet geven voor emoties. Want idd zoals hierboven als is gezegd, hoogstwaarschijnlijk ben jij al veel verder in dit proces.
Ik wens je iig veel sterkte te komende tijd. Uit elkaar gaan is nooit leuk.
Ik ben overspannen en moet donderdag naar de bedrijfsarts. Vraag me momenteel af hoe ik ooit weer aan het werk ga kunnen, want het dagelijks leven kost me al zoveel energie en moeite.
Dat heb ik ook ooit gedacht en de bedrijfsarts had het vaak gezien. Neem de tijd!
Wel of niet kunnen werken is een latere zorg. Eerst moet je genoeg ruimte in je hoofd en energie hebben om het dagelijkse leven weer aan te kunnen.
Je werkt om te leven hè. Niet andersom
@MevrWillem en @Tjiftjaf Bedankt voor de bemoedigende woorden. Zodra ik in het MO-gedeelte mag meld ik me in het burn out-topic.
Mag van m’n man 2 huishoudelijke dingen per dag doen, daarna is het klaar. Heb vandaag de woonkamer opgeruimd en gestofzuigd en ons bed verschoond. Vind het heel moeilijk, het liefste zou ik m’n kledingkast en die van dochter ook nog uitmesten. Terwijl ik ‘s ochtends helemaal niet op gang kan komen.
Complimenten voor je man. Jij kan op dit moment waarschijnlijk niet goed je grenzen aanvoelen. En als je vandaag te veel gaat doen dan ben je de rest van de week waarschijnlijk goed ziek daardoor.
Dus fijn dat hij je in bescherming neemt.
Tipje: Als je overtollig energie hebt vandaag, ga dan even wandelen. Het is mooi weer daarvoor
Ben m’n gevoel voor grenzen inderdaad helemaal kwijt. Ben autist, dus heb sowieso sneller last van overprikkeling, maar dat is nu echt extreem. Man gaat ook mee naar de bedrijfsarts van de week, juist hiervoor.
Mede autist hier. 
Dus mocht je overprikkelde/autistische gerelateerde vragen hebben, mag je altijd mij dm’en
Vandaag alleen uit bed gekomen om m’n dochter’s broodtrommel klaar te maken. Ben van mezelf gewend om altijd “nuttig” bezig te zijn en nu krijg ik het niet eens voor elkaar om een was aan te zetten. Moet vandaag twee belletjes plegen voor werk en studie (studieadviseur over m’n uitval en een werkding dat alleen ik kan regelen) en ik zie er zo tegenop. Heb nu maar m’n telefoon mee naar bed genomen en ga vanuit bed bellen. Baal hier zo van, het is ook zo onvoorspelbaar. Maar waarschijnlijk wel een teken dat ik gister te veel gedaan heb.
Ik ben mijn ad aan het afbouwen en nu tijdens de ‘laatste loodjes’ gaat het helemaal niet lekker. Heb mijn huisarts gevraagd toch weer op te hogen. Ik weet dat het geen ramp is maar toch baal ik dat het me niet gelukt is.
Herkent iemand dit? Ik ben laatste jaren zo snel boos, opgefokt en/of onverschillig. Alsof ik niet meer rustig kan nadenken oid. En dan alleen maar thuis. Vandaag lange dag op het werk maar helemaal prima, geinen met collega’s etc en dan kom ik thuis en voel me zoooo boos. En weet dat ik dan niet goed bezig ben maar oei het raast door mij heen.
Ik heb dit ook een hele tijd gehad en ik kon er nu achter dat het toch echt door m’n werk kwam. Met m’n collega’s is het leuk hoor, maar zodra m’n werkgever er zelf is slaat alles om. We proberen het allemaal zo gezellig mogelijk te houden maar blijkbaar heb ik het onbewust wel allemaal meegenomen naar huis. Nu ik een andere baan gevonden heb voel ik me veel beter!
Dankje voor je reactie. Ben bang dat het ook wel een beetje aan werk ligt. Terwijl ik maar drie dagen werk en er net een jaar werk maar wel hetzelfde werk doe. Dus denk dat het ook aan het type werk ligt en mijn omgang daarmee. Misschien toch eens verder gaan kijken.
Ik weet niet zo goed waar ik dit moet posten dus toch even hier. Ik ben ook benieuwd of het herkenbaar is maar ik hoop dat ik het ook goed kan verwoorden.
Maar ik voel mij dus altijd gehaast. Bijvoorbeeld als ik klaar ben met werken denk ik: ‘snel naar huis.’ En fiets ik altijd best wel snel. Terwijl ik niks meer te doen heb. Soms ben ik me er bewust van en kan ik wel minderen en probeer ik te genieten van de rit naar huis, muziekje op etc. Maar dat is wel iets wat ik moet ‘forceren’. En zo heb ik dat met heel veel dingen: koken, opruimen, andere klusjes. Ik kan moeilijk ontspannen.
En ik kan ook moeilijk loslaten. Ik zou bijvoorbeeld nooit ontspannen op de bank kunnen zitten als ik weet dat er een was gevouwen moet worden bijvoorbeeld. Ik kan moeilijk denken van: ‘dat komt morgen wel.’ Soms doe ik het welen laat ik het maar het blijft dan toch in mijn hoofd.
En soms ben ik ook best wel chaotisch. Ook op werk dan wil ik iets doen, ben ik dat aan het doen, denk ik ergens anders aan en dat móet dan even gehaast tussendoor. Waardoor ik de focus van het eerste weer even kwijt ben.
Ik ben het heel erg gewend maar soms vind ik het wel vermoeiend. Ik heb ooit wel een cursus mondfullness gedaan maar heeft niet echt geholpen.
Dit klinkt voor mij best wel herkenbaar, vooral als je weet dat er nog iets moet gebeuren.
Heb je dan ook altijd het gevoel dat je niet productief bent als je even niets doet? Ik merk dat dat bij mij een grote reden hierachter is
Ik heb dit ook en ben met schematherapie wel achter een soort ‘interne regels’ gekomen die ervoor zorgen dat ik dat doe. Bijvoorbeeld ‘eerst de dingen die moeten dan de dingen die leuk zijn’. Dat is een vaste stelregel in mijn hoofd maar doordat er altijd wel dingen zijn die moeten kom ik niet aan ontspanning toe. En ik heb bijvoorbeeld ook dat er geen taken ‘open mogen staan’ want dan kan ik niet chillen. Bij mij erg gelinkt aan ASS overigens. Ik ben alleen maar vinkjes aan het zetten zonder echt ‘in het nu te zijn’
Ik heb dit ook maanden gehad, was ook doordat ik mn werk gewoon helemaal niet leuk vond, mn collegas zijn heel gezellig maar het werk zelf werd ik echt niet gelukkig van en dan was 's avonds of thuis mn energie gewoon op waardoor ik nergens zin in had en de hele tijd chagrijnig was.
Kwam er achter dat dit het was toen ik een tijdje ziek was en thuis moest blijven en me ineens mentaal veel chiller voelde.
Heb nu mn baan opgezegd en ga helemaal iets anders doen en hoop dat het dan weer beter gaat gaan.
Het opzeggen van mn baan voelde wel heel dubbel, heeeeeel fijn dat er gewoon eindelijk een eind aan komt, maar vind het wel jammer van mn collegas, en heb nog geen nieuwe baan dus ook wel lichte geldzorgen. Maar mentaal ging het gewoon echt niet langer om daar te blijven werken, zoog stiekem toch wel echt alle levensvreugde door de weeks en zondag avond uit mn lichaam