Het niet zo lekker in je vel-topic

[loekieie]

Moet even m’n ei van me afschrijven. Sinds een klein jaar gaat het niet zo goed met mij, mijn moeder zit in een zwaar ziekteproces en ik raakte zelf in een burn-out waarvan ik herstellende ben. Dat gaat best goed, dus wat dat betreft zit het in een stijgende lijn.

Hoewel ik echt lieve mensen om me heen heb, merk ik dat veel contact best oppervlakkig is. Ik moet collega’s (die ik nu niet zie) zelf vragen om bij te kletsen, ook bij veel vrienden neem ik initiatief om elkaar te zien. Ik snap dat iedereen druk is en zijn eigen sores heeft, maar vaak heb ik het gevoel dat ik continu alle slingers zelf aan het ophangen ben, om het zo maar te zeggen.

Als ik dan tijd doorbreng met mijn vrienden/familie/etc dan is het heel fijn, is iedereen lief, is het contact super. Maar ik mis gewoon dat mensen eens spontaan opbellen of je uitnodigen om even gedachten te verzetten. Contact dat net iets verder gaat dan een kort appje. Daardoor kan ik me best eenzaam voelen, ondanks dat ik eigenlijk best een grote sociale kring heb. Tegelijk heb ik dan ook het gevoel dat ik me aanstel.

Herkent iemand dit? En hoe gaan jullie hiermee om?

[Telefoonnummer]

Ja. Al ben ik op dit moment al dood moe na het doen van boodschappen. Denk dat jij verder in het verbeter traject zit zoals ik het zelf noem. Mensen vinden het fijn om na te denken voor anderen ipv vragen. Ik zou dat aankaarten als ik jou was. Dat je goed bent in het aangeven van eigen grensen en het leuk zou vinden dat mensen andersom dezelfde manier van contact terug geven.
Kan het ook zijn dat je door therapie/hulp bent veranderd? Door bijvoorbeeld de ervaring die je nu extra hebt om mee te nemen? Ik moet bijvoorbeeld leren om mijn grenzen aan te geven. Ik merk dat mijn omgeving hier aan moet wennen.

[loekieie]

Daar heb je helemaal gelijk in en, als ik mezelf in de spiegel aankijk, ik heb dat eerder ook bij anderen gedaan hoor. Gedacht van: diegene heeft veel aan z’n hoofd, laat ik hem/haar maar niet storen. Invullen voor een ander, uit ervaring weet ik nu dus dat je dat niet moet doen. Het is juist fijn als anderen vragen hoe het gaat en als ik geen tijd of behoefte heb om daarover te praten, of om af te spreken, dan kan ik dat inderdaad prima aangeven.
Vind dat benoemen wel erg lastig, confrontaties ga ik liever uit de weg en je geeft een gesprek dan weer een zwaardere lading. Wel heb ik geleerd om zelf over bepaalde zaken te beginnen, ipv af te wachten tot anderen er naar vragen.

[Krelis]

Ik herken het gevoel wel; een paar jaar geleden was ik heel ondernemend en organiseerde ik vaak activiteiten met vrienden, dat ging toen vanzelf ik was zo goed als ieder weekend onder de pannen. Na een moeilijke/heftige periode in mijn leven ben ik afstand gaan nemen van een aantal mensen met wie ik toen omging. Voor de vrienden met wie ik nog steeds contact wil(de) houden, merk ik dat ik er minder energie voor heb om het initiatief te nemen, juist omdat ik het idee heb dat het vaak vanuit mij was. Dit heeft er al toe geleid dat al mijn contact met iedereen is verminderd.

Alleen ik merk dat nu alles weer wat stabieler gaat, al denk ik dat ik heeeeeeeeel veeeeel wegstop dat eigenlijk best nog eens met een psycholoog besproken zou kunnen worden, ik een beetje afwachtend blijf, zo van ‘’ ik zie wel wanneer ik iets van jullie hoor ‘’. En als er dan een poging wordt gewaagd om weer eens een leuke middag / avond met elkaar af te spreken lukt het me bij sommige gewoon niet om die afspraak concreet te maken als in, dat ik een plekje in hun agenda verdien, althans zo voelt dat dan. Soms doet me dat wel verdriet en kan ik me er eenzaam door voelen. Vooral omdat ik mezelf in mijn familie ook niet echt meer thuis voel. En soms kan ik er beter mee omgaan en probeer ik het leuk te hebben met mezelf door mezelf te pushen om alleen dingen te ondernemen, zoals lekker een dagje naar het strand en daar zwemmen, vliegeren, frietje eten, boekje lezen etc. Echt helpen kan ik je niet. Ik struggle er ook mee. Het maakt dat ik me soms een vreemde voel op deze planeet. En soms laat ik m’n zelfvertrouwen ervan afhangen. Terwijl ik op andere momenten weer ontzettend trots op mezelf kan zijn dat ik tenminste ook alleen kan zijn.

[Max]

Ik blijf het zo lastig vinden om na een paar mindere dagen weer uit een dipje te komen. Ook al weet ik dondersgoed welk gedrag voor mij werkt (de classics: bewegen, naar buiten, gezond eten, met vrienden afspreken, opruimen), het lijkt alsof ik ‘vast’ zit? En nu ik dit typ denk ik ook jezus mens waarom doe je zo moeilijk zeg, maar het lijkt me gewoon niet te lukken?

Ik heb werk waarbij ik (te) makkelijk thuis kan werken, moet eigenlijk alles alleen doen, dus het voelt vaak alsof ik weer een soort scriptie aan het schrijven ben, wat voor geen meter opschiet. Na zo’n niet productieve werkdag voel ik me schuldig, ga vaak te lang door 's avonds (wat ook niet opschiet) en zit de laatste tijd met buikpijn daarna op de bank.

Ok nu ik dit zo uittyp lijkt dit vooral mijn werk te zijn

[Telefoonnummer]

Misschien ben je toe aan wat uitdaging wat je een positieve prikkel geeft? Door werken en vervolgens met buikpijn op de bank zitten is lijkt mij niet goed. Misschien even langs de huisarts voor advies?

Samenvatting

IIkhing uiteindelijk al overgevend over de wc voordat het mij duidelijk werd dat er iets heel erg fout zat. Ik zou het vreselijk voor je vinden als jij dat ook mee zou moeten maken.

[Saray]

Gisteravond had ik een raar gevoel van eenzaamheid, de hele avond was ik van de leg. We zijn naar een festival geweest afgelopen zaterdag en dat was superleuk. M’n vriend ging gisteren de dag en avond naar vrienden, ik had niet zo’n zin om mee te gaan, maar ik voelde me gewoon alleen gelaten Hij heeft wel gevraagd of hij de avond thuis moest zijn, maar ik wilde niet dat hij zo’n leuke dag voor mij zou laten schieten. Met gevolg dat ik dus mezelf vet zielig en eenzaam vond.
Ik was niet brak oid, dus daar lag het niet aan.
Ook echt heel ruk geslapen daardoor, nu gaat t wel weer maar ik merk wel dat als ik niks ga doen vandaag dat het een beetje gaat door sijpelen. Dus ik schrijf t even van me af hier en hopelijk kan ik eruit komen in de loop van de ochtend.

[Krelis]

Ik heb de laatste tijd steeds vaker dat ik mijn trauma soort van terug zie, of delen ervan. Ik weet alleen niet goed of ik daar iets mee moet doen omdat ik niet weet of het echt onder herbeleving valt. Op enkel een gestreste blik richting bijvoorbeeld slaapkamer deur omdat ik denk dat ‘‘hij’’ daar staat vind ik niet dat ik heel heftig reageer of iets en lukt het mezelf best makkelijk om mezelf ervan te overtuigen dat het maar gedachtes zijn. Als ik symptonen van ptss terug op zoek, dan vind ik mij daar niet echt related aan. Of zijn het symptonen waarvan ik niet zeker weet of ik dit nou echt aan deze situatie kan linken, bijvoorbeeld slechte concentratie, volgens mij heb ik dat m’n hele leven al. Ik heb niet het idee dat mijn hartslag omhoog gaat of dat ik trillerig wordt of hoog in m’n adem, hoogstens een beetje bangig/schrikkerig? Al was toen der tijd m’n diagnose ook lichte ptss.

Iemand toevallig soort gelijke gevoelens gehad? en wat deed je daar toen mee?

[Elanor]

Ik heb geen soortgelijke ervaringen, maar ben GZ-psycholoog en kan je misschien wel een beetje helpen met je vraag ‘moet ik er iets mee’. Of er verdere behandeling nodig is, hangt vooral samen met de vraag of je er zelf last van hebt, of het jouw dagelijks leven negatief beïnvloedt. Voor mensen met trauma is dat over het algemeen dat herbelevingen veel angst oproepen, zij situaties gaan vermijden etc. Je zal dus voor jezelf even na moeten gaan (of misschien een keer met de POH-GGZ overleggen?) hoeveel invloed het heeft op jouw leven en of je er iets mee wil. Succes en sterkte!

[arcobaleno]

Ik ben echt dood en doodop. …
Edit: niet quoten want misschien haal ik dit straks even weg, voelt fijner maar kon het zo ook even van me aftypen

[Krelis]

@Elanor Bedankt toch voor je reactie, de enige angst is of het straks erger wordt en inderdaad m’n leven gaat beïnvloeden, voor nu heb ik niet het idee dat dat zo is. Maar je hebt gelijk eigenlijk moet ik dit gewoon eens met een POH bespreken.

[Nebula]

Ik voel me nooit euforisch. Of heel blij. Of dat ik hardop durf uit te spreken wanneer iets heel mooi is (bijvoorbeeld een prachtig uitzicht). Als iemand aan mij vraagt hoe het gaat is mijn antwoord: prima. Ik weet nooit zo goed wanneer ik me echt goed voel. Soms voel ik me heel passief in dat soort gevoelens. Ik ervaar nooit echt pieken maar veel dingen gebeuren gewoon, of gaan langs mij heen. Ik zou zo graag willen dat ik dingen meer als echt ervaar en dit ook kan delen met mijn dierbaren.

Hebben jullie nog tips om hier aan te werken? Ik heb laatst het 6-minuten dagboek gekocht om meer stil te staan bij de dag (nog niet aan begonnen, ben nog aan het inlezen). En ik zou willen stoppen met de pil (al 20 jaar aan de pil) om te zien of dit ook iets kan betekenen voor mij.

Ervaart iemand anders dit ook?

[Enthusiasm]

Vervelend! Nee maar ik wil even aanhaken op je laatste zin over die pil, ik weet dat er heel veel ervaringen zijn van vrouwen die een enorm verschil merkte hierin toen ze stopten met de pil. Misschien kun je daar eens naar kijken, iig starten met inlezen van ervaringen, info etc. Is zo persoonsgebonden ook

Ik heb nog nooit in mijn leven de pil geslikt (bewuste keuze) dus kan er niet over meepraten. Ooit een 1 maand omdat mijn menstruatie uitbleef en de huisarts op die manier mijn menstruatie wilde stimuleren en in die maand had ik echt 0 emotie, dat kan ik me nog herinneren. Heel vlak voelde ik me.

En misschien wat dieper hoor dit, maar kan die voortkomen van vroeger? Je opvoeding, je situatie. Hoe er thuis over emoties werd gepraat, hoe er met emoties werd omgegaan heeft veel invloed op ons van nu

[Huismus]

Voel je je dan meer vlak of weet je eigenlijk niet wat je voelt? Je zou het eens met de huisarts kunnen bespreken en kijken of je naar de poh-ggz kunt gaan om er wat dieper naar te kijken. Leren herkennen wat je voelt kan wel echt heel nuttig zijn.
Maar als je je vlak voelt kan er ook meer spelen. Ik herken dat vlakke wel, maar dat was bij mij een chronische depressie en daar zat ook veel somberheid en schuldgevoel en hopeloosheid bij.

Met de pil stoppen kun je altijd proberen, maar houd er ook rekening mee dat je niet per se verschil hoeft te merken. Ik ben ook een paar jaar gestopt ivm zwangerschap en ik merkte qua mentale gesteldheid echt geen verandering, ook niet toen ik weer begon.

[MENDOWN]

Als je gaat stoppen met de pil kan je best ook even inlezen over natuurlijke cyclus en alles wat daarbij komt kijken. Ik heb zelf veel aan de seizoens interpretatie en leef er ook naar (ik plan belangrijke meetings in de zomer en zorg voor makkelijke maaltijden in de herfst, plan rust in tijdens m’n winter bvb). Een vrouw functioneert nu eenmaal anders dan een man en om te blijven meedraaien in deze (mannen)wereld helpt het me m’n lichaam goed te begrijpen.
Goed uitgelegd:
De seizoenen van jouw hormoon cyclus uitgelegd | ovabalance.

[Aardappels]

Een tijdje terug was er een fase waarin heel veel van mn vriendinnen ineens de overstap maakten van pil naar spiraal en vrijwel iedereen voelde zich daar mentaal beter door. Het overgaan naar de spiraal was in eerste instantie vooral omdat het makkelijker was dan elke dag een pil nemen, en iets minder hormonen wat misschien ook chill zou zijn. En het je mentaal lekkerder voelen en meer emotie voelen ipv dat afgevlakte was voor veel gewoon een fijne bijkomstigheid. Ook van vriendinnen gehoord dat ze zich niet perse bewust echt vlak voelden aan de pil maar wel merkten dat ze meer emotie voelden nadat ze ermee waren gestopt en dat ook heel fijn vonden.

Ik ben zelf ook gestopt met de pil tijdens corona want toen dacht ik ja, waarom überhaupt aan de pil, en voelde me toen ook wat minder vlak, toen na corona weer aan de pil gegaan en merkte toen echt verschil dat ik me weer vaker neutraal en vlak voelde en niet echt kon genieten ofzo. Dus toen ook weer gestopt en heb nu een spiraal en voel me af en toe nog steeds wel vlak maar denk dat dat meer ook komt door mn persoonlijkheid en dat dat nooit zal verdwijnen, maar kan ook meer genieten en heb meer pieken en dalen in emotie (niet op een heftige, maar fijne manier) ipv een flat line

Ik zou het je dus zeker aanraden.

[Aardappels]

Oh en wat bij mij ook helpt:

Ik heb echt dagen waarop ik me kut voel en als ik dan denk wat ik die dag heb gedaan, is het vaak dat ik bijna geen mensen heb gezien of gesproken
En op dagen dat ik met mensen heb afgesproken of dat er andere mensen op kantoor waren en ik niet in mn eentje zat, voel ik me eigenlijk altijd veel beter aan het eind van de dag. Heb dan echt zo’n klein geniet momentje waarin ik echt tevreden ben met alles. Terwijl ik op dagen dat ik alleen thuis zat of alleen op kantoor had gezeten me echt ellendig voelde en geen zin heb om te koken of tv te kijken of te sporten. Even bellen met een vriendin of mn buurmeisjes die allemaal dingen aan me vragen als ik de deur uit ga om boodschappen te doen kunnen dan al helemaal mn dag beter maken.

Terwijl ik eerder altijd dacht dat ik een beetje een meer introvert iemand was die prima met mezelf alleen kan leven blijkt toch wel echt dat ik andere mensen “nodig” heb om energie van te krijgen.

Dus ga voor jezelf na, als je je oke of goed voelt, of een klein geluksmomentje hebt, wat er voor zorgt dat je je O voelt, wat heb je die dag gedaan waardoor dit kan komen, en op dagen dat je je minder goed ook, en houdt dat bij

[Hiphopopotamus]

@MENDOWN

ik plan belangrijke meetings in de zomer en zorg voor makkelijke maaltijden in de herfst, plan rust in tijdens m’n winter bvb

Ik dacht echt: hoe is dit haalbaar in een mensenleven om alleen in de zomer belangrijke dingen te plannen en in de winter niks te doen? Maar het gaat gewoon om ovulatie en menstruatie

[kika]

Nou ja, ook in je cyclus vind ik dit wel knap. Ik kan iig niet zeggen ‘belangrijke meetings alleen in deze week, want dat is de zomer van mijn cyclus’. Mijn baas/collega’s/externe contacten zien me al aankomen

@Nebula ik heb niet dat vlakke gevoel, maar kan stoppen met de pil alsnog echt aanraden. Ben na meer dan 20 jaar ook gestopt toen ik door een donkere periode ging, en zit sindsdien een stuk beter in mijn vel (heb ook andere dingen aangepast, dus of het puur aan de pil ligt weet ik natuurlijk niet, maar het speelt voor mijn gevoel zeker mee). Heb ook een jaar een hormoonspiraal gehad, in de hoop dat dat al zou helpen, maar in tegenstelling tot ongeveer iedereen die ik ken met zo’n ding bleef mijn menstruatie niet weg maar werd juist heftiger (enorme krampen, ook als ik niet bloedde, heftig bloeden en ook veel langer dan normaal). Ander bijkomend pluspunt is dat ik nu nog maar 3 dagen ongesteld ben ipv 6 toen ik aan de pil zat, en ook veel minder bloed verlies (maar dat is misschien ook omdat ik oud ben)

[MENDOWN]

Ik heb de luxe over het algemeen mijn eigen planning te maken als zelfstandige. Toen ik nog in loondienst werkte had ik het soms ook heel moeilijk klantvriendelijk en productief te zijn tijdens pms.

Maar ook als je zelf je planning niet kan maken vind ik het wel een meerwaarde te weten wat er precies gebeurd in je lichaam. Dat helpt ook om mild te zijn voor jezelf als het een periode slecht gaat. Ik kan dan makkelijker begrip voor mezelf opbrengen en me troosten met het feit dat het normaal is die periode en het ook wel weer zal passeren.