Ja, dat denk ik ook. Mijn ouders hebben beiden depressies gehad en slikken ook al jaren antidepressiva. Maar in die jaren was het toch meer ‘hup, schouders eronder en door’. Wanneer je een been breekt of een andere zichtbare ziekte hebt vond niemand het raar als je hulp hebt in de vorm van medicijnen. Maar als er iets in je hoofd wat anders werkt zou dat een kwestie zijn van ’ je eroverheen zetten’.
4 likes
Ik voel me recent weer zo verdrietig en overladen door vanalles. Aan de ene kant is heel veel in m’n leven goed (lieve vrienden, vriend, etc), maar ik ben eigenlijk regelmatig erg bezorgd over m’n moeder die een aantal chronische ziektes heeft die regelmatig opspelen. Daarnaast heb ik zelf een blessure (met pijn gedurende de dag) waardoor mn uitlaatklep momenteel geen optie is en loopt op werk ook niet soepel bedrijfstechnisch wat mijn werk weer enorm beïnvloed /of direct mee te maken heb.
En ik weet dat ik doe wat ik kan maar dat voelt niet als genoeg. En tegelijk voel ik me zo’n zeur. Naar m’n vriend toe die super lief is maar we zijn nog niet zo lang samen plus zijn familie dynamiek is heel anders. Op werk want ze zijn wel flexibel en heb veel ruimte om zelf in te richten maar het voelt alsof ik aan alles enorm moet trekken. En ik zou er meer voor m’n moeder willen zijn (en eigenlijk hoop ik zo hard dat ze weer in een stabiele periode komt maar dat is nu al een paar jaar niet zo) maar weet gewoon niet hoe ik alle ballen in de lucht moet houden.
Weet niet zo goed wat ik met deze post wil maar fijn om het ergens te delen.
3 likes
#adultlife is soms echt lastig he? Vooral met ouder wordende ouders en alles wat daarbij komt kijken. En dan ook nog je eigen leven managen. Ik snap het gevoel heel goed. Sterkte met alles 
. Weet dat je niet de enige bent die zich zo voelt!
2 likes
Wat vervelend. Zo’n voortdurende focus op eten lijkt me heel irritant.
Wat triggert het in jou? En wat voor zorg heb je over je collega’s?
1 like
Heel herkenbaar hoor! Ik heb zelf een eetstoornisverleden, maar daarnaast vind ik het ook gewoon heel erg irritant als mensen in goed en slecht eten praten, of in zwak en sterk. Op mijn dagbesteding wordt bijvoorbeeld vaak gezegd ‘wow jij bent sterk dat je geen koekje neemt’ en daar word ik (inwendig) ook heel boos van.
Gewoon die stomme dieetcultuur in het algemeen. Live a little.
3 likes
Heel naar zeg! Kan me goed voorstellen dat dit je geen fijn gevoel geeft. Het zet me ook direct aan het denken en herken ook wel een en ander bij mijn eigen collega’s.
Misschien toch maar de drempel overstappen en zeggen dat je het vervelend vindt?
1 like
Ik zit eraan te denken me voor een paar dagen ziek te melden op werk om even tot rust te komen. Heb nogal een intense en pittige periode waar ik middenin zit. Het enige is dat m’n collega’s juist iets voelden aankomen en dat daar een gesprek over ingepland is. Ik heb daar nu echt even geen zin in, maar wil ook niet zo zichtbaar afwezig zijn want dan gaan bij hun gelijk alarmbellen rinkelen dat ik overspannen ben ofzo. Ze zijn wel heel aardig hoor maar merk dat ik nu even geen schijnwerpers op me wil. Wil gewoon even in anonimiteit tot rust komen…wat zouden jullie doen?
3 likes
Aahh ik herken dit wel hoor. Als je in zo’n lamlendige periode zit is het zo fijn als er iemand in huis is die je er (zonder dat hij er echt wat voor hoeft te doen) er weer wat uit kan halen. Ik zou toch proberen wat meer met anderen af te spreken! En wat voor mij altijd werkt als ik geen zin heb om op te ruimen ik een wekkertje van tien minuten zet (of een nummer dat zo lang duurt) en met mezelf afspreek dat ik daarna weer mag stoppen. Heb je toch weer iets gedaan!
2 likes
Nou sinds ik ben afgestudeerd en verhuisd ben naar een nieuwe stad heb ik geen vriendinnen meer die ik wekelijks zie dus mijn vriend is toch wel meer dan 80% van mn sociaal contact in de week (buiten werk om) want hij is gewoon in de buurt + het vervelende nu is dat ik vakantie heb en anderen niet. Want ik werk in het onderwijs. En mn vrienden werken full time en veel wonen niet in de buurt (1+ uur onderweg met ov). Dus door de weeks overdag afspreken gaat niet en savonds door de weeks afspreken is ook met veel mensen niet echt handig. Dus dan ben je toch al snel de hele dag alleen? + Ik heb genoeg hobbies en ben daar ook wel mee bezig en haal daar wel plezier uit maar soms heb ik daar ook even geen zin in en ik heb gewoon behoefte aan mensen om me heen. En ookal haal ik plezier uit hobbies, ik haal gewoon nooit plezier uit in mijn eentje boodschappen doen, koken, eten, en het opruimen, als ik dat moet doen voel ik me gewoon gelijk lamlendig
Heb wel meerdere eet afspraken staan deze weken. Maar toch vind ik het lastig want er zijn ook wel dagen dat ik met niemand afspreek en dan kom ik snel in een neergaande spiraal terecht
3 likes
Maar zoals je het in je eerste bericht omschrijft is het ergens toch wel zorgelijk dat de afwezigheid van je vriend dit met je doet? Je zegt dat niks lukt nu hij er niet is - slapen, opstaan, eten, opruimen, je nergens zin in hebt nu hij er niet is, alles voelt doelloos… vind ik wel anders klinken dan gewoon iemand missen of het dagelijks leven met iemand leuker vinden. Misschien ervaar je het zelf anders of is het in het echt genuanceerd maar ik zou hier toch eens op kauwen waarom dit zoveel invloed heeft op je eigen gemoedstoestand en wat je daarmee wil of kan.
25 likes
Moet eerlijk zeggen dat ik ook lang niet altijd braaf kook als ik alleen eet. Vind het dan zo ongezellig alleen aan de eettafel. Ben dan sneller geneigd om een frietje te halen of mijn grote vrienden van thuisbezorgd langs te laten komen.
4 likes
Maar het gaat toch niet om het alleen koken en eten stukje uit haar bericht?
2 likes
Citaat
Klopt. Maar dit is een stukje wat ik zelf ook herken.
2 likes
Dat heeft niks te maken met mijn post, vooral lekker doen als je alleen bent. Iemand die in een soort dal belandt omdat haar vriend er niet is vind ik echt iets totaaaaaaal anders dan eten bestellen als je even geen zin hebt om dan te koken
9 likes
Mijn opa is in maart overleden en ik was heel close met hem. Natuurlijk heb ik daar veel verdriet van. Maar ik merk ook dat ik in mijn dagelijks leven sindsdien bepaalde mentale klachten heb. Lusteloos, geen concentratie, geen overzicht kunnen houden, soms ook moeite met naar buiten gaan of persoonlijke verzorging. Werk is heel begripvol gelukkig maar het is meer dat ik mezelf bepaalde verwachtingen opleg omdat ik niet anders gewend ben, en dan weer gefrustreerd raak als dat niet lukt. Er zitten echt nog wel veel dagen tussen dat ik helemaal niet productief ben en gewoon veel naar mijn laptop zit te staren. Ik weet echt niet zo goed wat te doen om hieruit te komen. Ik heb de bedrijfsarts een paar weken geleden gesproken en die gaf aan dat het tijd nodig heeft. En de praktijkondersteuner zei hetzelfde, dat het niet gek is dat ik me zo voel en mijn verwachtingen even moet parkeren om aan verwerking toe te komen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan… ik plan leuke dingen met vriendinnen en dat helpt wel een beetje, maar ik woon alleen en ga al heel snel veel in mijn hoofd zitten. Ik wilde dit even van me afschrijven en mocht iemand nog tips hierover hebben dan houd ik me zeer aanbevolen 
4 likes
Als ik een neerwaartse spiraal heb, ga ik lopen. Gewoon zonder plan en dan zie ik wel waar ik uitkom. Neem wel een telefoon mee, want ben een keer verdwaald.
2 likes
Tip vanuit mijn eigen ervaring, makkelijker gezegd dan gedaan: proberen je eraan over te geven. Accepteren dat je je zo voelt, niet teleurgesteld zijn in jezelf omdat je zou willen dat je je anders voelde. En als je dan zit te staren naar je laptop en er niks uit je handen komt: dan even iets anders doen, want werken lukt blijkbaar niet. Rondje wandelen is altijd fijn om even uit een situatie te stappen vind ik.
En wat goed dat je er zo open over bent op je werk! Dat neemt hopelijk een beetje druk weg?
4 likes
Bedankt! Ook @Telefoonnummer . Ben net vanochtend even een rondje gaan lopen, het lekkere weer helpt dan ook wel mee om toch wat makkelijker het huis uit te gaan. Merk wel dat het me goed heeft gedaan om even los te laten dat ik nu aan het werk MOET zijn.
En ben idd mega blij met hoe mijn werkgever er mee omgaat, dat neemt zeker wat druk weg maar ondanks dat wordt er wel wekelijks het team rondgestuurd wat er aan werk weggewerkt dient te zijn en ook per collega uitgesplitst hoe die ervoor staat en dat vind ik best lastig om los te laten
2 likes
Misschien is dat in deze situatie ook wel iets te veel gevraagd. Zou je werkgever jou tijdelijk kunnen overslaan met deze overzichten?
3 likes
Sterkte met het overlijden van je opa allereerst. Er is al een aantal goede tips gegeven volgens mij hoe ermee om te gaan, misschien is het ook nog een tip om elke dag even een incheckmomentje bij jezelf te doen en dan even echt de ruimte te maken voor je verdriet, een mooie herinnering aan je opa, een foto bekijken oid. Zodat je verdriet op dat moment even flink de ruimte krijgt en dan misschien de ‘druk’ er voor dan/die dag een beetje van af is. Dat er op werk momenten dan wat meer ruimte en focus is voor werk.
3 likes