N=1 maar het grootste deel van mijn burnout kwam door de burnout van mijn ex en de nasleep daarvan. Ik heb lang op mijn tenen gelopen om hem te helpen en te ontzien en uiteindelijk ook daarmee mezelf voorbij gelopen. Bijvoorbeeld niet buiten de deur dingen doen omdat hij het niet kon, maar dan ging ik zelf ook niet.
Klinkt pittig allemaal. Als een nieuwe huisarts niet lukt, bel dan vooral je oude huisarts nu!
Ik had vandaag sinds tijden weer een heftige paniekaanval. Ik was vergeten hoe verlammend en energie vretend dat is. Ik denk dat ik morgen er nog steeds bekaf ervan ben
Ik had dit een paar dagen terug ook voor het eerst in lange tijd.
Ik was er gelukkig ook heel snel weer uit en de volgende dag alleen nog een beetje wiebelig. Hopelijk is dat voor jou ook zo.
Is er iemand bij je die je kan helpen?
Wees een beetje lief en mild voor jezelf!
Ik ben er gelukkig uit. Morgen en overmorgen heb ik gelukkig vrij. Dan kan ik nog een beetje uitrusten. Ik ben nu vooral heel moe en nogal chagrijnige (of gefrustreerd?) dat ik het niet eerder zag aankomen. Dan kon ik het tenminste opvangen en was de schade beperkt.
Maar ach morgen wordt het een pyjama dag
Dat gevoel herken ik wel. Ik was ook een soort van teleurgesteld dat het me dus toch weer overkomt. Maar hee, het is oké. Morgen een nieuwe dag en hopelijk lukt het je om te genieten van een dag relaxen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf heel lang geen aandacht hebt gehad voor het formaat bord van mensen om me heen, en er vanuit ging dat iedereen wel wat kon verstouwen. Dat heeft me destijds echt geen leuker mens (en met name collega) gemaakt.
Ik dacht toevallig vanochtend nog aan mijn cavia is niet doder (of wat het ook was).
Dit is toch iets anders dan hier bedoeld wordt? Het gesprek ging meer over draagkracht tov draaglast. Mijn cavia is doder is juist zieliger willen zijn dan anderen.
Iemand zegt âik ben verdrietig want mijn cavia is doodâ waarop iemand dan reageert met âik ben zieliger want mijn cavia is doderâ (wat natuurlijk niet kan, dood is dood)
Of heb ik 'm altijd verkeerd opgevat?
Oh misschien heb ik het dan verkeerd opgevat al die tijd. Ik denk/dacht dat je het op meerdere manieren kon interpreteren. Zoals jij het benoemt (jezelf zieliger vinden omdat jouw cavia doder is) maar ook als in dat jij het zwaarder hebt dan iemand anders. My bad haha.
Ik bedoelde in dit geval meer dat het soms daadwerkelijk zo is dat iemand anders feitelijk meer dingen mee (heeft ge)maakt, het drukker heeft etc., maar dat niet iedereen at als dezelfde druk ervaart⊠Want het gaat er niet zozeer om hoeveel er op je bord ligt, maar meer hoe dat zich verhoudt tov de grootte van je bord.
Ugh ik ben er even zo klaar mee en moet even ranten. Ik heb adhd en dystyme stoornis en ben al 16 jaar bezig met behandelingen. Nu is weer een behandeling afgesloten omdat ze eigenlijk niks met mij kunnen. Ik functioneer in principe oke. Ik heb een stabiele baan en eigen huis. Maar elke dag na werk lig ik zonder energie op de bank te wachten tot ik eigenlijk naar bed kan. Ik heb geen hobbys en niet mega veel vrienden. Er is eigenlijk niks in de week waar ik echt naar uit kan kijken. Ik heb ook 0 energie om na werk te koken of maar iets in huis te doen. Afspreken doordeweeks lukt daardoor ook niet. Sporten heb ik geprobeerd maar vind ik vreselijk. Ik raak er overprikkeld van en raak ik de stress dat ik later thuis ben in de avond. Soms vraag ik mij dan echt af of dit alles is in het leven. Antidepressiva durf ik niet aan te beginnen wegens veel nare ervaringen hiermee in mijn omgeving. Al weet ik ook dat veel mensen er echt wat aan hebben. Ik sta nu op de wachtlijst om getest te worden op autisme. Maar als het geen autisme is weet ik het gewoon even niet meer.
Ah vind het echt rot voor je dat je je zo voelt :(. Weet niet of het helpt, maar deels herkenbaar. Superlastig om er uit te komen.
Sorry maar dit kan toch bijna niet? Er zijn zo veel sporten om uit te proberen. Al ga je gewoon lopen in het park (al mis je dan het sociale contact dat je bij bijvoorbeeld groepslessen bij de gym wel hebt).
Ik leef zelf ook al meer dan de helft van mijn leven met een chronische depressie en sporten heeft serieus mijn levenskwaliteit verbeterd.
Ik heb meerdere dingen uitgeprobeerd. Sportschool, dansles, spinning, bodypump, korfbal, thuis pilates. Ik krijg er stress van dat ik 's avonds na werk nog de deur uit moet of dat ik later thuis ben en voor mijn gevoel minder tijd heb. Wat nergens op slaat want het is niet alsof ik wat met die tijd doe behalve op de bank liggen
Gewoon wandelen lukt mij niet. Het is geen fijne buurt om 's avonds rond te lopen en ik âmoetâ een doel hebben als ik naar buiten ga.
Dansen vond ik vroeger super leuk. Maar nu stond ik telkens gewoon op de klok te kijken of ik al naar huis kon =â)
Maar misschien is de eerste stap naar verbetering het wel gewoon doen.
Ik heb het gedaan. Ook voor minimaal een half jaar zodat het een âgewoonteâ zou worden. Maar het helpt niet en wordt geen gewoonteâŠ
Ik denk dat het een patroon is wat je moet doorbreken, en dat is eng.
Ik heb geen indicatie maar ik zat ook vast in een patroon. Na werk was ik moe, wou ik douchen, pyjama aan, op de bank liggen en wachten tot het 21:00 uur was en naar bed. Ik snapte niet dat mensen na werk nog wat deden, laat staan sporten, sociale contacten met bijvoorbeeld een etentje, naar de bios, boodschappen doen, of misschien zelfs de stad in. Het voelde namelijk dat mijn tijd thuis na werk kostbaar is en dingen doen in de tijd na werk zorgde voor een error, want zonde van de kostbare tijd - terwijl ik niets anders deed dan wachten totdat ik naar bed mocht.
Maar langzaam heb ik dat patroon doorbroken door gewoon te doen. In de winter vind ik dat moeilijk want bij 5 uur donker wil ik gewoon naar bed. Maar het gaat steeds beter, en het is OK om om 18:00 uur te sporten, al voelt dat nog steeds heel vervelend, want ik wil nog steeds op de bank liggen met mijn pyjama aan, maar toch doe ik het en achteraf valt de error enorm mee.
Ik snap dat dit weer ook niet mee speelt, maar probeer misschien eens een rondje te lopen vlak voor het schemer, of boodschappen doen. Misschien kun je het daarna stretchen en andere activiteiten doen.
Probeer het patroon te doorbreken.
Ik heb zelf een dysthyme stoornis en bij mij werkt escitalopram goed. Heb wel eens zonder geprobeerd maar dat ging echt niet. Waar ben je precies bang voor?
Man man lezen is ook een vak. @Pepernoot zegt toch dat ze dat langere tijd geprobeerd heeft? Soms is de oplossing niet âzo simpelâ
Heb je een vriendin of kennis die samen met je een vorm van beweging zou kunnen doen? Bijvoorbeeld elke woensdag avond wandelen ( en eventueel combineren met samen eten).
Of desnoods alleen een dag in het weekend.
Vaak helpt een stok achter de deur van een vaste afspraak en het liefste met iemand die zich daar ook aan kan houden natuurlijk.
Als je het spannend vindt om dit te vragen snap ik dat heel goed, maar ik weet uit ervaring dat als je aangeeft dat jij het fijn zou vinden dat iemand dit samen met je zou willen doen, er verrassend veel mensen zichzelf âaanbiedenâ.