Ik denk dat een depressie bij iedereen ook weer andere klachten kan geven, maar het moedeloze, geen energie, motivatie voor iets hebben herken ik wel heel erg. Ik heb 10 jaar geleden een depressie gehad, en was toen ook echt somber, vond mezelf niets waard, had veel last van stress en zelfs de simpelste dingen zoals een kopje thee zetten, kostten onnoemlijk veel energie. Uiteindelijk is er maar 1 ding geweest dat mijn depressie heeft doen overgaan en dat is: praten, praten, praten. Ik ben bij een psycholoog geweest en heb er met mijn vriend heel veel over gepraat. Ook over de dingen waar ik me voor schaamde en die ik kwetsend of juist moeilijk vond. Heb je iemand, misschien familie?, waar je mee kan praten? Anders denk ik sowieso hulp zoeken. Het kan zo fijn zijn! Mijn depressie is wel helemaal over gegaan gelukkig, dus geef niet op. 
Wat een lieve, uitgebreide reactie. Maar als ik dit zo lees denk ik meteen: oh maar dan is het idd zo erg nog niet. Want ik kan heus nog wel een kopje thee zetten. Ik âvergeetâ ook snel dingen. Ik ga snel door met mn leven maar ja dan hoeft er maar weer dit te gebeuren of ik lig er weer helemaal af. En dat duurt een dag ofzo en dan ga ik weer verder. Maar het gebeurt steeds vaker en langer. En het wordt sowieso niet beter. Ik kan me ook niet de laatste keer dat ik blij was herinneren ofzo⊠Maar ik vind dat zo dramatisch klinken, ik kan daar niet echt aan wennen.
Heb niet echt iemand om mee te praten dus zou dan echt via de huisarts bij iemand terecht moeten komen. Maar ik vind nieuwe mensen zo lastig en over mezelf praten ook. Dat zijn twee eigenschappen die niet van pas komen bij het zoeken van een psych of wat dan ook.
@Banananana wil alleen maar even zeggen dat ik me ontzettend herken in jouw verhaal. Knuffel voor jou!
Ik twijfel al dagenlang of ik hier wil posten maar toch kan ik het steeds niet opbrengen of zo. Weet ook niet wat ik eigenlijk wil zeggen behalve dat ik echt totaal niet fijn in mijn vel zit de laatste maanden. En dat dat me een heel beklemmend en misselijkmakend gevoel geeft. Misschien vind ik binnenkort de kracht om alles eens uit te schrijven.
Ik voel me soms zo ontzettende gefaald. Gewoon met alles. Ben ooit begonnen aan mijn rijbewijs niet afgemaakt want dacht dat ik het niet kon. Ben nog steeds niet afgestudeerd. Waar ik mij eerst op mijn plek voelde op werk voel ik het steeds minder. Ben 25 en woon nog thuis. Heb een relatie maar ben ik daar gelukkig in? Nee eigenlijk niet.
En ik wil het wel. Maar ik durf gewoon niet. Stel dat het echt niet lukt om mijn rijbewijs te halen? Stel dat ik niet rond kom als ik uit huis ga of niet voor mezelf kan zorgen. Stel dat ik nooit gelukkig word in een relatie? Misschien is het niet aan mij besteed.
Ik heb ook het gevoel dat ik totaal geen steun/motivatie krijg vooral vanuit mijn ouders. En dat doet zoveel pijn.
Ik vind dit echt oprecht rot voor je. Ik ben geneigd te denken dat dit gevoel voortkomt uit de gedachten van velen dat iemand pas succesvol is wanneer je ââalles op een rijtje hebtââ. Het is een soort trend geworden om alles zo snel mogelijk te halen; rijbewijzen, diplomaâs, een goede baan, een relatie, een huis. Waar deze denkwijze vandaan komt weet ik niet en daar heb ik me duidelijk dus ook niet in verdiept, en ik weet ook niet zo goed hoe dit je kan helpen, maar ik wil in ieder geval dit even zeggen: ik weet zeker dat het je lukt je rijbewijs te halen. Je kan voor jezelf zorgen, en de relatie komt vanzelf (goed). En mocht dit niet het geval zijn, ben je alsnog goed genoeg. Ik hoop dat je het laatste kan bespreken met je ouders, wellicht staan zij er helemaal niet bij stil en zouden ze het prettig vinden als je ze erop kan wijzen?
Nu kom ik met misschien een hele stomme vraag die nergens op slaat, maar wanneer ââweetââ je of je tegen een burn-out aanzit of kun je dat wel zien aankomen? Ik zie het de laatste tijd niet meer zitten qua werk en alles daarbuiten, voel een constante druk van iedereen tevreden houden, heb diepe dalen (heel emotioneel/chagrijnig/afreageren) en ben zo zo moe. Nu weet ik niet of het al te ver is, of wanneer ik een stapje terug moet doen en hoe ik dit aan moet pakken. Je (ik in ieder geval) denkt toch altijd maar: âânog even doorzetten, is binnenkort wel rustigerââ. Ik hoop niet dat ik mensen die echt een burn-out hebben hiermee voor het hoofd stoot, dat is niet mijn bedoeling en misschien maak ik het allemaal groter dan het is.
Hoi, ik wil even op je laatste vraag reageren.
Ik heb een burn-out gehand zoân 2 jaar geleden en ik heb helemaal niets aan zien komen. Juist de druk die er altijd was (bij mij was dat op mijn werk) gaf mij geen ruimte om er even van een afstand naar te kijken.
Het âeven doorzetten, het wordt binnenkort wel rustigerâ herken ik ook wel, behalve dat ik dat tegen mezelf zei maar stiekem diep van binnen geen uitzicht had op een rustiger leven als ik er zelf niets aan deed.
Uiteindelijk ben ik helemaal ingestort op mijn werk en naar de huisarts gegaan en die heeft het uiteindelijk geconstateerd.
Oja, en wanneer je âte verâ bent dat bepaal jij zelf. En als je nog in de mogelijkheid bent om zelf je situatie te veranderen zou ik dat meteen adviseren aan jou.
Ik weet niet precies wat je situatie is maar als je écht zicht hebt op dat het binnenkort minder druk/zwaar wordt dan zou ik daar idd aan vast houden maar zo niet⊠dan denk ik dat je het best naar de huisarts kan gaan. Mocht het wel zo zijn dan kan je er het beste zo snel mogelijk bij zijn.
Succes 
Lief dat je wilde reageren, ik hoop dat het nu goed met je gaat! Ik heb eerlijk gezegd geen uitzicht op minder drukte, wellicht over een half jaar, maar dat is dus niet echt korte termijn. Ik ga het er even over hebben met mân huisarts, dankjewel!
Mijn instelling was ook al een hele tijd, nog even doorwerken, schouders eronder en knallen! Je bent er bijna en dan heb je weer tijd voor jezelf. Die eindstreep kwam alleen nooit in zicht en ik zit nu al een tijdje thuis met een burnout⊠Ik dacht dat het nog wel mee viel totdat ik bij de psycholoog terecht kwam. Het is echt veel heftiger dan ik dacht nu ik stil sta. Ik kan je echt aanraden om er met je huisarts over te praten voordat je daadwerkelijk je bed niet meer uit kan komen!! Sterkte
Het klinkt inderdaad echt heel rot! Ik heb vroeger van mn 15de tot mijn 19de in een depressie gezeten en zit er helaas nu alweer een tijdje in, een enorme terugval. De beste tip die ik je kan geven is echt om te praten met bijvoorbeeld je huisarts. Ik heb het te lang in mn eentje geprobeerd waardoor het steeds lastiger werd om te praten en om uiteindelijk te behandelen. Ik zeg natuurlijk niet dĂĄt je een depressie hebt, maar praten met je huisarts is altijd goed!
En weet, je staat er niet alleen voor. Ik heb een paar vrienden en familie die altijd voor me klaar staan maar voel me alsnog ontzettend eenzaam. Maar de gedachte dat ik niet de enige ben houd me enigzins op de been.
Je mag me altijd een berichtje sturen als je wat wilt vragen of wat kwijt wilt.
Mijn hemel, ik trek die slaapproblemen echt niet meer. Lig elke week minstens 2 nachten p/w tot 4 uur wakker. Voel zo veel druk. Ik stress om alles wat âmoetâ gebeuren. Dat ik aanwezig âmoetâ zijn op werk en studie. Keer op keer. Ik probeer op mijn ademhaling te letten of ik neem een pilletje, maar het helpt geen fluit. Ik heb vroeger weleens heel zware slaappillen gehad, maar daar viel ik ook niet mee in slaap 
Bedankt voor je berichtje, ga ik inderdaad doen! Jij veel sterkte gewenst en ik hoop dat het snel beter gaat! 
Ik heb ook last van slaapproblemen en heel kneuzerig maar wat bij mij echt helpt is lavendelolie op mn kussen. Ik vind dat zo lekker ruiken en ontspan er helemaal van. En ik heb een een app met âslaapgeluidenâ, kun je naar regen en onweer luisteren. Zijn hele kleine dingen en waarschijnlijk heb je het allang geprobeerd maar door die olie en die geluiden weet ik mijn gedachten echt van me af te zetten.
Hier ook iemand die last heeft van slaapproblemen. Als ik wakker word, dan is het net alsof mijn gedachten ook in een keer aan zijn en kan ze niet uitzetten. Bloedirritant. Ook gebruik ik melatonine, maar dat helpt niet. Heb constante onrust bij me en stress en paniek. Misschien moet ik ook maar eens gaan kijken naar zoân app. Probeer ook al te lezen voor ik ga slapen en geen telefoon/tv in de buurt te hebben, maar dat wil ook nog niet lukken.
Holland & Barrett!
Ik heb mijn fitbit ook eens bekeken en je hebt wel gelijk: bij elkaar slaap ik wel meer dan dat ik denk. Nu gaat het afgelopen week wel een stuk beter, dus dat is wel fijn. Ik slaap nu ook met een slaapmasker en dat helpt ook enorm. Het is iets kleins, maar het werkt wel.
Ik ben echt een najaarsmens ik hou van de kou en het donker dus ik heb geen winterdip. Maar ik voel me wel echt verrot de laatste tijd. Ongelukkig, terwijl ik rationeel gezien niets te klagen heb. Ik mis op privé gebied genegenheid en aandacht van een man. En op werk gebied mis ik een hoop waardering. Ik heb echt veel stress, ik werk vier dagen maar op mijn vrije dag werk ik eigenlijk gewoon thuis ⊠maar dan onbetaald. Omdat mijn todolist gewoon oneindig is. Ik heb het gevoel dat ik ieder moment in huilen uit kan barsten.
Ik heb hier al veel vaker over gezeurd, waarvoor sorry, maar ik heb dus eerder dit jaar half iets gehad met een collega, wat nu al maanden klaar is, maar ik kan er gewoon niet mee omgaan. Als hij niet op kantoor is, dan voel ik me oke, rustig, zelfverzekerd, een leuk mens. Maar op het moment dat hij er is ben ik onrustig, zelfbewust, onzeker en heeft dat ook direct invloed op mijn werk. Waar ik uberhaupt al over twijfel dus dat helpt allemaal niet mee.
Ik weet gewoon even niet hoe hiermee te dealen? Ontslag nemen vanwege deze reden zie ik niet zitten en ik kan hem ook moeilijk ontwijken. Echt, spijt dat er ĂŒberhaupt iets tussen ons gebeurd is.
Wat een lastige situatie zeg. Hoe is het contact verder tussen jullie? Ik heb eigenlijk geen advies voor je⊠zou niet weten wat je hieraan kunt doen. Hopelijk slijt het met de tijd maar daar heb je niet zoveel aan nuâŠ
Ik had eigenlijk morgen een derde afspraak met de praktijkondersteuner, maar heb net afgezegd. Ik moest mn hulpvraag concreet maken maar ik weet niet wat ik nodig heb. En ik voelde me ook niet helemaal op mn gemak bij hem. Dus heb besloten om er voor nu iig niet mee verder te gaan.
Dit is niet goed meid! Ik kwam hier om Mn eigen verhaal te vertellen maar zag het jouwe en moest even reageren
Ik heb weleens een periode dat het wat minder met me gaat.
Druk op het werk, sociaal dipje of helemaal geen sociale contacten.
Vriendinnen merken het aan me en vragen wat ze kunnen doen en kan er altijd heel open over zijn.
Sinds 2 jaar heb ik een nieuwe functie op mijn werk wat nogal wat van me vergt. Ik vind het een ontzettend leuke baan alleen soms wordt het me te veel.
Ik ben vaak alleen verantwoordelijk voor het hele bedrijf. Iedereen komt met zijn of haar werk en of persoonlijke problemen bij mij. Dan heb ik nog mn eigen werk en alles wat ik krijg gedumpt van mn baas.
Alle problemen moet ik zelf oplossen omdat hij er niets van wil weten en heeft niks aan mij als manager als ik niet weet hoe ik iets moet oplossen.
Nu hebben we net een verbouwing achter de rug waarvoor ik alles heb geregeld en daarna een jubileum week waarbij er allerlei acties waren.
Ik heb hierdoor 13 dagen achter elkaar gewerkt en vorige week 80 uur gemaakt.
Kan gebeuren en je hoort me daar niet over klagen want ik vind mn werk leuk.
Afgelopen zaterdag vertelde ik mn baas dat ik dan maandag en dinsdag vrij bent i.p.v. alleen maandag en zijn reactie was verbaasd op het negatieve af.
Ik ben gister even gaan werken maar voel me gewoon totaal niet goed. Heb me gisteren voor vandaag ziekgemeld en kreeg daar een mega kut reactie op waardoor ik de hele nacht wakker heb gelegen. Overgeven, huilen , buikpijn , zweten etc etc.
Ik heb de huisarts gebeld en wil onderzoeken of ik overspannen ben .