Ik wil even een reflectie schrijven op ons avontuur met onze hond tot nu toe haha 
Waarschijnlijk heel saai dagboekverhaal
Onze hond is nu bijna negen maanden bij ons en ik ben zooooo ongelooflijk blij met haar. Ik vond het in het begin echt hĂ©Ă©l zwaar. Ik heb haar samen met mijn partner geadopteerd maar wel omdat Ăk echt heel graag een hond wilde - hij was daar wat minder zeker van omdat hij veel belang aan zân vrijheid hecht. Dus daar veel over gesproken en ook afgesproken dat het zwaartepunt van verantwoordelijkheid/tijd maken/minder leuke dingen doen met haar bij mij ligt. En ondanks dat ik er al jaren over nadacht en mij echt goed had voorbereid viel het echt ontzettend tegen hoe zwaar het is/was. Haar reactieve gedrag is/was ook een stuk heftiger dan we hadden ingeschat. We waren net een week verhuisd toen ze kwam (dat hadden we liever ook anders gedaan maar goed zij moest nu geadopteerd worden en we waren verliefd op haar). En ik ben/was langdurig ziek wat op zich chill is/was omdat ik veel thuis was, maar ik had ook een beetje onderschat hoe heftig al die veranderingen waren 
Dus de eerste paar maanden heb ik mij vaak afgevraagd of we wel het juiste gedaan hadden.
Maar de laatste tijd vind ik het ZO leuk met haar!!! Zij went logischerwijs steeds meer aan ons en wij aan haar en het is gewoon zo gezellig? We zijn de laatste tijd ook wat meer spannende dingen met haar aan het opzoeken zoals laatst dus de trein, wat vaker naar het (honden)strand waar ze veel honden ziet op afstand om te oefenen met het reactieve, etc. Ben de laatste tijd ook wat meer met haar aan het trainen. Oorspronkelijk had ik daar ook heel veel zin in maar het hele reactieve en de stress die daarbij kwam maakte dat ik niet heel veel ruimte voelde om ook âcommandoâsâ te leren, ook omdat ze daar ook (positieve) stress van krijgt en ik dacht dat het misschien te veel was. Maar nu ben ik met clickertraining begonnen en we vinden het allebei super leuk.
Dat er nu weer heel geregeld vuurwerk te horen is, brengt wel weer een nieuwe uitdaging maar ik ben ook wat minder stressed out over of zij niet te gestresst is haha. Heb ook meer vertrouwen in haar herstelvermogen en dat het op zich geen heel angstig onzeker hondje is - alleen sommige dingen vind ze moeilijk en dat is oké.
Een hond adopteren is inderdaad heel erg zwaar maar je hebt haar in deze korte tijd al een heel goed en liefdevol leven gegeven zo te zien 
