Ik ben zelf een paar maanden gastgezin voor een hond uit het buitenland met het doel om deze te adopteren. We hadden ook weinig kennis van honden, maar wel een groot hart. Eerlijk gezegd heb ik het heel erg onderschat. Sowieso omdat het hier in de stad veel te druk was voor zoân getraumatiseerde hond. Hij was bang voor alles wat bewoog: andere honden, mensen, kinderen, fietsers, autoâs. Ook al ging ik op de rustigste tijd lopen, ik kon niet voorkomen dat er iedere rondje wel iets was waardoor de hond volkomen uit zijn panty ging. Bezoek hebben we ook Ă©Ă©n keer maar nooit meer geprobeerd, want hij heeft ze de stuipen op het lijf gejaagd. Maar het heftigste vond ik dat de hond mij meermaals heel hard gebeten heeft. Het was geen happen, maar echt flink doorbijten met bloed en alles. Bijvoorbeeld als ik iets in de kast zette en hij daar van schrok. Of gewoon omdat ik mijn been bewoog.
We kregen wel hulp van de stichting met tips van een gedragstherapeut en kalmerende medicatie. Zelf heb ik heel veel boeken gelezen en videoâs gekeken over gedragstherapie. Iedere keer hebben we geoefend met BAT en van alles en nog wat. Na een paar maanden ging het naar ons idee een heel klein beetje beter. Alleen toen hij mij weer twee keer in korte tijd was aangevlogen, hebben we toch de beslissing genomen om hem terug naar de stichting te brengen. Ik vond het zĂł erg, want ik ben ook van mening dat een huisdier voor altijd is en je deze niet âzomaarâ weg doet. De hond kan er zelf ook zo weinig aan doen. Maar met alle liefde van de wereld zou deze hond niet gelukkig worden met ons op deze plek. En ik was inmiddels ook doodsbang in mijn eigen huis. Ook al ken ik zo veel geweldige geadopteerde honden. Een hond met een dergelijk verleden, die al meerdere keren hergeplaatst is, kan Ă©cht heel pittig zijn.
Nu heb ik trouwens ook weer een geadopteerde hond, maar wel gewoon uit Nederland. Er zitten zeker wat werkpuntjes aan, dat vind ik ook niet erg, maar gelukkig niks van bijten. Op Facebook heb je veel rasgerelateerde groepen en stichtingen voor herplaatsers. Of als je bij rasverenigingen op de website kijkt, vaak hebben ze daar ook herplaatsers die bemiddeld worden door de fokker.
En ik was op slag verliefd op het poedelras dus stond ook niet meer echt open voor andere rassen/mogelijkheden moet ik er eerlijk bij zeggen 
Sowieso zou er best strenger geselecteerd mogen worden door asiels, maar denk niet dat dat haalbaar is aangezien de asiels al vol zitten.
).
met het blaffen hebben wij niet echt een probleem. Het grootse issue was dat de oorspronkelijke eigenaar âm bij een broodfokker gekocht. Want het zou een dwergkees (pomeriaan) ipv middenslag zijn en hij komt oorspronkelijk uit Hongarije. Waarschijnlijk dus te jong en daarmee kleiner verkocht. Je merkt dat hij een stukje socialisatie gemist heeft en kan uitvallen naar andere honden. Na een traject met gedragstherapie en hulp bij zijn allergieĂ«n gaat het al veel beter.
yoga
