Niemand? Ik denk heel veel jonge mensen wel. Het “niemand begrijpt mij” wat vroeger gewoon “puberen” heette en nu burnout / depressie / vul in.
Niet zichzelf geweldig bijzonder vinden in positieve zin, maar wel denken dat je de enige bent op de wereld met “problemen”.
Dat zeg ik ook niet, ik zeg uitzonderlijk, als in het gevoel hebben dat je de enige bent die hiermee zit
Nee, ik denk niet dat het de verantwoordelijkheid moet zijn van professionele geestelijke zorgverleners om ons weer terug te brengen bij het besef dat het leven niet maakbaar is en dat het soms kut is en dat je moeilijke dingen meemaakt en daar ‘gewoon’ mee moet dealen. Natuurlijk zijn er gradaties, maar ik geloof wel echt dat de zorg momenteel wordt opgeslokt door mensen die het niet écht nodig hebben, waardoor de mensen die het wel echt nodig hebben er niet aan komen.
Als je echt psychische hulp nodig hebt, dan kan je wel meteen terecht hoor, althans dat is mijn ervaring.
Op wat ik om me heen zie en bijvoorbeeld het hierboven gedeelde artikel. Heb je dat gelezen? Ik gok dat die man wel weet waar hij het over heeft.
Die tijdsgeest moet veranderen, en ik zeg niet dat in de tussentijd ieder individu met problemen het maar zelf moet uitzoeken, maar ik vind dus ook niet dat de geestelijke hulpverlening verantwoordelijk is voor het veranderen van die tijdsgeest.
Dit is natuurlijk enorm complex en heeft veel lagen.
Begrijp nu wat je bedoelt! Helemaal mee eens!
Zo herkenbaar. Ik mis mijn tienertijd ook wel heel erg, ik was iedere dag wel met vrienden en deelde alles.
Nu merk ik dat ik minder deel, ook omdat ik banger ben voor de oordelen erover ofzo? Of dat ze denken ja komt ze weer voor de 10e x met dr gezeur over dr vriend.
Ik denk dat het mede ook door de overvloed aan social media komt dat mensen buiten hun eigen kring naar een oplossing zoeken. Doordat er op Instagram fb YouTube etc vaak alleen maar te zien is hoe leuk en geweldig het leven van een ander is, denk ik dat mensen zich vaak alleen voelen met hun probleem en dus hulp zoeken bij een professional. Terwijl het natuurlijk gewoon normaal is om tegenslagen te hebben in het leven.
Ik merk dat ik ook vaak denk ‘oh zij is perfect en knap en slim’ terwijl we de andere kant vaak gewoon niet zien omdat je nu meer zelf in de hand hebt hoe je overkomt door het plaatsen van foto’s etc.
Ik heb wel mensen in mijn omgeving die met spoed aan de bel trokken en toch nog ruim een maand moesten wachten tot ze voor een 1e gesprek ergens terecht konden, zelfs bij een POH. Dan denk je oh, 5 weken valt mee maar als je iedere dag geteisterd wordt door schadelijke gedachten dan voelt dat als een eeuwigheid.
Ik vermoed dat het bij niet iedere plek in Nederland op dezelfde manier is geregeld dat je zo terecht kunt.
Ik ervaar ook helemaal niet dat mensen snel terecht kunnen, nee. Ik werk in de gezondheidszorg en het is zo frustrerend hoe lang mensen op behandeling moeten wachten. Ook voor een POHGGZ, van wie ik dacht dat het laagdrempeliger/beter bereikbaar zou moeten zijn dan een GZ-psycholoog, staan vaak nog wachttijden van een maand of meer. Voor een GZ-psycholoog hoor ik regelmatig meer dan twee maanden, ook voor mensen die zeer gebaat zijn bij hulp.
Ja en er zijn instanties die echt op schandalige manieren te werk gaan. Dan denkt iemand geholpen te worden en dan hebben ze alleen een intake en de wachttijd voor de echte behandeling is dan weer een paar maanden.
Hier ben ik wel nieuwsgierig naar. Misschien omdat ik binnenkort 30 wordt en er veel meer aan denk dan vroeger, maar ik zit voor mezelf in crisis of ik wel of geen kinderen wil. Vooral omdat ik dus niks met baby’s (en kinderen in het algemeen) heb en ik het toch best gevaarlijk vind om op mensen af te gaan die zeggen ‘Ja maar je eigen kind is anders’.
Dus ja, hoe bedoel je dit precies? Puur de fase? Of wat.
Nou het komt eigenlijk voort uit het feit dat ik zelf meteen een afspraak kon maken, en ik mij afvroeg waarom ik niet op de wachtlijst kwam te staan zoals zovelen anderen. En toen legde de psychiater mij uit dat bij fysieke klachten en geconstateerde psychische stoornissen er geen wachtlijsten gelden. Maar misschien ligt het helaas ook aan het feit dat ik in een omgeving woon waar er veel zorg voor handen is. Want dat is uiteindelijk de echte oorzaak van de wachtlijsten, zorgverzekeraars die ervoor zorgen dat hulp verdwijnt uit de directe omgeving vanwege de kosten.
Ik vind Dr. Martens echt lelijke schoenen.
Ik ook. Dochter van vriend heeft nu felblauwe met glitters. Zei mijn vriend: kunnen we mooi bewaren voor onze dochter als ze groot is.
Eh how bout no.
Nouja vooral echt de babyfase als in alleen maar eten, slapen, poepen en huilen. Een puppy vind ik veel leuker.
Ik heb na mijn zwangerschap ook een postnatale depressie gehad, maar ook zonder die depressie heb ik nog steeds niks met baby’s en kleine kinderen, nu mijn zoontje bijna 2 is begin ik het echt leuk te vinden en weet ik weer waarom ik kinderen wilden.
Denk vooral het stuk dat een baby helemaal onafhankelijk is van jou.
Een vriendin is bijvoorbeeld nu zwanger en ik heb er helemaal niks mee, ook die echo’s. Had dat bij mezelf ook.
Ah zo, dank je voor je eerlijke antwoord! Ik ben vooral bang voor de mogelijkheid dat het ‘fijne’ nooit komt.
Wat eerlijk dat je dat toegeeft! Heb je ooit getwijfeld of een kind krijgen wel een goed idee was? Twee jaar lijkt me best een lange periode. Of dacht je van tevoren ook al dat je die babyfase niet leuk zou vinden?
Eens! Heb echt nog nooit een paar gezien die ik wel leuk vind.
Deze had ik nog nooit gezien. Vind ze op deze foto wel oké, maar als ik ze bijv zie op de site van dr Martens zelf of de bijenkorf (ja ik heb meteen even gegoogeld naar meer foto’s) vind ik ze daar weer niet zo mooi.
Maar dat ze niet zo groot/grof zijn scheelt wel al, want dat is idd mn grootste probleem met die je nu veel ziet