Ik heb voor mijn idee echt al zoveel gepost over mijn kat, maar ik ben nog steeds zo blij met haar. Omdat ze blind is, twee keer per dag medicatie moet krijgen én inmiddels +/- 17 jaar oud is (ik heb haar al bijna een jaar, zo snel gegaan) vroegen mensen (en toegegeven, ook ik mezelf soms) zich af waaraan ik begon. Het is zeker niet altijd makkelijk geweest en ik ben me er ook steeds van bewust dat een afscheid nooit heel ver weg is, maar ik ben nog elke dag zo blij met de keuze haar te adopteren. Ik voel echt een soort trots als ik zie hoe ze van een timide, beetje angstige oma nu naar een aanhankelijke, nieuwsgierige en zelfzekere oma is gegaan (want ja, oud blijft ze natuurlijk wel). We hebben een soort spelletje waarbij we een paar snoepjes verspreid over de vloer heen leggen en als ze dat zakje alleen al hoort kraken vliegt ze overeind en richt ze haar neusje naar de vloer om te gaan zoeken. Vind dat zo lief en leuk hoe enthousiast ze dan is.
Ik wil echt nog niet denken aan het moment dat ik afscheid moet nemen van haar, maar ik denk wel dat ik in de toekomst weer een ‘dutske’ in huis ga nemen. Het is zo fijn om een beestje zo te zien opbloeien en nog een fijn leven te kunnen geven