Samenvatting
Dit is eerlijk gezegd meer een theoretische gedachte. In praktijk is het denk ik niet haalbaar: een wensouder gaat immers nooit die hoeveelheid geld neerleggen voor een kind wat niet van hem/haar zal worden. Daarom is zoiets alleen haalbaar als er op bindende macroniveau afspraken worden gemaakt. Het liefst mondiaal. Tegelijkertijd vind ik het best schokkend dat in ieder geval bij eerdere generaties geadopteerden nu blijkt dat ouders best vaak om financiële reden hebben afgestaan. Adoptiesystemen zijn daar eigenlijk niet voor gemaakt. In zo’n werkelijkheid mag degene die het kan betalen het kind hebben en dat is niet in het belang van het kind.
Mocht je hier meer over willen weten. Het advies van de RSJ aan de minister over interlandelijke adoptie gaat op de huidige knelpunten in.
Ik geloof ook heel erg dat er niet persé een bloedband nodig is om dat gevoel (van beide kanten) te hebben. Ik ben vanaf mijn 8e opgevoed door een andere vrouw, wel samen met mijn vader, en hoewel ik haar geen ‘mama’ noem, is zij alles voor mij wat een moeder moet zijn. Heel bijzonder en dat versterkt ook mijn adoptiewens.
Zelfde kader als dat uitmelken van het geslacht van de baby van Martine… Zoveel gepikeerde moeders dat hun kind voor een jongen wordt aangezien “wat ze draagt wel roze hoorrrrrr”