Ook zo’n bijzonder verhaal… heel mooi, terwijl het zo heftig is om iemand te verliezen
1 like
Precies dit 
Aantal jaar terug heb ik ook wat gekke dingen meegemaakt. Ik sta er juist niet voor open omdat ik het maar eng vind. Ik voelde alrijd dat iemand mij aaide over mijn armen en hoofd. Dacht eerst dat het gewoon zo erg tochte dat ik dit voelde. Maar alles zat goed dicht. Elke avond weer voelde ik het, op een gegeven moment was ik er zo klaar mee dat ik boos schreeuwde laat me met rust. Nooit meer gevoeld als of iemand mij aaide.
Later wel een keer meegemaakt dat ik s avonds bijna van de trap ben geduwd. Er was voor de rest niemand. Hierna ben ik s nachts een heletijd bang geweest
1 like
Ik vind het alleen maar mooi!!
1 like
Ik heb redelijk veel dingen gezien/meegemaakt, maar het meest nare was dat mijn collega vorig jaar zwanger was, net 5 weken. Elke keer als ze naar het toilet ging dacht ik “nu komt ze in paniek terug omdat ze bloed heeft verloren” ochtend erna werd ik gebeld dat ze naar de dokter was ivm bloedverlies, en had ze het kindje daadwerkelijk verloren.
Wauw wat een bijzondere ervaring, ik vind het (ondanks de gebeurtenis zelf) heel mooi❤️
1 like
Iets meer dan een jaar geleden had ik een verschrikkelijke nacht. Ik wilde mezelf heel graag doden en was zo in paniek en slecht er aan toe. Uiteindelijk belde ik toch de crisisdienst van de instelling waar ik therapie volg. Ik kreeg een lieve vrouw aan de lijn en het lukt haar om me wat rustiger te krijgen. Ze vraagt of ik die dag (was in de nacht van zaterdag op zondag) nog naar de kerk zou gaan, misschien dat ik daar nog wat liefde en troost zou vinden. (Ik had haar niet gezegd dat ik gelovig ben) Ze raadde me het aan wel te doen. Normaal zou ik na zo’n zware nacht niet gaan, toch redelijk wakker er naar toe kunnen gaan en een prima dienst gehad.
Dit soort telefoontjes dienen genoteerd te worden en worden doorgeseind naar de behandelende therapeut. Normaal word je de volgende dag ook nog gebeld als follow up. Ik kreeg geen belletje, maar vooruit.
Die vrijdag ging ik naar mijn therapeut, doodsbang om er over te moeten praten. Maar helemaal niks. Pas 3 maanden later durf ik er iets over te zeggen. Maar niemand weet van iets. Het staat niet in mijn dossier, geen notitie van gemaakt en de naam die ik had onthouden, niemand die daar heet zo.
Het telefoontje is wel gepleegd, maar ik weet nog steeds niet met wie ik heb gepraat en ik sluit een engel eigenlijk niet uit.
51 likes
Wow, bijzonder verhaal …
3 likes
Wow jeetje wat mooi en eng tegelijk zeg
1 like
Ik heb altijd van die vage dingen met mensen waar ik van hou. Toen ik 13 was had jk aldoor het gevoel dat oma dood zou gaan, maar als kind weer je denk ik ergens onbewust dat dat gaat gebeuren en dat mensje was al vrij oud. Toen was het de nacht van 9 op 10 juli en het was kwart over 12 snachts. Ik werd wakker want was op 10 juli jarig. Heb nog in mijn dagboeken geschreven van ik ben jarig, maar ben niet blij. Toen ik weer ging slapen zag ik een groot wit licht met mijn oma daarin, hield mijn hand vast en zei een paar dingen (die ook uitgekomen zijn trouwens!) ik “schrok” daar wakker van in hoeverre ik sliep. Toen ben ik naar beneden gegaan en gaan schoonmaken (fucking raar ook 
) en toen mijn moeder kwam en me vroeg wat er was knuffelde ik haar en zei tegen haar oma is overleden, mijn moeder snapte niks van mijn verhaal en dacht dus dat ik maar wat vertelde, tot mijn tante snachts aan de deur stond en mama dus het slechte nieuws kwam brengen.
Heb precies hetzelfde met mijn moeders overlijden gehad, en half jaar van te voren had ik aldoor zon gek sterk vermoeden, en ook wel eens besproken. Maar mensen verklaarden me voor “gek” want wie zegt dat nou… toen mijn moeder op 21juli2016 plotseling in het ziekenhuis belande wist ik het gewoon… helaas is ze de volgende dag in coma geraakt en uiteinderlijk overleden 
…
Ik weet niet wat het is, maar misschien ben ik gewoon gevoeliger voor bepaalde karakter veranderingen Ofzo. Geen idee… maar vind t zo griezelig.
8 likes
Wat bijzonder 
In de tijd van het communisme wilde de familie van mijn man vluchten uit hun thuisland. Ze vluchtten naar een buurland en daar probeerden ze uit te vinden waar ze het best asiel konden aanvragen. Het liefst gingen ze de oceaan over, want daar was al familie naar toe verhuisd. Dus probeerden ze dit te regelen bij een officiële instantie, maar de ambtenaar gaf aan dat dit niet ging lukken qua papieren etc. Een alternatief gaf hij echter niet. Wekenlang is mijn mans opa meerdere keren daarheen geweest, maar steeds kwam hij met lege handen thuis. Totdat een onbekende man die hem voorbij liep hem ineens zei: ‘Je moet naar … verhuizen.’ Voor hij hem kon vragen hoe of wat of hem kon bedanken voor de tip, was hij al weg. Uiteindelijk is dat ook het land waar ze zijn gaan wonen en tot op de dag van vandaag nog steeds zijn.
10 likes
Dat klinkt wel lief 
️ enig idee wat het betekent?
Ik heb er een paar, terwijl ik zelf dus niet ‘geloof’ in dingen.
Op mn 15e had ik een vriendje met een hele dramatische Rotterdamse moeder. Zijn vader was gevallen onder de douche terwijl hij met mij aan de telefoon hing. Ik hoorde z’n moeder op de deur bonzen ‘Bram? Bram doe eens open? BRAM?!’, dus mn vriend gooit z’n telefoon aan de kant op z’n bed en rent naar de badkamer om te kijken of ie kon helpen. Ondertussen bleef de lijn open en hoorde ik alles.
Hij sloeg uiteindelijk het bovenraampje in, kroop erdoorheen en vond z’n vader. Hoofd gestoten, overleden. Ik hoor hem huilen, z’n moeder gillen en ze klinken beiden redelijk ver van de telefoon.
Dan hoor ik gerommel en een mannenstem die een paar keer hijgt/ademt in de telefoon en toen werd de verbinding verbroken.
Ik ging er altijd vanuit dat er iemand bij was, want mn vriend en z’n moeder konden nooit zo snel na het verre geluid bij de telefoon zijn. Maanden later aan hem gevraagd wie er eigenlijk nog meer was die dag.
Niemand.
Dag van de begrafenis, terug in het appartement zat ik aan de keukentafel met mn vriend en z’n broer. Schoonmoeder zat op de bank te huilen tegen een foto en hardop te vragen of Bram alsjeblieft wil laten weten dat ie bij dr blijft.
Op de ronde salontafel staat precies in het midden zo’n massief glazen waxinelichthouder waar je je theepot op kan zetten. 10 cm dik glas. Op zo’n gehaakt rond frutsel met een Perzisch tapijt onder de tafel.
We hebben er allemaal vrij zicht op en zijn er niet bij in de buurt, er staan geen ramen of deuren open. Ze staat op en loopt naar de keuken om thee te zetten. Als ze er een meter vanaf is valt de houder aan de andere kant van de tafel ervan af en breekt in 2 perfect gelijke helften.
Ik liep stage op een basisschool naast een grote kerk. Kerstvoorstelling in de kerk gehad en we mochten een kleedkamer van de kerk ergens achteraf gebruiken voor de kinderen. Als iedereen weg is loop ik nog 1 keer naar de kleedkamer om te kijken of er iets is achter gebleven en ik raak verdwaald.
Het is buiten inmiddels donker.
Ik loop door een vrij smalle hal waar links van me de muur loopt en rechts allemaal raampjes met tussen elk raam een foto van de vorige …pastoren/priesters/dominees? En boven elke foto een lampje. Dat lampje is de enige verlichting, het is winter en de verwarming in de kerk staat al de hele avond bloedverziekend hoog.
Zodra ik in de gang loop is het bij de ramen gewoon warm, maar bij de foto’s wordt ik echt geslagen van de kou. Alsof elke foto z’n eigen airco heeft op standje 6.
Ook is mn spiegelbeeld wazig en lijkt mn spiegelbeeld sneller te gaan dan ik.
Ik ben na de 3e foto + raam gaan rennen en kwam direct na de gang uit bij het podium, maar de rest van de avond heb ik die ingang ook gebruikt en ben ik nooit bij die gang uitgekomen. Ik durfde niet terug om te kijken of de gang er nog zou zijn, maar ik weet zeker dat hij er de rest van de avond niet was.
11 jaar geleden werkte ik in een casino en ben ik die ene nacht langs de kroeg gereden waar mijn beste vriend was. Heb getwijfeld even nog een drankje te doen, want zag z’n auto, maar niet gedaan want het was al 2 uur en zou de volgende ochtend naar mn vriend om te gaan lunchen in de stad.
Om 3 uur zijn een vriend en hij dronken in de auto gestapt, hij zonder gordel om en hebben ze te hard gereden. Bocht niet gehaald, berm geraakt en naar een boom gelanceerd. Bestuurder heeft het overleefd, hij was op slag dood.
Ik heb mezelf heel lang schuldig gevoeld en droomde steeds dat ik in de auto zat, mn rem het niet meer deed en we steeds harder gingen. Ondertussen probeerde ik z’n gordel vast te maken, maar die klikte niet vast. Mn eigen gordel trok steeds strakker waardoor ik niet meer bij zijn gordel kon en dan vliegen we de bocht uit, knallen tegen een boom, wordt alles donker en word ik wakker.
Na 2 maanden die droom loopt hij opeens anders: ik probeer z’n gordel vast te klikken, hij pakt mn hand en zegt: “houd op met jezelf martelen, de uitkomst wordt niet anders. Je kon niks doen Lin en dat is goed. Ik houd van je”.
En dan trekt hij mn gordel strak zodat ik niet meer bij zijn gordel kan en wordt het licht ipv donker.
Heb de droom niet meer gehad sindsdien.
31 likes
ik heb kippenvel van je verhalen. Vooral het laatste van de droom, wow
3 likes
Brrr wat een verhalen allemaal! Mag dit echt niet lezen 's avonds maar hou er toch zo van.
1 like
Wow wat bizar, vooral die van die voorstelling in de kerk? Dood-eng…
Nou als ik het zo teruglees lijkt het echt een horror film, maar zo voelde het toen ook haha
Maar dat zeg ik, geloof niet echt in ‘iets’, dus behalve dat ik het gewoon niet kan verklaren en ik toen wel echt freaked out was vind ik het verder niet eng ofzo meer.
En van de droom was het natuurlijk gewoon een droom, dus dat is prima te verklaren, maar ergens hoop ik wel heel erg dat hij me toen gewoon echt los liet. Of ik dat nou zelf zo heb bedacht of het echt zo is, voelt goed
Mijn verhaal is niet zo eng, maar vind het zelf wel bijzonder.
Ik reed alweer twee jaar terug op de snelweg, en zag verderop dat er een auto tegen de vangrail stond. Ik dacht nog, zal ik stoppen? Maar er stonden genoeg auto’s bij en mensen omheen.
Ik twijfelde toch nog steeds (we reden langzaam) moest mijn hersenen echt ertoe verzetten want er waren al genoeg mensen bij.
Het heeft gehele dag door mijn hoofd gespookt zo apart! Ik zie wel vaker mensen langs de kant staan, dat doet me meestal toch een stuk minder.
Paar dagen later sprak ik af met een goede vriendin van mij, ze vertelde me dat ze een ongeluk had gehad. Precies die dag, en op die plek! Ik kon haar auto nog niet zo goed, die had ze nog niet zo lang. Maar zij was het! Bizar.
Ze had me er zo graag bij gehad op dat moment! Was het een onbewuste roep die bij me binnenkwam?
Voortaan luister ik naar dit soort roepingen
15 likes
Mijn oom was ernstig ziek en daardoor ook een beetje het besef met de realiteit kwijt en hij herkende bijna niemand meer, mij ook niet. Ik was met mijn ouders weer op bezoek en hij wist zich weer geen houding te geven omdat hij mij en de familie niet meer herkende. Het onweerde al de hele avond en na een gigantische harde donder waar iedereen van schrok, zei die: “He Blush, wat leuk dat je er bent.“
12 likes