Agoss die Fabienne. Zo’n ellendig moeilijk en pijnlijk einde gun je dr toch niet.
Oh dit vind ik zo lief van je!
Die beelden van de dochters van Lotte, aan het graf van hun moeder
Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn dat ik als moeder afscheid zou moeten nemen van mijn kinderen, dat je weet dat je allerliefste bezit zonder jou verder moet en je ze nooit meer zult zien. Dat je nooit zult weten hoe ze opgroeien. Zo onmenselijk en hartverscheurend.
Ik ben zelf ook 31 en heb 2 kinderen in ongeveer dezelfde leeftijd. De gedachte dat ze mij gewoon vergeten als mij nu iets zou gebeuren…jezus… En idd de gedachte dat ik ze niet zal zien opgroeien, daar geen onderdeel meer van ben, pff. Ik weet dat Lotte is overleden maar hoe stom het ook klinkt, toen ik de preview van volgende week zag dacht ik nee nee nee niet nu al! Alsof je ergens nog hoopt dat het alsnog niet waar is allemaal.
Ja ik vind het ook zo heftig. Maar ook dat het zooo snel kan gaan. Zoals bij Fabienne, ze leek zich nog zo goed te voelen en opeens gaat het dan zo snel en bij Mirjam. En wat Jeroen ook zegt: “Ik voel me goed, maar daarboven groeit iets.” Het is echt een soort tikkende tijdbom.
Ik vind Tim het wel erg goed doen
Ik vind Tim het ook goed doet. Het enige waar ik soms aan twijfel is het feit dat het met grote regelmaat ook gaat om zijn gevoel. Eigenlijk iedere keer wel.
En ergens vind ik dat wel goed, maar soms erger ik me er ook aan.
Pfff toch altijd zo heftig en confronterend om te kijken. Ik heb zelf 3 jaar geleden, dus rond dezelfde tijd als Fabienne, ook een sarcoom gehad. Zij achter haar oog, ik achter m’n oor. Ik krijg gewoon een schuldgevoel als ik er naar kijk. Dat ik ‘t wel heb gered en zij niet…
Ik zie met name tussen Jeroen en Tim ook wel een vriendschap omdat ze zo hetzelfde zijn, ik vind het mooi dat Tim niet bang is ook zijn kwetsbaarheid te laten zien. Bij het stukje met Fabienne dacht ik ook steeds ‘kom op geef haar nog een extra knuffel’.
Heb echt zo hard gehuild, niet te doen. Ook bij de dans tussen Alex en z’n vrouw, zulke lieve mensen ook. En zn vrouw vind ik zo’n lief, warm persoon. Zelfde als Jeroen en Esmee. En heftig om te zien dat er nog een gesprek komt tussen de man van Mirjam en Tim, zo heftig als je alleen achter blijft.
En Fabienne en Lotte, niet te doen hoor. Bizar mooi programma maar ook zo confronterend #vierhetleven.
Ik kon er al niet goed de vinger op leggen wat ik nou het enorme verschil vind tussen hem en Valerio, maar dat is het idd. Ik vond dat kalme van Valerio ook altijd heel prettig. Al doet Tim het zeker wel goed, maar anders. Even wennen denk ik
Dat riep mijn vriend ook steeds: knuffel haar, ze heeft dat zo hard nodig nu.
Ik vond Valerio prettiger, misschien ook wel omdat hij wat minder zichtbaar is buiten het programma dan Tim is. Tim doet het goed maar de stijl van Valerio past wat beter vind ik.
Ik vind het eigenlijk juist mooi dat Tim ook zijn gevoelens een beetje laat merken.
Laat zien dat hij ook maar een mens is.
Hoewel ik het ook nog steeds een beetje wennen vind, gezien we Valerio gewend zijn.
Ja echt hè…ik kan me er echt zo niet in verplaatsen ook. Niet dat ik het wil of hoef te weten, maar hoe doe je dit in godsnaam? Hoe blijf je zo sterk?
Tranen met tuiten. Wat een ontzettend lief, krachtig en bijzonder mens is Fabienne.
Toen ik de trompet, van de volgende aflevering, zag kon ik weer niet stoppen met huilen. Jeetje mina. Wat is het allemaal oneerlijk zeg.
Pfffff…
En dan te bedenken dat dit soort beelden straks het enige is wat zij nog weet van hoe haar moeder met haar omging, tegen haar praatte etc Moet er weer van huilen en ga even bij mijn kinderen kijken
Omg ik heb ook gehuild net hoor, wat is die Fabiënne een topwijf! Mijn kleine ‘problemen’ stellen absoluut niets voor vergeleken met dit.
En Lotte volgende week Ik vind het zo heftig voor haar kleine dochtertjes en haar man. Die arme Pieter…
Ik heb het zo, dat door (o a over mijn lijk) ik zo bewust bezig ben met leven en genieten en bucket list afwerken, ongemerkt toch ook heel bewust bezig ben met de dood. Best naar.
Ik heb dat dit seizoen ook voor het eerst. Als ik naar oml kijk en mensen zie met een soortgelijk levenspad, vind ik het ineens zo confronterend dat het zo kwetsbaar is. Bij Lotte bijvoorbeeld. Als ik kijk hoe ik mezelf en mijn vriend over een aantal jaar zie is het een gelukkig gezinnetje met 1 a 2 jonge kindjes. Vind het ineens confronterend om te zien hoe broos dat eigenlijk is en hoe weinig je het eigen lot in handen hebt. Herinnert me er ook aan dat ik echt meer met de dag moet gaan leven en in het nu moet genieten.
Als ik zie hoe luchtig, hoe besprekend, hoe genietend en met hoeveel kracht zij met hun naderende einde omgaan en hoe ze nog proberen van de dagen te genieten denk ik echt: hoe die je dat? Ook hoe doe je dat als partner en achterblijvende? Zo bewonderenswaardig
Ben er dit keer wel meer mee bezig als andere seizoenen. Maar dat komt ook omdat ik zelf ouder word en me beter kan verplaatsen in deze mensen.
Sowieso ligt kanker bij ons nogal gevoelig. Verklaart denk ik ook mijn tranen tijdens de aflevering steeds.
Doet me wel beseffen dat het leven erg gejaagd gaat, en dan je echt stil moet proberen te staan bij wat je hebt en inderdaad meer in het moment te leven.