Zijn er hier meer mensen die in een Spoor 2 re-integratietraject zitten? Ik zit na bijna een jaar ziekte min of meer vrijwillig in Spoor 2 (vorige maand opgestart), omdat ik niet terug wil naar mijn huidige werkgever - en dat met het oog op de toekomst ook niet realistisch was. Maar ik vind het doodeng om nu, na een tweede burn-out, opeens het wiel weer te moeten uitvinden, met de stress van de aankomende loonsverlaging - want jaar ziek - en ādreigingā van dit traject erbij.
Ik weet wel ongeveer wat ik wil qua werk denk ik, als ik het zou kunnen, maar het probleem is dat ik a) daar ervaring en verklaringen voor mis, en b) zelf heel moeilijk kan inschatten wat ik (nu) kan. Totaal geen (werk)zelfvertrouwen meer na twee keer een vrij toxische ervaring te hebben meegemaakt. (Uiteraard heb ik ook eigen valkuilen, waar ik met therapie hard aan werk.) Heb wel een fijne loopbaancoach maar vind het ontzettend moeilijk en blijf maar twijfelen als ik een vacature zie. Ik hoef officieel pas vanaf februari āsolliciteer-inspanningenā te doen, maar ben er wel mee bezig als ik iets voorbij zie komen dat mogelijk interessant is.
Hoe eerlijk moet ik zijn in mān brief of telefoontje over bijvoorbeeld het missen van een bepaalde verklaring (die vereist wordt), hoe eerlijk moet ik zijn over het feit dat ik in een Tweede Spoor re-integratietraject zit, en dus eigenlijk in eerste instantie meer een āwerkervaringsplekā zoek, in plaats van de geadverteerde baan? (Mijn huidige werkgever is eigen risico-drager, dus ik zou dan de eerste maanden gedetacheerd worden, wat het directe nadeel voor een toekomstige werkgever om iemand met een ārugzakjeā aan te nemen deels compenseert). Ik vind dit zo lastig. Ik neig er zelf naar om wel direct redelijk eerlijk te zijn (ik kan mijn situatie ook wel prima uitleggen), omdat solliciteren op een specifieke functie als ze sowieso niet voor aanpassing/werkervaringsplek open willen of kunnen staan eigenlijk voor iedereen tijdverspilling is, maar mijn coach zegt terecht ook dat het handig kan zijn hier in eerste instantie wat terughoudend in te zijn.
Ik maak alles veel te groot en mijn hoofd blijft maar over de kleinste dingen malen. 