Oh echt joh, dit heb ik nog nooit gehoord 
zal misschien in een heel andere sector / ander wereldje zitten hoor maar kan me niet voorstellen geen aanhef te schrijven.
Ja tenzij het zoān online sollicitatie is met honderd vakjes waar je in steeds 150 woorden alle antwoorden moet uiteenzetten. (Dit haat ik trouwens intens lol) (maar beter dan ditzelfde in videvorm)
Ik ben vorige week op een tweede gesprek geweest en dat ging super goed. Heb alleen nog niks gehoordā¦
Ik had de naam erin gezet met wie je kon je bellen voor vragen haha. Uiteindelijk sprak kk die pas bij tweede gesprek.
Denk dat ze er snel overheen lezen.
Volgende week hoor ik of ze verder willen of niet.
Als het juiste wordt aangeboden doe ik het, anders kijk ik nog verder blijf ik hier nog 1 jaar.
Ik vind het solliciteren vermoeiend proces. En als ik jaar wacht kan ik boete vrij weg
Ja, dit vind ik ook best gek 
hoezo doe je dat niet?
@EllaFitzgerald , Waarom eigenlijk wel? Ik vind geachte heer/mevrouw zo anoniem en onpersoonlijk, en beste <naam recruiter/contactpersoon> heel gericht terwijl waarschijnlijk meerdere mensen die brief lezen. In een begeleidend mailtje zet ik dan wel Geachte heer , beste (als ik iemand al persoonlijk heb gesproken en we elkaar daarin hebben getutoyeerd). Ik denk dat ik een motivatie dan ook meer als een bijlage/toelichting op mijn CV (waarom ben ik geschikt voor de functie) zie in plaats van een brief? (Zie net ook dat ik er alleen Motivatie boven zet en dus niet motivatiebrief) En dat zou heel goed gerelateerd kunnen zijn aan het type werk dat ik doe idd.
Nee, degene met wie ik het tweede gesprek had wist niks over de verdere procedure dus ze kon me er niks over vertellen. Ik kan inderdaad wel bellen, maar ik vind dat meteen zo opdringerig eigenlijkā¦
Omdat ik die persoonlijke touch zelf wel heel waardevol vind, vind het zonder erg generiek en zou daar als ontvangende partij zelf niet heel blij van worden. Maar hey, als het voor jou werkt 
(non-sarcastische smiley)
Na een week zou ik het wel doen! Vind ik niet opdringerig overkomen.
Nou ja zeg, er was een mogelijkheid voor mij om weer als student te werken in een andere stad waar ik vorige zomer werkte (maar is wel een uur pendelen). Dus ik stuurde redelijk wat sollicitaties uit voor een job in mān eigen stad. Alles liep uit op niks. Nu staat die job in de andere stad net vast en mag ik ineens bij 2 andere winkels in mān eigen stad op gesprek
Een beetje 'n gemiste kans om een nieuwe ervaring op te doen in een nieuwe werkomgeving (en minderen pendelen) maar op de andere job ken ik de collegaās en omgeving en werkmethode al dus ik probeer het zo positief te bekijken
Ik zou nog even wachten, een week is maar zo kort als je werkt en de tijd gaat zo snel. Zou het sowieso nog een weekje geven.
Heb al iets gehoord, ze waren zeer positief! Maar ze spreken nog meerdere kandidaten dus ik hoor pas volgende week of ik word aangenomen of niet.
Voor mijn gevoel gebeurd dit tegenwoordig veel vaker dan vroeger. Dat ze je z.s.m. overal willen spreken maar je rustig 1,5 laten wachten voordat je hoort of je het bent geworden/door mag naar de tweede ronde.
Herkenbaar voor iemand hier wanneer je alvast je reactie op een sollicitatie afwijzing meteen typt na het sollicitatiegesprek zodat wanneer je de e-mail krijgt je alleen maar hoeft te copy pasten tussen het huilen door voordat je verder wentelt in een poel van zelfmedelijden or is it just me? Ok cool
Waarom zou je nog een reactie sturen na een afwijzing 
Het is een kleine sector waarin ik werk en je moet best beleefd blijven ā¦ echt fucked up
Huh, ik ben helemaal in shock. Ik heb me gewoon helemaal vergist.
Ik word voorgesteld (dus alsnog wel spannend) maar eindelijk een soort van 2e gesprek!
Ik heb inmiddels gewoon zoveel gesolliciteerd dat ik bedrijven door elkaar haal. wat slecht.
maar ja voor mij toch weer een sprankje hoop 
Ze doen vandaag een contractvoorstel, dus ik ben benieuwd! 
Ben echt even teleurgesteld. Het voelt alsof ik aan de lopende band aan het falen ben. Ik kan er niet eens meer verdrietig om zijn of boos om worden. Weet gewoon niet wat ik me hierbij moet voelen. Lijkt alsof de dag niet binnen komt.
Na mijn bachelor had ik besloten om niet direct te werken en eerst een master te doen, en nu denk ik echt dat dat een van mijn slechtste beslissingen ooit was. Ik had direct moeten beginnen met werken.
Die master pastte ook nog veel minder bij mij dan ik dacht dus heb het alleen afgerond voor het idee. Nu werk ik al 2 jaar in de wetenschappelijke hoek en ik merk dat ik daar gewoon uit wil.
Terug naar mijn bachelor vakgebied waar ik een paar precies dezelfde vaardigheden inzet voor totaal andere doeleinden. Maar overal waar ik solliciteer, word ik geconfronteerd met dat ik te weinig specifieke ervaring heb. Terwijl ik bij zeker een stuk of 3 vaardigheden wel gewoon ervaring heb opgebouwd de afgelopen jaren. Ik durf zelfs te stellen dat ik op sommige vlakken specialist ben en heel goed weet wat ik doe en wat ik kan maar het is lastig aantoonbaar.
Nu was ik laatst weer in gesprek over een starterspositie en alles was hoopvol maar opeens durft men het risico niet aan. We kunnen wellicht wel in gesprek voor een stage van enkele maanden om af te tasten. Een stage.
Ergens voel ik mij zo beledigd maar ik heb niet eens energie meer om voor mezelf op te komen. Sta op het punt om mijn ātrotsā opzij te zetten en zwaar onder niveau een āstageā aan te nemen voor de ervaring. Er zijn veel ergere dingen maar ik schaam mij gewoon dat ik dit Ć¼berhaupt moet overwegen, wil ik over een paar maanden niet met een bore out thuis zitten. Ik kan met een vergoeding niet eens 1/4e van mijn leefkosten dekken dus dan ga ik deels op spaargeld moet leven ook. Vind het zo ontzettend kut.
Ik hoop stiekem dat er nog iets anders nieuws op mijn pad komt, maar ik ben er bang voor.
Ik heb binnenkort een gesprek voor een vacature waarvan ik niet had verwacht uberhaupt uitgenodigd te worden. Het lijkt me een onwijs leuke vacature en ik heb wel een stage in dat werkveld gedaan, maar ik kan echt niet alles wat er in de vacature staat. Heeft iemand tips hoe je dat gesprek toch goed doet ondanks dat je niet aan alle eisen voldoet? Blijkbaar zien ze toch wat in mij, dat ze me wel uitnodigen, maar ik ben bang dat ze me alsnog afwijzen ivm te weinig ervaring.
Ja ik! Ik herinnerde me toen dat iemand een keer had gezegd dat vrouwen vaak alleen willen reageren als ze aan alle eisen voldoen, en mannen vanaf 50%, en sindsdien probeer ik dat ook wat ruimer te nemen. Dus zeker proberen hoor!