Wij noemen het kinderdag en dat vieren we eigenlijk paar dagen ervoor of na 5 december. Maar het echt om de cadeaus draait en gezelligheid(blij kind)! Ik ben vanaf het begin eerlijk geweest en later waarom wij het niet vieren zoals de meeste.
Ik heb op beide nee gestemd omdat we het niet vieren zoals de traditie alles wat er bij komt kijken vooraf en de dag zelf.
Ik denk dat als kinderen echt geloven in sinterklaas en een klasgenoot dan roep dat hij niet bestaat, dat die gelovende kinderen dat helemaal niet aannemen. Jonge kinderen ook zullen niet beargumenteerd gaan uitleggen waarom hij niet bestaat. Dus als het bij een âSinterklaas bestaat helemaal nietâ blijft, denk ik niet dat jonge kinderen daardoor gaan twijfelen.
Ik geloofde ook tm groep 5. Ik had altijd hele discussies met mn beste vriendin die niet meer geloofde. Dat ging ongeveer zo:
Vriendinnetje: Sinterklaas bestaat niet, heeft mama zelf gezegd
Ik: WELLES, hij is bij mn oma geweest en pieten zijn bij ons thuis geweest dus ze zijn wél echt!!1!
Fun fact: we kwamen er een paar jaar later achter dat de Sinterklaas die elk jaar bij mijn oma kwam de oom van dat vriendinnetje was hahaha. Wij waren echt megaclose op de basisschool en ik heb die man regelmatig gezien maar echt nooit de link gelegd.
Bij ons werd het in groep 5 door je lerares/leraar verteld en Ă©Ă©n meisje werd ineens heel erg bleek. Die wist ât nog niet, oeps
Ja nu je het zo zegt inderdaad. Ik kan me ook wel herinneren dat kindjes dat zeiden en dat ik ze toen nog niet geloofde. Hoe meer ik over het sinterklaas feest nadenk en lees de laatste jaren hoe raarder ik het allemaal ga vinden. Met geheim houden, liegen en alle andere dingen er om heen (zwarte piet).
Nee, ik wist dat sommigen in sinterklaas geloofden en ik ervoer het als een vaag concept omdat ik het zo duidelijk vond dat de sinterklazen die je op school en in het dorp zag allemaal andere mensen waren, waardoor ik dacht dat het mystieker was dan dat. Ik heb in elk geval nooooit de behoefte gehad om iemand te vertellen dat kadoâs van hun ouders kwamen, zolang ik zelf kadoâs kreeg was ik blij. 
@Rozecoupeschaar Nee ze weet dat ze het niet tegen andere kinderen mag vertellen. En ook geen problemen mee heeft haar mond daar over dicht te houden.
@En_17_Anderen Klopt (white privilege topic), nee vind ze niet erg gelukkig. En ook niet beter weet omdat ik het al vanaf begin al zo doe.
Ik weet het nog precies hoor. 6 december vriendinnetje kwam me ophalen om naar school te gaan. Kwam bij ons binnen en zei tegen mn moeder âweet luipaard het al??â Nou dan moet je net mij hebben, ik rust dan niet voordat ik weet wat ik zou moeten weten. Dus toen hebben ze het verteld
Ik heb er even diep over nagedacht (en met mijn moeder over geappt, haahah!) en ik geloof dat ik pas ergens in groep 4 of zelfs groep 5 besefte dat er kinderen waren die Ă©cht in Sinterklaas geloofden.
Daarvoor wist ik wel dat er kinderen waren die erin ââgeloofdenââ, maar was ik er niet van bewust dat ze oprecht dachten dat Amerigo de Sint 's nachts rondbracht en de winterpeen die ze ernaast legden opat, of dat de Kerstman Ă©cht door de schoorsteen kwam om kadoâs neer te leggen. Ik vond het zelf fantastische feesten en genoot heel erg van het hele toneelstuk eromheen, dat hoorde er gewoon bij! Mijn ouders hebben me nooit gewaarschuwd om anderen niet te vertellen dat de Sint niet echt was, ik ging er gewoon van uit dat de andere kinderen het ook wel wisten maar dat het gewoon vet leuk was om bij Sinterklaas in de klas op schoot te mogen zitten en te mogen vertellen welke spellen je zou willen krijgen, haahah.
P.S. Als kind deed ik net als volgens mij alle kinderen ook gewoon heel veel aan âmagisch denkenâ, waardoor ik, ondanks ik wist dat de kadoâs van mijn ouders kwamen, wel een beetje hoopte in mystieke superpowers van de Sint en graag brieven schreef naar de Kerstman. En af en toe voor het slapen gaan een gebedje verzon âvoor het geval datâ Jezus echt was en me een Tamagotchi kon laten krijgen. De scheidingslijn tussen echt en niet is voor kinderen volgens mij sowieso niet zo duidelijk. (Maar ik ben geen pedagoog of psycholoog!!!)
Ik was echt een diepe gelover, totdat er langzaam kleine stukjes afbrokelden, want op mijn school wasren er vanaf de middenbouw surprises die dan door de ouders gemaakt werden. En ik weet nog dat ik een keer het verlanglijstje van een vriendinnetje van mij in de tas van mijn moeder vond. Ook vond ik het maar raar dat er toch altijd weer wortels waren terwijl ik die de vorige avond nog aan het paard had gegeven⊠
Ik heb het mijn neef toen ook nog verteld, toen we een sinterklaas zagen. Maar hij geloofde nog en zei alleen maar ja dit is wel een hulpsinterklaas want de echte is natuurlijk heel druk op dit moment. 
Mijn zusje daarentegen heeft echt nooit geloofd, die dacht altijd al wat een kul maar deed braaf mee om geen cadeautjes te missen.
Ik was op de basisschool een jaar jonger dan mijn klasgenootjes, dus mijn klasgenoten hebben mij voor 5 december haarfijn uitgelegd dat het allemaal onzin was en hij niet bestond. Ik naar mijn moeder natuurlijk om verhaal te halen, heeft ze nog gewacht tot 6 december met vertellen dat mijn klasgenoten wel gelijk hadden.
Maar volgens mijn moeder wist ik het al wel maar deed altijd lekker mee voor de cadeauâs haha
Ik weet het gewoon niet zo goed meer, de schok was in ieder geval niet zo groot.
Ik heb wel geloofd tot en met groep 4, maar ik weet niet zo goed meer wat ik nou precies geloofde. Ik geloofde namelijk niet dat er echt iemand met een paard over het dak liep zover ik me kan herinneren.
Toen we gingen verhuizen, in groep 3, vond ik het ook maar vreemd dat Sinterklaas dat dan toevallig ook had meegekregen. Ik gaf volgens mij ook meer om de cadeauâs en het snoep dan om Sinterklaas zelf, vond ze ook altijd maar raar eigenlijk als ze ergens op bezoek waren. Toen ik niet meer geloofde vond ik het alleen nog maar enger, omdat ik wist dat er dus hele andere mensen onder zaten waarvan ik niet kon zien hoe ze er werkelijk uit zagen.
Toen mân moeder vertelde dat hij niet bestond vond ik het ook niet echt erg, maar zij moest wel huilen omdat ze het vervelend vond dat ze me al die tijd had voorgelogen zei ze.
Ik was ook een jaar jonger dan de rest van de klas. In groep 5 heeft de leraar mijn ouders gezegd dat ze het nu Ă©cht aan me moesten vertellen omdat ze surprises wilden doen en verder blijkbaar niemand meer geloofde.
Ik moest zoooo hard huilen haha.
Wij gebruiken nooit als je stout bent krijg je geen cadeautje. Ik lobby zelfs voor stout zijn want dan mag je mee naar Spanje. Maar het samen zingen s avonds bij de schoen en de spanning bij een 4 jarige is zo mooi en leuk. Ik vier het ook pas sinds dat ze 2 jaar is. Daarvoor snapte ze er toch niks van. Toen begon ze het pas een beetje door te krijgen.
Ik weet echt niet meer in welke klas ik toen zat, herinner me wel het moment zelf. 2 kinderen uit een hogere klas vroegen mij: geloof jij nog in sinterklaas. Vond sinterklaas daarna ook veel minder leuk.
Mijn gelukkigste (en oudste) herinnering is ook van een moment waarop ik me âoud en grootâ voelde (beeld je in, ik had net een half jaar een kleine broer, ik was zelf 2,5 jaar 
). Toch bijzonder hoe sterk die ervaring kan zijn.
Bij mij in de klas was er op een bepaald moment een hevige discussie tussen het kamp dat nog in Sinterklaas geloofde en het kamp dat het al wist. Op school heb ik Sinterklaas nog verdedigd, maar het was voor mij wel de katalysator. 's Avonds had ik vele vragen voor mân moeder. Omdat ik nog 2 jongere broers heb, nam ze me apart in de auto mee naar de winkel en toen vertelde ze alles. Ook over de paasklokken/paashaas (waar ik me achteraf nog veel meer vragen over stel, hoe kon ik dat ooit geloven?!). Ze beloofde me dat ik met Pasen dan mocht helpen met eitjes te verstoppen voor mân broers.
Als jij leest persoon X laat een intieme foto zien op instagram⊠Waar denk jij dan het eers aan bij het wood intiem?
0 stemmers
De pakjesavonden zijn echt mijn mooiste herinneringen. In mijn familie werd het ook erg spannend gemaakt en dat vind ik juist veel leuker dan dat je zomaar cadeautjes krijgt. Inclusief zak-naar-Spanje-verhaal. Dat spanningselement heb ik niet als traumatisch ervaren. Monsters uit films konden me soms wel lang bijblijven, maar dit niet. Misschien omdat ik tussendoor ook handgeschreven kaarten van Piet (oma) ontving.
Het was echt een hele belevenis. Achteraf vind ik het ook best ontroerend dat mân familie er zo veel moeite in heeft gestopt - al hebben ze er zelf waarschijnlijk ook veel plezier aan beleefd hoor. Ik had het absoluut niet willen missen. Ook niet dat âopvoedkundigeâ stukje. Maar dat was in mijn geval wel erg leuk georganiseerd, vind ik.
Oh over kaarten gesproken!
Ik kreeg altijd brieven in mijn schoen van de Wegwijs Piet, want hij was stapelverliefd op me. En trots dat ik was! Dus toen mijn ouders vertelden dat Sinterklaas nep was moest ik vooral huilen omdat de liefde van Piet dan ook nep was.
Ik was boos, omdat al mijn supermooie knutselwerkjes en tekeningen allemaal waren weggegooid. Ik zo mijn best gedaan voor sinterklaas en mn ouders gooiden het gewooon weg 