Ik denk niet dat de kinderen slechter af zijn als ze 5000 euro meekrijgen, maar ikzelf wel. Alles wat ik aan hen meegeef heb ik zelf niet, en ik voorzie dat ik dan weinig overhou. Dat vind ik zeker een afweging; ik geef alleen weg waar ze niet zonder kunnen en naar mijn mening kunnen ze prima zonder spaarrekening gevuld door de ouders. Dat is mij goed gelukt, en de rest van mijn familie ook. Ik weet niet of iemand daar echt zelfstandiger van wordt qua mindset, ik bedoel meer feitelijke zelfstandigheid.
Ik zou trouwens de grens niet bij 18 willen trekken. Wat mij betreft begint de eigen verantwoordelijkheid van een kind al eerder. Werken en misschien kostgeld, en de optie daaronderuit te komen door dat bedrag te sparen. De specifieke regels zijn ook nu niet zo van belang; ik wil in ieder geval geen harde overgang bij 18.
En om op het eerste in te gaan; dat je graag een kind wil, neemt niet weg dat het een opoffering is. Die twee dingen kunnen naast elkaar bestaan. Een kind krijgt al zo veel van zijn ouders in termen van liefde en aandacht (al weet ik dat dat niet vanzelfsprekend is, heb ook maar 1 ouder gehad die verantwoordelijkheid nam voor mijn opvoeding). Maar de opvoeding vind ik idd het belangrijkste wat je je kind meegeeft in het leven, en steun in niet-financiële zin. Dat staat los van mogelijkerwijs incidentele financiële steun in noodgevallen, maar een structuur opzetten waarbij een uithuiswonend kind studeert op mijn kosten is niet nodig en niet wenselijk wat mij betreft.
Maar de meningen zullen hierover altijd verschillen. Gelukkig zijn mijn vriend en ik het hierover eens, kan me voorstellen dat het voor veel discussie kan zorgen in een relatie. En iets minder gelukkig voor mijn toekomstige kinderen, die een Spartaanse toekomst tegemoet gaan 
