Ja, dit is zo herkenbaar… De mannen die uit hetzelfde land komen als mijn vader denken dat ook meteen aan me te kunnen zien, en ze vragen dan altijd meteen of ik een vriend heb en blijven dan doordrammen, alsof dit “gedeelde” land dan meteen een reden is voor ons om te trouwen? Raak er zo geïrriteerd van en blijf ook altijd zo lang mogelijk “Nederland” roepen tot ze weggaan. Mijn Facebook “andere berichten” inbox zit ook vol met mannen uit dat land en omstreken… puur en alleen om mijn naam en gemixte kleurtje. Dat klinkt als een humble brag, I know, maar ik vind het ook heel naar, dat gevoel alsof alleen mijn afkomst er toe doet en verder niks (terwijl ik zelf niet eens echt contact heb met die kant van de familie).
Ik heb ook een keer op mijn werk gehad dat ik een gesprek met een lesbische collega had over seksualiteit (ik ben bi en sprak dit voor het eerst uit in die setting) en toen gaf ze me een high-five en zei meteen daarna: “Geen zorgen hoor, je bent m’n type niet, ik val niet op getinte mensen”, nou, toen brak m’n klomp ook. 