Op mijn werk ben ik dit wel regelmatig als er creatieve beslisslingen moeten worden genomen. Het gaat dan vooral om mensen in (hoge) functies waarvoor ze gewoon geen talent hebben maar door connecties/nepotisme/geld wel terecht zijn gekomen wat uiteraard ook betekent dat ze vaak toch hun zin krijgen.
Ahh jaa!! Heb 't even opgezocht.
Zijn er hier mensen die Flikken Maastricht/Rotterdam leuk vinden?
- Ja ik
- Nee ik niet
0 stemmers
Ik weet toevallig van een vriendin van mij dat ze dit vaak heeft. Dit heet depersonalisatie officieel dacht ik. Ik had het als kind best vaak, al helemaal met slaap tekort. Heel apart. Je bent er maar ook weer niet.
Ah had je dat vaak? Heel raar he, het is alsof je weet dat je leeft, maar alles om je heen is gewoon niet meer logisch/niet bestaand. Zo vreemd. Heb het als volwassene niet meer gehad.
Iew nee, alleen omdat je van die lichamelijke inspanning een droge mond krijgt!
Dit heb ik altijd op festivals en tijdens uitgaan, dan kijk ik om me heen naar al die dansende mensen op bonkende muziek en denk ik âwtf zijn we nou eigenlijk aan het doen met zân allen?? Dit is raarâ
Haha, ja toen cynthia een wandelboek ging uitbrengen, terwijl ze (volgens die dingen die ik mee krijg) helemaal niet echt lange wandelingen maakt .
Ik vond dat ik mijn mijn vierdaagse ervaring een veel echtere wandelaar was dan zij is, als zal ze per week echt wel meer kilometers maken.
Maar dat heeft iedereen wel eens toch? Of ik vat wat @Michonne bedoelt wat zwaarder op. Meer zo als @unglaublich het beschrijft. Het is een naar gevoel vind ik.
Heel veel mensen hebben dit wel eens gehad of maken dit gevoel ooit een keer mee, las ik.
Hahaha jaa! Ik had het in de klas ook wel eens. Dat die docent iets aan het uitleggen was en dat ik dat rare gevoel kreeg van âzitten we hier nou echt met zân allenâ? Alsof alles en iedereen ineens zou kunnen oplossen ofzo (weet niet hoe ik het moet uitleggen)
Toen we een keer mochten kamperen in de tuin van een vriendin bleef ik er zo lang inhangen. Ik wist gewoon waar ik was maar het was zo onlogisch. Ik begreep gewoon alles maar tegelijkertijd leek het alsof ik naast mn lichaam liep ofzo. Echt niet cool. Na wat slaap leek het alsof ik was teruggekeerd in mn lichaam
Ik denk dat we dit ook gaan beleven maar dan niet als depersonalisatie maar omdat bepaalde doodgewone dingen nu al bijna een jaar niet kunnen en straks hopelijk wel.
Gewoon naar een concert. Of zelfs een kringverjaardag op elkaar gepropt een Hema appeltaart eten?
Ik heb dan ook dat het geluid ineens heel anders/raar klinkt, alsof ik een soort van letterlijk uitzoom. Heel apart. Ook mijn eigen stem klinkt dan vreemd
ja precies dit! alsof je boven jezelf hangt en vanaf bovenaf kijkt ofzo!
Ik vind het zĂł slecht geacteerd?
Of nee ik weet niet of dat het is, maar op de een of andere manier voelt het heel nep, krijg er de kriebels van
Jaren terug toen we gingen festivallen in het buitenland inclusief 3+ dagen kamperen.
iemand die alleen ooit een keer was wezen kamperen bij een boer als kind dacht het beter te weten wat we moesten meenemen en welke voorbereidingen we moesten treffen en toen had ik wel gezegd van âgoh wie weet het hier nu beterâ :â)
Wat is nou een Nederlandse serie die wél echt goed is? Heb echt het idee dat het een bepaalde stijl is waardoor al die Nederlandse acteurs gewoon niet geloofwaardig zijn ofzo
Ik heb een paar Belgische series gekeken en dat vond ik veel beter?
Ik vond Klem heel goed! En eerste seizoenen Penoza ook
Oeh ik ga eens kijken, dankje voor de tip