Ja eigenlijk gewoon dat het niet ‘altijd’ is gewest haha, maar idd dat het op een gegeven moment gewoon zo kwam.
Nou ik heb dus hetzelfde, ik denk dat ik echt niet goed ben in moeder zijn maar ik heb wel een kinderwens. 
Ik zit daar soms best wel mee en daarom vroeg ik me af of dat oergevoel iets is wat veel mensen hebben of dat het wel meevalt.
Op dit moment heb ik geen kinderwens, denk over een aantal jaar wel. Maar zal nooit een geboren moeder worden.
Even los van wanneer je ´goed bent´ in moeder zijn, ik herken je wel hoor. Ik heb nooit die gevoelens gehad dat ik gemaakt ben voor het moederschap, heb ook nooit iets gehad met kleine kinderen. En nog steeds heb ik vrij weinig met andermans kinderen. Enkel dat van mezelf vind ik uitzonderlijk goed gelukt haha. Toch had ik wel een kinderwens. En ik dacht ook dat ik ´er´ totaal niet goed in zou zijn (ik ben mega ongeduldig, totaal niet zorgzaam, hecht veel waarde aan mijn rust etc.) Maar goed, om je iets gerust te stellen, nu houd ik al bijna 8 maanden een baby in leven en ze groeit goed en is vrolijk en ik geniet er zelfs best vaak van dus ik durf toch wel te zeggen dat dat goed komt.
Ja goede vraag, wat mij denk ik vooral beangstigt is dat je echt verantwoordelijk bent voor zo’n klein mensje, zeker in de eerste paar jaren waar ze nog niks zelfstandig kunnen. Zorgen dat ze elke dag (gezond) eten hebben, aangekleed zijn, een stabiele basis hebben. Ik vind het al moeilijk om voor mezelf te zorgen en kan amper een plant in leven houden, hoe moet dat dan met kinderen? Je kan ook niet even een dagje vrij nemen als je een mental health day nodig hebt want ze zijn er altijd. Ik vind kinderen ontzettend leuk, lief en schattig maar ik vraag me soms wel af of ik wel gemaakt ben om zo’n grote verantwoordelijkheid te kunnen dragen.
@Harmon @anon37686689 ah dat stelt wel een beetje gerust, al vraag ik me dus soms wel af of ik die basisbehoeftes wel goed kan bieden, het lijkt me zo’n grote verantwoordelijkheid (instaperfect ga ik me niet aan wagen haha)
Voor mij is dit heel herkenbaar. Ik zou heel graag het gevoel van een baby in je buik willen ervaren maar ik zou niet willen/kunnen dealen met de hormoonschommelingen en het verantwoordelijk zijn voor een heel mensenleven daarna. Heb het al lastig genoeg met mezelf. Maar ben ook dol op kinderen en knuffel zo veel mogelijk met de babies van vrienden!
Oké voelt heel raar om te zeggen dat ik geen kinderwens heb terwijl ik voor de tweede keer dit jaar zwanger ben en heel hard hoop dat het goed gaat, maar zo voelt het wel nog steeds.
Nooit een echte kinderwens gehad, nog steeds geen rammelende eierstokken en gewoon uit liefde met elkaar besloten dit toch te gaan doen. Ik verwacht onwijs van dit kind te houden, maar niet dat dat vanuit een oermoedergevoel is.
Ik vind het juist heel fijn om te lezen dat er niet één bepaald gevoel hoeft te zijn waarbij je voor kinderen kiest. Heb je verhaal gevolgd en hoop zo dat het goed gaat bij jullie.
Vind jij het leuk om complimentjes te krijgen van onbekenden?
0 stemmers
Wat mooi dat jullie dit toch samen gaan doen uit liefde voor elkaar. Had jouw vriend wel een sterke kinderwens?
Ik heb ook geen kinderwens of dat ik ooit fantaseer over kinderen of ze heel leuk vind ofzo. Wil gewoon graag zwanger zijn “eens kijken hoe dat is”
Reminder, je zit er dan wel een jaar of 20 aan vast 
Je mag mijn kind later wel dragen en uitbroeden.
Haha, levertijd van 9 maanden
Ik wil “later” wel graag kinderen maar zwanger zijn lijkt me zo verschrikkelijk, dat je hele lichaam anders wordt en uitrekt en je overal striae krijgt en je borsten mega groot worden en dan nog bevallen ugggh. En dan ben je daarna een soort melkzeug maanden lang 
ik vind het echt kut dat mijn vriend niet gewoon zwanger kan worden haha
Deze optie staat er geloof Ik niet tussen: Ik heb wel zo’n oergevoel maar wil denk ik geen kind.
Ik denk dat ik een goede moeder kan zijn, en heb ook wel dat soort oergevoel gehad bij oppaskindjes of kinderen van familie/vrienden. Zo van geef hier, ik wil voor jou zorgen. Dus wel dat onbewuste, meer fysieke.
Maar rationeel gezien weet ik niet of ik een kind wil. Eigenlijk steeds vaker denk ik nee. Ook toen het ging over euthanasie en het recht om te sterven. Dat ik dan ga nadenken van ja ik heb er niet om gevraagd om te bestaan, en een eventueel kind ook niet, waarom zou ik hem/haar dat “aandoen”. Een nutteloos bestaan. Als je er niet bent, mis je het ook niet. Een kind is een invulling van het leven van de ouders, dat vind ik maar raar eigenlijk. En dan heb je ook nog dat het kind er altijd is, je hele leven staat er van in het teken, zeg maar doei tegen doen wat je zelf wilt, tegen je geld, tegen je rust, tegen de ruimte, tegen je voorheen rustigere relatie (zie bij iedereen dat kinderen wel wat spanning opleveren. Of je komt er veel te laat achter dat je partner een zak met stront blijkt te zijn die vrij weinig in het huishouden/de zorg betekent).
Ik ben nu zwanger en vind er tot nu toe ook geen klap aan. Op deze manier komt er geen tweede kind hoor, tenzij mijn man ineens het kind kan dragen en baren.
We zijn een jaar of 8 samen en hij wist van dag 1 dat ik geen kinderwens had en vond dat prima, maar hij is 4,5 jaar jonger dan ik dus ik heb altijd tegen hem gezegd dat als er een punt komt dat dat anders wordt voor hem hij dat wel moet zeggen.
Augustus 2018 heeft ie aangegeven voor het eerst wel het gevoel te hebben graag vader te willen worden en daarbij gelijk gezegd dat het niet zo’n oergevoel is voor hem dat als het voor mij nee blijft hij dan bij me weg wil gaan. Hij zei wel dat het veel voor hem zou betekenen als ik er eens serieus over na zou denken.
Hebben het er tussen dat moment en maart 2019 niet meer over gehad, maar ik heb er wel veel over nagedacht toen. En uiteindelijk heel impulsief nog toen we helemaal in een deuk lagen samen om iets doms terwijl we ergens zaten te lunchen keek ik hem aan en was er gewoon zo’n filmmomentje in m’n hoofd waarbij ik dacht ‘als met iemand, dan met hem’. Dus dat zei ik. En de volgende dag besloten te stoppen met condooms.
Duurde toen nog anderhalf jaar voor ik zwanger werd, dat werd een miskraam na 10 weken en nu weer opnieuw 9 weken zwanger.
Hoe kan het dat je dan toch ervoor bent gegaan?
Ik heb ook vriendinnen die niet dat gevoel hadden van ik wil graag moeder worden, vinden kinderen niet heel leuk maar dan was een kind wel een logische stap in de relatie ofzo? En sinds ze proberen zwanger te raken is het ook wel een grote wens natuurlijk, maar lijkt wel of die groter wordt naarmate je het langer probeert.
Ik kan me zelf slecht voorstellen dat ik een kind zou willen als ik het helemaal niet zou voelen. Want waarom als je leven zonder ook prima/leuk is en je het toch niet zo nodig vindt?
Komt het dan deels doordat een kind krijgen wel de standaard is in relaties en we dat overal om ons heen zien?
Ja goede vraag haha! Ik vind het ook lastig uit te leggen. Ik denk dat het gevoel dat ik ‘ooit kinderen wilde’ wel al een tijdje aanwezig was maar we stelden het best wel uit (ik ben ook ‘pas’ 28 - toen 27), wilden altijd nog van alles doen voordat we aan kinderen zouden beginnen. De twee zussen van mijn vriend hebben beiden ook drie kinderen en dat hielp eerlijk gezegd niet bij aan onze kinderwens haha, ik heb echt van dichtbij meegemaakt hoeveel ze ervoor op moesten geven en hoe zwaar het is. En toch van het één op andere moment besloten we er voor te gaan, deels misschien inderdaad omdat het een logische stap leek? En het leek me ook echt leuk hoor, al had ik natuurlijk veel te romantische ideeën van hoe dat er allemaal uit zou zien en hoe we met een klein ukkie de wereld over zouden reizen en dat het allemaal vast niet zo ingewikkeld was als het soms bij anderen leek. Lekker duidelijk verhaal weer haha sorry, je zet me wel aan het denken. Maar voor mij zijn een ‘kinderwens’ en die oergevoelens wel twee totaal verschillende dingen. Want een kinderwens had/heb ik dus wel maar die gevoelens heb ik nooit gehad en nog steeds niet.
Ik ben juist heel blij dat je dit vertelt, want ik sta er ook zo in (nog niet zwanger) en dit is toch wel fijn om ook van een ander te horen.