In Nederland werkt het idd anders, er is geen wettelijk document. Wij hebben wel een formulier met behandelbeperkingen (niet reanimeren, niet intuberen, geen IC, geen ziekenhuisopname, geen ambulance, geen levensverlengende ingrepen) en dat bespreken we met een patiënt en het liefst een naaste. Maar ik zeg juist altijd: ik ga je er niet aan houden en je mag er altijd op terugkomen.
Vanuit je comfortabele situatie willen mensen vaak van alles niet, maar als puntje bij paaltje komt dan worden grenzen vaak steeds opgeschoven (toch opname, toch IC).
Ik zeg altijd: zo lang het op het moment zelf bespreekbaar is, dan hebben we het er dan gewoon samen over. Je kunt toch niet alle mogelijke situaties vastleggen.
Je kunt als gezond persoon wel zeggen: als ik dement ben mogen jullie niets meer doen wat mijn leven verlengt. Maar ook met demente mensen kun je over sommige zaken nog best goed praten. Als een dement persoon zijn heup breekt dan is het ook een medische inschatting of opname, opereren en revalideren mogelijk is en of het voor die patiënt nog kwaliteit van leven opbrengt of niet.
Het grote voordeel van verklaringen is in elk geval dat mensen er wél over nadenken en het met elkaar er over hebben. En als er een keer een medisch uitzichtloze situatie ontstaat dan is het in twijfelgevallen zeker helpend voor de behandelend arts en voor de familie om te weten wat iemand er in betere tijden van vond.
Heel verhaal, haha, maar ik vind het best bijzonder dat het document in België rechtsgeldig is en gevolgd dient te worden, omdat ik patiënten behoorlijk wispelturig vind vaak. Vraag me af of dat dan soms ook niet juist verkeerd uitpakt, of dat het dan toch altijd om zulke uitzichtloze situaties gaat waar het in Nederland om een professioneel besluit zou gaan, als je begrijpt wat ik bedoel.