Spijt is een groot woord.
Een keer of 4 per jaar, als ze een terrordag heeft of zo. Niet de hele dag, maar wel dat de gedachte opkomt ‘het was zonder kind toch wel wat rustiger’. Dan probeer ik me het kinderloze bestaan weer voor te stellen zoals ik dat had voor ik moeder was, en dat was een stuk meer ontspannen. Als je een kind hebt is er altijd wel iets om bezorgd over te zijn (althans, zo ervaar ik het).
En ook om minder egoïstische redenen; in wat voor wereld groeit ze op? Met de huizen- en gasprijzen vraag ik me af hoe het over 20 jaar is.
Maar ook op terrordagen kom ik tot de conclusie dat het het toch waard is, voor mij.
Ik heb geen spijt van mijn keuze om moeder te worden en ook als ik in de toekomst had kunnen kijken was ik er net zo overtuigd aan begonnen.