Het gaat voor mij niet meer op (ik ben te oud) maar als het wel had gekund, had ik het niet gewild. Maar ik kan niet goed duiden waarom.
Met het doneren van lichaamsdelen en organen na mijn dood heb ik geen enkele moeite, ze mogen me helemaal leeg halen als dat nodig is. Maar als ik eicellen doneer zou ik met elk kind dat op mijn dochter lijkt, denken ‘ben jij biologisch gezien van mij?’, denk ik. En dat voelt toch confronterend op een bepaalde manier.
8 likes
Wel voor mensen die heel dichtbij mij staan. Niet voor onbekenden.
5 likes
Ik weet niet of ik in aanmerking kom (belaste psychiatrische voorgeschiedenis en volgens mij willen sommige donatiebanken dat je al een keer zwanger bent geweest) en vind dit niet het moment in m’n leven om dat uit te zoeken. Maar als over een paar jaar alles redelijk stabiel is wil ik het zeker wel overwegen. Lijkt me mooi.
3 likes
Ik vertrouw onbekenden niet met ‘mijn kind’ ook al is dat niet rationeel.
3 likes
Het zou me teveel verdriet doen dat anderen dan wel ‘mijn’ kind krijgen en ik zelf kinderloos blijf.
3 likes
Ik zou het alleen doen als een potentieel kind mij nooit zou kunnen traceren want daar zou ik nul behoefte aan hebben. Maar of dat wenselijk is voor het kind… Kan me voorstellen van niet. Aan deze genen mist ook niemand echt wat, beter stopt de lijn hier 
4 likes
Ik stem wel nee, maar het zou anders zijn als het iemand dichtbij zou zijn misschien…
1 like
Ik heb hier een keer serieus onderzoek naar gedaan omdat ik het wel wilde doen (voor $$$ niet omdat ik altruïstisch ben sorry) maar ik vond de procedure ontzettend heftig klinken en ik heb ook gelezen dat er mensen zijn die blijvend pijn hebben hierdoor. Dat is natuurlijk een kleine kans maar wel een die ik zelf niet wil nemen.
4 likes
Ik heb hier eigenlijk nog nooit over nagedacht. Ik vind mezelf er nu ook nog te jong voor (ondanks dat het niet mijn kind zou zijn), maar een te grote keuze om nu te maken terwijl ik nog niet bekend genoeg ben met het hebben van een kinderwens / onvervulbare kinderwens
4 likes
Ik heb het al gedaan, maar dan wel niet opzoekbaar na 18 worden.
Was een wisseldonatie voor vrienden van vrienden.
23 likes
waar heb jij wel eens je mond aan verbrand?
- koffie/thee/iets in een mok
- soep
- bitterbal
- kroket
- kaassouffle
- andere snack
- iets uit een thermosfles wat nog te heet was
- tomaatjes uit oven/pan
- pizza
- chemicalien
- iets anders
0 stemmers
2 likes
@Echo Eens met @Ovenschaal .
Ik heb dezelfde procedure meermaals ondergaan om zwanger te raken via ICSI. Het is niet pijnloos; allereerst heb je de ongemakken van het stimuleren met hormonen om maar zoveel mogelijk follikels te krijgen (zelf spuiten of slikken, het zware gevoel in je buik, bijwerkingen die invloed hebben op je stemming, etc).
En dan nog de punctie waarbij er een naald door je vaginawand heengaat om de follikels te kunnen oogsten. Ik zou liegen als ik zei dat dat een pretje is. Het is echter een hele korte, felle pijn, die je vooral voelt bij het aanprikken. Het is geen ondraaglijke pijn die urenlang duurt (mijn puncties duurden zo’n 20 minuten). Na de ingreep heb je wel een belabberd gevoel in je buik maar dat is grotendeels vergelijkbaar met een zware menstruatiedag.
Van blijvende klachten na puncties heb ik ook nog nooit gehoord, terwijl ik wel in ‘het wereldje’ van (ex)-wensouders zit.
1 like
In de kliniek waar ik was gebruikten ze Dormicum, daarvan werd ik vooral ontspannen. Voor de pijn moest ik Diclofenac slikken van tevoren maar ik was dus wel bij kennis.
Op internet staan vaak horrorverhalen en ik geloof echt wel dat er vrouwen zijn bij wie het een hele nare ervaring is geweest. Maar bij mij was het goed te doen gelukkig. Als ik van tevoren had geweten dat het te doen was, had ik me een stuk minder zorgen gemaakt.
Volgens mij mag donatie in NL trouwens niet meer anoniem, en ook niet voor geld, maar wellicht wonen @echo en @mees niet in NL.
2 likes
Klopt, ik woon in Belgie. Ik wist overigens niet op voorhand dat je een vergoeding kreeg (kijk mij eens altruistisch zijn … nee, ik wist het echt niet, maar vond de uitleg ervoor nog wel redelijk: sommige vrouwen kunnen niet zomaar verlof nemen etc.) Het is ook alweer 4 jaar geleden, geen idee wat de regels nu zijn.
Edit: ik vond de procedure redelijk goed meevallen, alleen de ingreep zelf had ik onderschat. Was onder plaatselijke verdoving, maar ben er langer van onder de voet geweest dan ik had verwacht. Maar ik had natuurlijk niet de emotionele lading die er bij komt als je zelf wensouder bent.
2 likes
@Schaakmat en @Vaiana
Misschien kennen jullie dit al of is dit heel irritant, maar ik kwam net dit artikel tegen over autisme wat me interessant leek. Deze klinisch pedagoog stelt dat ons brein de wereld niet waarneemt op basis van het verwerken van prikkels, maar door het doen van voorspellingen. Volgens hem houdt een autistisch brein geen rekening met de variabiliteit van de wereld, waardoor het doen van voorspellingen veel lastiger is.
5 likes
Dat je er nooit iets van gehoord hebt betekent niet dat het dan niet bestaat? Er staan genoeg negatieve ervaringen online maar zoals ik al zei is het wel een kleine kans. Uiteraard snap in dat je eventuele negatieve bijwerkingen eerder voor lief neemt als je een grote kinderwens hebt. Maar als donor is je motivatie heel anders. Ik wilde het puur voor easy money doen maar uiteindelijk vond ik die beweegreden niet belangrijk genoeg. Dat is toch niet zo gek?
Overigens heb ik zelf te maken met chronische rugpijn door een ongeluk en word ik dus elke dag geconfronteerd met pijn door een keuze die ik zelf gemaakt hebt. Mijn perspectief is daarom ook anders denk ik.
Maar ik pleit zelf heel erg voor informed consent, er wordt soms gedaan alsof het allemaal heel makkelijk en snel gaat. In bijna alle gevallen zou het vast goed gaan maar ik vind het wel belangrijk om op de hoogte te zijn van eventuele risico’s. Maar het zou me niet verbazen als het in Nederland allemaal wat ethischer gaat, je krijgt daar ook geen vergoeding.
4 likes
Ik bedenk me ineens dat ik over commercieel doneren van eicellen wèl nare verhalen heb gehoord (als het gaat om de gezondheid van de donor).
Dit is in De Baby-Industrie op NPO aan bod gekomen. Vooral in landen waar vrouwen doneren voor geld (m.n. Oost-Europa en Cyprus) zijn er klinieken die vrijwel uitsluitend aan opbrengst denken, en niet aan de gezondheid van de donor. In het geval van ernstige overstimulatie is de donor wel in gevaar, zeker als een kliniek verder niet de donor onder controle heeft.
In Nederland is het echter veel strenger en wordt de donor goed gemonitord gedurende het hele traject.
@Echo Ik zeg nergens dat het gek is of dat het niet bestaat, enkel dat ik er nog nooit van gehoord heb. Ik begrijp heel goed dat jij er in jouw situatie bewust niet voor gekozen hebt.
10 likes
Ik had er misschien gelijk bij moeten zeggen dat ik dus niet in Nederland woon en het dus inderdaad over commercieel donoren gaat. Dat is best een verschil als ik het zo hoor 
Edit: @Ovenschaal ik woon dus in Amerika dus dat zijn inderdaad de risico’s waar ik het over had!
4 likes
Klopt, in Nederland is het -mede door misstanden in de jaren '70 t/m '90- enorm streng tegenwoordig. Steeds vaker komt er in het nieuws dat gynaecologen zelf gedoneerd hebben bijvoorbeeld, met Karbaat als extreem voorbeeld.
De strenge regels tegenwoordig juich ik toe; ik ben van mening dat kinderen recht hebben om hun afkomst te weten en van wie ze afstammen, en ik ben van mening dat een donor geen kauwgomballenautomaat is die je zonder pardon kunt leegtrekken als je er wat geld tegenaan gooit. In o.a. Oost-Europa gebeurt dat dus helaas wel en dat zie ik als misbruik van de donor, hoeveel geld ze er ook voor krijgt. En ik heb begrepen dat er in Amerika inderdaad ook sprake is van situaties waarbij de gezondheid van de donor voor het gemak maar even vergeten wordt. Verschrikkelijk is dat. Dan maar liever streng, zoals in NL.
Het is een onderwerp dat mijn interesse heeft omdat ik zelf een dergelijke behandeling moest ondergaan om moeder te worden, precies in de periode dat er wanpraktijken van Karbaat aan het licht kwamen. Sorry dat ik vrij stellig was in mijn bewoordingen; mijn referentiekader is vooral hoe het in Nederland tegenwoordig gaat.
Voor wie het interessant vindt; heftige maar interessante docuserie over hoe het in verschillende landen gaat.
4 likes
Oh dat geeft niet hoor, ik reageerde ook alleen vanuit mijn eigen referentiekader. En toen ik de reacties las dacht ik “oja, het gaat heel anders in Nederland” wat ik uiteraard had kunnen bedenken want de zorg is hier gewoon een kapitalistisch bedrijf 
Wel heel interessant om die verschillen te lezen.
3 likes