Ik post hier weleens over mijn zieke vader en om daarover te ventileren, en eerlijk gezegd komt dat in mijn geval doordat ik het gevoel heb dat ik mijn vriend, vrienden en familie al zoveel ermee belast, en ook het gevoel heb dat ik een ālastā ben tot anderen (zeker mijn vrienden) op een bepaalde manier. Ook het gevoel dat mensen in mijn leven wel sympathie tonen, maar het nooit echt 100% ābegrijpenā. Hier voelt dat minder, omdat er hier mensen zitten met soortgelijke ervaringen, die het ook echt snappen. Zoals in het zieke ouder topic bijvoorbeeld en dat voelt dan toch als extra steun. Het is ook een manier dat je toch even je gedachten kwijt kan en gevoel, zonder dat je er specifiek 1 iemand mee belast. Mensen kunnen er gewoon overheen lezen als ze dat willen en ook hoeven mensen niet te reageren, maar dan ben je toch even je ei kwijt ofzo. En hier heb je het gevoel dat er veel meer mensen zitten die het echt snappen en iets soortgelijks hebben doorstaan. Ook kan ik hier brutally honest zijn over gedachten die ik soms over mijn situatie heb, terwijl irl ik continu de nuance en gevoeligheid erin moet houden om niemand te kwetsen, of voor het hoofd te stoten, en dat is ook weleens een verademing. Dus ik kan me wel goed voorstellen dat dit voor meer mensen zo werkt.