Heb jij nu last van zondagavond blues?
0 stemmers
Heb jij dit gevoel op zondagavond
0 stemmers
Normaal niet, toevallig nu wel
Wat fijn dat het allemaal goed is met je hondje!
Als een hondje nog jaren lang rond kan huppelen sta ik achter operaties/ chemo/ bestraling. Maar als mijn hondje (13) iets krijgt zou ik een operatie overwegen maar chemo oid absoluut niet. Stel dat ik daar een jaar mee bezig zal zijn is er een grote kans dat hij alsnog snel komt te overlijden maar dan van de ouderdom. Echt alleen als hij er op lange termijn goede resultaten kan ervaren zou ik het doen.
Ik lees overal dat we doorschieten en ben geneigd dat te geloven terwijl ik zelf ervaar dat het bijna onmogelijk is om een ziekenhuis binnen te komen en er daarna vrij financieel/kijkend naar kansen gestuurd wordt op wat wel en wat niet.
@Tamara dit is precies waarom ik niet aan huisdieren begin. Ik vind zieke dieren en duur én gewoon vet zielig. Voor hetzelfde geld leeft dat beestje straks nog vijf jaar volledig blind.
Bij mij toevallig nu ook, maar deels komt het eerder door hangxiety. Was pas om 6 uur 's ochtends thuis en hele dag brak op de bank gelegen terwijl ik juist zo goed bezig was met weer wat gezonder leven en nu ben ik een beetje onrustig dat ik de hele dag vergald heb en dat ik dan niet met frisse energie de week in ga. Maar het was wel een hele leuke avond/nacht dus dat is ook wat waard!
Mijn moeder was begin 60 toen ze borstkanker kreeg. Tot mijn stomme verbazing merkte de oncoloog op dat ze haar niet meer geopereerd hadden als ze een paar jaar ouder was geweest. Daar schrok ik destijds echt van.
Ja hier heb ik heel erg last van; mijn tip is om juist op de zondagavond een rustige activiteit te plannen, zoals naar de bioscoop of ergens bij iemand een kopje thee te gaan drinken
Lang leve de hondenverzekering. Ik heb echt alles voor hem over en voor zover ik bij mijn vorige hond gemerkt heb, is mijn dierenarts wel zo eerlijk over of de operatie het waard is.
Aan de andere kant… die mensen betalen ook zorgkosten
Vraag me af of leeftijd altijd de beste pijler is dan? Volgens mij voldoende andere factoren van personen die zwaar mee werken met een zogenoemde “ROI” als het gaat over medische behandelingen.
Genoeg jonge mensen die ook veel kosten. Ik denk niet dat je aan de hand van leeftijd iemands “waarde” kan bepalen.
Die miljardenkosten komen ook door veel administratieve fouten etc.
Het is toch simpel, laat mensen gewoon zelf beslissen over of ze een behandeling nog de moeite vinden of niet.
Ik vind het een beetje een non discussie. Die beslissing is zo individueel dat je niet kunt zeggen of er te vaak nodeloos doorbehandeld wordt of niet. Wordt er tegen iemands wil in doorbehandeld of tegen iemands wil niet behandeld. Dat lijkt me belangrijker.
En qua kost zal dat echt wel meevallen. Denk dat veel mensen die veel fysiek leed hebben als daar nog iets bijkomt zullen denken van ja oke laat nu maar hoor 't is het moment. En als ze het wel nog zien zitten dan zullen ze waarschijnlijk fysiek nog goed genoeg zijn om daar nog een paar jaar van te kunnen genieten. We gaan toch geen mensen laten sterven voor de maatschappelijke kosten (
) terwijl ze zelf iets hebben van ja ik vind met het met hoe mijn lichaam nu is en straks zal zijn nog de moeite om er wat jaren bij te hebben. En omgekeerd ook geen mensen behandelingen opdringen als zij bepalen dat het genoeg is geweest.
Ook echt frappant hoe in dit soort discussies jongere mensen het altijd over ouderen hebben alsof ze een soort maatschappelijk bezit zijn ipv individuen met eigen wensen.
Ik denk dat heel veel mensen niet in staat zijn om te besluiten of een behandeling nut heeft omdat het heel erg moeilijk is om nut en noodzaak van een behandeling goed af te wegen.
Dat zal wel kloppen in sommige gevallen maar ik denk vaak dat enorm onderschat wordt wat mensen begrijpen. Ik vind dat een beetje een betuttelend idee. Oke mensen hebben geen medische kennis maar ze kennen hun eigen lichaam en ze kennen hun eigen wensen die belangrijk zijn in het leven. Dat is al veel hoor. Verder kan de rest zo goed als mogelijk uitgelegd worden door een dokter die dan wel de medische kennis heeft maar dan weer minder weet over wat die gevolgen zullen betekenen in iemands waarde voor z’n eigen leven.
En zelfs al schat iemand het compleet verkeerd in, dan nog ligt de beslissing gewoon bij diegene. Net zoals bij niet ouderen en bij iedereen z’n hele leven. Want je kan als volwassene op gelijk welke leeftijd een behandeling weigeren. We hoeven ouderen echt niet als aparte categorie te gaan behandelen. Het enige verschil is dat jongeren meestal niet hoeven na te denken en de beslissing vanzelfsprekend is, en vanaf een zekere leeftijd en/of fysiek leed zal je dat wel moeten gaan doen.
Ik denk dat je me verkeerd begrijpt. Ik zeg niet dat mensen te dom zijn om medische ingrepen te begrijpen. Ik denk wel dat medische ingrepen vaak een onzekerheid meebrengen die je heel lastig kunt afwegen en dat je er aanzienlijk slechter uit kan komen. Mensen kennen hun eigen lichaam, maar ze hebben ook naasten die ze niet willen verliezen, angsten en dromen over hoe het leven na een ingreep eruit ziet. Als de beschikbare mogelijkheden blijven groeien denk ik dat je juist steeds vaker moet gaan spreken over wanneer een ingreep voor een patiënt geen wonderen gaat doen. Daarin is de wens van de patiënt leidend, maar ik vind het ook raar om te doen alsof het een soort zwart wit ‘de patiënt kiest’ is, want dat is niet per se de beste zorg. Ik heb het dan niet per se over ouderen, maar over ons allemaal. Edit: Ik vind het ook wat hard om te zeggen dat mensen de verantwoordelijkheid maar moeten dragen als zij de de verkeerde afweging/keuze maken, juist daarom denk ik dat het een gedeelde verantwoordelijkheid van arts, patiënt en naaste is.
Ik denk dat ik niet kan zeggen of er nodeloos veel behandeld wordt, maar ik durf een arts die de dagelijkse praktijk ziet en onderzoekt (zoals in het interview hierboven) best te geloven als deze zegt dat we te veel behandelen.
Het is nogal lastig een inschatting te maken als je niet weet wat de gevolgen zijn, en niemand dat weet. Als je op je 30e een operatie moet ondergaan, zal je dat hoogstwaarschijnlijk doen omdat je weet dat ook al komen er allerlei complicaties, je het waarschijnlijk wel overleeft en goed herstel ook te verwachten is.
Als je op je 85e je heup breekt, is die inschatting veel moeilijker. ‘ze kennen hun eigen lichaam’ zeg je, maar zou toch knap zijn als je kunt voorspellen hoe je herstel zal zijn. Er zijn wel extra risicofactoren en er wordt geprobeerd ouderen goed te screenen op kwetsbaarheid (‘frailty’) maar alsnog is het heel moeilijk te voorspellen wie er binnen een jaar is overleden en wie nog 5 jaar lang mobiel gelukkig rondloopt. En niet te vergeten dat ook bij normale ouderdom je cognitie met je leeftijd achteruitgaat, ook al heb je geen dementie. Maakt dat dit soort beslissingen helemaal lastig te overzien zijn.
Kort gezegd, dit is een kwestie die bij jongere mensen gewoon een stuk minder vaak speelt dan bij ouderen, dus ik snap echt niet wat het probleem is hier een verschil in te maken?
Oh maar met dit stuk ben ik het helemaal eens en dat is toch ook gewoon wat nu al gebeurt en belangrijk is.
Maar ook al zijn het mensen met allerlei wensen en zijn uitkomsten onzeker. Dat wordt soms misschien beter gesnapt dan gedacht wordt. Ik heb vaker ingrepen gehad en de beste arts die ik had was gewoon één die zei ‘we hebben optie A en optie B, dit zijn de mogelijke uitkomsten en dit zijn de realistische worst case scenario’s, met welke kan je leven?’ Onderschat echt niet wat een gemiddelde patiënt kan inschatten als je het maar goed uitlegt. En ja niet iedere oudere is nog even helder. Maar super belangrijke thema’s net om standaard bij stil te staan in je leven en mensen van op de hoogte te brengen wat je wil. Of iemand aanstellen daarvoor.
Verder is er in de maatschappij te vaak een ‘leven boven alles’ visie maar dat ligt echt niet aan patiënten. Als je echt veel fysiek leed met weinig vooruitzichten hebt dan wil je er net vaak uit en al zeker als er nog iets bijkomt. Terwijl dat vaak taboe is en dat doorbehandelen eerder vanuit een soort maatschappelijke druk lijkt te komen.
En ik vind verkeerde beslissingen ook niet zo erg. Als er eens iemand zegt behandelen en achteraf denkt oei fuck dit had ik toch niet gewild. Erg voor die persoon ja. Maar we kunnen alles maar zo goed als mogelijk inrichten om dat te vermijden maar dan nog zal het nooit perfect zijn.
Het is wel zo dat je dat geld beter op een aparte spaarrekening ervoor kunt zetten. Die verzekeringsinstelling verdient er natuurlijk wel aan.
Van chemo hebben dieren meestal niet zoveel neveneffecten als mensen, dus ik vind het de behandeling wel waard (afhankelijk van de status vh dier ook natuurlijk)