Ik herken mezelf nooit als dezelfde persoon die ik nu ben op foto’s. Ik bedoel ik zie heus wel dat ik het ben en ik zie er ook niet anders uit dan ik denk, maar ik voel geen connectie naar die persoon zeg maar; het voelt niet alsof ik dat dan ben op de foto hoewel ik weet dat het wel zo is.
Maar dat heb ik sowieso met herinneringen, misschien heeft iedereen dat wel hoor, het gevoel dat het niet mijn leven was maar een heel ander leven en ik voel daar dan ook niks bij.
Beetje random maar aan de hand van wat je beschrijft moest ik denken aan Caro Verbeek. Zij is kunsthistoricus en geurexpert, ben laatst bij een lezing van haar geweest en was echt heel interessant! Ook over hoe geur en herinneringen verbonden zijn etc. en ook in combi met kunst en cultuur. Was ook iemand mee die echt geuren de ruimte in blies waardoor je verschillende dingen kon ervaren. Weet eigenlijk niet of ze dit op andere plekken ook doet, maar anders echt een aanrader
Ik ken dat met geur wel ja. Ik kies ook voor dingen die ik heel bewust wil onthouden speciale geuren. Als ik op een bijzondere vakantie ga koop ik daar bijvoorbeeld een bodyspray oid voor die ik op dat moment lekker vind en die draag ik daar dan elke dag en als ik thuis kom bewust een hele poos niet meer, zodat het vanaf dan m’n “curaçao geur” is.
Elke jaar naar Frankrijk droeg ik dezelfde Sun, met m’n bruiloft Nature van Chloé, vakanties naar Curaçao waren een of andere bodyspray van Yves Rocher.
Het ligt ook aan mijn stemming.
Ik ben sowieso altijd wel erg nostalgisch bij dingen van vroeger, maar bij vlagen kan ik van bijvoorbeeld foto’s of spullen of gedachten ook heel melancholisch worden en dan moet ik ineens huilen terwijl het helemaal niet om een droevig onderwerp hoeft te gaan, maar gewoon om de vervlogen tijd zelf of zo? Dat dingen niet meer terugkomen.
Ja ik herken dit heel erg en ook wat jij zegt @kali .
Ik kan echt niet zomaar een doos met foto’s of voorwerpen van vroeger opendoen zonder overvallen te worden door melancholie of nostalgie, dan raak ik ook besef van de tijd kwijt en als ik dan stop en iets anders ga doen voel ik me nog steeds zo voor een tijdje.
Dit doet me eraan denken dat ik toen ik 12-13 was heel sterk het gevoel had niet op te willen groeien, dat ik me zo gelukkig en vrij voelde en dat het allemaal te snel ging. Moest daar toen soms ook een beetje om huilen haha, gek genoeg is dat allemaal weggetrokken toen ik ouder werd.
Ja ik vind het ook heel gek om te bedenken dat bepaalde dingen niet meer terugkomen (ja duh), zoals ik vroeger bijv op de middelbare school de hele tijd met vriendinnen rondhing of bepaalde rituelen thuis
Een heel gemengd gevoel, maar vooral medeleven eigenlijk? Zo van “och meissie toch”, omdat ik me op jonge leeftijd al druk moest maken over dingen waar een kind zich helemaal niet mee bezig zou hoeven houden.
Heel herkenbaar dit. Ik kijk liever ook niet naar foto’s van die periode. Foto’s van toen ik 16 tot van 21 vind ik soms wel leuk! Ik had daar iets onbevangens ondanks dat in die periode ook minder leuke gebeurtenissen zijn geweest.
Zeg jij als volwassen persoon weleens dat je frietjes gaat eten?
0 stemmers
Ik heb een vriendin die altijd zegt dat ze chippies gaat eten 
KUNST
Jaaaa, chippies!
Ohh mag ik mee?? Ik heb ook echt veel met geuren, voelt echt als bijna m’n meest belangrijke zintuig haast (oke zien en horen iets belangrijker 
). Kan soms ook opeens achter iemand fietsen of lopen die een geurtje draagt die een vriend op de middelbare school altijd droeg en dan ben ik echt zo BAM weer terug in die tijd.
Dit is Vlaams 
Voor de mensen die dit nu aan een man hebben gevraagd/kunnen vragen, klopt dit?
0 stemmers
Ik vroeg het net grappend aan mijn man en hij zei ‘een normale hoeveelheid, hoeveel denk jij eraan dan?’. Uhh nooit??
Ik zelf ook wel regelmatig. Haha.
“Ik denk daar een paar keer per dag aan, waarom?”
Oja goede opvolgvraag.
Hoe vaak denk jij er zelf aan?
0 stemmers
Ja. Nu 
Dus kan weer een jaar vooruit en toch jaarlijks stemmen …
Maar waarom zou je hier random aan denken?
