Ik heb een keer op een camping gestaan tegenover een niet pratend gezin.
Twee weken lang geobserveerd, ik heb ze gewoon niet meer dan drie zinnen per dag per persoon horen uitspreken.
Kijk kwam daar ook voor mân rust dus het had erger gekund, maar vraag me nog altijd af of ze achteraf nou zouden zeggen dat ze het gezellig hadden gehad met elkaar.
In dit verhaal kom ik ook over als the weird one vanwege de observatie, maar sinds het me opviel, lukte het niet meer om er niet op te letten.
Ik geniet ook van met mân partner in één ruimte zijn en urenlang ons eigen ding doen zonder te praten. Maar soms is een lopend gesprek toch ook leuk? Gezellig? Onvermijdelijk en noodzakelijk zelfs?