En dan laat ik aan de gever nog even weten wat ik gehaald heb
Ik voel me eigenlijk volwassen sinds ik risico en gevaar zie. Vroeger stapte ik dronken in een reuzenrad in Bulgarije met twee jongens die ik nooit eerder had ontmoet.
Nu zou ik denken oei misschien niet handig
Bij mij kwam vermogen om dat in te schatten echt heel laat. Het was wel een hele stijle leercurve want ben echt ineens volwassen geworden en vind het wel jammer want ik maak veel minder mee en minder lol. Volgens mij ben ik heel saai nu.
Ik voel me nog te vaak alsof ik de volwassene speel, haha.
Ik kan ook echt op willekeurige momenten denken kijk mijn eens volwassen zijn, gister nog. Ik liep in mijn kantooroutfit (pantalon, nette trui en laarsjes met hak) met mijn mooie/nette werktas naar de auto en dan kan ik me ineens heel âgrootâ voelen zeg maar. Alleen toen kwam ik thuis en bleek ik lekkage te hebben en dan wil ik het liefst eerst mijn vader bellen voor hulp en voel ik me weer een klein kind.
omg droom
Ik weet niet of er in mijn hoofd wat mis is, maar enerzijds leef ik prima mijn volwassen leven, genoeg shit meegemaakt om mee te dealen, serieus werk, genoeg verantwoordelijkheden, die ik ook heus wel voel; en toch voel ik me niet per se anders/ouder/meer volwassen dan 20 jaar geleden? En als ik ergens lees dat ze âjonge vrouwen tussen de 22-32â zoeken dan denk ik dat ik daarbij hoor, maar daar hoor ik al meer dan 5 jaar niet meer bij.
Edit: ja @kali hier heb je wel helemaal gelijk in. Ik sprak laatst een 18-jarige en toen vroeg ik of ik haar de week erna kon bellen en toen zei ze: âjij mij bellen, ewwwwww, ik neem nooit opâ. En toen dacht ik: oke ja jij bent echt nog een puber.
Ik zit hier als passenger princess uit het raam te staren tijdens een lange autorit en dit allemaal grondig te overdenken en wat ik dus wel heel volwassen vind: ik ken mezelf veel beter dan 20 jaar geleden en dat is echt zo prettig. Ik heb ook minder schaamte en meer zelfliefde, ik vind mezelf nu een leuk mens, haha, en dan denk ik soms: had ik dit maar 15-20 jaar eerder gevoeld, maar dat kan dus denk ik niet. Maar juist omdat ik meer content ben met mezelf kan ik mân âinner child/het vrolijke kindâ er makkelijker uit laten komen en dat is toch heerlijk soms.
Ik voel me ook niet per se een puber, ik ben in die zin wel een oud wijf dat ik me erger aan pubers met fatbikes of pubers in t ov die veel te luid en irritant zijn.
Maar het is meer dat ik me gewoon net zo voel als toen ik 23 was ofzo. Ik ben net veertig. En ik heb een verantwoordelijke baan, maar daar doe ik voor mân gevoel ook maar wat en ik heb een koophuis en een kind. Alleen alles wat met verantwoordelijkheid te maken heeft vind ik nog steeds spannend, zoals bijvoorbeeld een verbouwing die ik samen met partner moet regelen. Of de opvoeding van ons kind en hoe alles gaat op de basisschool nu bij hem en zo. Dan voel ik me soms zo dom en naĂŻef. En sommige andere mensen die âweten en snappenâ dat allemaal of kunnen in ieder geval goed toneel spelen.
Als ik men mijn vrienden van vroeger ben vervallen we trouwens wel gauw in de fase dat we veel samen deden (eind tienertijd, begin twintig) en dat is heel grappig. Ik zie ook echt wel dat het nu kalende veertigers zijn, maar ik ken ze ook nog op hun scooter met hun Nike air maxjes.
Ook op mijn werk heb ik soms dingen pas heel laat door voor mijn gevoel. Of weet ik soms niet wat ik moet doen. En toen mijn moeder en haar generatie veertigers waren, vond ik ze heel volwassen en oud. Terwijl zij dat ook toen niet zo voelde. Zij denk nu jeetje ik ben ineens een zestiger en dat klopt helemaal niet. Ik denk dat ik me gewoon zo blijf voelen tot mân tachtigste
Genoeg shit heb ik overigens wel meegemaakt in mijn leven, maar ik heb niet het gevoel dat ik ineens veel volwassener ben nu mijn vader is overleden oid.
Ik geloof dat er weleens een studie was gedaan waaruit bleek dat mensen het meest naar hun eigen Facebook pagina, Instagram, stories etc. kijken haha
Ik vraag me af wat mensen zien als âzware tegenslagenâ. Dus hierbij wat situaties.
- Een ouder overlijdt
- Een grootouder overlijdt
- Een goede vriend(in) overlijdt
- Je verliest je baan
- Een van je ouders wordt psychotisch en opgenomen in een inrichting
- Een van je ouders krijgt een ernstige ziekte
- Je krijgt zelf een chronische aandoening waar je veel last van hebt
- Je ouders scheiden
- Je gaat zelf scheiden
- Je krijgt een miskraam
- Je komt in de schulden terecht
0 stemmers
Ik ben 26 en werk sinds een paar maanden dus met heel veel 16 tot 21 jarigen. En dat is inderdaad echt het enige moment dat ik me echt volwassen voel!
Ja klopt dat is ook wel echt lekker.
Is de vraag wat je hebt meegemaakt? Of welke situaties je als zware tegenslag classificeert? Want dat tweede kunnen we natuurlijk totaal niet over oordelen.
Tuurlijk tot op zekere hoogte wel, maar wat een tegenslag is, is toch van zoveel factoren afhankelijk?
B.v. ik heb zelf een miskraam gehad en dat was super verdrietig maar heb ik niet als zware tegenslag ervaren. Ik kan me voorstellen in andere omstandigheden dat zoiets wel enorme impact of je leven heeft. Ik heb andere dingen die niet in de lijst staan als zware tegenslag in mijn leven ervaren, waar een ander zich wellicht sneller overheen zet. Maar goed, dat is natuurlijk ook een open deur.
Ik ben zelf met psychiatrische problemen opgenomen in mân kraamweek. Dat was een gebeurtenis die ons hele leven op zân kop zette. De nasleep daarvan heeft ook heel lang geduurd.
Ah wat heftig zeg! Is al zoân levens veranderende gebeurtenis om een kind op de wereld te zetten, en dan komt dat er ook nog bij kijkenâŚMocht je het willen delen: had je daarvoor al last van psychische problemen en/of zit het in je familie?
Ik ben toen mân dochter 2 was (en na een lange zoektocht) gediagnosticeerd met autisme. Dat zit wel bij ons in de familie. Achteraf bleek dus dat ik dusdanig overprikkeld was dat de situatie thuis niet meer veilig was voor mân kind en mij. Inmiddels is mân kind bijna 7 en gaat het gelukkig heel goed met ons allemaal. Maar die weken van de opname, zonder mijn mini-baby, en de twee jaar daarna zijn wel echt de zwartste periode uit mijn leven.
Vind jij over geld, werk en bezit praten tijdens verjaardagen etc. leuk?
- Ja, love it. Ik heb echt een heul speciaal huis en ga binnenkort naar een nieuwe baan zoeken, want ik moet me blijven ontwikkelen. Boss baaaabe
- Ja, maar ik kan ook nog gewoon leuk kletsen
- Soms
- Nee, ik ben geen saaie doos
0 stemmers
Ik vind het zo enorm saai als een gesprek opeens over carrières, huizen, pensioen en vermogen gaat. Nee, ik ga niet van baan switchen en nee ik heb geen huis!
Ik haat het sowieso als mensen het in het weekend gaan hebben over werk. Laat me met rust
Koophuizen vind ik echt een verschrikkelijk saai onderwerp
Laatst ging het op een familie verjaardag weer alleen maar over koophuizen, verbouwingen en de kosten daarvan, zonnepanelen, elektrische autoâs. En dan continu met elkaar vergelijken en gelijk halen dat de een toch echt meer waar voor zân geld heeft gekregen dan de ander. Zo ontzettend saai. En dan probeer ik wel een ander onderwerp aan te snijden, maar het komt toch altijd weer hierop terug