Ik ken nog (net geteld) 8 vaste-telefoonnummers uit mijn hoofd. Die van mijn oma en beste vriendin waren hetzelfde maar omgekeerd, dat deed ik ook echt heel vaak verkeerd. Ook met veel dezelfde cijfers, 98819 en 91889 dat idee).
Qua mobiele nummers weet ik die van mijn man en van mijn moeder.
Ja ik kan zo ongeveer alle telefoonnummers nog opdreunen die ik als 8-jarige heb onthouden. Huistelefoon van m’n ouders, huistelefoons van vriendinnen van de basisschool, werktelefoon van mijn moeder waar ze al 20 jaar niet meer werkt, 90% van al deze nummers is allang niet meer in gebruik, maar ik weet ze nog. Kon ik dit deel van mijn hersenen maar voor iets anders inzetten, gebreken genoeg 
Ik weet ook alleen het huistelefoonnummer van m’n ouders uit mijn hoofd, verder niets. In noodgevallen kan ik hen dus alleen bellen
Ik ben echt onder de indruk van jullie geheugen. Ik kan amper mijn eigen mobiele nummer onthouden
Ik ken ons huistelefoonnummer van vroeger nog uit mijn hoofd. En dat van de tandarts, dat verschilde 1 cijfer en wij werden weleens gebeld.
Ook dat van mijn beste vriendin ken ik ook nog, zowel thuisnummer van vroeger als haar mobiele nummer dat ze al meer dan 20 jaar heeft.
Het enige andere nummer dat ik uit m’n hoofd ken is dat van mijn vriend die ook al meer dan 20 jaar hetzelfde nummer heeft volgens mij.
0611 ken ik nog wel!
‘Als elke seconde telt’
Daar had ik het laatst met mijn man over en die wist niet dat het toen veranderd was naar 112 zodat je dat in Duitsland en dergelijke ook kon bellen (hij dacht dat wij alleen een ander nummer hadden gekregen)
Ik ken zelfs het hele oude nummer van mijn opa & oma nog, van voordat alle telefoonnummers 10 cijfers lang werden (heb even gegoogled, dat was in 1995). Inderdaad echt zulke nutteloze informatie, waarom onthoudt mijn brein dit?
Ja, of kentekens, ook zoiets. Wat heb ik aan het kenteken van onze oude Lada of de auto van mijn eerste vriend?
Hoe oud ben jij?
0 stemmers
Hoe oud zijn je ouders/verzorgers?
0 stemmers
0 stemmers
Heb jij nog levende grootouders?
0 stemmers
Doe je mee met de 2 minuten stilte?
0 stemmers
Mis jij je overleden grootouder(s) ook? Je mag ook ja invullen als er maar één of twee zijn die je mist en de rest niet.
0 stemmers
Maar wat is er hypocriet aan die twee minuten stilte? Ik kan zelf niet zo snel iets bedenken
Ik weet niet of ik mijn opa en oma “steeds meer” mis, maar ik besef wel dat ik op deze leeftijd hun aanwezigheid enorm had gewaardeerd, waar ik dit als puber veel meer als vanzelfsprekend (en soms zelf als moetje) zag. Ik had echt de liefste oma ooit en dat vond ik toen al, maar zie ik nu nog veel meer hoe bijzonder die band was.
Dat de regering tegelijkertijd geen reet doet tegen te genocide in Gaza, gok ik
Ik heb m’n grootouders aan m’n moeders kant maar kort gekend omdat ze beide overleden waren toen ik 8 was. Ik vind het vooral jammer dat ik ze niet langer heb meegemaakt, en dus nooit “echt” opa’s en oma’s gehad heb (m’n ouders van m’n vader hebben een stuk langer geleefd, maar daar had ik nauwelijks een relatie mee). Mijn broer die vier jaar ouder is heeft wel levendige herinneringen aan m’n opa en oma en met hen echt dingen ondernomen en een band gehad. Ik voel dus vooral een gemis, denk ik?
Ik vind hypocriet niet het juiste woord, maar ik voel me er wel ongemakkelijk bij.
Ja, vooral het stuk ‘opdat het nooit meer gebeurt’.
Maar geen reden voor mij om niet stil te zijn. De mensen die toen zijn gesneuveld zijn niet verantwoordelijk voor de ellende nu.
