Ik was laatst met een oude vriendengroep van de middelbare school waarvan bijna iedereen autisme heeft, en sommigen daarnaast ook ADHD. Iedereen dacht vroeger dat ik de enige tyfusnormale was, ik was bijvoorbeeld best vaak aan het mediaten en sociale situaties aan het ‘vertalen’ voor mensen, maar surprise! Ik heb toch ADHD!!!
Ik denk dat we elkaar in die tijd best goed konden begrijpen, omdat we het gevoel van geen overzicht hebben in elkaar herkenden. Daardoor zijn we denk ik ook wat geduldiger naar elkaar opgegroeid. Toen ik hen laatst zag waren er af en toe momentjes dat iedereen gemeenschappelijk aan het zeiken was over, idk, mensen die dingen niet altijd op dezelfde plek terugzetten in de kast, en had ik wel zoiets van ‘haha I’m in danger’ :’) Ik ben letterlijk het tegenovergestelde, ik kan totaal geen rigide systeem in zoiets aan en vind het ook heel irritant als mensen daar een punt van maken. Dus daar voelde ik wel een ‘clash’ onder de oppervlakte, alsof de anderen me echt extreem irritant zouden vinden als ze me vandaag zouden ontmoeten. Maar zij waren zich daar totaal niet van bewust op dat moment hahaha