Stel, je zoekt een nieuwe job en krijgt een aanbod:
0 stemmers
Asking for a friend 
Klinkt heel goed, behalve het laatste punt: onder je niveau werken is imo vreselijk voor een full time baan. Is er snel uitzicht op doorgroeien?
Het is niet heel erg onder niveau, ik heb twee masters en het is een uitdagende bachelorfunctie 
Doorgroeien ga ik vragen, maar inderdaad wel belangrijk om rekening mee te houden
Als het groeien is vanuit je huidige baan: 100% doen! Ga je echt terug in niveau (zo klinkt het nu niet), dan vast laten leggen wanneer je doorgroeit.
Je zet ‘graag’ en ‘gemakkelijk’ naast elkaar, maar die 2 dingen gaan niet per se samen, vind ik.
Ik doe heel vaak en heel graag nieuwe dingen, ik ga ook vaak naar vage landen en ik doe de meeste van die dingen alleen. Ik heb ook het gevoel dat ik dat nodig heb, nieuwe uitdagingen, grenzen verleggen, nieuwe omgevingen etc. In mijn omgeving sta ik bekend als een avonturier die alles probeert en niemand kijkt er raar van op als ik een nieuwe hobby heb of iets nieuws probeer.
Tegelijkertijd vind ik het heel vaak niet gemakkelijk. Ik heb thuis soms dagen waarop ik zenuwachtig word bij de gedachte naar buiten te gaan. Ik heb op reis ook momenten waarop ik amper mensen durf aan te spreken of dagen waarop ik in m’n hostel blijf. En als ik nieuwe dingen probeer, voel ik me meestal ook heel ongemakkelijk en nerveus. Mensen zien vaak die grote, avontuurlijke verhalen, ik word vaak een durver genoemd, met veel lef. Maar zo voel ik me doorgaans helemaal niet, haha. Zeker niet als ik weer in een moeilijke periode zit en nerveus word als ik naar de supermarkt om de hoek moet 
.
Ik ga wel iets heel anders doen dan mijn huidige job (vooral een heel ander werkveld), maar ik zal inderdaad dat doorgroeien aanhalen op het volgende gesprek 
Ik wil ook sowieso weg bij mijn huidige baan dus ik moet er gewoon voor gaan denk ik
Wat een heftige verhalen trouwens, al die neerbuigende mensen en onvriendelijkheid!
Ik ben semi-avonturier, wat zijn leuke vage landen?
Jemig he, dat is echt niet oke! Ik snap dat je daar niet tegenin gaat
Allebei vaak meegemaakt. Vroeger keek men vooral op mij neer bij de eerdergenoemde horeca/detailhandel horrorbaantjes. En nu kijken sommige mensen tegen me op en anderen juist niet. Ik werk dan wel op een universiteit maar stel weinig voor in mijn vakgebied en ik heb nog niet eens een PhD. Maar mensen die weinig verstand hebben van het systeem denken al gauw dat je één of andere belangrijke professor moet zijn om college te mogen geven (wat ik die mensen niet kwalijk neem!). In de familie gaat men er ook automatisch van uit dat ik een hoog salaris heb, wat gewoon niet waar is. Sommige Duitse collega’s van mij (promovendi) krijgen niet eens betaald en die geven ook college. Het is sowieso een raar systeem.
Ik vind Iran echt een gigantische aanrader. En Georgië, echt prachtig! Die 2 landen staan heel hoog in m’n favorieten. Azerbeidzjan is ook leuk. Of Oezbekistan.
En verder hangt het ervan af wat je vage landen vindt, haha. Riga is bv. een toffe stad. En Bulgarije/Sofia.
En Kazachstan!
Ja, maar ik begin pas maandag met werken, dus zit nu in de sauna die mijn huis is met de gordijnen dicht en de ventilator aan in mijn ondergoed.
Ik ben ook geïnspireerd door alle nostalgische polls.
Kennen jullie het (slaap)liedje Nina Bobo?
0 stemmers
Ojaaa, dat is ook zo naar.
Wij hadden in ons eerste jaar geneeskunde een verpleegstage, dan moest je meelopen met de verpleging/verzorging en wat dingen meekijken. Ik mocht op een gegeven moment meekijken met een endoscopie, maar de arts die dat deed, die deed net alsof ik niet bestond. De verpleging die erbij was was wel heel aardig en geïnteresseerd en vroegen wat ik deed enzo. Toen ik zei dat ik geneeskunde deed, toen kon hij me ineens wel zien. Vond dat echt niet sympathiek. Maar ook tijdens mijn coschappen heb ik dat veel meegemaakt. Heb het zelfs nog op mijn afstuderen gezegd bij ‘wat hoop je te bereiken in de toekomst’. In plaats van allerlei ambitieuze wensen had ik daar neergezet dat ik tijdens mijn coschappen ook heb geleerd hoe ik nooit wil worden, en hoop dat ik mensen kan blijven behandelen met respect en vriendelijkheid, ongeacht hun afkomst, sociaal economische status of opleidingsniveau. Ik zag echt heel vaak artsen die gewoon onbeschoft waren of juist heel minzaam inderdaad.
mensen kunnen overal aso zijn 
Je wilt niet weten hoe diezelfde artsen doen tegen de schoonmaakmedewerkers die hun afdeling en OK’s komen schoonmaken. Af en toe kan ik ze wel wurgen.
Vooral dat ze tegen mij dat heel denigrerend zitten te praten over MIJN mensen alsof wij daar samen wel even een onderonsje over kunnen hebben. Omdat ik zelf niet schoonmaak verdien ik opeens wel respect? Ga even heel snel fietsen.
Hier hetzelfde! Gek genoeg heb ik zelfs weinig/geen angst om alleen op reis te gaan, maar zeer regelmatig wel angst om überhaupt de deur uit te gaan en onder de mensen te zijn. Dat snap ik zelf ook niet helemaal.
Ja, inderdaad, dat krijg ik niet uitgelegd aan mensen. Dat ik “prima” in m’n eentje naar een land als Iran ga (“oorlog”, “gevaarlijk”), maar ook wel eens een halfuur te laat ben, omdat ik mezelf heb moeten oppeppen om m’n deur uit te gaan.