Mijn deel op zolder is nagenoeg klaar. 
De rest van de spullen die er nog staan zijn van mijn man, of gezamenlijke eigendommen en die kan / wil ik dus niet zonder overleg weg doen. Mijn man is aangestoken door mijn opruimwoede en is ook aan de slag gegaan, en gaat de komende dagen daarmee door.
De zolder is nu al zo erg opgeknapt, eerst stond er overal wel iets en stond het ook in verschillende dozen dus was het rommelig. Nu de bewaarde spullen in afgesloten, gelabelde, transparante kratten zitten van dezelfde grootte, is het een stuk overzichtelijker en netter.
Ik zie nu pas weer wat een mooie ruimte het eigenlijk is, want de zolder is enorm hoog. Met Oudejaarsavond bijvoorbeeld hebben we een prachtig uitzicht en daar kunnen we nu weer gebruik van maken. Er is zoveel afgevoerd dat het eigenlijk niet te tellen is, dus ik heb geen lijst, maar het gaat om kubieke meters ruimte die weer terug is.
De afgelopen jaren hebben we ook weleens spullen gekregen waar we eigenlijk niets / niet zoveel mee hadden, maar die we uit een zeker schuldgevoel hebben bewaard. Bijvoorbeeld schilderijen, die dan van een familielid waren geweest maar die we eigenlijk niet mooi vonden. Zonde om dat op zolder te laten liggen, want wellicht is er iemand die het wel mooi vindt en het wel ophangt. Die zijn dus weg. Hetzelfde geldt voor bepaalde meubelstukken.
Ik heb nog 3 of 4 kratten babykleding om uit te zoeken, van mijn dochter. Ik had graag nog een kind gewild maar dat is helaas niet gelukt (en ook definitief afgesloten), dus die kleding gaat in mijn huishouden niet meer gebruikt worden. Dat vind ik een emotioneler iets om los te laten dan oude schoolboeken, dus dat kon ik niet direct toen het babyhoofdstuk dicht was. Nu kan ik dat wel.
Er zal 1 kratje met babyspullen /-kleding overblijven, dingen die een speciale waarde hebben (zoals het eerste pakje, doopjurkje, etc), en de rest gaat weg. De hele kleine kleding gaat naar Stichting Babyspullen, de rest naar de kledingbank. Dan komt het zeker weten goed terecht en dat is uiteindelijk beter dan het maar op zolder laten liggen, vanwege het verdriet dat ik gevoeld heb om het tweede kind dat er nooit kwam. (En heel eerlijk, ik denk dat elke ouder wel iets van verdriet / weemoed voelt als het babyhoofdstuk gesloten is, hoeveel kinderen je ook hebt).
Ik voel me zoveel lichter in mijn hoofd, het loslaten van spullen heeft me een enorm gevoel van vrijheid gegeven, en lucht. En het kostte maar een paar dagen.
