Herkent iemand zich hier in ?
Heb het idee dat mijn zoontje van bijna 3 verlatingsangst heeft.
Hij kleeft zich enorm aan mij. Wil de hele dag met mij knuffelen en als ik eten kook wil die al weer dat ik bij hem ga zitten.
Ook laatst toen ik hem achter liet bij zijn vader was het drama. En de avonden zijn zo zwaar. Hij wil niet alleen slapen en er is zo veel drama.
Het begint me echt op te breken. Het komt vast ook doordat die in een gebroken gezin moet leven en ik voel me daar dan weer schuldig over. Om het weekend is hij een lang weekend bij zijn vader. Ben nu alweer ruim 2 uur bezig geweest. Hij slaapt in de middag vaak niet. Vanmiddag viel die in slaap op de bank en daardoor is het nu weer drama denk ik.
Hij word ook in de nacht vaker wakker en dan heb ik echt de energie niet om hem weer in bed te krijgen. Maar zo langzaam heb ik 0 tijd meer voor me zelf en ik heb het soms echt wel even nodig. Ik hoop dat deze fase niet zo lang duurt.

Hopen dat ze misschien een beetje leert slapen daar dan

Zoān zwembad klinkt wel echt heel leuk dan, meertje en strand lijkt me ook leuk ja als afwisseling.
) maar als het maar een beetje lekker weer en levendige omgeving is ben ik snel blij. Oh ja, zouden jullie boeken obv alleen logies en ontbijt (ontbijt lijkt me sowieso chill) of halfpension/all in? Ik ben daar eigenlijk totaal niet van, nooit gedaan ook, maar om nu steeds al vroeg op de avond een restaurantje te moeten zoeken met een humeurig dreumes (ze wordt in mei 2) lijkt me ook niet ideaal. En in september willen we dan iets langer maar pfoe ik vind het zo lastig, ik wil ook dat mijn kind het leuk heeft maar ik denk dat haar idee en ons idee van leuke vakanties nogal verschillen haha. Roadtrippen vind ik het leukst, maar ik denk dat dat geen succes gaat zijn.