Nog erger. Omtzigt wordt gezien als de toeslagenaffaire messiah, maar als zijn campagne en zijn handelen voorheen een ding aantoont is het dat hij één van de belangrijke elementen in het voortbestaan van de toeslagenaffaire (institutioneel racisme) slechts beperkt erkent. De man voert nu al campagne over de rug van migranten. Hij heeft samen met andere kamerleden, onder grote journalistieke druk, bijgedragen aan het oplossen van de toeslagenaffaire op een moment dat de stapel casuïstiek al zo groot groeide dat het linksom of rechtsom toch wel uit zou komen (want mind you: het was al meer dan vijftien jaar aan de gang en Omtzigt zat al in de kamer op het moment dat de eerste gedupeerden vielen). De man is een ziekelijke nerd die graag heeft dat dingen kloppen, maar verwar dat niet met een groot gevoel voor sociale rechtvaardigheid of een werkelijk inzicht op wat er bestuurlijk anders moet want er is nu al duidelijk wie er de rekening gaan betalen als deze man straks mag bepalen hoe en wat en dat gaat echt niet rechtvaardiger zijn dan eerst.
Daarnaast - sorry het wordt weer een betoog - ik hekel het dat Kamerleden applaus krijgen voor het agenderen van de toeslagenaffaire. Het leed is zo intens groot. De echte opvallers zouden de Kamerleden, bestuurders, rechters en ambtenaren die hier niks om gaven moeten zijn want in de basis had je naar enkele ouders hoeven luisteren om de urgentie te begrijpen. Omtzigt heeft helemaal geen gigantisch rechtvaardigheidsgevoel, hij is vooral omsingeld door mensen met een grof gebrek.