Ja, dat is ook gewoon de kern van het probleem. Het is iets waar ik (gedeeltelijk) heel erg last van heb en het is stom dat het natuurlijk gewoon mijn eigen gedrag is dat dit mogelijk maakt. De ergernis zit zeker ook bij het gedrag van die ‘vriend’, maar bij iemand anders had hij het misschien niet geflikt. Ik erger me eigenlijk het meest aan mezelf. Ik snap dus heel goed wat je zegt en ik zou dat ook waarschijnlijk denken en adviseren als het bijvoorbeeld om een vriendin van me ging (lekker hypocriet van me wel).
De afgelopen tijd zijn er teveel van dit soort situaties geweest (waar ik niks over heb gepost op het forum) en vanmiddag was de maat echt echt echt vol. Ik moet hier ook aan werken, dat besef is er uiteraard, maar echte verandering is makkelijker gezegd dan gedaan. Veel tips ken ik, maar het in de praktijk brengen gaat met trial en error. Het is voor mij echt niet vooral een kwestie van ‘nee’ zeggen (wat wat mij betreft ook niet eens altijd het beste is), het is denk ik vooral in het begin een soort faciliterende houding die ik vaak (onbewust) aanneem omdat ik anders bang ben dat mensen me niet mogen. Ik stel zelf vaak domme dingen voor die mijzelf dan in de problemen brengen en dan gaat dat vervolgens over in een relatie met iemand waarbij diegene wel echt te ver gaat voor mij (zoals die met degene van hierboven). Bijvoorbeeld omtrent die stoel: Ik heb om te beginnen hem een aanbod voor bruikleen gedaan omdat hij niks beters had. Natuurlijk ga je er dan niet vanuit dat het dan zo eindigt, maar ik had het mezelf ook makkelijker kunnen maken en dat niet hebben gedaan. Dit probleem dit welndiep omdat ik er altijd meteen vanuit ga dat mensen me niet mogen zonder dat ik x of y voor ze doe. Ik vind mezelf vaak vreselijk gezelschap, dus in relaties met anderen voelt het alsof ik daar iets tegenover moet zetten. Bijna als bedankje voor hun tolerantie.
Ik wil jullie nu niet nog veel meer vervelen met ellenlange zelfreflecties (die wil ik ook liever niet meer teve op het forum plaatsen), maar ga toch even nog dit zeggen:
Wat tot nu toe voor mij die verandering heeft bemoeilijkt is dat de bredere gevolgen van het zogezegde ‘voor mezelf opkomen’ zeker niet altijd positief zijn geweest. Kort door de bocht gezegd: het is (of LIJKT) niet altijd worth the drama. Ik weet nu al bijvoorbeeld dat die studiegenoot van dit verhaal andere mensen die ik mag tegen me op gaat zetten (dat heeft hij ook al in gang gezet) en dat bemoeilijkt dingen op andere gebieden weer wat. In dit geval neem ik dat echt voor lief, maar er zijn ook genoeg andere situaties waar ik dat wil voorkomen. Zo heb ik een mega manipulatieve (oud-)huisgenoot die me echt gebruikt heeft, maar die ondanks haar gedrag ontzettend goed in de groep van de meeste andere huisgenoten ligt. Voor nu is de lieve vrede bewaren en de daarbij behorende ongecompliceerde (of minder gecompliceerde) omgang met de meeste andere huisgenoten voor mij de minst slechte optie. De enige manier is om al het gezeik te voorkomen is om in de eerste plaats al eens niet over mezelf heen te laten lopen, want dat hoef ik later ook niet voor mezelf op te komen. In de meeste situaties waarin ik het al verpest heb zeg maar moet ik zorgen dat het niet nog verder gaat maar ben ik vooralsnog niet van plan het te proberen recht te trekken. Alleen is het (voor mij in ieder geval) niet altijd makkelijk om te bepalen wanneer het helemaal prima is om voor andere mensen iets te doen/betekenen wat mijzelf niet per se in de problemen brengt en wat iemand ook niet voor lief neemt en wanneer dat waarschijnlijk gaat leiden tot ‘meer’.
Edit: positieve noot: hij heeft alle spullen uiteindelijk wel teruggebracht, zelfs tot op mijn kamer (dat laatste had ik echt niet meer verwacht). Hij heeft zijn ongenoegen nog wel enigszins geuit en ik heb daarop rustig dat wat ik al had geappt herhaald, dus het bleef beschaafd. Al vond een huisgenoot die er wat van had opgevangen hem wel een ‘dick’ en ‘douchebag’ zei hij later. De ‘vriendschap’ (zover je die na alles echt zo kan noemen) is wel definitief voorbij denk ik, maar daar ben ik niet rouwig om. Ook wel lekker makkelijk van mij (moet ik er even bij zeggen) omdat ik hem toch waarschijnlijk nooit meer zie. Vanavond of morgen komt ook een andere studiegenoot spullen bij me ophalen zoals de planten waar ik op heb gepast, maar ook de dingen die die andere studiegenoot van haar had geleend en bij mij zolang heeft gedumpt (was ook nooit de afspraak en wist die van wie de spullen zijn ook niet maar dat terzijde). Zij had wel al ruzie met hem omdat zij dus dingen van hem niet al niet meer pikte. Voor haar lastiger omdat hij hun vriendengroep echt tegen haar op heeft gezet (voor mij zijn dit ‘slechts’ studiegenoten). We kunnen nu in ieder geval bij elkaar over hem klagen 
