Wat naar zeg. Hebben jullie dat nog nabesproken met de huisarts ?
Ik kwam met druk op de borst klachten bij mijn huisarts, daar werd mijn bloeddruk gemeten en die bleek torenhoog. Ik had ook last van mijn arm dus de huisarts vertrouwde het niet en belde een ambulance. Ondertussen werd ik kortademig en voelde ik me echt met de minuut slechter. Ik begon te zweten etc. Ik afgevoerd, komt er na een drie kwartier op de eerste hulp een mannelijke arts die wat vragen stelde en die gooide het echt meteen op stress? ‘Als moeder met jonge kinderen ervaar je natuurlijk veel stress blabla chocoladevla’ en 5 minuten later stond ik weer buiten. Terwijl ik 5 minuten daarvoor nog plakkers op me had zitten en op een brancard binnenkwam etc, stond ik nu op de parkeerplaats op mijn man te wachten😅 Mijn huisarts was het daar gelukkig niet mee eens en heeft nog allerlei onderzoeken aangevraagd waaruit bleek dat het inderdaad niet helemaal goed zat. Maar goed, als moeder met jonge kinderen heb je nou eenmaal stress hè.
Ook bij mijn zwangerschap waarbij ik het hellp syndroom kreeg (hele hoge bloeddruk etc) werd er steeds gezegd dat mijn klachten gewoon bij het ziektebeeld hoorde en ‘als het erger werd ik aan de bel moest trekken’, en dat deed ik. Elke dag trok in aan de bel en niemand die wat deed. Totdat ik met 36 weken ineens begon te stuipen en te doen en ik snel magnesium toegediend moest krijgen. De volgende dag moest onze baby gehaald worden. Elke dag gaf ik aan zieker en zieker te worden en niemand die ingreep of het serieus nam. ‘Neem nog maar een paracetamol en doe het rustig aan’.
Ik ben het zo zat om niet serieus genomen te worden😭
Als moeder van een dochter met dt1 doet me dit gewoon pijn om te lezen
Denk je na je teringdrukke avonddienst op de HAP even lekker relaxt op het forum te lezen.
Dat tanken langs de snelweg duurder is. Gewoon nooit over nagedacht
Ik had laatst juist een hele fijne ervaring ook met m’n huisarts.
Mn dochter van 6 maanden werd steeds benauwder, HAP dacht corona, hij dacht aan bronchiolitis dus schreef antibiotica voor, maar zei ook direct dat als er een moment was dat ik me daar niet goed genoeg bij voelde hij haar door zou verwijzen naar de specialist. Ook als dat 5 minuten na ons bezoek was. Vond het heel fijn om zelf te kunnen bepalen wat we gingen doen en niet te hoeven smeken om zorg.
Heb inderdaad een uur later teruggebeld dat ik toch naar de spoed wilde en dat werd direct geregeld. Het bleek RS virus overigens.
Fijn om te horen! Zo hoort het ook, dat er aan het einde van het consult gecheckt wordt of alle partijen tevreden zijn en wat te doen als…
En ik wil niemand zijn shit-ervaring kleiner maken, want in de medische wereld ben je een soort van overgeleverd aan diegene die je treft natuurlijk, aan de andere kant denk ik: kom op, je bent overal zelf bij, als je niet happy bent met het beleid dan kun je ook zelf in actie komen en de telefoon (opnieuw) pakken.
We leven in een land wat bij onderzoek meestal in de top 3 of top 5 beland qua beste gezondheidszorg ter wereld. Je hebt het recht op vrije artsenkeuze en het recht op een second opinion. Voel je je ongelukkig of niet gehoord: laat het er niet bij en spreek je uit. Geef aan wat je denkt en wat je zou willen!
Ik vind dit echt een beetje ongepast om te zeggen nav de eerdere posts. Je kan zo vaak bellen als je wilt maar dat betekent niet altijd dat je ook de juiste hulp krijgt. Ja ik ben er zelf bij maar ik kan niet bij mijzelf een scan uitvoeren ofzo?
Je mag het ongepast vinden, maar volgens mij nuanceer ik het voldoende; als iemand naar huis gaat en je hoort er niets meer van, zowel ziekenhuis als huisarts, dan ga ik er vanuit dat het “goed” is en niet dat er iemand thuis zit die nog steeds allerlei klachten heeft en allerlei andere onderzoeken danwel behandelingen had verwacht. Als dat wel zo is zul je toch in actie moeten komen. Nee, zelf een scan aanvragen kan niet, maar aangeven dat je je ongehoord en onbegrepen voelt wel.
Rotte appels zijn er altijd, maar het overgrote deel mensen in de gezondsheidszorg werkt er niet om mensen af te schepen of zich er makkelijk vanaf te maken, maar om mensen zo goed mogelijk te helpen.
Ik ben denk ik vrij communicatief en check regelmatig of dat wat we afspreken oke is voor de patiënt, en tóch zijn er mensen wel eens boos of teleurgesteld omdat ze wat anders hadden gehoopt of verwacht en dan denk ik vaak: oke ik heb op geen enkel moment gehoord/begrepen/gevoeld dat dat was wat je wilde. Dat wil ik mezelf best kwalijk nemen, maar communicatie is wel tweerichtingsverkeer.
Edit: en ik hoef mij/ons/de zorg niet te verdedigen, maar sorry die urge voel ik wel heel erg.
Edit 2: en als er echt schandalige zaken gebeuren, dien aub klachten in! Echt, doe het. Ik meld me suf richting het ziekenhuis waar ik mee samenwerk qua zaken die niet goed lopen.
Ohja dat was bij mij ook. Ik kwam bij de (mannelijke) huisarts. Flink afgevallen, super moe. 200m fietsen was al te veel, dan wilde ik alweer slapen. Veel plassen, veel drinken snachts (echt 1,5 liter in een keer en dan paar uur later weer). Ik dacht zelf aan pfeiffer, want 2 goede vriendinnen hadden dat en was niet bekend met diabetes. Ik kon heel het rijtje afvinken met klassieke klachten.
Huisarts wilde mij naar huis sturen met de mededeling dat het afvallen van de anticonceptiepil kwam en ik verder gewoon moe was. Gelukkig was ik zo mondig om te zeggen ik wil dat er bloed wordt geprikt. Als er een anticonceptiepil is waar je na 3 jaar ineens extreem van af valt zou dat wel bekender zijn en dit klopt gewoon niet. Vanwege het vele drinken en mijn gezeur besloot hij de assistente maar een vingerprik te laten doen en een bloedprikformulier te maken. Assistente viel bijna van haar stoel door de hoge waarde en ik mocht niet eens meer zelf naar huis fietsen, maar kon mijn moeder bellen en meteen door naar het ziekenhuis.
Maar is goed, gelukkig lag het aan de pil en was ik gewoon moe
Jaren later ben ik overgestapt naar andere huisarts, had een menstruatie die maar niet op hield (al 2-3 weken) en waarbij ik niks meer kon van de pijn. Liep ook leeg, wat niet normaal was voor mij. Volgens huisarts moest ik af wachten. Had al 3x gebeld en werd niet eens gezien. Uiteindelijk oo vrijdagavond de hap gebeld en moest meteen komen om buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten. Dat was het gelukkig niet, maar wel abnormaal. Daar medicatie gekregen en binnen een dag was het klaar.
Nu heb ik juist een superfijne huisarts. Die dan bv na een paar dagen zelf nog belt nadat ze ons door heeft verwezen naar de kinderarts om te checken hoe het gaat.
Ja ik voel me hier ook erg ongemakkelijk door om dit allemaal te lezen.
Omdat mensen hun eigen persoonlijke pijnlijke ervaringen delen? Waarom is dat ongemakkelijk (oprechte vraag)
Ik denk dat niemand hier jouw kennis en kunde betwijfelt, of die van anderen hier die in de zorg werken, en ik denk dat het je dan inderdaad op tweerichtingsverkeer kan gooien. Je moet werken met de informatie die je krijgt.
Dat doet alleen niets af aan de manier waarop seksisme (en ook racisme) uit de samenleving nu eenmaal ook doorwerkt in de medische wereld, waarbij mondigheid en gehoord worden een stuk problematischer liggen door diepgewortelde ongelijke machtsverhoudingen. Dat verklaart ook deels de gezondheidskloof tussen arm/rijk lager/hoogopgeleid. Gelukkig is daar steeds meer aandacht voor juist ook vanuit de medische wereld zelf, waardoor deze verhalen eerder gedeeld en afgekeurd worden. Ik denk dat dat alleen maar goed is; inclusief jouw adviezen en reactie. Het is een maatschappelijk probleem, niet dat van individuen of een enkele sector.
Dit valt echt weer precies onder ‘vrouwen mogen pas mee doen als ze zich als mannen gedragen’. Want je MOET pushen en opstaan voor jezelf en meer eisen als je op een normale manier geholpen wilt worden met je gezondheid. Het ligt weer allemaal aan ons vrouwen, en totaal niet aan de mannelijke artsen die met hun expert status en daarmee uitstralende macht ons onzeker maken met een statement dat ze als feit uitspreken.
Dat sommige vrouwen beter voor zichzelf zouden mogen opkomen is misschien een feit. Maar dat is niet het probleem. Het probleem is dat dit überhaupt niet nodig zou moeten zijn.
Wat verschrikkelijk om mee te moeten maken, Gato. Mijn vader heeft net 3 weken in het ziekenhuis gelegen en we zijn zo bang geweest voor dit scenario. Hij had dezelfde klachten: zoveel pijn, kon niet meer eten, alles kwam eruit, kilo’s afgevallen. Hij was al weken ziek. Pas bij het 4e(!) bezoek aan de huisarts waar hij heel erg op zijn strepen moest staan werd hij doorgestuurd. Ze hebben hem meteen gehouden in het ziekenhuis met een obstructie van de dikke darm. Grootste oorzaak hiervan: darmkanker. Goddank bleek dat het niet te zijn, hij is nu geopereerd en heeft een stoma. Maar het vertrouwen in de huisarts is weg. Als hij hier nog langer mee door had moeten lopen, was die darm geknapt en was het hem fataal geworden.
@Krabsalade ik snap dat het ongemakkelijk voor je is om te lezen. Maar dit zijn serieuze verhalen die niet onder het tapijt geveegd moeten worden. Superfijn dat jij goed luistert naar je patiënten. Ik hoop dan ook dat je je niet persoonlijk aangesproken voelt. Als je goed leest gaat het om situaties waarin mensen zich wél uitgesproken hebben. Vaak keer op keer. En nog steeds niet serieus genomen zijn. Het is niet bij iedere zorgverlener een kwestie van eens goed in gesprek gaan. Uiteraard gaat er ook veel goed en doet iedereen zijn werk met de beste bedoelingen, maar er gaan ook dingen (soms systematisch) fout en dat levert heel veel schade en leed op.
Ohh daarom kost het me een nier als ik daar m’n weekboodschappen haal
Dat gevoel kreeg ik ook bij mij en een ex. Ex at een periode heel veel zooi en had uiteindelijk wat last van brandend maagzuur. Hij ging meteen de huisarts bellen, kon direct langskomen en werd doorgestuurd voor een gastroscopie. Was niks aan de hand en het was weer weg toen hij normaal ging eten.
In dezelfde periode kreeg ik last van hoge koorts en zulke pijn in m’n rug dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Uiteindelijk toch de huisarts (dezelfde) gebeld en kreeg het advies ‘uitzieken’ en mocht ook niet langskomen. Meerdere keren teruggebeld en net zo lang aangedrongen tot de huisarts me uiteindelijk liet langskomen. Nierbekkenontsteking
Maar wordt er dan aan de telefoon gezegd dat je niet langs mag komen met de klachten die je dan hebt? Kan je geen online afspraak inplannen? Ik bel eigenlijk nooit meer en plan gewoon online iets in. Dan kunnen ze je niet weigeren ofzo.
Ik snap @Krabsalade wel, maar snap al de frustraties in de verhalen hier ook wel. Ik ben ook mondig en brutaal genoeg om hulp te vragen en te krijgen, maar ik ben ook meerdere malen tegen een muur aangelopen bij wat dokters. Een keer op de HAP toen ik einde van het zwangerschap nierkolieken en nierstuwing had ben ik door een oude witte mannelijke arts naar huis gestuurd met “ hoort bij je zwanger zijn ga maar naar huis”, thuis aangekomen besefte ik pas wat is hier nou gebeurd en heb ik teruggebeld en ben ik daarna meteen ingeleid om te bevallen ( via een andere HA op de HAP)… Een andere keer liep ik al enige tijd met rugpijn en sterk afwijkende bloedwaarden waarbij de hoogleraar/arts tegen mij heeft gezegd “zit tussen je oren meisje, misschien moet je stoppen met je opleiding en naar de psycholoog” terwijl zijn collega mij heeft gediagnosticeerd en ik al jaren aan anti/tnf zit. Hij heeft nooit zijn fout toegegeven.
Het is voor wat hoogopgeleide mondige mensen soms al lastig om door te dringen bij de zorgverlener, laat staan dat jij je niet goed uit drukken of taal niet machtig bent. Helaas zien we af en toe schrijnende gevallen. Neemt niet weg dat het gelukkig in 99/100 (zoiets) het goed gaat.
Kennis van mij is ambulanceverpleegkundige. Ik ken geen pittiger en kordater type dan zij. En door haar werk snapt ze ‘de code’ van het ziekenhuis en artsen als geen ander. En toch is zelfs haar tijdens de bevalling een ruggenprik geweigerd. Ze heeft liggen smeken in dat bed. Maar men vond het niet nodig en dat ze nog maar even door moest zetten.