Vroeger, bij mijn parttime baantje in de supermarkt, had ik een collega die nooit nee kon/durfde te zeggen. Als we dan samen aan het werk waren zei ze weleens dat ze toen en toen moest invallen en dan zei ik âoh ja, ze hadden mij ook gebeldâ en dan dacht zij dat ik niet kon. En als ik dan reageerde met ânee, ik had gewoon geen zinâ of dat ik niet echt plannen had etc. dan was ze helemaal verbouwereerd.
Ze heeft het toen ook weleens tegen onze leidinggevende gezegd en hij reageerde gewoon met 'ja, als hoppa zegt dat ze niet kan, weet ik dat het sowieso een âneeâ is. Maar jij bent altijd om te praten". Hij belde haar daarom ook vaak als laatst (en ze woonde ook het verst weg, geloof ik) en dan vroeg hij ook of ze eeecccht niet kon want niemand anders kon werkenâŠ
En bij mij was het gewoon âneeâ, zonder tekst en uitleg. Daar stond dan ook tegenover dat als ik wel kon/wilde, dat ik er ook binnen 5 minuten was 